Tegenwoordig plaagt mijn sm mijn man ermee dat hij steeds meer op z'n vader gaat lijken. Mijn man is daar zelf ook bang voor en merkt ook wel dat het thuis niet goed gaat. Dus nee, ik denk niet dat hij het wil weten. Hij doet al heel lang z'n best om te bewijzen dat het allemaal door mij komt En nee, ik heb hem nog niet verteld wat ik denk. Op dit moment zou hij het als een aanval zien denk ik. Vandaar dit topic!
Bedankt voor je tips. Ja, op deze manier zijn we allebei ongelukkig en uitgeput terwijl we best wel dol zijn op elkaar Dus ik hoop dat we eruit komen en allebei wat rust krijgen!!
Klinkt alsof je er realistisch instaat en niet enkel een excuus zoekt, daar was ik even bang voor. Ik hoop dat je man inziet dat laten testen en de eventuele diagnose niet vervelend hoeft te zijn.
Om het voorzichtig aan t epakken, zou ik eerst relatietherapie opperen. En daar dan je zorgen uitten. Jij weet dat je hem niet alleen de schuld geeft van de situatie, maar voor hem kan het als een aanval voelen. Mag ik trouwens vragen waardoor je zoontje extra zorg nodig heeft? En hebben jullie dat beiden geaccepteerd of vind hij dat nog heel moeilijk? Sterkte, ik herken veel van wat je schrijft en wij zijn er gelukkig uit gekomen en zijn samen sterker dan ooit tevoren
Relatietherapie hebben we al. Ik zou het ook graag daar bespreekbaar willen maken. Maar hoe zorg ik ervoor dat mn man zich niet verraden voelt? Of ben ik nu te zacht? Het is precies wat je zegt; ik zie het als een probleem van ons. Niet van hem alleen. Maar hij zal zich wel aangevallen voelen ja. Naja, de therapeut kan hopelijk vertalen wat ik dan probeer te zeggen. Wat onze zoon precies heeft zeg ik liever niet ivm evt. meelezers uit mijn familie. Maar ik heb me nog nooit afgevraagd of mn man vrede heeft met de diagnose van onze zoon. Dat zal ik eens nagaan! Zelf heb ik het nog niet eens kunnen verwerken Door alles wat er is gaan spelen. Net zei mn man; altijd als we erover gepraat hebben komen we tot de conclusie dat we onwijs veel van elkaar houden, maar elkaar gewoon niet begrijpen. Dat zal nu ook wel zo zijn. Daarna deed hij onze zoon in bad en hoorde ik ze samen zingen Heerlijke man toch? Hij heeft ook het volgende gesprek met de therapeut op mijn verzoek vervroegd en wil er heel graag samen uitkomen. Hij accepteert heel vanzelfsprekend dat ik gestopt ben met het gesprek tussen ons leiden (wat altijd mijn taak was) en wacht vol vertrouwen af tot bij de therapeut. Zegt wel eerlijk dat hij het allemaal niet begrijpt, maar wil net als ik graag begrip en vrede tussen ons...ik hoop dat het bij de therapeut goed gaat en dat mn man open staat voor het idee dat we iets intensievere Hulp nodig hebben
Even een update. We hebben er over gepraat en mn man gaf aan dat hij al heel lang het gevoel heeft dat hij 'anders' is. Hij wil het zelf ook weten. Was zelfs wel een beetje opgelucht dat ik erover begon. Kon mijn oren niet geloven. Ben zooooo blij dat ik het doorgezet heb! Ik heb er veel vertrouwen in dat het goed komt. En iedereen bedankt voor de goede raad en bemoedigende berichtjes!
Had je topic nog niet eerder gezien, maar wat fijn voor jullie zeg! Succes met de volgende stappen...
Ik heb net alles gelezen, maar sluit me hier bij aan... soms mis ik de "LIKE" button... ! Sterkte en succes voor jullie beiden met het verdere traject dat jullie nu misschien wel ingaan!
