Dit zou mijn keus ook niet zijn, maar hier gaat het topic niet over.. En al helemaal niet om erover door te blijven drammen. @Roetje08 Dit klinkt echt niet oké. Ik zou samen hulp zoeken. Volgens mij hebben jullie apart en samen het een en ander op orde te krijgen. Ik hoop dat hij hier toch voor open gaat staan, zeker omwille van jullie kinderen. Zo niet, trek je terug als hij zo onredelijk doet en laat je niet zo behandelen.
We hebben geprobeerd het gesprek verder te zetten via messenger, zo heeft hij tijd om na te denken hoe hij wil antwoorden zegt hij. Ik ben er geen voorstander van, maar we waren nog maar een paar zinnen verder of er was alweer een misverstand. Meegaan naar die fandag.. Tjah, hij neemt zelf bijna nooit initiatief om iets te doen, dus als ik dan nee zeg als hij iets voorstelt, dan gaat hij al helemaal niets meer doen. Het is zo makkelijk bij te leggen, een knuffel geven en doen alsof er verder niets meer aan de hand is, tot de volgende keer dat ik/hij iets "verkeerd" doet. Ik heb geen ijzeren pantser die iedere woedeuitbarsting kan verdragen. (Van hondenpoep en "babyjaloezie" zal ik het maar noemen tot agressie tijdens het gamen, autorijden en voetbalwedstrijden). Als ik nog raad wil over hondenpoep, zal ik een nieuw topic openen.
Had je vriend niet een paar drankjes teveel op? Dat hij daardoor zo reageerde? Geen excuus natuurlijk maar het kan toch? Verder roept je verhaal wel wat vagen op bij me. Hoezo leest hij dit mee? Wil je dat graag? Hebben jullie afspraken dat alles wat je hier neerzet hij ook leest? Ik vertel mijn man ook weleens dingen die hier ‘gebeuren’ maar no way dat hij überhaupt interesse heeft om mij hier te ‘volgen’. Hij heeft wel iets beters te doen En verder; waarom ga je mee naar zo’n dag? Je weet dat het er bloedheet is en voor je kindje is er toch niets aan? Verder hou ik ook niet zo van dreigen dat jij en je dochter misschien morgen niet meer thuis zijn. Daar krijg je toch een blinde vlek van?
Mee eens. Je moet zelf grenzen aan gaan geven. Desnoods trek je een aantal dagen bij ouders/vriendin oid in. Als hij niet wil veranderen of zelf de handdoek in de ring gooit weet je genoeg. Misschien ziet hij dan de ernst van de situatie in en valt er een gesprek aan te gaan, o.a. over professionele hulp. Want de manier waarop hij jou claimt, vind ik behoorlijk ziekelijk klinken.
Zo'n gesprek via Messenger gaat zelden tot nooit goed ivm misinterpretatie. Fandag: dat doet ie toch lekker niks, je bent zn zorgverlener toch niet! Een zoen en doen of er niks aan de hand zie ik niet als bijleggen, da's gewoon ieder naar zn eigen hoek van de ring tot de bel weer gaat. Jullie missen beiden de basis om een constructieve discussie te voeren en daarbij komen de al bestaande frustraties en emoties die hiervoor in de weg zitten. Ik vraag me sterk af of jullie dit zonder hulp van buitenaf kunnen oplossen.
Kan zijn dat ik dat doe, maar het keert altijd zo dat ik me schuldig voel. 2 pintjes, dus nee, niet te veel op. Waarom hij dit allemaal leest.. ik heb het al eens gevraagd en hij zeg, ik mag toch? Als vrouwenproblemen hem interesseren, hij doet maar zon fandag is eigenlijk een heus familie-evenement, die voetbalploeg is een belangrijk deel van zijn leven en wil dat delen met zijn dochter. Zo lang zijn we niet gebleven trouwens, 2 uurtjes. Dat dreigen had ik niet moeten doen, heb je gelijk in, was impulsief. Zo zie je dat ik ook geen heilig boontje ben Van professionele hulp wil hij niets weten, hij komt van een familie van binnenvetters. Als ik zeg dat dit geen goed voorbeeld is voor E., dan komt hij af dat hij heel veel voor haar doet en stofzuigt enzo. Dat ga ik niet ontkennen, maar qua communicatie kunnen we beiden nog iets leren. Heb zelf al een paar psychologen in mijn leven gehad, dus denk dat ik op dat puntje toch zal moeten hameren. Een andere derde partij zie ik niet direct in mijn omgeving omdat dat ook allemaal disfunctionele relaties zijn (mijn zus, zijn broer, zijn ouders), met vriendinnen durf ook dit soort gesprek niet aan.
