en ik ben bang dat dit een discussie topic zal worden maar ik hoop het niet, ik vind het gewoon erg interessant om te weten.. wanneer vindt jij dat een kind beperkt wordt in zijn/haar ontwikkeling: door hem/haar vanaf een jaar of 1 duidelijk maken wat wel en niet mag. dus ook gewoon Nee zeggen en het hem/haar ook echt niet laten doen. of door hem/haar alles laten doen en het kind pas later leren wat ja en nee inhoudt.
Nee zeggen, duidelijk zijn, maar ik maak er vervolgens geen drama van (niet heel boos worden, niet schreeuwen). Sleutel is herhaling, want ze vergeten nou eenmaal snel op deze leeftijd... (en dat is echt zo, hun hersens zijn gewoon nog een beetje dom ).
Ik vind niet dat een kind die (gedoseerd) "Nee" te horen krijgt en dus dingen niet mag beperkt wordt in zijn / haar ontwikkeling. Ik vind dat een kind wat alles mag WEL beperkt wordt in zijn / haar ontwikkeling omdat een kind van die leeftijd al zeer gebaat is bij duidelijkheid.
grappig, vanuit het andere topic ik vind dat je kinderen echt wel wat bij kan brengen, maar je mag ze ook wel lekker hun gang laten gaan. Ik vind het niet nodig dat ze alles van de salontafel pakken en uit de kast pakken etc. Ze mag van mij wel op de bank klimmen, maar niet op de bank staan, ik heb haar wel een keer voor gedaan hoe ze er weer af kan komen en dat ging eigenlijk gelijk goed, dus dat doet ze ook zelf. Ze mag niet op dr speeltafel klimmen of d'r keukentje, dat vind ik dan weer te ver gaan. Ze mag van alles, maar geen putten in de tafel slaan met haar speelgoed. Ze mag lekker met d'r handjes aan de ramen zitten, maar niet in de gordijnen hangen. Ze mag helpen met de tafel dekken en de tafel afruimen, maar niet met de vaatwasser in- en uitruimen. Ze mag zelf alle deuren dichtdoen en ze mocht al heel snel de trap opklimmen toen ze dat wilde (uiteraard wel onder toezicht ) Dus tja, gewoon een beetje normaal doen geloof ik (in mijn beleving normaal dan). En met consequent zijn kom je echt wel heel ver, ze blijft uiteraard haar streken houden, maar dat maakt ook niet uit. Je merkt gewoon dat ze wel weet hoe het werkt. Ik denk dat het wel goed is voor kinderen om te leren dat niet alles kan en dat lijkt me toch wel wat moeilijk als ze eerst alles mogen en dan ineens niet meer, dan maak je het ze ook niet makkelijk... Als ze van het begin af aan al leren dat er regels zijn zullen ze die ook beter tolereren lijkt mij...
Mijn mening: Een kind dat duidelijke grenzen krijgt wordt niet beperkt in zijn ontwikkeling. Een kind wat alles maar mag en dus geen duidelijke grenzen krijgt wordt in mijn ogen veel meer beperkt. Duidelijkheid geeft rust!
