Eigenlijk wilde ik niemand met dit verhaal opschepen, maar het zit me zo hoog dat ik even niet meer weet wat ik moet doen. De relatie tussen mij en mijn man loopt al een tijd niet goed (eigenlijk al jaren). Op zn best gaat alles vriendschappelijk, maar eens in de zoveel tijd is alles hem te veel en zoekt hij een reden om van alles er uit te gooien. Hij houdt nog heel veel van mij, wil graag fysiek contact (knuffels, kusjes, sex enzo), doet redelijk veel in het huishouden en noemt mij (standaard) schat. Ik heb vooral vriendschappelijke gevoelens en wil nauwelijks fysiek contact. Al jaren loop ik op mijn tenen, want bij het minste geringste kan hij aanleiding zien om boos te worden. Dat gebeurd misschien 1x in de 2 a 3 maanden, maar je weet nooit wanneer het gebeurd. Een voorbeeld: Onze zoon had een woede-aanval. Mijn man probeerde hem te kalmeren, maar het lukte niet. Hij kon niet tot hem door dringen. Ik zei heel zachtjes tegen hem: laten we het maar even negeren. Zegt hij: ik BEPAAL zelf wel wat ik doe. Met de nadruk op bepaal. Nu lijkt dat op zich niet zo'n issue, maar het woord bepalen is zo ongeveer zijn allergie. NIemand bepaald iets voor hem, hij bepaald alles zelf. TEnminste, dat idee wil hij hebben, in de praktijk gaat dat best in samenspraak, maar ik moet altijd op mijn woorden letten. Om die reden loop ik dus vaak op eieren. Ik kan tegen hem niet zeggen: je moet de vuilnis nog buiten zetten/ doe maar niet/ ga eens opzij. Neeee, het is: zou jij straks nog even de vuilnis buiten kunnen zetten/ misschien kunnen we beter (en dan vooral niet misschien kun JE beter)/ zou je een stapje opzij kunnen zetten. Zooo vermoeiend. Met 2 kleinde kinderen om je heen, lukt het gewoon niet altijd om alles heel vriendelijk te vragen of zeggen. Hij doet dat bij mij natuurlijk ook niet. En ik vind dat prima, want zo gaat dat nu eenmaal. Maar goed, hij zou het zelf dus wel bepalen. Ik heb toen niks meer gezegd, want ik zag aan zijn gezicht wel hoe laat het was. Ja hoor, na een paar minuutjes: waarom zeg je niks? Oh, ben even bezig met de was. Hij: heb ik heb zeker weer iets verkeerd gedaan? Moest zeker weer naar jou luisteren? Ik: nee natuurlijk niet, het was maar een idee, over dat negeren. Hij: ja, maar je bent gelijk weer boos, zie het toch aan je. Oh wee als ik iets niet doe wat jij zegt. Nee, jij moet hier altijd alles bepalen. Nou dan heb ik nieuws voor je: ik heb ook een mening. Ik: .... ik bepaal niet alles hier, dat weet je toch onderhand. Laten we nu niet in discussie gaan, we gaan nu even wat leuks doen met de jongens. Hij: tuurlijk jij bepaald wanneer we praten en wanneer niet. Nou toevallig bepaal ik zelf wanneer ik iets zeg. Dat eeuwige gezeik van jou. Nooit doe ik iets goed en jij bent zo helemaal perfect! Hou toch op Ik: ... doe nou niet. Ik vraag het voor de jongens, laten we alsjeblieft stoppen. Hij ging nog even door, tot ik op een gegeven moment zei dat we weg moesten (voor een afspraak). Later op de avond was hij alles weer vergeten en dacht dat dat voor mij ook zou gelden. Ik was nog behoorlijk van de kaart door alles wat hij wéér op mijn bordje gooide, dus ik had helemaal geen zin om gezellig te doen. Ik deed ook niet kattig (dat heb ik inmiddels wel geleerd), maar gewoon neutraal. Ik begrijp wel dat dat vervelend is, maar ik zei niks negatiefs ofzo over hem. Na een tijdje begon hij weer: wat is er dan? Ik uitleggen dat wat hij die middag allemaal zei, dat dat zo moeilijk is voor mij om te horen. We weten alletwee dat het niet waar is wat je allemaal zegt, maar ik kan dan niet tot je doordringen, je zegt zomaar dingen zonder erbij na te denken etc. En in plaats van te bespreken wat er gebeurd is, begint hij weer van voor af aan: ja tuurlijk wees maar weer boos. Het ligt allemaal aan mij, jij doet helemaal niks verkeerd. Ik blijf rustig en vraag hem wat ik dan