Hey dames! Ik weet sinds een week dat ik zwanger ben, mijn man en ik zijn er hartstikke blij mee! Ik ben nu alleen 'bang' om het aan mijn ouders te vertellen. Zij wisten niet dat we het aan het proberen waren, dus het zal sowieso heel onverwachts komen.. Daarnaast ben ik bang dat ze over een aantal dingen zullen beginnen, bijvoorbeeld dat ze me te jong vinden (word deze maand 23) en dat mijn man en ik elkaar nog niet zo lang kennen (8 maanden). En omdat we op dit moment nog bij zijn ouders wonen en dus geen eigen huisje hebben. (We hebben wel de hele bovenverdieping en naast onze slaapkamer staat een kamer leeg, eventueel perfect als kinderkamer maar hoop voor ik beval wel een eigen huisje te vinden) Nja, dit alles maakt dat ik een beetje in mijn maag zit om het ze te vertellen. Had van te voren bedacht dat ik het middels een leuk cadeautje wil vertellen (speentje, slabbertje etc.) en ook al vind ik het spannend om te vertellen wil het toch zo doen omdat ze moeten weten dat wij er in ieder geval heel blij mee zijn.. Maar ik ben benieuwd of iemand zich hierin herkent? Dat je gespannen was om het te vertellen, en misschien viel de eerste reactie van je ouders/dierbaren ook wel tegen?? Vind het rot, want wil het zo graag met mijn moeder delen..
Ik herken het wel een beetje. Mijn ouders hadden het er ook steeds over dat we nog even moesten wachten, omdat ik nog niet klaar was met mijn studie. Maar toen we het vertelde, waren ze hartstikke blij! Wij hebben een taart gebakken met roze en blauwe muisjes, dus we hoefden eigenlijk niets meer te zeggen
Hey hey Ten eerste proficiat natuurlijk! Als ik je verhaal zo lees, kan ik me voorstellen dat het voor je ouders onverwacht komt. Je kent elkaar 8 maanden, maar ben je wel getrouwd dan? Nouja, het belangrijkste is natuurlijk dat jullie zelf er wel blij mee zijn! Misschien zullen je ouders (en die van man, aangezien je daarbij in woont) even aan het idee moeten wennen, maar ze zullen het vast heel leuk vinden! Ik denk niet dat je het ze kwalijk kan nemen als ze in eerste instantie niet staan te juichen. jullie situatie is nu eenmaal niet ideaal, eerlijk is eerlijk toch? Ik hoop dat je een leuke reactie krijgt, en dat je gauw een woninkje voor jullie zelf hebben, dan komt alles vast goed!
hier 23 en 2 kids ik snap niet dat mensen moeilijk doen over de leeftijd sommige zijn er eerder klaar voor dan mensen die over de 30 zijn ik was nog net geen 21 toen me dochter geboren werd ik zou het gewoon vertellen en vinden ze je er te jong voor pech voor hun het is jou leven snap wel dat je wilt dat je ouders blij voor je zijn
Natuurlijk vinden ze het leuk! Jullie zijn al getrouwd lees ik? Dan zal het toch niet als een enorme verrassing komen denk ik? Ik was ook 23, en nog korter samen met mijn man. Mij ouders moesten er even aan wennen maar vonden het helemaal super dat ze opa en oma werden. Nu zijn ze zo stapelgek op hun kleindochter, echt vertederend.
Lastig hoor! Ik zou me trouwens kunnen voorstellen dat de leeftijd nog wel het kleinste probleem is, zo jong ben je trouwens niet. Althans, in mijn ogen. Ik zou trouwens meer zorgen maken om de reactie van je schoonouders dan de reactie van je ouders. Je woont bij hen in en ik zou me zo kunnen voorstellen dat dat verre van ideaal is. Zou zelf denk ik ook niet bewust proberen zwanger te raken als ik geen eigen woonruimte zou hebben. Ik vind het nogal wat om te denken dat je dat extra kamertje wel mag gebruiken. Een kindje neemt meer ruimte in dan alleen dat kamertje boven in huis Ben je dus niet bang voor hun reactie? Heel veel succes enneh toch gefeliciteerd met je zwangerschap!
