Over 3 maanden word ik 30. Toch wel een mijlpaal en toch wel "volwassen" dan. Nu met de feestdagen in aantocht zat ik eens te denken. Had je mij een jaar of 7-10 geleden verteld dat ik zou zou "eindigen" had ik je voor gek verklaard. Ik was best wel een beetje wild. Veel stappen, uitgaan, gekke dingen doen. Elke week een ander vriendje. Ik vond kinderen maar irritant. Van die irritante schreeuwlelijkerds in een restaurant als je lekker uit eten bent. En vrienden met kids die niks in het leven meer intressant leken te vinden behalve hun koters. Ik vond mijn werk heel leuk en droomde van carriere maken... Ik reisde de wereld rond met een rugzakje en veel draaide daarom. Ik ging 3 keer per week uit eten/theater/concerten etc. En nu ben ik dus bijna 30. Ik heb 2 kleine kids en ben getrouwd met ontzettend lieve man. Samen wonen we in een burgerlijk eengezinshuis. Door de crisis zit ik nu thuis en ben min of meer huismoeder en het intresseert me weinig.. Ik geniet elke dag van mijn kids. Als ik op mijn facebook kijk zie ik alleen maar verhalen van mijn kids. Ik ben dit weekend 4 dagen weggeweest naar londen met mijn man en toen we bijna het vliegtuig terug dreigde te missen en ik dus waarschijnlijk een dag later pas wegkon (gelukkig heb ik hem net gehaald) heb ik gejankt als een klein kind. Ik ben een enorme sufkut, lekker knutselen en taartjes bakken met mijn kids. Ik heb last van enorme tunnelvisie als het mijn kids betreft. Mijn kids zijn namelijk de allerleukste, liefste en mooiste kids van de wereld dat ziet toch iedereen? Ik ga bijna nooit meer weg zonder kids. Ik zit liever thuis. Heb wel eens oppas maar ben dan vaak weer heel graag snel thuis. Na de film direct naar huis Ik ben blij met hoe ik nu ben, zij het dat ik mezelf soms een enorme muts vind en ik dit nooit had verwacht. Zijn jullie geworden hoe jullie ooit dachten te worden?
Hoe ouder ik word, hoe meer ik op mijn ouders ga lijken. Dat had ik 10 jaar terug niet gedacht Maar wat je beschrijft dat je leven compleet en totaal om je kinderen draait, dat herken ik niet. Je tunnelvisie wel, want uiteraard is MIJN zoon de allerleukste, -liefste en mooiste in het universum Maar daarnaast heb ik ook nog wel behoefte aan andere dingen hoor. Een goed gesprek met een volwassene in plaats van alleen peuterpraat, mijn vriendinnen, stappen, een dagje winkelen in mijn uppie, mijn werk, en mijn toekomstplannen m.b.t. werk... die dingen vind ik ook belangrijk. Niet zo belangrijk als mijn kind natuurlijk, maar er moet wel een balans zijn.
dik 5 jaar geleden was ik nog single en wilde ik geeneens een man meer (ook geen vrouw hoor haha maar wilde even een break haha) Wel heb ik altijd dit leven gewild; thuisblijfmama that is. Ik blijf graag thuis maar ben altijd wel huismus geweest heb maar een korte "wilde" periode gehad maar was hier echt aan toe. Alleen het 30 vonden vond ik om een of andere reden erg, voelde zo oud hahaha zo uit die 20 serie zeg maar. Maar het valt mee
Hihih wat grappig. Ik had juist gedacht dat ik wel eerder huisje-boompje-beestje zou doen. Ik had dit wel min of meer verwacht, het duurde langer. En ik had een andere baan verwacht, maar goed dat verhaal ken je. En eigenlijk vind ik mijn baan nu minstens zo leuk (misschien zelfs leuker.)
Mijn vriend werd voor me gewaarschuwt! Ik was een grote losbol.. Dee dwaar ik zin in had, had een enorme grote bek, dronk, had een 'fuckbuddy' en deed geen reet aan mijn studie.. Ik ben nog geen dertig! 26...... Maar al wel 5 jaar met hem samen, verloofd en na twee jaar proberen voor het eerst zwanger van ons kindje. Ik herken me er volledig in!!
nee eigenlijk niet! Ik was afgelopen maandag jarig en 29 geworden, dus nog 1 jaartje haha..maar totaal niet verwacht dat ik nu zo leuke mama zou zijn haha..ik kwam maar nooit de 'juiste' man tegen, en dacht nou ik blijf alleen. Maarja, dan zie je hoe het kan lopen! naar heb altijd toen ik heel jong was, dat ik huisje, boompje, beestje wilde, en kijk maar nu hihi...
Ik hoop dat ik me ook zo voel/gedraag als t kindje er is haha!!!!! Oude bekende die me zwanger zien schrikken zich rot; dan kan ik toch niet drinken? Geniet er van!
