Hoi meiden, Gisteravond was ik mijn zoontje naar bed aan het brengen. Hij heeft nog altijd veel moeite om in slaap te komen, en dit lukte gisteren dus ook niet meteen. Hij viel (in ons bed) aan de borst in slaap, maar werd vrij snel alweer wakker. Mijn man vindt dat "we (lees: IK) nu toch echt iets aan dit slaapprobleem moeten doen". Ik raakte geïrriteerd want ik doe ontzettend mijn best. Ik laat hem niet huilen. Ik hang niet bij elke huil boven zijn bed maar na max 2 min. ga ik toch echt naar hem toe. Zo ook gisteren...hij begon te huilen, niet eens zo hard, maar aangezien ik op dat moment net in een 'als jij het zo goed weet, doe het dan maar zelf' discussie met mijn man zat heeft hij een minuut of 2 gehuild en hield daarna uit zichzelf op. Ik ben toen zelf naar hem toegegaan....Lag hij op de grond Ik ben zo geschrokken!! Ik heb hem natuurlijk meteen opgepakt en na een paar seconden snikken, lachte hij alweer volop en had praatjes voor 10. Man man man, wat voel ik me rot eronder. Dat hij van het bed valt is al vervelend genoeg, maar dat ik er niet meteen naartoe ben gegaan! Vooral omdat hij na die 2 minuten ophield, met het idee dat er toch niemand kwam? Misschien was het huilen van de schrik, dat het daarom snel over was. Hij viel niet hard namelijk en ik heb verder ook nergens rode plekken van de val gezien. Ik overdrijf misschien vreselijk, maar voel me er nog steeds heel naar onder!
Ik zou me ook zo voelen! Gelukkig lijkt hij er geen last van te hebben maar ik begrijp je schuldgevoel helemaal!! Zou wel ff met je man gaan zitten en wat 'puntjes op de i zetten' want het is vervelend als je niet op een lijn zit en je het gevoel hebt dat je alles alleen moet doen met commentaar op de achtergrond...Of hij moet jou je ding laten doen en je daar respect voor geven of hij helpt echt mee...Dat is mijn mening. Het is makkelijk om vanaf de zijlijn te schreeuwen... Maar voel je niet te schuldig hoor! Ik denk dat elke baby wel eens valt oid...Hij krijgt volgens mij genoeg liefde om het allang weer vergeten te zijn
Meid wat zal je geschrokken zijn! Snap dat je je er heel rot over voelt dat zou iedereen hebben! Ik denk dat elke ouder zoiets sooner or later een keer mee maakt. Wij hebben het NOG niet meegemaakt, maar met die wildebras van ons staat het geheid een keer te gebeuren. Voel je niet schuldig dat je er niet meteen naartoe bent gegaan, jij bent ook maar een mens en tja, had je nu net op dat moment een discussie met jouw man. Zal je altijd zien
Wat vervelend! Ik zie dat je zoontje 6 maanden is, persoonlijk liet ik hem dan wel langer huilen. Hield het niet op troosten, speentje en weer weg. Bleef dit aanhouden dan haalde ik hem er even uit. Als er dan gelijk een big smile kwam, was hij duidelijk z'n "grenzen" aan het verkennen.
Ligt hij dan alleen in een gewoon bed? Dat vind ik precies wel gevaarlijk. Mijn dochter zou er op die leeftijd voortdurend uitgevallen zijn.
Ik had je man volledig het stokje gegeven. Met zijn commentaar maar helpen hooo maar! Ik meen het hoor, laat hem het een keer een week doen. Voel je niet schuldig, het is goed afgelopen. Zoiets overkomt je niet expres.
