Hallo, Ik ben nu 19 weken zwanger van ons eerste kindje. Alleen gaat me relatie niet echt goed. In het begin van me zwangerschap ben ik heel beroerd geweest, misselijk, moe, veel overgeven enz. Mijn vriend toonde totaal geen begrip, moest me maar niet aanstellen zei hij... Vanaf de 13de week voelde ik me weer top, had wat meer energie, begon veel meer te eten, t ging gewoon lekker Tot 3 weken geleden begon ik op sommige dagen last te krijgen van me onder rug en banden pijn Lopen was niet zo fijn en reageerde onder het uitlaten van de honden wat kortaf en had geen glimlach op me gezicht, was ik gelijk volgens me vriend shagerijnig en moest normaal doen met me rot kop Ik dacht maar meid adem in en uit en niet op reageren. Goed we begonnen van de week met de babykamer, ik ging schilderen met een emmer verf die er nog stond, en raakte per ongeluk op sommige stukjes de plintjes aan de onderkant van de muur...overstuur dat hij was ! dat mocht niet en bla bla, dus ik zeg maar schat dat haal ik zo wel weg hoor en ik wil dat trouwens blauw of roze schilderen dat staat leuk ! Nee was zijn antwoord dat is onzin en gaat alleen maar geld kosten en ik moest niet zo bijdehand doen met me grote bek Vroeg hij aan me wat ik voor het raam wilden hebben op de babykamer dus ik zei ik denk dat het vitrage en blauwe of roze gordijnen worden....had ik beter maar niet kunnen zeggen...Hij zei dat kost veel geld, en waarom moet je altijd moeilijk doen en eigenwijs. Op dat soort momenten kan ik maar beter me mond dicht houden anders word het oorlog (helaas al vaker mee gemaakt met hem) Als we een discussie hebben zegt hij ook altijd op het einde van zijn zin ´anders pak je je spullen maar en rot maar op´ Dat kwetst me echt heel erg ! Heb dat al vaker tegen hem gezegt dat het best wel pijnlijk is als hij zulke dingen zegt, maar het intereseert met blijkbaar niet. Met hem praten gaat gewoon niet want HIJ heeft altijd gelijk en ik lul maar wat uit me nek volgens hem. Ik weet niet wat ik hier mee aan moet...
sorry maar dit klinkt echt niet ok... word tijd dat er echt een keer goed gepraat word, desnoods met een derde. want ik vind dat echt niet normaal misschien helpt het om even wat afstand te nemen van elkaar? helaas heb ik niet zo veel tips voor je. maar hoop wel dat er verandering in gaat komen. succes in elk geval
Ik sluit me volledig bij Beckje aan. Ik zou ook zeker met een derde erbij praten! Dat iemand zo met/tegen je praat is niet normaal. Niet in en ook niet buiten een relatie!
Jeetje meid. Erg respectvol is ie niet Misschien is inderdaad een gesprek met een derde een idee? En anders een tijdje even weggaan en hem zeggen dat je weer terugkomt als ie weer normaal kan doen, wie weet voelt ie dan wat ie mist?? Want zulke stress is niet goed voor jou en je kleintje en dat mag ook hij wel weten hoor! Hoop naturlijk voor jullie dat jullie eruit komen en dat ie gauw bijdraait, al is het maar d.m.v een figuurlijke schop onder zijn achterste.
Heeft het misschien een reden dat hij zo doet naar je? Is het altijd al zo geweest of is nu pas sinds je zwanger bent? Misschien is er wel iets aan de hand en uit hij dat op deze manier? ( Het valt natuurlijk niet goed te praten hè) Het is misschien een goed idee om dan een keer gewoon wel je spullen te pakken en weg te gaan.. eens kijken hoe hij dan reageert.. Sterkte in ieder geval...
Wat is er wel leuk aan hem? Ik zou nooit zo tegen me laten praten, dan zou ik het alleen doen. Klinkt misschien wel makkelijk, maar ik zou dat echt niet pikken. Nou heb ik wel een heel groot vangnet waar ik altijd terecht zou kunnen. Veel sterkte hoor!
