Het is helemaal niet de bedoeling om te klagen, maar zit er even zo vreselijk doorheen... ik zie het echt even niet meer zitten. Ik heb wel eens eerder een topic geopend omdat het allemaal best zwaar is, dus misschien kennen sommige mijn verhaal nog. Maar ik zal het proberen om het in het kort te vertellen. Ik ben al mama van 3 geweldige kinderen van 8, 3 en 1 jaar. Het was niet de bedoeling om nog een keer zwanger te worden vanwege ernstige bekkeninstabiliteit en fybromialgie. Door de pil heen ben ik wel zwanger geworden, erg geschrokken maar zeer welkom. Ik was alleen onder behandeling bij de pijnpoli voor mijn bekken waar ik op de ok spuiten voor heb gekregen, een pijnblokkade, dit gebeurde onder rontgenstraling en er is me meerdere malen gevraagd of ik niet zwanger was, ik was er uiteraard van overtuigd niet zwanger te zijn. Dus toen ik erachter kwam dat ik zwanger was meteen contact opgenomen met mijn arts maar die wist me helaas ook niet te vertellen wat de gevolgen waren. Na ruim een week kregen we eindelijk het nieuws dat het geen kwaad kon!! In de tussentijd ook bij de gynaecoloog geweest om mijn termijn vast te stellen. Ik zou toen 5 weken zwanger moeten zijn maar volgens de arts was ik of nog maar net zwanger, maar hij ging ervan uit dat het een misraam zou worden. Mochten pas na 3 weken terug komen voor een echo. Na 3 spannende weken weer terug en toen zagen we een prachtig kloppend hartje!!! Toen kreeg ik met 12 weken vreselijke buikkrampen en bloedverlies. Huisarts kon het hartje niet vinden dus weer door naar het ziekenhuis, wij dachten dat het foute boel was, wat waren we blij toen we ons wondertje rond zagen zwemmen!!! Lichamelijk ging ik steeds harder achteruit, kon bijna niks meer, kon de verzorging van mijn kinderen bijna niet meer aan. Met 18 weken kreeg ik vreselijke buikkrampen en harde buiken. Kwam weer in het ziekenhuis terecht en moest daar voor een nacht blijven met weeenremmers. De volgende dag mocht ik naar huis zolang ik het maar rustig aan zou doen. Helaas kreeg ik 2 dagen later weer harde buiken en kwam weer in het ziekenhuis te liggen met weeenremmers. 2 dagen later mocht ik weer naar huis, maar moest nu volledige rust houden. Ik ben nu inmiddels 22 weken zwanger maar de harde buiken en krampen blijven aanhouden. Lichamelijk ben ik door de volledige rust ook zo hard achteruit gegaan dat ik niks meer kan. Ik heb elke dag mensen in mijn huis om me te helpen met de kinderen. Mijn vriend komt elke ochtend een uur naar huis om de kinderen aan te kleden enz. Ik ben uiteraard ontzettend blij met alle hulp want zonder hun kan ik het niet redden. Maar ik heb totaal geen privacy meer, en het ergste vind ik nog dat ik er niet volledig kan zijn voor mijn kinderen. Zij hebben het er ook zo moeilijk mee, en ik weet dat kinderen flexibel zijn hoor, maar dit is uiteraard niet wat ik wil. En het is ook niet zo dat ik na de bevalling weer helemaal de oude ben, het is nog maar de vraag of ik ooit weer normaal kan functioneren... Vandaag weer bij de gynaecoloog geweest en de kans is groot dat de weeen een keer door gaan zetten, het is gewoon allemaal zo onzeker! Ons wondertje willen we echt niet verliezen!!! Ik ben gewoon helemaal uitgeput en weet het niet meer.... Sorry sorry sorry voor mijn erg lange verhaal en misschien wel gezeur.... maar bedankt dat ik even mijn verhaal kwijt kon!
Wat een verhaal....Heel veel sterkte! Hou je alsjeblieft rustig, dan hoop ik dat alles goed komt!!!!! Blijf wel positief denken!
Heel veel sterkte de komende tijd. Ik weet niet hoe het precies voelt voor jou, maar kan me iets voorstellen van het verdriet dat je hebt omdat je niet kan zorgen voor de mensen die die zorg wel nodig hebben. Een hele dikke knuffel voor jou, hou vol!
Nou volgens mij heb je alle recht om te klagen. Het zit je niet mee zeg. Het lijkt me ontzettend moeilijk om je eigen kinderen niet te kunnen verzorgen en om geen privacy te hebben. Verder is het natuurlijk hartstikke spannend hoe het verder gaat met je kindje. Sterkte met alles!
jeeej meid wat een verhaal en al helemaal als je er 3 rond heb lopen lijkt t me er zwaar en rust houden is dan ook erg moeilijk tot onmogelijk . heel veel sterkte en hou de moed erin
Heel veel sterkte de komende tijd!! Jij hebt echt wel recht om te klagen. Lijkt mij ook ontzettend zwaar. Maar je moet positief blijven hoor. Want dat heb je wel nodig om door te gaan. Stress is ook slecht voor je kleine. Doe rustig aan en denk goed om jezelf!!
Oh meis wat vervelend zeg...Het is idd allemaal niet niks! Ik kan me heel goed voorstellen dat je er doorheen zit en het gevoel hebt dat je helemaal niet meer jezelf bent. Probeer idd kleine positieve dingetjes te zien (bijv van je kids) en denk af en toe even extra aan de kleine in je buik. Ook voor jou zullen er betere en mooiere dagen komen, dat weet ik zeker! Houd vol meis. liefs Buddha