TO om heel eerlijk te zijn zou ik ophouden met eindeloos hopen en wachten op je vriend. Hij blijft je aan het lijntje houden met zijn "misschien en waarschijnlijk niet". Dat is geen Ja en geen Nee. Jij blijft hoop houden en hij kan gewoon zijn leven verder leven. Wat als hij definitief besluit om het niet te willen en jullie zijn jaren verder ? Dit probleem blijft gewoon tussen jullie instaan. Er moet iemand een duidelijke beslissing nemen. - Hij gaat overstag en kiest voor jou kinderwens; - Jij sluit het hoofdstuk kinderen af en kiest voor een kinderloos bestaan met hem - Jij verlaat hem. Ik geloof dus wel in een ultimatum stellen. Geef hem een periode (half jaar/jaar) de tijd om serieus na te denken en een echte beslissing te nemen. Of ja of nee. Een misschien is namelijk geen beslissing! Afhankelijk daarvan kan jij besluiten welke optie jij kiest. Als jij echt kinderen wilt (en bij de meeste vrouwen zit die wens te diep om hem op te geven voor een ander). Dan kan je hem verlaten en zoeken naar een relatie waar wel toekomst inzit. Op dit moment zit jullie relatie op een dood spoor doordat zoiets groots tussen jullie instaat en zal blijven staan tot iemand toegeeft. Bedenk ook dat er voor hem geen enkele reden is om een echt besluit te nemen. Jij wacht immers toch wel eindeloos (dat heb je al 2! jaar gedaan). En mannen hebben bijna hun hele leven de tijd om kinderen te krijgen. Als het niet met jou is dan wel met iemand anders... Jij hebt maar heel beperkt die kans. Vanaf 30 jaar neemt de vruchtbaarheid al af en vanaf 35 val je in de medische risicocategorie (verminderde vruchtbaarheid en een grotere kans op afwijkingen en miskramen). Jullie weten nog niet eens of je er samen voor wilt gaan, je moet eerst zwanger raken (gemiddeld een jaar als er geen medische problemen zijn) en dan nog 9 maanden verder. Jouw situatie is dus totaal anders dan die van hem. Dus stel een ultimatum en neem dan zelf een beslissing. Laat niet alles van hem afhangen. Als jij echt wilt en hij wil echt niet dan heb jij ook (veel) tijd nodig om een nieuw leven op te bouwen en iemand te vinden met wie je wel deze toekomst deelt. Dit is echt de enige manier om uit de huidige impasse te komen. In jouw post lees ik geen enkele echte belemmering voor een kinderwens (lees stabiel leven, inkomen, woning etc). Als er nog dingen zijn die hij eerst wil doen voor er kinderen komen (bepaald spaarbedrag, reis maken, verbouwing etc) dan kan hij dat ook in deze periode doen. Jij zult echt wat harder en duidelijker moeten zijn.
Heel lastig inderdaad. Ik ben het er mee eens dat dwingen niet kan. (Hoewel er zeker vrouwen zijn die "spontaan" zwanger zijn maar dat lijkt me niet de bedoeling/goed voor de relatie) maar dat hij nu nog twijfelt wil niet zeggen dat het sowieso geen liefdevolle vader kan worden. 1 vd beste, meest liefdevolle moeders die ik ken wilde absoluut geen kinderen, totdat dr dochter er was. Mijn vader wilde ook echt geen kinderen maar deed het voor mn moeder en is nu dol op ons drieën (!) en kan geen leven zonder meer voorstellen. Maar ja, als hij echt niet wilt weet ik niet of je die gok zou moeten/willen wagen. Hopelijk bedenkt hij zich na het verwerken van de eerste shock.