verkeerd heb gedaan. Nou, ik had dus niet mogen zeggen dat we hem misschien beter even konden negeren. En dat is voor hem reden om lekker te keer te gaan. Hij denkt echt dat hij zelf nooit zo tegen mij praat, dus uiteindelijk hadden we afgesproken dat ik het hem gelijk zou zeggen als hij zoiets zou zeggen. Dat heb ik nu 4x gedaan en 4x had hij daar een hele goede reden voor. Dus dat is dan weer niet te vergelijken met mij: ik zeg dingen blijkbaar zonder reden. En wat er die avond allemaal weer uit kwam: ik doe niks in huis (niet waar), ik bepaal hier alles (niet waar), ik loop alleen maar te zeiken (niet waar, ben juist heel erg positief juist naar hem toe), ik wacht alleen maar op een goede reden om te scheiden (misschien wel een beetje waar). Ik weet echt niet wat ik hier mee moet. We hebben al een aantal therapeuten gesproken en die weten er ook geen raad mee. Hij heeft zo'n vreemde redenatie en hij geeft alles in zijn hoofd een eigen logica die niet op waarheid gebaseerd is. Hij kan op de één of andere manier ook niet kritisch naar zichzelf kijken, lijkt wel of dat te confronterend is. Het enige punt dat mij nog in deze relatie houdt, is dat hij de beste papa van de wereld is voor onze kids. Sorry voor het lange verhaal en bedankt als je alles hebt gelezen. Ik zit echt met mijn handen in mn haar. Zou zo graag willen dat we bij elkaar kunnen blijven, maar ik weet niet hoe? Iemand een idee, tip, zie ik iets over het hoofd? Of moet ik echt........
Mijn eerste gevoel/ reactie is dat mijn haren hier van overeind gaan staan. Mijn vader was ook zo en ook bij hem wisten artsen en therapeuten niet wat ze er mee aan moesten. Het gedrag sluipt er in en gaat steeds een stapje verder en jij gaat daarin mee (waarschijnlijk zonder dat he er erg in hebt). Je cijfert jezelf weg voor hem en voor je kindjes, maar dat ga je uiteindelijk niet volhouden meis. Mijn moeder is altijd bij mijn vader gebleven en dacht dat ze daar goed aan deed. Totdat mijn vader in het z'huis kwam, toen kwamen we in contact met de maatschappelijk werkster en daar hoorde mijn moeder wat het met ona als kinderen gedaan heeft. En daar heeft ze het tot op de dag van vandaag nog moeilijk mee. Hij mag volgens jou een goede vader zijn, maar jou kinderen zien hoe hij jou kleineert en ik kan je uit ervaring vertellen dat zij daar later heel veel moeite mee krijgen. Ik snap dat je je gezin liever bij elkaar wilt houden, maar ten koste van wat??? Succes!!!
Bedankt voor je reactie Marleen! Het is zo gek, zo dubbel. Hij heeft zoveel goede kanten, maar eens in de zoveel tijd gaat het mis. En de ellende is, dat je daarna een tijdje denkt dat het wel goed gaat, want wat je zelf aanpast dat zie ik al bijna niet meer. En dan ben je weer een soort van blij dat je het volhoudt. Tot dat.... en dan ga je wéér.
Mijn ouders hadden zo'n zelfde soort relatie, daarom gingen mijn haren overeind staan. Ik denk dat er een heleboel mensen zijn die denken wat doe je daar dan nog, maar ik weet hoe het gaat helaas... Mijn vader hadden een heleboel vrienden, kennissen en klanten die hem geweldig vonden, maar wij wisten hoe hij echt was. Het begint met af en toe zo'n uitbarsting, maar wordt van kwaad tot erger. Denk aan jezelf en je kindjes.
pff wat klinkt dat verschrikkelijk vermoeiend meid, alleen het lezen al van die discussies die je toch niet wint, doodmoe moet je zijn kan niet anders. ik ben het eens met Marleen, vooral omdat zij het herkent. volg haar raad op, ik wil voorzichtig doen met uitspraken maar dit is echt een beetje ziek zoals hij de discussie met je aangaat, heel eenzijdig, hij wil niks van jou horen en alles draait om hem. ik krijg er echt de kriebels van en wens je heel veel sterkte, ik hoop oprecht dat je genoeg van jezelf houdt om voor jezelf en je kinderen de stap te nemen weg te gaan en op die manier rust te creëren.