Ik kan me er wel in vinden. Hier iemand met wilde haren die 'nooit kinderen wilde'. Ik ben wel iets later tot zinnen gekomen (ben nu 41), maar ben helemaal vól van mijn kleine ventje...
Eh ja, ik ben wel geworden wat ik ooit dacht. Wist al heel jong wat ik wilde worden...mama, trouwen en in de zorg werken. Een ding vind ik achteraf wel jammer en dat is dat ik door een fout jeugdvriendje niet heb kunnen genieten van mijn tienerjaren. Die schade heb ik in een jaartje ingehaald, toen ik vrijgezel was. Maar toen leerde ik mijn huidige man kennen en viel alles op zijn plekje.
Ik wordt over 2 weken 30!!! Maar ik moet zeggen dat wat ik gehoopt had ook zo is uitgekomen. Lieve vriend (al sinds mijn 15e), prachtig kindje, goede baan, mooi huis..... Ik moet wel zeggen dat nu de 30 heel dichtbij komt ik ineens nog vanalles wil doen voor of op mijn 30ste. Zoals trouwen, 2e kindje etc. Het is helemaal niet oud maar ik heb zelf een soort grensgevoel ofzo. Jullie ook?
hartstikke leuk om te lezen. Wees gewoon hartstikke blij met jezelf en je leven! Het is toch hartstikke mooi! Misschien heb je het gevoel door de media en tijdschriften dat je anders moet leven, maar ik vind het juist mooi dat je kan genieten van je huis/kids/man. Vroeger hadden de vrouwen weinig tijd voor hun gezin en tegenwoordig is werk vaak belangrijker.
hmmm nee is maar een getal voor mij. Verder intresseert het me eigelijk weinig. Ik ben eigelijk wel blij dat ik nu ook 30 wordt. Ik ben de jongste van mijn vrienden. In mijn omgeving was ik vrij jong om aan kids te beginnen (26 en 28) meeste beginnen pas na hun 30e. Dus 30 past beter bij mijn levensfase vind ik. Maar als je nog wilt trouwen voor je 30e zou ik maar haast maken
whahahha Debby of ik ben geworden wie ik dacht te worden..... nou ik zag mezelf op mijn 33e echt niet in een toekomst met kindje maaaaaar op mijn 33e besloot ik toch zo van maandag op dinsdag te stoppen met de pil ik werd op mijn 33e zwanger en Amy-lynn is op mijn 33e geboren(ik week later werd ik 34) dus het jaar 2008 heeft mij wel 3 keer erg verrast. mijn leven was stappen reizen shoppen uit eten enz ondertussen weet je wel dat mijn leven om 1 klein meisje draait genaamd Amy-Lynn en ook wij gaan na de bios meteen naar huis toe(eigenlijk stom kan beter ff van genietten en ergens een drankje doen) maar ik kan er van genietten als we straks samen op de bank hangen (hij tv aan ik labtop op schootje) dussss eigenlijk ben ik meer dan tevreden maaaaaar hou nog wel van een uitspattingkje of 3 per jaar ff met de meiden een feest af met hoop wijn en de dag daarna een halve kater(maar beter een halve kater dan een halve poes)
Haha ja wel herkenbaar, ben alleen zelf net 25 geworden maar 7/8 jaar geleden was ik een beetje een freak had nooit verwacht er zo bij te zitten. Ik haatte kinderen, was nooit thuis, verslaafd, slechte vriendjes noem maar op. Nu alweer jaren degelijk getrouwd, eengezinswoning, kindjes, baan op kantoor had ik echt noooit gedacht!! Ik kan ook echt niet zonder mijn zoon, als we weg gaan gaat hij mee anders mis ik hem zo na een dag werken verlang ik er echt zo naar om degelijk thuis te zitten met mijn mannetjes, haha!! Alleen voelt 25 al zo oud
Voor mij ook. Wordt ook over 4 maanden 30. Alleen dat carriere maken, dat heeft mij nooit zoveel geboeid.
Zo herkenbaar. Ik ben dan inmiddels 31. Ik deed ook alles wat god verboden had . Vond kinderen ook maar irritant. Ging veel uit, naar grote feesten en clubs. En nu? Heb zelf het leukste en liefste kind vd wereld en ga nauwelijks meer uit. En heb daar ook helemaal geen problemen mee!
7/8 jaar geleden was je ook nog een kind dus logisch dat je gek doet toch, jij misschien wat extremer haha maar je was nog een kind dus niet gek dat je nog zo anders dacht, toen ik 25 was dacht ik ook heel anders als ik nu weer denk, ben toch wel veel rustiger geworden nog...
Ik denk trouwens dat je op een gegeven moment je feestperiode ook wel achter je laat, dan is het genoeg geweest. Misschien vooral als je losbandig bent geweest