Ik zou hem wel voor de keuze stellen. Ik snap dat je heel graag een kindje wilt, maar als hij niet wilt wat dan? Ik ben een jaar samen met mijn vriend en daar was het echt andersom. Hij zei direct als je geen kinderen meer wilt moet je het nu zeggen want ik wil ze wel graag. Wij zijn nu een maand bezig, Vind het heel spannend maar het moet wel 2 kanten komen. Ik denk persoonlijk dat een relatie niet stand houdt als jullie zo verschillen in jullie wensen
Valt me op hoe hard mensen hier reageren. Snap dat het moeilijk is (heb zelf 4 jaar moeten wachten tot vl wou) maar je hebt voor hem gekozen omdat je van hem houd. Is dat dan opeen over als hij (nog) niet klaar is voor kinderen? Zelf heb ik het er regelmatig over gehad met vl. Beide verteld hoe we ons erbij voelde en uiteindelijk een maand in de toekomst gesteld waarin we ervoor zouden gaan(vanaf dat gesprek 8 maanden later). Was zo voor mij een stuk makkelijker om die laatste 8 maanden door te komen en hij kan zich erop instellen. Zeg niet dat dit dé oplossing is, maar het werkte voor ons. Nu is het echt een gezamenlijke beslissing geweest en hebben we ook samen kunnen genieten van de zwangerschap, zonder verwijten. Heel veel succes!
jeetje vindt dit erg voor je ook omdat hij nooit heeft gezegd dat hij geen kinderen wilde... want dan was je keuze al toen duidelijk... hij had dus ook niet gezegd ik weet het nog niet maar gezegd ik wil later kinderen dus ja dat zijn kinderen... het is een lastige keuze maar doe waar je je goed bij voelt meer kunnen wij niet voor je doen. en misschien denkt hij wel dat je niet echt weggaat of iets dat kan ook ik hoop alsnog dat hij in ommekeer komt ... maar mocht je kiezen voor hem zonder kinderen denk ik dat je het hem toch altijd kwalijk zal nemen en het nooit zal veranderen..
Herkenbaar! Hier altijd geroepen voor me 25ste wil ik de eerste. En mijn partner wist dat. Maar eigenlijk waren we net klaar met studeren en een beetje aan het genieten van alle mogelijkheden. Op me 26ste een paar maanden voor mijn 27ste was ik gestopt met de pil, omdat ik deze steeds vergat en heb zelfs een test had gedaan, omdat ik maar niet ongesteld werd. Ik heb uiteindelijk ML weten te overtuigen, omdat ik sterk het gevoel had dat het welis heel lang kon gaan duren. Hij was erg nog niet al te blij mee, maar hij heeft ruim 2 jaar kunnen wennen. En hij wil nooit meer anders, zo gelukkig is hij met zijn meisje en mij. Ik ben net voor mijn 29ste mdr geworden. Betreft jouw situatie. Ik zou het echt open en eerlijk bespreken. Als je beiden andere doelen hebt in het leven, dan moet dit wel duidelijk worden en je dit kunnen bespreken. Ik vind dat nu je 28 bent en al 2jr wacht dat je dit nu ook van hem kan verwachten. Vraag hem wat hem tegen houdt. Succes hiermee
Voor mijn man aan de 1e wilde beginnen, wilde hij eerst alles 'op orde' hebben. Huis met tuin, vast contract bij leuke werkgever, financiële buffer, geen schulden, etc. Dat bleek voor hem de reden te zijn om het voor zich uit te schuiven, 'want nu was nog niet het juiste moment'. Ik heb veel met hem gesproken en hem voorgelegd: wat als dat 'perfecte plaatje' in zijn hoofd er nu nooit komt? Wil hij dan ook nooit (met mij) een kind op de wereld zetten? Heb ook met hem heel erg praktisch de zaak doorgedacht: hoe veel kost een kind, hoe zitten we financieel, hoe zouden we het doen met opvang etc. Na een aantal van dit soort gesprekken, besefte hij dat we het al best goed voor elkaar hadden en dat je toch nooit garanties hebt voor de toekomst. Hij ging overstag en we hebben samen de anticonceptie de deur uitgedaan. Tegenwoordig droomt mijn man serieus van een 4e kindje omdat hij het zo leuk vindt, maar nu ben ik degene die dat echt niet meer ziet zitten. TS, ik zou inderdaad heel duidelijk communiceren hoe jij je voelt en hoe jij de toekomst ziet, en dat je bijvoorbeeld verdrietig wordt van negatieve opmerkingen van hem over kinderen. Misschien beseft hij niet eens hoe het op jou overkomt. Veel succes!