Ik heb het uiteraard over gevaarlijke situaties en dingen die ik gewoon echt niet nodig vind. ( glas van tafel pakken, tv aan doen, in alle keukenkastjes zitten, aan de laptop zitten)
Ik ben voor de gulden middenweg. Altijd nee (overbezorgd) is heel erg niet OK voor een kind, maar nooit nee (overvrij en wat mij betreft grenzeloos) is ook niet OK: kids hebben jou nog nodig om te horen wat wel en niet kan, dat kunnen ze zelf niet inschatten. Bovendien leef je in een maatschappij waarin je kind ook moet kunnen functioneren, dus als jij nooit nee hebt gezegd als je kind je met een speeltje in je gezicht mept, (doet Thirza hier ineens, is speelsigheid, maar doet wel knap zeer af en toe), dan blijft je kind tot in eeuwigheid gedrag laten zien wat in de maatschappij niet gewenst is. Niet zo fijn voor je kind als het wat ouder is, want dan loop je voortdurend tegen afwijzing aan... Hier dus grenzen waarbinnen geexperimenteerd en uitgeprobeerd mag worden
Tja.. ik zeg regelmatig 'nee' tegen mijn dochter. Bijvoorbeeld als ze net na het middageten een koekje wil pakken uit de kast. Dat mag niet. Maar anderhalf uur later zeg ik: je mag van mama een koekje, ga het maar pakken. Naar mijn mening ben ik zo ook duidelijk. Mijn dochter probeert van alles uit, maar echt gevaarlijke dingen mag ze niet (op het aanrecht klimmen) en er zijn dingen die ik niet wil hebben (bijv. met de telefoon spelen). Wel lees ik dat iedereen daar anders over denkt; dochter mag bijvoorbeeld één keukenkastje hier wel leeghalen (met haar bekers en tupperwarebakjes enzo), dochter mag de poes eten geven, ze mag de tv aan doen (en dat doet ze zeer zelden).. dus tja, gewoon 'nee' zeggen wanneer je iets niet wilt hebben, of iets gevaarlijk vindt, lijkt me niet meer dan normaal eerlijk gezegd. Maar continu 'nee' zeggen (nee! niet met je handjes op de ramen, nee! niet aan de deurkruk zitten, nee! niet de gieter pakken!) vind ik niet nodig.
Ik vind dat je al vrij snel regels moet aanleren. Want als alles in het begin wel mag en later ineens niet meer, dan krijgen ze geen duidelijkheid en structuur. Kinderen hebben grenzen juist nodig en binnen die grenzen moeten ze kunnen uitzoeken en proberen. Ze moeten dus wel degelijk dingen uit kunnen proberen, passend bij de leeftijd. Dat vind ik...
Ik probeer hier de grenzen te leggen bij - dingen die gevaarlijk zijn (bijv. stopcontacten) - dingen waarvan ik echt vind dat ze niet horen (op de eetkamertafel klimmen, bijv.) - een aantal gedrags-dingetjes die ik niet nodig vindt (bijv. slaan of met speelgoed gooien uit frustratie). Verder mag hij van mij heel veel en kan hij in huis ook eigenlijk vrij bewegen zonder dat er de hele dag nee geroepen wordt. Motorisch gezien mag hij praktisch alles: zelf de trap op en af klimmen, zelf rondlopen in het winkelcentrum, zelf spelen in de speeltuin, etc. Uiteraard zit mama niet op haar luie kont met een sherry , ik hou hem dan wel in de smiezen om te voorkomen dat ie in de problemen komt (lees: gevaar). Ik ben ook van mening dat een kind is gebaat bij een aantal grenzen en dat hij gevaar nog niet zelf kan inschatten. Daar ligt dus een taak van de ouders. Waar je die grens legt, is aan jezelf, zolang je hem maar consequent handhaaft. Een grens die de ene keer wel en de andere keer niet werkt, werkt alleen maar averechts!
Wij proberen zo duidelijk mogelijk te zijn naar onze dochter toe. Benoemen wat we goed vinden, maar ook wat we niet goed vinden. Kom helaas beroepshalve veel ouders tegen die het erg moeilijk vinden om "nee" te zeggen en hun kinderen + omgeving ondervinden hier vaak problemen van...
Hier ging ze met 8 maanden al op ontdekking uit. Toen ook al begonnen met 'nee' zeggen maar kon aan haar merken dat ze er niks van begreep. Vaak moest ze huilen terwijl ik het niet erg hard of heel streng zei, maar ze hoorde dus wel verschil in stem. Nu begint ze goed door te krijgen wat 'nee' betekend en is ze af en toe ook lekker ondeugend. Dat mag ook. Ze weet ook dat sommige dingen soms wel mogen en soms niet. Traplopen als wij er niet bij zijn, mag niet (al probeer je het dan wel stiekum) maar als wij achter haar aanlopen, mag dat.
