het is niet dat ik hier het woord moeten nooit wordt gebruikt. We zeggen vast wel "we moeten nog boodschappen doen" of "we moeten even deze rekening betalen" maar nee ik zeg nooit tegen mijn man dat iets moet. Het gaat ook om de manier waarop. Als mijn man wel eens zegt "zet jij de vuilnis even buiten schat" vind ik dat heel anders dan "hee jij daar, zet de vuilnis buiten!" En ik moet niks... ik vind mijn eigen ik nog altijd heel belangrijk en nee ik kan heel pissig worden als er niet naar mijn mening/wil wordt geluisterd. Tuurlijk gaat niet alles zoals ik het wil maar als alles gaat zoals mijn man wil wordt ik ook chaggie. En nee ik ben niet altijd even tactisch naar mijn man toe. Maar ik vraag dingen wel normaal en snauw hem niet af. En als ik wel een chagerijnig ben en iets onvriendelijk vraag moet ik het niet raar vinden als hij daar nukkig op reageert. Persoonlijk denk ik dat ts te bang is voor de ruzie en zich daarom krampachtig reageert. Volgens mij zijn er zat vrouwen die wel eens onvoorspelbaar reageren. Bijvoorbeeld als ze ongesteld moeten worden ofzo. Die mannen gaan ook niet elk woord afwegen. Ik zou gewoon je ding doen en accepteren dat je man af en toe vreemd doet. En eens een goed gesprek met je man hebben of hij bang is ondergesneeuwt te worden door je. Want dat gevoel heb ik eigelijk als ik dat zo lees... Dat hij het niet helemaal eens is met dingen maar dat niet goed duidelijk kan maken en dat opkropt ofzo.
Maar stel hij heeft zo een bui en je praat eens niet met hem mee maar houd gewoon je eigen mening vol .. grote kans dat zijn ontploffing erger wordt maar dat geeft toch niet,dan knalt het maar eens even weet hij gelijk dat je niet altijd maar ja en amen mee knikt. Mijn vriend is ook eenn beetje zo maar no way dat ik elke keer mijn mond hou. Tuurlijk soms wel,niet alles is belangrijk genoeg om over te bekvechten. Maar vaak laat ik hem duidelijk merken dat ik not amused ben van zijn gedrag en dan kan het even roken hier. Daarna is de lucht wel weer helder. Overigens,ik denk dat jou man jou afzijdigheid prima aanvoelt en dat is echt niet leuk voor hem. Zou ik ook nukkig en opstandig worden. Maar ja wie begon met vreemd gedrag,dat is natuurlijk het kip/ei verhaal. Sterkte.
Jeetje, wat fijn om alles te lezen, het begrip het relativeren, doet me echt goed. Ik wil wel een paar dingen verduidelijken, of in ieder geval proberen. Allereerst ben ik geen onderdanig type dat in huis als een sloofje rond loopt. Ik ken mijn man, heb veel respect voor hem en om die reden probeer ik altijd op te letten hoe en wanneer ik iets zeg. Snauwen doe ik eigenlijk nooit "je moet de vuilnis wegzetten" is in de praktijk eerder: "schat, je moet nog wel de vuilnis buiten zetten". Echt snauwen is het echt niet. Niet dat ik perfect ben, maar dat heb ik eigenlijk nooit gedaan. Het negeren van een discussie loopt altijd uit de hand. Hij gaat zoals dat dan heet "bloedzuigen" oftewel net zo lang door met dingen (leugens) roepen totdat hij me echt heel hard raakt. Tijdens die discussies blijf ik voor 80% echt kalm. Ik probeer dan heel hard de rust te bewaren, elke keer weer te vragen wat er aan de hand is. Maar hij staat dan voor mijn neus te liegen en te verzinnen. Nutteloos dus... "Gelukkig" is dit maar 1x in de 2 a 3 maanden, maar tussendoor gebeurd er natuurlijk ook wel het nodige. Als één van de kinderen is gevallen zegt hij: zit je dan niet op te letten? Ondanks dat mijn hart dan breekt (ik sta met een huilend kind, nog te shaken van de schrik), ga ik niet in discussie. Als ik dat wel zou doen, gaat het weer van voor af aan beginnen. Maar om op de eerste discussie terug te komen, toen ik tegen hem zei: laten we het maar negeren, voelde hij zich een kind die wordt opgelegd wat hij moet doen. Die discussie hebben we al 1000x gehad en elke keer leg ik weer uit dat we gelijke zijn, dat het de bedoeling is dat wel elkaars mening aanhoren, bespreken en accepteren. Het gaat er niet om dat je iets MOET overnemen, maar iemand mag toch zijn/haar mening geven? Hij zegt dan uiteindelijk dat dat wel mag, maar dan weet ik nu wat de consequentie is, hij kan daar namelijk niks aan doen. En dan blijft er ook nog het stukje van