Ik zou nooit zo tegen me laten praten...nooit. Maar ik begrijp dat het niet iets nieuws is? Misschien moet je hem eens vertellen dat hij zijn spullen kan pakken als hij niet snel normaal doet en je met respect gaat behandelen? Misschien dat hij daar van leert?
Uit je verhaal begrijp ik dat hij wel vaker zo tegen je doet. Mijn welgemeend advies is; WEGWEZEN!! Straks is er een kleintje bij, wie weet hoe hij dan doet. Tegen jou en je kindje, en anders krijgt je kindje zo'n ontzettend slecht voorbeeld. Ik krijg hier gewoon kippenvel van. Wat een ontzettend naar mannetje!!! En als een griepje ofzo heeft dan moet de hele wereld hem zeker bedienen?! Heel veel succes!!!!! En denk vooral aan jezelf en dus ook je ongeboren kindje!
nou veel mensen zijn wel erg direct en gelijk wegwezen... als je bij elk dipje direct maar je biezen pakt... een relatie heeft nou eenmaal ups en downs en je krijgt samen een kindje dus ik vind dat je aan je kindje verplicht bent om het op zijn minst nog eens goed te proberen. Praat met hem, desnoods idd met een derde... Of ga in relatietherapie. Laat hem weten dat je niet wilt dat hij zo tegen je praat... etc...
Daar heb je ook gelijk in Debby82, ik vind ook dat je verplicht bent aan je kind om het goed te proberen. Je ziet om je heen helaas maar al te vaak dat er niet meer voor wordt gevochten. En dat is niet goed. Maar ik vind ook dat het een keer teveel kan zijn, en ik maak uit haar verhaal op dat het niet de eerste keer is. Al met al hoop ik dat het helemaal goed met Mimsie en dat ze de goede beslissing weet te maken. En als je met hem in gesprek gaat en hij belooft zijn leven te beteren hoop ik ook echt uit de grond van mijn hart dat het gaat werken!
Het klopt dat het niet de eerste keer is dat hij zulke dingen zegt. En ja als hij een pijntje of griepje heeft moet ik daar rekening mee houden.. Weg gaan heeft geen zin omdat ik nergens heen kan, en om eerlijk te zijn wil ik ook helemaal niet weg, hij laat wel regelmatig duidelijk zien dat hij om mij en de kleine geeft, alleen ik kan hem niet duidelijk maken dat zijn reacties en woorden mij ongelukkig maken en behoorlijk kwetst. Ik laat hem vrij in zijn keuzes, maar ik moet het volgens zijn regels doen, en daar baal ik heel erg van... 9 van de 10 keer loop ik op me tenen bij hem, bang om weer zulke woorden te krijgen. Ben al vaak een gesprek aangegaan met hem, maar het levert niet veel op. En ja wat als de kleine er dalijk is ? Daar ben ik wel bang voor ja...
Ik ben het ermee eens dat je niet zomaar het makkelijkste pad moet kiezen en maar bij iemand weg moet gaan. Zeker niet als er kinderen in het spel zijn. Maar mijn man heeft nog nooit zo tegen mij gepraat! Ik zou dat ook echt niet accepteren! Ik denk dat praten (met 3e) een heel goed plan is. Zo kun je niet verder, dat is straks voor je kindje ook echt niet goed!
Wat een moeilijke situatie zit je in meid. Volgens mij hou je wel echt van hem,maar hoe hij je behandeld is niet terecht natuurlijk! Mag ik vragen hoe oud hij is? En of hij het kindje eigenlijk wel wil,staat hij er wel achter? En is dit gedrag van hem begonnen toen je zwanger was? Sterkte meid!
het komt me bekend voor...Mijn ex praatte ook zo tegen mij. Het was echt slopend, kwetsend en voor mij ook bedrijgend. Ik ben blij dat ik bij hem weg ben, maar hij had daarnaast ook losse handjes. Er moet wel wat veranderen, want dit kan niet. Ik vind het klinken als psychische/mentale mishandeling. Klinkt echt niet goed. Kun je hem zover krijgen om met hem naar de huisarts te gaan? Misschien dat jullie naar een psychotherapeut of maatschappelijk werker kunnen om helder te krijgen waarom hij zo doet, wat dat met jou doet en hopelijk veranderd de situatie dan. Maar hoop dat hij wel gaat inzien. want vind het anders heel begrijpelijk dat je dit op een gegeven moment niet meer volhoudt. Is ook naar als ie op een gegeven moment zo tegen je kind gaat doen. Dat lijkt me onzeker maken.