Ik herken het wel een beetje van mijn vorige zwangerschap. Ik was 20 en net 6 maanden bij mijn 14 jaar oudere (toen nog) vriend. We woonden net wel samen. Gelukkig was iedereen erg enthousaist en er waren al veel mensen die al dachten wanneer er een zwangerschap aan gekondigt zou worden
Kan me voorstellen dat je eerder aan mijn schoonouders denkt inderdaad, maar die vinden het geweldig. We zijn overigens niet het eerste stel dat hier op zolder woont Zijn twee broers hebben hier ook allebei met hun vrouw gewoond, voordat ze een eigen woning kregen. En hun eerste kleinkind is ook hier geboren en sliep op datzelfde kamertje.. Dus dat is voor hun geen probleem.. Neemt niet weg dat ik dat zelf absoluut niet wil hoor! Elk weekend komen mijn schoonzussen slapen met alle kinderen, het is hier altijd mega druk en dan nog met een baby erbij (en ook nog een schoonzus die volgende week is uitgerekend) wil ik ze dat niet aandoen..
Hier ook die angst, ik ben zelfs in tranen uitgebarsten van alle spanning, gelukkig zijn ze er heel blij mee ik ben ook 23 en kijk mijn vriend nog niet super lang we woonde ook nog maar net samen Maar denk wel, de dingen die je op noemt, je noemt die niet voor niks op dus ergens begrijp je die standpunten ook, anders zou je daar niet eens aan denken Gewoon vertellen, je komt er toch echt niet onderuit suc6!
Ja inderdaad, ik kan begrijpen dat ze even schrikken en aan het idee moeten wennen (moest dat zelf ook, al waren we er al 4 maanden mee bezig haha..) Dat ze het uiteindelijk geweldig zullen vinden om opa en oma te worden twijfel ik helemaal niet over. Mijn moeder heeft dit jaar kanker gehad en ik heb haar zo vaak huilend horen zeggen dat ze hoopte dat ze nog zou meemaken dat ze oma zou worden.. En al jaren terug hoorde ik haar regelmatig zeggen dat het haar zo mooi lijkt.. Dus daar twijfel ik niet over.. Het komt ook omdat ik 2 weken terug met mijn ouders Funniest Home Video;s aan het kijken was, waar een moeder echt hilarisch reageerde op het nieuws dat haar dochter zwanger was, ze ging helemaal uit haar dak. Waarop mijn moeder in een deuk lag en zei: "Oooh, het is gewoon alsof ik mezelf zie!" Mja, des te treuriger ik het zou vinden als dat dus niet gebeurd (weet ik haast wel zeker).. Want sinds we getrouwd zijn voelt mijn moeder de bui ergens al wel hangen volgens mij, ze heeft wel vaker gevraagd of ik AL ('AL') voor mijn dertigste kinderen wil, en dat ik nog maar even moet wachten etc.. Zucht, enige verlossing die ik mezelf kan bieden is het maar gewoon vertellen met hoop van zegen..
Ja tuurlijk begrijp ik hun zorgen, het zijn op de eerste plaats ook zeker mijn zorgen! Maar ik zou het niet leuk vinden als ze daar bij hun eerste reactie al over beginnen. Dat ze helemaal geschrokken en overdonderd zijn en het ene ramp scenario na het andere ter tafel brengen zonder blij te zijn dat ze voor het eerst opa en oma worden.. Zou dat voor mezelf niet leuk vinden, en voor mijn man ook niet..
Meid, je moeder vindt het vast geweldig. En misschien moet ze even wennen aan het idee, uiteindelijk zal ze het heel bijzonder vinden dat haar eigen kind een kind krijgt. Als je het vertelt zou je bv. een heel klein schattig rompertje kunnen inpakken, dat roept al een bepaald gevoel op bij oma-to-be. En je zou er bij kunnen zeggen'schrijven dat het vast voor hun een verrassing is, maar voor jullie een wens die uitkomt. Dan ben je vragen als "is het gepland?" een beetje voor.
Het is toch niet te voorspellen. Mijn schoonmoeder riep continu dat ze nog veels te jong was om oma te worden en dat we nog maar even moesten oefenen (moeten, van wie?) en ging daar ook nog even mee door toen ze wist dat ik zwanger was. Wij hebben een eigen huis, waren op dat moment ruim 5 jaar samen en ik ben 26. Het is niet te voorspellen, als je er zelf gelukkig mee bent is dat het belangrijkste. Het deed me trouwens wel pijn omdat ik die reactie niet verwacht had (eerste reactie was letterlijk: 3 januari uitgerekend? Wat doe je dat kind aan! .. en bedankt). Inmiddels vindt ze het geweldig (al blijft 'oma worden' iets vreemds houden voor haar) en kan ze niet wachten om haar kleinkind te ontmoeten. Niet teveel zorgen om maken, je kunt het niet voorspellen en een kleintje neemt er 9 maanden de tijd voor om zelf te groeien, gebruik die tijd om er samen aan te wennen dat hij/zij er aan komt! (en hoe groter je buik groeit, hoe sneller dat wennen gaat, beloofd )
Wat is dat toch met ouders en schoonouders en hun negatieve reacties? Volgens mij zijn ze gewoon bang om oma en opa te worden omdat dat betekend dat ze zelf ouder worden haha!! Maak je niet te druk om hun reactie..natuurlijk is het leuker als iedereen positief reageerd maar het belangrijkste is dat jullie er zelf blij mee zijn! Jullie moeten het kindje op gaan voeden en verzorgen en niet de opa en oma's!