Strijkkraal Maar wat mij nou in alles het meeste opvalt in je post is het bovenstaande. Hij houdt van je, jij niet (althans niet op de manier wat hij bedoeld). Zou het nou niet zomaar komen dat hij dat dondersgoed weet en dat dat hem frustreert? Dat moet ergens wringen namelijk. Want dat speelt natuurlijk ook onbewust) nog mee. Dat weet hij en dat weet ik en dat is verschrikkelijk! Ik weet dat ik niet gek genoeg op hem ben, maar hoop steeds weer dat we er uit komen. Overigens heeft dat niks met de buien te maken, dat zit echt in hem, maar het blijft wel een belangrijk punt. Echt, zoals de titel al zegt ik weet het echt niet meer. Vraag ik teveel van hem en van mezelf, maak ik me druk om niks, voel ik me ten onrechte elke keer weer uit het lood geslagen door die eindeloze discussies. Hij maakt sommige linken in zijn hoofd gewoon niet of nauwelijks. Heeft ook steeds een negatieve argwanende houding tegen andere en tijdens discussies dus ook ten opzichte van mij. Stel ik dan te hoge eisen. Sorry hoor, ben nu even aan het typen wat er allemaal door mijn hoofd spookt. Was er ergens maar een handleiding die je precies vertelde wat te doen, zodat je dit soort moeilijke keuzes niet zelf hoefde te maken, zowel blijven als scheiden.....
Even kort hoor, maar waarom zeg je 'schat, je moet het vuilnis nog even buiten zetten' waarom kun je hem niet gewoon vragen of hij dat nog even wil doen?
Hebben jullie in therapie (of daarbuiten) ooit wel eens eerlijk tegen kunnen zeggen wat er nou echt speelt en hoe je je echt voelt bij die discussies? Ik denk dat juist doordat je steeds op eieren loopt je nooit echt zal zeggen wat het met je doet. Zoals ik het nu lees, draait alles om hem in de relatie. Je past je manier van praten aan, je past je aan in de discussies om hem maar weer te paaien. Kun je daar met hem over praten als er geen ruzie is?
@Umm, hoe jij het zegt, zo zeg ik dat ook meestal. Soms, als de kids druk zijn, we moeten snel weg of er is iets anders waardoor ik even nog snel iets "roep" dan komt dat er uit. Maar mijn vraag is, of dat dat een redelijke aanleiding is om daarover te vallen? Zo vaak hebben we het er al over gehad, steeds weer leg ik uit dat ik er rekening mee probeer te houden, maar dat ik er niks minderwaardigs mee bedoel. Is dat niet iets wat in iedere relatie wel eens gebeurd, dat je zonder opzet iets "verkeerd" zegt, of wat verkeerd overkomt? Als dat hier gebeurd, dan is het vaak gelijk feest. @Rosa, we hebben het er inderdaad al zooo vaak overgehad. Hij geeft aan dat hij zich dan behandeld voelt (door één kort zinnetje) als een klein kind en dan gaat hij zich daarnaar gedragen. Hierdoor probeer ik volwassen te blijven (anders moet ik ook dingen gaan roepen en lelijk doen), waardoor hij nog meer het gevoel krijgt (of zelfs bevestiging) dat hij een klein kind is. Maar als ik dan vraag wat hij van mij verwacht, dan weet hij het niet. Ja, dat ik vooraf bedenk wat het bij hem zou kunnen doen. Maar ik kan helaas niet in zijn hoofd kijken. Hij maakt logica die voor mij onbegrijpelijk is. Daarnaast zeg ik altijd een paar dagen later ook wat het met mij doet, dat ik niet weet wat ik er mee aan moet als hij leugens loopt te verkondigen, mij dingen verwijt. Ik vraag hem zelfs wat er dan is dat hem zo dwars zit, dan kunnen we er over praten. Maar volgens hem doe ik alles goed, alleen was dat even een rode doek voor hem, snel maar vergeten is zijn motto dan. Maar hij ziet echt niet in, dat dit voor mij iets dagelijks is, terwijl het voor hem 1x in de zoveel tijd gebeurd. En dat hoeft hij ook niet te zien, zolang hij het tegendeel maar niet voor mijn voeten gooit (jij bepaalt hier alles, jij zegt wel even hoe het allemaal moet). Want dat is dus echt niet het geval en dat ziet hij na zo'n discussie ook wel in, maar hij blijft er bij dat hij reden had om dat allemaal te zeggen. Welke reden? Niet dat het waar is, maar ik zei ...... op zo'n nare manier.