oooh wat een verhaal.... maar meid het klinkt alsof jij bang voor hem ben....hoe laat hij blijken dat hij wel om je geef??zijn het misschien alleen op de momenten..dat er daarna sex komt?want dat verhaal hoor ik van derde meestal! hij behandeld jou totaal niet met respect...als jij totaal geen mening mag geven,en je nu al op je teentjes loopt om maar de lieve goede vrede te bewaren..? hij moet weten dat jij een heel bijzonder wezentje met je mee draagt en dat daar heel goed voor verzorgt moet worden..incl z'n vrouw/vriendin! ik vraag me af....zie jij niet om je heen..dat dit abnormaal gedrag is...dat het ook anders kan? meis...hier moet je nu wat aan doen,en het niet laten....want misschien word het van kwaad tot erger. een kind heeft een goed warm nestje nodig..met ouders die er vol liefde voor gaan.en ik denk dat jij echt wel een hele goede moeder word... als jij nu al bang bent vooral je kindje er is?probeer er met hem over te praten....jij bent ook een bijzonder persoon...net als iedereen op de wereld..laat je niet weg cijferen meissie...iedereen verdien met respect behandeld te worden. geef hem misschien een boek...over beginnende papa..ik geloof dat xander de boujonee (hoe je dat ook schrijft)of in ieder geval een bekende Nederlandse vader...er ooit 1 geschreven heeft...gaat over de hoe en wat van de zwangerschap van de vrouw...en wat ze allemaal verwachten kunnen! is een idee..hoor.. meis ik wens jou het allerbeste...
Met zo'n figuur zou ik geen seconde langer in dat huis willen blijven, baby op komst of niet.. omg.. wat respectloos zeg en wat gevoelloos.
Om een poep en een scheet uit elkaar gaan, nee daar ben ik zeker geen voorstander van....maar dit is geen poep of scheet hoor. Mijn vriend kan zo één keer tegen me praten maar geen twee keer! Praten met elkaar of met een derde erbij is de enige optie om er misschien nog wat van te maken maar als ik je verhaal zo lees dan denk ik niet dat hij daar oren naar heeft. Je kan 'm misschien een brief schrijven en hopen dat ie die leest en er dan wat mee doet. Of een keer echt je spullen pakken als hij dat zegt, kijken hoe hij daar mee omgaat. Hoe is ie bij anderen? Wens je heel veel sterkte, dat zal je nodig hebben....
Hoi meis, Je zegt "weg gaan heeft geen zin, ik kan nergens heen"... hoogstwaarschijnlijk is hij zich daar heel goed van bewust, wat ie ook zegt of doet, je gaat niet want je kunt nergens heen. Toch hoef je dit taalgebruik en gedrag niet te accepteren. Dat is ongelooflijk respectloos. mss kun je gaan praten met bijvoorbeeld maatschappelijk werk, via je huisarts. Maar je moet natuurlijk wel zelf willen en durven. Denk daarbij vooral ook aan dat kleine wonder in je buik. Dat gaat nu voor alles!! Sterkte!
Informeer naar je mogelijkheden via maatschappelijk werk en schrijf je ondertussen in voor een woning. Dit hoef (lees moet) je nooit te accepteren. Heeft niets met de makkelijke weg kiezen te maken maar met zelfrespect en dat breng je over op je kindje. Misschien is hij wel een goede vader maar duidelijk geen goede partner voor jou.
Wat een situatie zeg... Hoe komt het dat jij je dit laat zeggen, ben je misschien wat onzeker? Want niemand zou zo tegen je moeten praten, wildvreemde mensen niet, maar je eigen vriend al helemaal niet!! Waar ik me zorgen om zou maken, is dat je kind dit straks gaat meemaken en misschien zulk gedrag als normaal gaat ervaren, omdat hij/zij niet anders gewend is. Dat lijkt me helemaal vreselijk... Bedenk dat er altijd mogelijkheden zijn, instanties waar je naartoe kan, misschien vrienden of familie die je in vertrouwen kan nemen? Heel veel sterkte in deze situatie!