Hoi hakoek, Jeetje meid, hoe hou je het vol! Ik weet precies hoe je je voelt. In januari 2013 hebben wij een prachtige dochter gekregen. Al snel daarna had ik heel sterk het gevoel een 2e te willen maar niet direct! We zijn nu dik een jaar verder maar ook hier is manlief er nog niet klaar voor... Pff mijn biologische klok slaat regelmatig op hol en dan heb ik weer van die momenten dat ik denk.. Zal ik weer eens een balletje opgooien of niet.. Regelmatig durf ik het gewoon niet omdat ik ook niet pusherig over wil komen.. Ik zit regelmatig op deze site (eigenlijk pijnig ik mezelf ermee.. I know) leuke verhalen te lezen enz om mezelf maar op die manier rustig te houden, ook veel fantaseren enzo.. We hebben een pracht van een dochter en dat is natuurlijk al super maar zou zo graag een brusje voor ons erbij wensen. Sorry dat dit verhaal voornamelijk over mezelf ging maar ik moest ff me ei kwijt.. Lfs mamavanlois
Ik wil nog even toevoegen dat negatieve dingen zeggen over kinderen (hebben) niet hoeft te betekenen dat iemand ze niet wilt. Ik wilde ook wel eens grapjes maken (zal ze hier niet uitleggen) en zeggen dat ik uitslapen heerlijk vind, nog steeds wel, en mijn vriend was erg verbaasd toen ik voorstelde om ermee te beginnen. Uitslaap gedeelte is natuurlijk gewoon iets wat veranderd en veel mensen jammer vinden, of je het zegt of niet. Zal ook wel stukje angst bij zitten, wat al meer mensen hebben genoemd. Als ik jou was zou ik proberen uit te zoeken of hij het gewoon een beetje eng vindt of echt niet wilt. Dat eerste is iets aan te doen, tweede niet echt. Strekte!
Wat ontzettend verdrietig . Ik vind het wel naar van hem dat hij jou niet uit zichzelf verteld heeft dat zijn 'ooit kinderen' naar 'wellicht geen kinderen' is omgeslagen. Sterkte met je beslissing.
Ik denk dat mannen er nooit klaar voor zijn.. Wij vrouwen weten al helemaal hoe we onszelf als mama zien. Mannen vinden het onwijs eng, mijn vriend wilde eerst ook wachten ( wij zijn nu pas 22) maar ik wilde al veel langer. Nu vond hij het nog maar een eng idee zoveel verantwoordlijkheid etc, totdat .. De eerste echo. Hij is zoooo trots op zijn kleine prinses, en ik vind dat zo leuk om te zien. Ik denk dat ze stiekem wel willen. Maar onzeker zijn..
Heb nu alles gelezen, snap dat je je heel radeloos en verdriettig voelt! Ik wens je veel sterkte met je keuze& praat er met mensen over die je goed kennen & waar je je relax bij voeld
Inderdaad. Mijn vriend zei ook, dat een vrouw al heel snel dat moedergevoel heeft omdat ze een kindje onder haar hart draagt. Als man zijnde moet je vaak aan dat gevoel wennen en moet dat groeien in de loop van. Geef hem even de tijd maar persoonlijk zou ik het er niet zo bij laten zitten. Ik denk namelijk dat je uiteindelijk heel ongelukkig zult zijn en spijt krijgt als je er niet voor gaat. Met of zonder hem.
Sterkte TS, kan me goed voorstellen dat je nu voor moeilijke keuze staat. Eigenlijk gelukkig samen, maar de gedachte dat er nooit kinderen komen puur omdat hij het niet wil? Ik leef met je mee!
Hm, ik denk niet dat alle mannen er nooit klaar voor zijn. Mijn man vindt het spannend en is wel eens onzeker, maar dat ben ik ook. Wij zijn er beiden wel heel erg aan toe. Mijn vader wilde destijds ook ontzettend graag kinderen. Dat het anders is voor een man, daar ben ik het wel mee eens.
Sterkte TS. Ik kan niet oordelen wat ik in jou situatie zou doen, omdat ik er zelf niet in sta. Mijn vriend riep eerder dan mij dat hij wilde stoppen met anti conceptie. TOT het moment dat we daar waren en ik OOK wilde. Toen kreeg hij denk "angst/onzekerheid" en wilde hij zelf nog niet. Het heeft ruim 3 maanden geduurd tot ook hij weer wilde (maar 3 maanden is niet te vergelijken met 2 jaar). Ik heb er in die 3 maanden wel over gepraat, maar niet te veel. Heb gewacht tot hij zelf aangaf dat hij er aan toe was. Maar nogmaals, 3 maanden is niet te vergelijken met jullie situatie. Wel knap van je, respect! Ik hoop dat jullie hieraan uit komen.