mirro en als je er gewoon niet zo veel rekening mee houdt (tenminste gewoon de normale omgangsvormen natuurlijk wel) en niet elk woord afweegt. Zal hij dan ook 1 keer in de 2 a 3 maanden raar doen? Als jij nukkig bent chagerijnig reageer je dan altijd redelijk? Soms overdrijf je dan toch dingen? Mijn man en ik hadden een hele tijd een discussie over een derde kind (hij wilde niet) en toen heb ik ook vaak gezegd "we doen toch altijd wat jij wilt" nou is dat niet zo natuurlijk maar dat zei ik gewoon in mijn verdriet/frustratie. Ik ben er natuurlijk niet bij maar ik denk dat je het een beetje te zwaar maakt voor jezelf. Is je man vroeger rot behandelt of heeft hij een rotrelatie gehad? Ik herken de manier waarop hij reageert namelijk heel erg aan mezelf. Ik heb 4 jaar lang in een relatie gezeten waarin mijn ex heel erg probeerde de macht over te nemen zeg maar (echt heel duidelijk, hij wilde liever een volgzaam vrouwtje dan eentje met een grote bek zoals ik). Met de nadruk op probeerde en dat lukte dus niet. Daardoor kan ik ook op bepaalde dingen allergisch reageren. Niet eerlijk tegenover mijn man maar dat is wel een ding van mij. Heeft je man ook zo iets meegemaakt?
Misschien zou het handig zijn als je man alleen eens in therapie gaat. Ik denk dat het voornamelijk in zijn hoofd gebeurt. Hij heeft door bepaalde ervaringen een soort filter in zijn hoofd waardoor hij dingen op een bepaalde manier opvat. Maar dat doet HIJ, jij kunt daar waarschijnlijk weinig tot niets aan veranderen. Misschien moet hij eens gaan bekijken waarom hij dat doet, waar dat vandaan komt. Ik zou denk ik ook die discussies niet meer aangaan. Blijkbaar denkt hij zelf dan ook niet meer normaal (zoals je het hebt over een rode waas etc), spreek een soort codewoord af en trek je terug. Als hij dan uit zijn bui is, kun je er misschien normaal over praten. Ik denk dat hij wel gebaat zou kunnen zijn bij cognitieve therapie. Op een bepaalde manier is zijn gedrag namelijk een 'keuze', alleen niet superbewust. Je kunt het zo zien: er gebeurt iets (actie), daar heb je een bepaalde gedachte over, waardoor je iets voelt en je op een bepaalde manier reageert (reactie). Het is dus actie - gedachte - gevoelens - reactie, als je je gedachte rondom de actie bewuster kunt maken en een beetje kunt aanpassen krijg je dus andere gevoelens en een andere reactie. Dat kan hij zichzelf aanleren, als hij dat wil. Hij kiest er zelf voor zich als een kind te gedragen, hij weet zelf waarschijnlijk ook wel dat hij geen kind is.
@debby, als ik er geen rekening mee hou, dan heb ik echt het gevoel dat ik helemaal geen controle meer heb over zijn reacties. Eigenlijk heb ik dat nu ook niet, maar ik heb in iedergeval het gevoel dat ik er alles aan doe om hem dat niet aan te doen. Weet niet of ik dat durf los te laten.... En weet je, wat je schrijft is heel normaal, iedereen zegt weleens dingen die niet waar zijn, maar bij mij is dat grotendeels uitgevlakt. Met woorden als Altijd, Nooit, Alles, Niks, daar zeg je eigenlijk niks mee. Het is maar zelden waar dat iets altijd of nooit is. Met mijn man zou ik dan gelijk een discussie krijgen en wilt hij eigenlijk het liefst dat ik alle voorvallen ga opnoemen. Gelukkig voor hem, vergeet ik vaak dit soort incidenten (alleen het gevoel helaas niet...). @Rosa, zoals jij het beschrijft klopt het helemaal denk ik. Nu ben ik de therapeut die hem probeert te helpen, maar dat klopt natuurlijk helemaal niet in een relatie. Hij heeft idd een jeugd gehad waarin niet gediscussieerd werd, er werd voor hem besloten en de enige manier om zn eigen weg te gaan was door dingen gewoon te doen (dus niet eerst over praten). Hij heeft zelf ook aangegeven dat het lastig voor hem is, en hij staat open om er met iemand over te praten (wat ik echt bewonderingswaardig vind), maar vind maar eens iemand die dat aan kan. Hij had bij de 3 of 4 therapeuten die we al hebben gesproken al het gevoel dat ze hem dingen oplegden, niet naar hem luisterde en oordeelde!!