Net of het over mijn vriend gaat.. Hier gaat het ongeveer net zo, en iedereen vindt hem altijd zo'n aardige jongen, maar ze moesten eens weten hoe vreselijk moeilijk hij kan zijn. En ook hij heeft leuke en goede kanten waardoor ik altijd dacht dat het wel goed zou komen. Maar ik heb mijn keuze al gemaakt.
Herkenbaar! Heb helaas geen oplossing hiervoor, wel is het vreselijk irritant. Ik word er altijd ontzettend prikkelbaar van als mijn man in zo n stemming is....
Eerlijk gezegd vind ik dit niet raar overkomen, deze discussie tussen jullie. Kan me wel voorstellen dat het je prikkelt, vooral als dit een terugkerend issue is. Begrijp dan ook de reactie niet 'hoop dat je genoeg van jezelf houdt om bij hem weg te gaan', waar gaat dit over? Misschien mis ik een stukje van het verhaal?
oeff meid, ik denk dat je moet nadenken hoe jij in jullie relatie staat en of je er nog voor wilt/kunt vechten. En nagaan of dit het beste is voor jou en je kinderen. Maar zeker ook je man.. Als dit ten koste moet van je kinderen is het misschien beter om er een einde aan te maken, Maar als je zelf nog zo iets hebt van ik kan er voor vechten moet je het doen.. Succes meid!
Jeetje, als ik niet beter wist zou ik denken dat je mijn zusje bent!! Ze zit in precies dezelfde situatie als jij. Voor het oog een leuke, rustige kerel, twee jongens, huis, allebei goed werk en geen financiële zorgen. Totdat ze me drie maanden geleden belde dat zij en haar man uit elkaar gaan. Ik was geschokt. Toen vertelde ze dat haar kerel erg leuk lijkt, maar haar regelmatig kleineert en vernedert met woorden (nooit met fysieke dingen). Hij kan om niets boos worden en dan lelijke woorden zeggen, haar uitschelden, de grond in trappen met woorden. Later heeft hij er spijt van. Maar dan zijn de dingen al gezegd. Ze hebben anderhalf jaar therapie gehad. De therapeut is nog met hem in gesprek maar ziet geen oplossingen. Mijn zusje schaamt zich dat dit gebeurt en dacht dat niemand haar zou geloven omdat hij zo leuk en rustig oogt. Nu hebben ze (of beter gezegd, mijn zusje) besloten uit elkaar te gaan. Hij is een topvader en blijft in hetzelfde dorp wonen. Nu is hij bang en wil mijn zusje terug winnen. Maar er is te veel gezegd. Mijn zusje vindt het moeilijk omdat er ook veel hele leuke momenten zijn. Maar er is te veel gezegd dat zo'n pijn doet dat het altijd zeer blijft doen. Ik kijk met hele andere ogen naar hem en walg van de manier van zijn handelen. Ik weet ondertussen ook dat zijn vader net zo in elkaar steekt en zijn moeder zo labiel als wat is en dat hij dus nooit een goed voorbeeld gehad heeft. Ik heb hem gevraagd of hij nog wil dat het goed komt. Zijn antwoord was toen dat hij het hoopt maar dat hij zichzelf niet kan veranderen. Ik zag ook geen wil om te veranderen. Ik vind het ontzettend sneu voor mijn zusje en de jongens. De jongens weten nog niet dat papa en mama uit elkaar gaan. Dit kan een klap zijn. De oudste is ontzettend gevoelig. Ik houd mijn hart vast...
