Ik moet even van me afschrijven. Ik heb al eerder topics geopend maar ik weet het nu echt ff niet meer. Sinds een week of 6 is onze dochter niet te genieten. Ze is voortdurend boos, slaat me, trekt aan mijn haren, gilt en krijst als dingen niet gaan zoals ze wil, eet opeens haar broodkorstjes niet meer, wil niet alleen spelen, is aan het krijsen en rollen op het aankleedkussen.. Ze vind niets leuk, alleen op stap gaan, daar word ze enigszins kalm van. Maarja, we kunnen niet voortdurend de deur uit. Ik word er zo ontzettend moe en verdrietig van. Eerst dacht ik nog aan een sprong, maar jemig, 6 weken lang in een sprong? En dan voortdurend? Slapen doet ze gelukkig nog redelijk, dus ik kan haar aan het eind van de dag wel naar bed kijken. Ik zie gewoon op tegen het moment dat ik haar uit bed haal. Ik heb ook voortdurend het gevoel dat ze me niet ' moet' ofzo. Tegen andere mensen doet ze nl. wel gezellig. Ik merk dat het nu zijn weerslag begint te krijgen op de relatie met mijn man. We zijn allebei enorm prikkelbaar en reageren onze frustratie op elkaar af. Volgende week gaan we op vakantie en als ik eerlijk ben, zou ik nu het liefste gewoon onze dochter ergens te logeren brengen en zelf een week op vakantie gaan..Maarja, dat kan niet. En daar voel ik me dan ook weer schuldig om, dat ik dat denk. Want ik weet wel dat zij het allemaal niet expres doet. Iemand nog wijze woorden?
Waarschijnlijk zit haar iets dwars. Dat kan een ontwikkeling zijn (meer willen dan je kan), of bijv kiezen (ja die duren lang, hier al 2 maanden en 4 tegelijkertijd). Ik blijf duidelijk in wat ik doe, maar ook in wat ik verwacht. Niet slaan, maar aaien. We gaan nu je luier doen en als je blijft liggen zijn we zo klaar en kun je weer spelen. Als hij toch wil omdraaien pak ik de tegenover gestelde been en houd die vast, zodat draaien onmogelijk is. En eerlijk? Laat haar maar een keer krijsen, als ze dr zin niet krijgt. Huilen is ook een emotie die mag, zonder dat je hoeft toe te geven. Na een jaar vind ik dat het echt wel even kan. (Desnoods zet je haar op een veilige plek en loop je even weg) Dat ze het alleen bij jou doet is logisch en zelfs goed, jij bent zo vertrouwd dat ze het bij jou durft te doen.
Jeetje wat moet je je rot voelen. Ik heb helaas geen advies, maar zou het niet de pubertijd kunnen zijn? Lijkt me wel vroeg eigenlijk Ik weet toevallig dat je via Jeugdzorg opvoed advies kan krijgen, dan komt er iemand meekijken geloof ik. Misschien kan je het consultatiebureau hierover bellen?
Komt mij bekend voor. Hier ook gehad in de periode dat ze over ging van tijgeren naar kruipen en door naar staan en lopen heel snel achter elkaar. En ook weken niet te genieten. Ze wou meer dan ze kon en het lukte niet. Nu ze loopt is ze weer gezelliger. Komen nu kiezen door maar daar merk ik weinig van. Ook het verschonen was een drama heb haar daar toch een paar keer even flink streng op aangesproken en dat heeft hier gewerkt. Even zo van nu is het klaar. Ze blijft nu liggen en heeft zelfs de grootste lol. Even door bijten echt het gaat weer over. Ook ik heb gedacht als het zo moet hoeft het van mij niet.
Jeugd zorg is niet aan te raden maar via maatschappelijk werk (heb ik) en consulatiebureau kunnen je vast wel tips geven of helpen. En probeer consequent te blijven idd, hou vol. Ga niet continu dingen veranderen. En als jij gestrest bent en je man dan merkt zij dat ook heh.