De vraag die in mijn hoofd opkomt is: * ben je duidelijk genoeg naar hem? Ik heb een man die zeer ws. een vorm van autisme heeft, hij vind zelf van niet, maar ik kom er steeds meer achter dat het wel zo is.(door familie, door erover te lezen enz.) Ik zeg niet dat jou man dit heeft, maar wat ik wil zeggen is dat ik nu heel langzaam met vallen en opstaan aan het leren ben, is om duidelijker naar mijn man te zijn, niet meer te accepteren dat hij boos wordt om niets, tenminste naar mij en onze kinderen toe. Mijn man kan nml heel obsessief met iets bezig zijn, ook als hem dus iets irriteert blijft hij daar heeeeel lang over doorgaan, eerder luisterde ik daar (van binnen al zuchtend naar). Nu luister ik even, en zeg duidelijk, dat het nu genoeg is, gaat hij door, dan benoem ik dat ik nu de kamer uit ga, want ik geef aan dat het genoeg is.(en geef hem eventueel een duploolifantje om tegen aan te praten) Zijn ongenoegens en onrust reageert hij op mij of anderen af, ik vloog dan bij wijze van spreken voor hem, om hem maar rustig te krijgen. en dat doe ik (meestal) niet meer. Kort en duidelijk zeg ik dat het klaar is, en waarom. Blijft hij doorgaan, met mij naar beneden te halen, zeg ik wederom dat ik nu wegga en dat ik er straks op terug kom. Dus vandaar mijn vraag, ben je duidelijk naar hem in je boodschap? en waarom accepteer je dat hij zo naar je doet? (niet aanvallend bedoelt, hoor) Zo'n situatie met je zoon, zou ik me niet mee bemoeien, maar later op terug komen, op een "volwassen" manier. Hij kan dat inderdaad voelen als betuttelen, en dat jij het beter weet.(Ook al is dat misschien zo) Ik denk dat het belangrijk is dat je duidelijk bent, als hij begint over altijd, nooit enz., dat je duidelijk benoemt, : "Stop, ik vind het niet leuk dat je dit zegt, ik wil een gewoon gesprek met je aangaan, maar geen verwijten horen. Verder niet in discussie gaan, maar rustig blijven. Gaat hij door loop je weg (desnoods op de wc. met een boekje, of lekker in bad met de deur op slot) en kom je er later duidelijk en kort op terug, vanuit je zelf, blijf dan bij de kern! Wat bij mij ook wel werkte bij zo'n spraakwaterval, om hem een pot drop voor te houden, want met volle mond kun je niet praten, iedere keer als hij zijn mond leegheeft er weer eentje indoen. (geeft mij wat rust!) Ik heb verder zelf therapie om met hem om onder andere met hem om te gaan, (ook wel voor andere dingen hoor!), maar hier krijg ik steun en goede adviezen, en dan kan ik er weer een tijdje tegen. Een heel verhaal, en misschien een beetje warrig, maar ik wilde je graag even een hart onder de riem steken, want over eieren lopen is zo vermoeiend!