Overdag slaapt mijn zoontje in zijn eigen bed, maar savonds en snachts naast mij. Ik kan hem snachts dan meteen voeden. Hij komt savonds en snachts nog erg vaak voor een paar slokken drinken (accepteert alleen de borst en absoluut geen speen) en ik kom anders echt niet aan mijn slaap toe. Het breekt me zo al op.. Normaal gesproken valt hij savonds aan de borst in slaap, en slaapt dan heel vast (buiten de slokjes om dan), beweegt nauwelijks en ik leg stevige kussens neer. Gister werd hij echter vrij snel weer wakker, en kreeg ik meteen dit commentaar van mijn man. Anders was ik natuurlijk meteen naar hem toegegaan. Het is niet goed, ik weet het..het ook alleen een uitleg en geen excuus! Heb er zeker van geleerd. Ik ben ook wel bezig om dit nu te doorbreken hoor, maar duurt even Overdag gaat nu heel goed...nu snachts nog Bedankt voor de lieve reacties, had ik even nodig
Dit heb ik zeker al overwogen, maar hij laat hem denk ik gewoon brullen. En hoewel ik hem best even laat mopperen, wil ik niet dat hij zichzelf echt in slaap moet huilen.
waarom maak je geen co sleeper van een bedje met een zijkant eruit? Dan is het risico dat hij uit bed rolt minder groot. En kan hij toch lekker bij jullie blijven slapen zodat jij ook wat nachtrust krijgt. en laten huilen op deze leeftijd, tsjah iedereen staat er anders tegenover. Maar mijn ervaring met deze leeftijd gaan ze je uit testen, en hij moet toch ook leren om zonder jouw in slaap te vallen....... Wat ik deed was als hij ging huilen idd meteen komen kijken, maar afhankelijk wat er dan was ging ik ook snel weer weg. Als er niets anders was als dat hij alleen maar bij mij wilde zijn, dan kwam ik om de 2 minuten net zoals jij terug...aaien knuffie geven, tutje geven en dan weer weg. Soms recht leggen dekentje erover doen. Vaak was het echt gewoon de aandacht. Huilde hij na 10 minuten nog dan kreeg hij van mij een slok borstvoeding, vaak ging hij dan wel meteen slapen erna. (legde hem wakker in de wieg!) Zodat hij mij ook echt weg zag gaan en wist als het nodig was dat ik terug kwam. Slapend weg leggen heb ik gemerkt werkt hier niet, want dan schrikken ze wakker van het koude bed...en voila mama is er niet meer! dat resulteerde alleen maar in meer huilen....daarom altijd wakker weg gelegd. Werkte redelijk! Met 1 jaar zijn we iets rigoreuzer gaan doen, maar dat hoeft bij jouw niet....Mijn zoontje sliep nog niet door werd elke 2 uur wakker voor eten.....maar dat kreeg hij dan niet meer (was al aan de fles over gegaan toen) Want overdag at hij bijna niets meer door die flessen snachts! Maar dat is niet van toepassing dus nog niet...toen werden de 2 minuten 5 en soms 10 minuten... behalve bij overstuur huilen! En het vallen...kan gebeuren toch...geen stress of zorgen je bent geen slechte moeder! Groetjes en succes. Miranda
O dat was geen kritiek op je aanpak of het bij jou in bed slapen hoor! Misschien inderdaad een co-sleper overwegen?
Zulke dingen gebeuren ... Mijn dochter viel van 15 treden trap naar beneden op betonen vloer bij 1 jaar ging ook goed. Bed, bank heeft ze echt veel gevallen vroeger tussen 6 mnd en 1 jaar. Nu ook soms als ze springt. Ik zou dan indd kindje op bed niet laten alleen... als hij zelf nog niet kan uitkomen. Onze sliep ook met ons soms met 8 mnd maar ze kon al zelf bed uit gaan dus waren momenten dat ze ook alleen lag. Gevallen was ook vaak genoeg.