Ik herken het wel deels.. Hier is onze dochter de laatste week ook steeds boos. We merken dat ze enorm gefrustreerd is. Bij haar is het echt omdat ze meer wil dan ze kan. Waar ze 2/3 weekjes terug was nog tevreden was door langs de meubels te lopen, wil ze sinds een week constant aan de handen lopen de hele kamer door. Dit kan natuurlijk niet altijd en dan wordt ze boos en verdrietig. Eventjes zelf spelen gaat goed en dan zoekt ze je op, trekt zich omhoog en pakt je handen. Ze wil dan ook zelf sturen waar je heen loopt. Na paar minuten wik je haar neerzetten en dan is het krijsen/achterover gooien. Loopwagentje gaat opzich goed maar vind ze volgens mij een beetje eng, in ieder geval loopt ze liever aan de handen. Aan de tafel en bank staan/langslopen is slechts voor een paar minuutje nog leuk en dan zoekt xe je weer op. Ook met verschonen drama. Ik herken deze fase ook van de oudste. Het ging beter toen ze los kon lopen en zelf kon bepalen waar ze heen liep.. Hier werkt Indd ook het beste even de deur uit. Boodschapje doen etc, afleiding. Als is stilstaan in de kinderwagen ook een no-go dan wil ze er uit. Ik zou proberen toch veel de deur uit, stukjes wandelen en fietsen..
Mijn zoontje vertoonde dit gedrag ook heel erg na zijn eerste jaar maar uiteindelijk bleek hij overdag gewoon te weinig te slapen... Weer terug gegaan naar 2 slaapjes en toen was hij weer een stuk beter te genieten!
Heel vervelend, maar een sprong kan inderdaad lang duren. Niet alleen willen spelen geeft mijns inziens duidelijk aan dat ze jouw aanwezigheid wel degelijk op prijs stelt en ook graag heeft. Het is ook een tijd van angsten. Praat ze al een beetje of niet? Want het kan ook frustratie zijn omdat ze zichzelf niet goed kan uiten.
Volgens de Oei ik groei app zit er een sprong tussen de 51 en 54 weken. Misschien heeft ze daar heel veel last van? Geen tips, ik ben nog niet zo ver Succes!
Herken het wel een beetje. Mijn jongste is ongeveer even oud als jou dochter en is momenteel ook niet heel gezellig. Trekt zich steeds op aan mn been en wil dan weer aan de handjes lopen en o wee als ik haar dan neerzet, dan schreeuwt ze het uit. Alleen spelen kon ze altijd heel goed maar is nu wat lastiger, ze zoekt me steeds weer op. Ik gok dat het voornamelijk frustratie is. Ze kan zich verbaal nog niet in woorden uiten en ziet haar grote zus allerlei dingen doen die zij nog niet kan. Tja het leven van een kindje bestaat uit fases, fases en nog meer fases en het is helaas niet altijd even leuk. Probeer haar wel positief te blijven benaderen, zij voelt jou stemming haarfijn aan he. En trek op tijd aan de bel als je het gevoel hebt hier niet zelf uit te komen qua gevoelens.
Mijn dochter was ook zo vlak na haar verjaardag! Toen zaten er ook een hoop tanden en kiezen en een sprong dwars!
Hier is het even ook wat minder, maar dan voornamelijk met 's avonds slapen. Duurt lang voordat ze in slaapt valt (ze probeert het wel) en kan soms ineens hartverscheurend huilen. En als ze dan slaapt, dan wordt ze vaak nog 2-3x na 45 min (slaapcyclus) wakker (even huilen en dan valt ze weer in slaap. Verder merk ik ook dat ze sneller ontevreden is en soms echt chagerijnig! Ik ga dan ook vaak de deur uit (ben vanavond zelfs even doelloos met de auto rond gaan rijden haha). Ik hoop iig dat het in slaap vallen binnenkort weer makkelijker gaat (de Kindival heeft helaas maar 3 dagen gedaan gewerkt....of het was gewoon toeval en werkt het helemaal niet )
Hier ook herkenbaar, alleen (nog) geen 6 weken. I hope not!! Alleen vermaken zit er niet meer in. Ja, als ik hem in de box zet en ik ga in de keuken zitten zodat hij mij niet ziet. Houdt hij welgeteld 5 minuten vol. Dan begint hij te mopperen en te roepen. Constant aan mijn benen hangen (en dan heerlijk die tanden in je benen voelen). Overal waar ik heen ga, gaat hij ook. Eten lukt ook niet zo best meer. Moet hem constant vermaken en dan stiekem een hap eten in z'n mond voeren. Vermoeiend... Hou vol! Ooit gaat dit weer voorbij (en komen ze weer ) Probeer zoveel mogelijk rust momentjes voor jezelf te pakken. Geniet extra van je rust, van je kopje koffie, je broodje, etc (ik noem maar wat) en zennn!
Ze praat een heel klein beetje, ja en nee lukt wel zo'n beetje, hoewel niet altijd even duidelijk Ik denk ook dat ze dat enorm frustrerend vindt.