Ook jij bedankt voor je reactie Kikker. Ik weet zeker dat ik duidelijk naar hem ben. Ik zeg dan ook letterlijk: ik weet dat je boos bent, maar laten we er een andere keer over praten, als de jongens op bed liggen. En dan krijg ik te horen dat ik niet bepaal wanneer er gesproken wordt, dat hij dat zelf wel uitmaakt. Als ik dat negeer, dan werkt dat alleen maar versterkend, dan wordt hij nog bozer en meer geirriteerd en dan begint weer het kanon aan verwijten. Hij kan dan op de één of andere manier niet meer stoppen. Hij haalt er ook steeds dingen bij, waarop ik dan inderdaad terug ga naar de kern. Die dingen er bij halen, is een soort strategie voor hem om mij af te leiden van wat er daadwerkelijk aan (kleins) gebeurd is. Dat heeft hij me in een eerlijke bui ook wel verteld. Maar dan krijg je dus van die therapeutische gesprekken, waarin hij gewoon maar zegt waar hij zin in heeft en ik wéér op mijn woorden let en heb probeer te begeleiden (terwijl ik het schrijf realiseer ik me hoe waar maar raar dat misschien is). Praten is voor hem: iets zeggen PUNT. Wanneer je een weer-woord geeft, dan is er een probleem. Bijv. gister middag had ik ineens het idee om een paar dagen naar een vakantiepark te gaan. Hij had daar geen zin in. Oké dat kan... 's avonds zien we een reclame en ik zeg: oh, het is wel leuk daar, hoor! Lekker zwemmen, naar de kinderboerderij, speeltuintjes. Zegt hij: ga je me nou en schuldgevoel aanpraten? Dus ik weer: nee, als je echt niet wil dan is dat prima, maar mij lijkt het gewoon wel leuk. Dat kan toch? Gelukkig bleef het daar bij, maar blijkbaar heeft hij het idee dat door mijn mening te geven, ik dingen bepaal of er doorheen druk. En dat bedoel ik ook met op mn woorden letten (realisser ik me tijdens het schrijven), ik zeg dus heel vaak dingen maar niet. Want dan krijg je weer zo'n gedoe... Maar, nogmaals, ik laat me niet gek maken door hem hoor! Ik ben nog steeds zelfstandig, sterk, eigen wil etc, maar soms is het gewoon allemaal teveel.
Ik zeg niet dat je het fout doet! Maar ik heb inmiddels bij mijn man ontdekt, dat ik hem niet kan veranderen, dus moest ik mijzelf veranderen. Ik zeg ook niet dat je niet zelfverzekerd, sterk oid bent! Maar als je het zo verteld, zou het voor mijn man nog niet duidelijk genoeg zijn. Over het eerste voorbeeld, merk ik dat het alleen werkt als ik zeg: Ik snap dat je boos bent, ik wil er nu niet over praten, om zo en zo laat is het rustig en heb ik er wel de rust voor, ik kan nu niet rustig luisteren. Dit zeg ik dan vriendelijk ,maar wel duidelijk. Ook als hij dus een heel verhaal afdraait, luister ik , herhaal wat hij zegt, maar geef geen advies, of ga in discussie of verdediging. Want bij hem geeft dat alleen maar nog meer reden om te spuien. Als hij kwetstend of vernederend is oid. Zeg ik heel duidelijk dat hij moet stoppen (stop, je doet me pijn oid.) Als Ik hem iets duidelijk wil maken, moet ik dit vanuit mijzelf doen, dus zoiets als: "Ik zie dat en dat, en ik heb het gevoel dat.....", hoe zie jij dat?" Ik ging bijv. vaak "preken", als ik het gevoel had dat ik hem niet duidelijk kon maken wat ik bedoelde, bleef ik er maar voorbeelden bij halen, om door te dringen, maar dat moet ik dus loslaten, omdat het niet werkt. Nu probeer ik kort en duidelijk (en vriendelijk) te zeggen, wat MIJ bezighoudt, en waarom. Ik merk dat dit minder strijd geeft. Ik ken natuurlijk niet de situatie, of je man, dus mijn verhaal is "makkelijk gezegd". Maar misschien heb je wat aan mijn verhaal.
Ik snap sommige dingen aan je verhaal wel, maar sommige ook niet. Wij hebben hier een soort van afspraak dat we, als de ene ouder bezig is met Finn, de andere zich er op dat moment niet mee bemoeit. Stel dat mijn man Finn toespreekt, en ik vind dat dat anders kan, doe ik dat later, en niet waar Finn bij is even zeggen hoe het wel moet. Andersom gebeurt dat ook niet. Puur uit respect en ook zeker omdat kinderen niet dom zijn en dat absoluut tegen je kunnen gaan gebruiken. Daarnaast vind ik 'Schat' voor een gebod, nog steeds niet vragen. 'Schat je moet de vuilnis buiten zetten' is nog steeds iets heel anders als 'Schat, wil jij de vuilnis buiten zetten? ' Ik begrijp dat je man erg heftig kan reageren, maar bekijk het eens vanuit zijn oogpunt. Stel je voor dat iemand je alleen maar dingen opdraagt (ook al bedoelen ze dat niet zo en zeggen ze 'schat') en stel je voor dat jij heel hard je best doet met je kinderen, maar iemand zegt, terwijl dat je kinderen er bij zijn en jij met ze bezig bent op een manier die jij goed dunkt, dat het anders moet. En stel je dan voor, dat je heel goed weet dat jij meer van je partner houdt, dan die van jou houdt. Je doet dus knetterhard je best, maar het is gewoon niet goed genoeg. Misschien zou ik dan ook wel, eens in de zoveel tijd, ontploffen!