Hoi allemaal, Pfff ik zit momenteel met mn handen in het haar, mijn dochterje van (bijna) 10 maanden gaat al een aantal weken hysterisch huilen/krijsen als ze savonds naar bed gaat we hebben de eerste weken het volgende gedaan: 5 min huilen, er naartoe gaan speentje aai over haar bol en weer weg.. En dit herhaald. Maar dit werkt dus averechts ze gaat daarna nog veeel harder huien/gillen. Dit kan gerust anderhalf uren duren Ik ben zelf geen voorstander van laten huilen vind deze methode ook echt niet leuk. Uiteindelijk valt ze soms in slaap maar 9 van 10 keer is ze zo overstuur dat ik haar eruit haal en valt ze pas in slaap als ik haar meeneem naar ons bed en naast haar ga liggen ik ben alleen bang dat ze daar zo aan went dat ze helemaal niet zelfstandig meer gaat slapen.. Overdag gaat ze trouwens wel gewoon slapen. Soms na 5 min jengelen soms gelijk. Herkent iemand dit? Is het een fase, uitproberen of verlatingsangst? En hebben jullie tips? Bedankt voor het lezen
Hier gewoon altijd aan toegegeven. Evt ook in bed genomen. Is vervelend voor jezelf, zeker met opmerkingen van anderen om je heen die zeggen dat je je baby verwend!toch gedaan en nu een peuter die gewoon na een knuffel van mam of pap in haar eigen bed slaapt (zonder dat ik er nog naast moet blijven zitten) en bijna altijd gewoon 12 uur slaapt snachts. En als ze een keer roept ga ik ook naar haar toe. Als ze niet doorslaapt is er ook wat aan de hand. Dan is ze of ziek of is het een hele drukke dag geweest.
Heel herkenbaar hier precies hetzelfde. Ik heb toen besloten niet de strijd aan te gaan en hem bij me te nemen en in slaap te wiegen. Dat was de enige manier om hem in slaap te krijgen. Dit begon met 8 maanden ongeveer. Nu sinds een week, van de een op andere dag, gaat hij weer gewoon slapen! Heel apart Ik zou dus zeggen neem haar lekker bij je, het komt vanzelf weer goed!
Dankjewel voor jullie reactie! @cammy: ja hier begon het ook met 8 maanden, ik ga er ook gewoon aan toegeven ( deed ik al wel) en ga proberen me niks aan te trekken van de 'goed bedoelde adviezen' van anderen. Soms kan je daar zo onzeker van worden pfff.
Mijn dochtertje doet het ook en ik ga altijd in een stoel naast haar bedje zitten, ze houdt dan mijn hand vast (of ik keg mijn hand op haar buikje of rug, ligt eraan hoe ze ligt) en ik spreek haar geruststellend toe of zing zachtjes een liedje. Als ze lijkt te gaan slapen, haal ik mijn hand weg en blijf ik naast haar zitten totdat ze echt slaapt. Kan soms heel lang duren, maar ik laat haar niet huilen. Ik krijg ook commentaar dat ik haar verwen, maar ik weet dat het fases zijn. Andere nachten gaat ze wel gewoon zelf slapen. Doen wat goed voelt!
Hier precies hetzelfde gehad, en nog valt hij in slaap bij ons in bed en leggen we hem over. Leuk al die goed bedoelde adviezen van slapen in eigen bed, maar diegene zijn er niet continu. Voor ons is het belangrijker dat we allemaal onze slaap krijgen, en onze zoon geen negatieve ervaringen krijgt/heeft met slapen. Laten huilen doen wij dus ook niet, maakt het alleen maar erger. Stel je voor dat jij ergens in een bed ligt, er niet uit kan, de longen uit je lijf huilt omdat je je eenzaam voelt en niemand komt..... Dan raak je toch het vertrouwen in degene kwijt waar je zo gek op bent?
Sluit me aan bij Tamar86! Hier een mannetje wat al maanden in ons bed in slaap valt...maar later wel in zn eigen bedje overgelegd kan worden.
Hier was dat een fase van een week of 10. Alles geprobeerd maar hielp niets. Soms al met naar bed brengen maar meestal als hij in de nacht wakker werd. Uiteindelijk maar asn toe gegeven en bij ons in bed (terugleggen werkte meestal niet). Slaapt ook niet fijn maar toch wat beter dan helemaal niet slapen. Ineens was het ook weer over gelukkig. En hij is er niet door verwend geraakt want hij huilt zeldzaam als hij naar bed moet.