Ik ben trouwens wel van duidelijkheid in het praten naar Julia. Ik vind dat altijd alleen maar nee nee nee niet zo nuttig is. Ze vraagt nog niet 'waarom?', maar vaak vertel ik zelf wel even waarom het niet mag en leid ik haar af. Maarrrr, niet vaag! Dus niet 'Nou lieve Julia, doe dat toch maar eventjes niet zo hoor.' maar gewoon: 'Julia, nee, dat mag niet, daar zitten mama's spullen in. Kom, dan gaan we hier spelen' en soms helpt het als ik haar fysiek en om laat draaien en in de richting dirigeer waar ik haar wil hebben. Maar duidelijkheid vind ik wel heel belangrijk. Vage grenzen die steeds weer anders zijn of onduidelijk gecommuniceerd worden, dat is echt niet wat ik zie als 'grenzen die veiligheid bieden'! Laatst trouwens les gehad van iemand die sprak over grenzen, regels, etc, als 'vangrails' --> niet te smal (bang om fouten te maken), niet te ver uit elkaar (stuurt niet en voelt niet veiliger), maar precies zo dat je goed op de weg blijft en dat je je er veilig door voelt!
Ik pas hier ook een gulden middenweg toe. Duidelijkheid voor rust en veiligheid. En zeker ook niet overbezorgd zijn. Een kind mag ook vertrouwen ontwikkelen in zichzelf tijdens het onderzoeken van de wereld . Ze huilen hier nooit bij een 'nee', maar stoppen wel binnen 2 à 3 keer met wat ze aan het doen waren. Hopelijk blijft dat zo, al ben ik bang van niet . Overigens pas ik dit dus toe bij beide kinderen, maar bij een van de twee dus wel veel vaker 'nee'. Dat is de dondersteen van de twee
hier ook de middenweg denk, ik ben meer van ontdekken en leren. Ze heeft wel eens zand uit mn bloembak geschept, i.p.v. meteen NEE te roepen laat ik haar voelen en leg dan ook uit wat het is. Meestal geeft dat voldoening en gaat ze weer op pad naar het volgende. Dit is wel rond een jaar he, nu slaat ze wel eens expres de beker van tafel, das dus een duidelijke NEE. Maar voor ze alles begrijpen vind ik het belangrijk dat ze leren ontdekken. Met uitzondering gevaarlijke dingen zoals schoonmaakmiddelen en hete thee bv.
ik roep nu al nee, als hij bij het tv kastje in de buurt komt begin ik met Jelmarrrrrrrrrr, uhuh, mag niet (en dan heb ik zo'n vingertje erbij ) en hij begint het echt al in de gaten te krijgen, want of hij luistert en gaat weer trug naar z'n kleed, of hij kijkt heel ondeugend en zit er toch aan hahahahaha, ik straf uiteraard nog niet, maar pak hem op en zet hem weer op z'n speelkleed neer soms wel 5 x achter elkaar
Bij het "nee"zeggen vind ik het zeggen waarom niet ook wel van belang...nee want dat gaat kapot of nee dat is van mama ect ect..... tijdens mijn studie heb ik ooit ergens gelezen dat het woord "niet" niet wordt opgenomen door kinderen...de hersenen schijnen dat woord niet te herkennen ofzo.....het fijne weet ik er niet meer van.
Ook he-le-maal mee eens..ik heb ooit gewerkt binnen de jeugdzorg en daar zag ik veel kindjes die amper grenzen hebben gekregen van ouders(wordt vaak vergeten maar dit valt ook onder affectieve verwaarlozing) Geloof me dat die kids er bijzonder slecht aan toe waren wat betreft sociale ontwikkeling.......en het duurt lange tijd voordat je zo'n kindje weer een beetje wat bijgebracht hebt....echt heel sneu