nou ben ik gek zeker. Een man die 1 keer in de 2 a 3 maanden ontploft... sja... is dat nou zo schokkend. Hij gedraagt zich daarna even vreemd maar gaat niet schreeuwen en wordt niet agressief. Ik ben denk ik meer zoals jouw man. Mij moet je echt niet zeggen dat ik iets moet want dan doe ik het niet. Ik ben je kind niet brrrr... trouwens in de normale communicatie tussen mij en mijn man komt dat ook niet ter sprake. Je kan wel zeggen dat je met 2 kids niet alles vriendelijk kan vragen, maar waarom niet? Dus omdat hij je man is mag je hem maar iets opleggen? Maar goed ik ben heel erg met woorden. Als mijn man bijvoorbeeld zeg dat ik zeur wordt ik woest. Als mijn gevoelens er niet toe doen en maar gezeur zijn voor hem dan gaat ie maar lekker naar iemand die niet zeurt. Ik ben iemand die heel erg mijn eigen weg bepaald. Mijn man gaat vaak met de kudde mee. Als ik ergens tegen in ga noemt mijn man mij wel eens puberaal. Daar kan ik echt verdrietig van worden. Als mijn weg waar ik vaak goed over nagedacht heb, veel over gelezen heb etc, gezien wordt als een gedrag van een puber... En ja veel mensen zeggen het zijn maar woorden... maar dat vind ik dus niet. Je kan toch nadenken over wat je zegt...? Dat je met iemand getrouwd bent wil toch niet zeggen dat je elkaar mag afsnauwen...
@Debby, ik lees juist in haar post dat ze niks anders doet dan haar woorden afwegen voor ze ze uitspreekt. Is dat dan zo gezond? Dat ze zo op moet passen dat ze op de juiste manier en op het juiste moment iets zegt? Als ik lees wat ze tegen hem zegt, is dat juist helemaal niet zeurend of dwingend. Maar het is toch niet normaal dat je op een smekende toon dingen moet gaan vragen?
sja de hele tijd je woorden afwegen omdat je man 1 keer in de 3 maanden nukkig en raar reageert op een paar woorden... ik zou het persoonlijk niet doen. Maar goed ik heb een scherpe tong. Zou zeggen dat ie het maar even lekker even moest uitzoeken in de slaapkamer ofzo. Hier vallen (en echt wel vaker dan 1 keer in de 3 maanden) wel eens hardere woorden dan dat hoor... Maar je kan toch rekening met elkaar houden? Je kan toch zeggen "schat wil je de vuilnis even buiten zetten?" ipv "zet de vuilnis buiten!" dat vind ik geen woorden afwegen maar een normale communicatie. Maar misschien begrijp ik deze post gewoon verkeerd.
Volgens mij lees je idd verkeerd. Hij ontploft niet vaak, maar ze weet dus nooit wanneer. Dus iedere dag weegt ze alle woorden af, om hem niet boos te maken. En ik lees nergens dat ze hem dingen oplegd. Als hij al over een simpel verkeerd gevraagd iets boos wordt, dan ligt die fout toch echt bij haar man en niet bij haar.
Ik begreep het net als Debby eigenlijk. Er staat "je moet de vuilnis nog buiten zetten/ doe maar niet/ ga eens opzij. Neeee, het is: zou jij straks nog even de vuilnis buiten kunnen zetten/ misschien kunnen we beter" Ik vind het zelf niet meer dan logisch om te vragen of mijn man opzij wil, en niet zeggen 'ga eens opzij'. Dus zo erg nadenken over woorden zou het dan toch niet moeten zijn? Het is toch normaal om dingen te vragen ipv commanderen? Ik denk dat Debby dat bedoelt.
Meiden, bedankt voor alle reacties. Morgen ochtend zal ik reageren, dan kan ik wat dingen verduidelijken. Maar het is fijn om begrip en kritische noten te horen. ik heb daar echt iets aan. Weltrust
Vervelend meis. Hier vallen ook wel eens harde woorden, als mij man moe is kan hij soms ook wel eens ontploffen. Ik ga dan maar wat anders doen, ga gewoon de discussie niet aan. Totdat ie is afgekoeld. Maar wat mij nou in alles het meeste opvalt in je post is het bovenstaande. Hij houdt van je, jij niet (althans niet op de manier wat hij bedoeld). Zou het nou niet zomaar komen dat hij dat dondersgoed weet en dat dat hem frustreert? Dat moet ergens wringen namelijk. Ik vind bovenstaande namelijk ook niet helemaal eerlijk toe naar jou man ... ergens hou je hem aan een lijntje