Ik zat net echt even te twijfelen of ik hier op moest reageren of niet. Ik wil niet "hard" klinken namelijk en ik wil je ook niet laten schrikken Mijn vader heeft Asperger. En ik was een kind die extra zorg nodig bleek te hebben (en nog steeds; ben lichamelijk gehandicapt). Mijn ervaring is dat zoiets voor iemand met Asperger enorm moeilijk aan te leren is. Je kan een routine creëren, maar zoals vaak gebeurt met dit soort situaties, kan een routine op ieder moment plotseling afwijken. En dan heb je een probleem. De extra zorg die ik nodig had, viel uiteindelijk toch voor 90% op de schouders van mijn moeder. Iemand met Asperger is zeker niet egoïstisch, maar meestal wel heel egocentrisch. Om zo'n relatie te laten slagen, moet JIJ enorm sterk in je schoenen staan. Je zal moeten accepteren dat je jezelf vaak opzij moet zetten. En een officiële diagnose kan ook averechts werken. In het geval van mijn vader, verstopte hij zich achter de diagnose en dat gaat al jaren zo. Dingen die van nature niet logisch zijn voor hem, maar waar hij ooit wel bewust moeite voor deed, kregen opeens de stempel "dat kan ik niet, want ik heb Asperger". Punt. Wat ik wel opvallend vind, is dat je over je gevoelens kan praten met je man en dat je respons krijgt. Mijn vader kan dat niet, namelijk. Dus dat geeft zeker hoop En leeftijd maakt ook zeker uit, naar mijn mening. Ik merk toch dat hoe ouder mijn vader wordt, hoe heftiger de impact van de Asperger is op zijn dagelijkse leven. Nogmaals, ik wil je echt geen rotgevoel bezorgen. Ik hoop alleen maar dat mijn perspectief en ervaring als gehandicapt kind van een vader met Asperger, je wat meer inzicht geeft. Heel veel succes!!
Nou Apie, Wil je toch wel even zeggen dat ik je een topper vindt en je duidelijk veel van je man houdt. Respect hoe je dan zo je best doet om eruit te komen en je je niet laat meeslepen in emoties e.d. EVen een hart onder de riem. Je vecht voor je gezin en met de moeilijkheden die er al met je zoon zijn vind ik je een kanjer. Just sayin'.. Sterkte meid.
Je bezorgt me geen rot gevoel hoor. M'n man geeft nu al vaak aan dat hij iets niet (aan)kan. Tot nu toe gaf dat ruzie omdat ik hem niet geloofde. Maar een diagnose zou mij veel begrip geven. En ook nu al ga ik er vanuit dat hij asperger heeft en is er veel meer rust. Mijn man begrijpt heel goed wat het voor mij betekent, want hij heeft het bij z'n ouders gezien. Juist daarom wil hij er anders mee omgaan dan z'n vader. Je hebt naast Asperger ook iemands karakter nog. Ik maak uit jouw verhaal op dat je vader er gemakzuchtig mee omging. Dat vind ik heel rot voor jou en je moeder! Mocht mn man dat ook doen dan zou ik reageren zoals in iedere andere relatie. Asperger of niet: als je niet bijdraagt, is er geen sprake meer van een relatie. Gelukkig ziet mn man het ook zo en gaf hij gisteren aan er zoveel als hij kan voor me te willen zijn. We vinden onze weg wel. Als hij de zorg voor onze zoon te zwaar vindt, kan hij meer huishouden op zich nemen. Of we zetten geld apart, zodat ik af en toe op stap kan met een vriendin om even bij te komen....ideetjes genoeg
Erg lief van je! Weet je, stel dat ik mn man zou dumpen vanwege asperger. Stel dat later blijkt dat onze zoon het ook heeft. Wat moet dat mannetje dan niet over zichzelf denken? En mn man is echt een fijne vent. Alleen kan hij zich slecht inleven. Hij denkt alleen vanuit zichzelf. Maar als ik weet hoe dat komt is dat geen probleem. We hebben veel raakvlakken en op die terreinen is onze relatie absoluut gelijkwaardig. Genoeg om van te houden. Liever dit dan een stiekeme vreemdganger ofzo... Iedereen heeft wel wat. Ik ook hoor
wauw ik lees met tranen in me ogen je verhaal! waren er maar veel meer mensen op deze wereld zoals jij!