Wij hebben helaas een niet al te grote slaapkamer, en met een cosleeper wordt het vrijwel onmogelijk om normaal te lopen in de slaapkamer. Dan zou de kledingkast eruit moeten, en die is groot en zwaar.. Ik leg hem nu savonds ook gewoon in zijn eigen bedje. En snachts als hij wakker wordt evt. bij ons, maar dan lig ik ernaast. En @Shakes, Ik vatte het ook niet zo op hoor! Het zat me gewoon nog erg hoog. Inmiddels al weer wat vergeten, hij heeft er gelukkig niks aan overhouden. Scheelt wel enorm dat we best een laag bed hebben.
Zou allereerst wat aan zijn slaapplek doen...want gewoon in een volwassen bed met een kussen ernaast terwijl je er niet bij bent krijg ik een beetje de kriebels van. Hij is toch wel op een leeftijd dat je beweging mag gaan verwachten ook. Verder inderdaad een goed gesprek met je man aangaan zodat jullie weer op 1 lijn komen te zitten, anders krijg je alleen maar meer stress. Hier dochter ook nooit laten huilen...geen fratsen hoeven uithalen om het af te leren hoor...ze was er gewoon klaar voor op een gegeven moment.
ooh wat naar ikzelf vind het nooit een probleem als ze valt, ben ook nooit bang dat er wat met haar is.. maar als je niet meteen kan troosten begrijp ik heel goed dat je je naar en verdrietig voelt lekker knuffelen.. en je man moet niet zo zeuren hoor. je hebt het al zwaar genoeg zo te lezen, ik vind dat ie je moet steunen!
Dit vind ik erg goed advies. Een baby van 6 maanden in een groot bed zonder iemand erbij vind ik ook eigenlijk best eng. Elk kind valt wel eens, kan gebeuren! Niet schuldig voelen hoor!
Jullie heb ook zeker gelijk dat hij daar niet alleen mag liggen. Maar even ter verdediging.. Hij ligt ook nooit alleen in een gewoon bed. Als hij daar ligt, lig ik er altijd naast (lig zelf vrij vroeg in bed, omdat ik echt die uurtjes nodig heb) Soms ga ik natuurlijk wel even het bed uit, als hij slaapt. Even snel nog wat drinken pakken, toilet oid. Toen dus ook..Dan leg ik dus de kussens ernaast. In een split-second werd hij wakker, gezeur van mijn man,zoontje begon te huilen, ik na 2 minuten naar boven, zoontje op de grond.. Als ik zo lees krijg ik toch weer de kriebels, bah! Maar echt meiden, jullie hebben gelijk. Hij mag ook echt niet meer voor heel even alleen liggen. Hoop dat jullie mijn situatieschets snappen Hij ligt 's avonds dus gewoon in zijn eigen bed, en komt pas bij mij zodra hij 's nachts wakker wordt.
Zodra je kindje kan rollen, is het echt niet meer vertrouwd hem alleen in bed of op de commode of de bank te laten liggen, maar denk dat je die les nu wel hebt geleerd. Gelukkig dat je kindje er niets aan heeft overgehouden. Maar om terug te komen op het slaapprobleem, op zich kun je hem wel iets langer laten jengelen hoor, ze verwerken ook prikkels op deze manier. Hij moet toch zelfstandig leren slapen en op zichzelf leren vertrouwen. Maar goed, dat moet je ook zelf weten doe wat goed voelt.
Hier licht onze dochter ook in het grote bed bij mij maar alleen als ik erbij lig. Ook ik ga er soms uit om iets te pakken, plassen etc etc, om te voorkomen dat ze eruit rolt, ook evt in onze slaap hebben we een peuterhekje geplaatst deze kan je naar beneden oven boven klappen. Mn dochter slaapt aan de kant van het hekje en zo kan ze er dus nooit uitrollen REER Traliehek voor bed classic 102cm - online bestellen! - babywalz
Mijn zoontje slaapt gewoon in zijn eigen bedje maar vind dit voor moeders waarbij het kindje om wat voor reden dan ook in het "grote" bed slaapt echt een top oplossing