Wat ontzettend lastig allemaal Ik denk wel dat je nog eens rond de tafel met je vriend moet gaan zitten en aangeven dat je nu lang genoeg wacht, dat je hem nog een half jaar geeft om na te denken en dat je dan echt een antwoord wilt en geen misschien maar gewoon een JA of NEE. Dan kan je de keuze maken of je bij hem blijft of toch met de relatie stopt zodat je nog de kans hebt met iemand anders iets op te bouwen. Ik ben zelf op mijn 28ste gescheiden en op mijn 29ste heb ik mijn huidige man leren kennen. Hij liet vrij snel doorschemeren een kinderwens te hebben maar ik had die juist helemaal niet! Heb (eerlijk gezegd) kinderen altijd maar lastig gevonden en een beroving van mijn vrijheid Heb dat vanaf het begin eerlijk gezegd tegen mijn man, hij kon het wel naast zich neer leggen als ik echt geen kinderen wilde, daarbij komt ook dat ik lichamelijk beperkt ben en bang voor een zwangerschap was. Toen we bijna 2 jaar samen waren en er steeds meer kinderen geboren werden in mijn schoonfamilie toen begon het bij mij ook een beetje te kriebelen en mijn man was helemaal gelukkig, uiteindelijk heeft het nog 1,5 jaar geduurd voordat we echt zwanger waren maar ook omdat ik er niet zo enorm gefocust op was als meestal vrouwen zijn die een super kinderwens hebben. Ik ben net 33 jaar als ik uitgerekend bent maar aangezien de kleine 2 weken eerder gehaald wordt ben ik nog net 32 jaar, dus je ziet, als je besluit weg te gaan bij je vriend, dan kan je evengoed een paar jaar later moeder zijn als alles goed verloopt.
Hoi ik heb in een vergelijkbare situatie gezeten. Relatie van 8 jaar en ik wilde op mijn 27ste al beginnen. Hij wist wel dat hij kinderen wilde maar nooit wanneer iig niet nu! Onze relatie werd steeds slechter (achteraf bekeken... Toen vond ik het prima en hij was in vele opzichten ook goed) maar diep in mijn hart voelde ik me afgewezen... Ik ging zelf de emotionele verbinding niet meer echt met hem aan denk ik uit frustratie. Het onderwerp kinderen stond als een roze olifant vaak onbesproken in de kamer. Jarenlang. Uiteindelijk wilde ik met hem in relatietherapie. Want dit ging zo niet werken ik was inmiddels 30. Daar kwam het hoge woord eruit. Hij wist eigenlijk niet of hij het wel met mij wilde.... We zijn 4 mndn uit elkaar gegaan en uiteindelijk toch weer bij elkaar gekomen want op het vlak houden van was niks mis, en nog steeds niet. In korte tijd verloor ik allebei mijn ouders en toen realiseerde ik me misschien word ik ook niet eens 60. Dat zette bij mij de knop om en ging weer het gesprek aan. Hij gaf aan "over een half jaar". Dat had hij al 3 x beloofd. En ik knapte.... Ik heb mijn wijnglas weg gezet en binnen 4 dgn waren we uitelkaar... Inmiddels was ik 31. Ik besloot er zelf voor te gaan. Ik wist dat ik hem nooit zou kunnen vergeven als ik nog later zou starten en het niet meer zou lukken. Na 14 mndn kreeg ik n nieuwe relatie en hij wilde net als ik heeeeel graag. Binnen een half jaar was ik zwanger (we kenden elkaar al jaren) helaas met slechte afloop en moeten we wachten maar okay wij doen dit samen en dat voelt echt anders. Mijn ex heeft n nieuwe partner en zij proberen ook zwanger te worden weet ik. We hebben nog steeds redelijk contact. Ik adviseer je niet om weg te gaan.... Maar als je het wel besluit wil ik maar zeggen... Het kan sneller gaan dan je denkt. Dikke knuffel ik weet hoe rot dit is