Nee dat dreigen had je niet moeten doen, maar ik begrijp wel dat je in je wanhoop soms dingen doet die je normaal gesproken nooit zou doen. Dat doen we allemaal weleens.
Mijn zou zijn om samen in gesprek te gaan i.pv het hier op een forum neer te zetten. Daarnaast geef je ook erg gevoelige informatie over jezelf maar vooral over je partner weg die er niet voor kiest om dit met de rest van het publiek te delen. Ik ken je wat langer omdat wij ook samen in een mama groep zitten en was aan het twijfelen om te reageren. Ik weet bijvoorbeeld dat jullie al lang bij elkaar zijn en dit gedrag ergens een beetje erin is gaan sleten, daar speel je natuurlijk zelf ook een rol in door het te accepteren of er op een bepaalde manier mee om te gaan. Ik vraag me wel af waarom hij dan zo doet? Wanneer is zijn gedrag gaan veranderen? Wanneer heb je hier moeite mee gekregen? Wanneer zijn jullie eigenlijk gestopt met communiceren? En dit is zo belangrijk voor jullie als stel maar vooral als gezin met een prachtig dochtertje en een zoontje op komst. Mijn advies zou zijn, ga met z'n 2en een weekend weg. Gooi je telefoon aan de kant en praat met elkaar. Kan dat niet omdat jullie beide een rugzakje hebben dan is iemand erbij halen hoognodig en geen vraag meer maar lijkt het mij meer een harde eis, als voorwaarde om je relatie en je gezin te laten slagen
Zoek samen de hulp die bij jullie past zodat jullie hieruit komen. En als hij dat niet wil, dan kies je voor jezelf en je kind(eren). In een ongezonde relatie blijven hangen is voor geen van alle partijen een goede optie. Sterkte.
Hij komt nogal controlerend over, is dat ook zo? Dat kan vaker voortkomen uit eigen onzekerheid van iemand. En de schuld op een ander schuiven helaas ook. Zie je je oud worden met hem?
@NEH na zoveel gesprekken weet ik gewoon niet meer wat te doen. Maar dat weekendje weg zonder kind en telefoon, enkel wij tweeën klinkt wel goed. Beter dan er zelf een paar dagen vandoor te gaan eigenlijk. Dankje voor de tip Controlerend is hij niet, althans dat gevoel heb ik niet. Oud worden zie ik eigenlijk alleen maar met hem (niet met iemand anders, niet alleen).
Ik denk dat relatietherapie jullie zal kunnen helpen. Het probleem ligt zo te lezen niet alleen bij hem en jullie komen er samen niet uit En als hij dit niet wil, dan zou ik hem voor de keuze zetten: of therapie of (tijdelijk) uit elkaar. Op de huidige manier gaat er geen goede gezins-situatie komen voor jullie kinderen. Zij zien alles en voelen alles en denken dat zo'n relatie dan normaal is, wat natuurlijk verre van normaal is .
^ dit dus! Het klinkt allemaal er vermoeiend, en zelf komen jullie er dus niet uit. Ik vind het veel temakkelijk om dan maar te zeggen: het ligt aan mijn jeugd, ik heb dat nooit geleerd. Dan leert ie het nu maar dmv relatietherapie. Ik zou mn kinderen zo niet op willen laten groeien.
Dit dus, een bevriende psycholoog zei ooit eens tegen mij: wat je vroeger is overkomen of is aangedaan daar kan je niks meer aan doen maar je bent zelf verantwoordelijk hoe je er nu mee om zal moeten gaan.
De rust is teruggekeerd, maar geef jullie wel gelijk dat er therapie nodig is. Ik zal mijn impulsiviteit proberen beter onder controle te krijgen en hij heeft toegegeven dat hij in stresssituaties wel eens verkeerd kan reageren. Alleen in therapie zie ik hem niet doen, hopelijk staat hij mettertijd wel open om samen in therapie te gaan.