Ja dat heeft ze altijd geroepen, dat ze het de mooiste ervaring van haar leven vond om kinderen te krijgen, en dat het haar nog mooier lijkt als haar kinderen zelf kinderen krijgen. Dat het uiteindelijk goed komt ben ik ook niet bang voor, maar inderdaad de eerste reactie.. Ik heb gisteren met mijn man bij de Prenatal twee kleine rompertjes gekocht. Eentje met "Ik weet, ik ben STOER, dat heb ik van mijn OPA" en de ander met "Ik weet, ik ben COOL, dat heb ik van mijn OMA". Ik wil ze inderdaad inpakken en dan met een kaartje erbij geven. En in dat kaartje kan ik inderdaad wel zetten wat jij net zei, zodat ze niet hoeven te schrikken dat het een 'ongelukje' is en dat wij er enorm van geschrokken zijn en niet op voorbereid zijn..
Hoe sneller je het vertelt hoe eerder je van dit rotte gevoel af bent. De reactie(s) staan toch al vast hihi en misschien valt het wel 100% mee!!
Bedankt voor je lieve bericht. Inderdaad, we hebben met z'n alle tijd zat om er aan te wennen. En ach, dat ze het fantastisch zullen vinden als hun eerste kleinkind er eenmaal is twijfel ik dan ook he-le-maal niet aan, en dat is uiteindelijk het belangrijkste.. Ok, ik ga gewoon proberen wat verder vooruit te denken..
Ja inderdaad, en al is hun eerste reactie misschien een verschrikkelijke tegenvaller, ik weet 100% dat ze voor me zullen klaarstaan en dat ze ontzettend veel van hun kleinkind zullen houden, en dat vind ik het belangrijkste..
Wanneer ben je van plan het te vertellen? Of weet je dat nog niet... Ben nu wel benieuwd naar hun reactie(s)
waarom ben je zo erg bang voor hun reactie? Ik zit in een vergelijkbare situatie. Ben een half jaar samen met mijn vriend (29), word volgende week 22 en heb mijn studie nog niet afgerond. Ben sinds kort naar het buitenland verhuisd, zijn in november verloofd en we gaan straks samenwonen in hetzelfde huis als waar zijn oma woont (maar eigen verdieping met alles erin, dus wel onafhankelijk). Ik was er in eerste instantie ook best bang voor hoor, dat ze boos zouden worden ed. Maar inmiddels ben ik al 8 weken, en krijg ik er steeds meer vertrouwen in dat ze er toch echt wel blij mee zullen zijn. En ja die schrikreactie die kun je op geen enkele manier wegnemen, het moet gewoon even bezinken. Mijn vriend heeft het zaterdag aan zijn vader verteld en die schrok ook eerst, maar later was ie stiekem toch wel blij toen het echt in begon te zinken. Zijn vriendin vroeg wel of we het gingen houden, maar mijn vriend moest erom lachen en zei ja natuurlijk het was geen ongeluk! Tja het ergste wat je kunt doen is bang zijn en onzeker overkomen, volgens mij heb ik al eens eerder zoiets op je gereageerd. Hoe zelfverzekerder jij overkomt, hoe makkelijker zij het op zullen pikken. Je kunt er ook voor kiezen om gewoon nog even te wachten natuurlijk, ik ben in ieder geval wel blij dat ik dat doe. Mijn ouders krijgen het volgende week te horen, na de eerste echo. We geven ze een lijstje met een foto van de echo en een persoonlijk gedichtje van hun kleinkind Dat is voor hun ook meteen een bevestiging dat het hartstikke gepland en gewenst is. Succes met vertellen, en echt meis, wees niet bang het zijn je ouders en na de eerste schrik zullen ze echt echt echt wel blij voor je zijn!