Nou ik voelde me al 2 dagen absoluut niet lekker en merkte op een gegeven moment dat ik de kleine ook minder voelde. Dit verwijtte ik in eerste instantie aan het feit dat hij/zij natuurlijk groter word en er weinig ruimte is en dat ik me niet lekker voel dus wellicht dat dat in mijn buik ook gevoeld word... Toch heb ik aan het einde van de dag naar de VK gebeld met dit verhaal en gevraagd of dit normaal is aangezien de vorige 2 kinderen mijn ribben bont en blauw schopte aan het einde met het formaat dat ze hadden. Ze vroeg me wat mijn klachten waren en wilde langskomen. We hebben het hartje gehoord dat prima klonk en ze nam mijn bloeddruk op. Deze was voor mijn doen erg hoog ineens en aangezien mijn bloeddruk de hele zwangerschap precies hetzelfde is gebleven vond ze dat wat vreemd. Het kindje voelde goed, was erg ingedaald (dinsdag kon hij er nog uitgewipt worden maar hij zat nu helemaal vast) dus dat kon ook met verminderde beweging te maken hebben. Toch wilde ze dat ik voor de zekerheid naar het ZH ging om te kijken waarom mijn bloeddruk zo hoog was en omdat mijn klachten daar wellicht vandaan kwam. Toen ze aan het bellen was dat ik eraan kwam belde ik mijn man op met de vraag waar hij was (hij was al onderweg namelijk) en de boodschap dat we even langs het ziekenhuis moeten voor een controle, dit deed ik netjes in de tuin zodat we niet door elkaar heen praatte en toen ik weer binnen kwam hoorde ik haar zeggen dat mijn symptomen overeen kwamen met pre-eclampsie en dat ze dat graag onderzocht wilde hebben. Daar schrok ik van want ik weet dat dat een zwangerschapsvergiftiging is en ik dacht echt dat ik gewoon een griepje onder de leden had en aangezien ons kindje mijn bloed deelt zal hij zich ook wel niet zo lekker voelen en wat rustiger zijn. Eenmaal in het ziekenhuis kreeg ik te horen dat het ERG druk was met veel mensen die ze liever niet binnen hadden op een vrijdag avond... Dat vond ik zo raar, alsof wij het fijn vinden om op een vrijdag avond de avond in het ziekenhuis door te brengen... we werden op een kamer gelegd met een stel die daar lag met een maxicosi en al mee. Die werden ook naar huis gestuurd weer vlak nadat wij daar kwamen zitten. Ik werd aan de CTG gelegd en alles werd opgemeten. Na 45 minuten aan de CTG begon die kleine in mn buik weer lekker te bewegen en dat deed me erg goed! Al voelde ik het vanuit onderin mn bekken tot boven tegen mn ribben aan ik vond het fijn dat hij/zij weer flink bewoog! Na anderhalf uur hebben we toch even gevraagd of ze ons niet vergeten waren, we lagen namelijk helemaal alleen op een kamer waar niemand in dat anderhalf uur nog geweest was. We moesten rustig afwachten want het was echt stervens druk zei ze weer. en na 2 uur aan de CTG kwamen ze me eraf halen. Daarna nog een half uur gewacht voor ze met de uitslagen kwamen van de urine. De eiwitwaarde was wat verhoogd maar dat kon ook aan de afscheidingswaarde liggen tijdens de zwangerschap dus ze wilde opnieuw testen met een katheter zodat ze echt "schone urine" hadden. Wat een hel, het zal de vrijdag avond wel zijn maar ze hebben het 3x geprobeerd. het hoorde geen pijn te doen namelijk en ik schreeuwde het uit. Ze hebben allemaal hele kleine schaafwondjes gemaakt daardoor aan de binnenkant van mijn plasbuis waardoor ik niet meer kon plassen gisteravond. alsof iemand me met een mes aan het bewerken was van de binnenkant. pfff... Uiteindelijk kwam ook uit die urine dezelfde eiwitwaarde en heel zorgelijk vroeg ze mijn zwangerschapskaart en bij welke VK praktijk ik zat en ging ze even bellen. Wij helemaal in paniek want we wisten niet waarom ze zo ernstig keek ineens terwijl ze daarvoor zo vriendelijk en rustig was. Daarna werd mijn bloeddruk weer gemeten en die was nog steeds wat hoger. Het had nog wel een normale waarde maar voor mijn doen was het erg raar dat ik de hele zwangerschap stug 100 over 60 had en 1x 100 over 55 en dat hij nu ineens naar boven schoot (125 over 80) ookal is dat een normale waarde, ook in het ziekenhuis vonden ze het vreemd dat iemand die altijd zo stabiel is qua bloeddruk ineens zo omhoog schoot uit het niets. ze zou overleggen en na overleg kwam ze terug met dat we naar huis mochten. Ze legde uit dat het normaal was dat de bloeddruk aan het einde van de zwangerschap normaliter wat hoger wordt en dat de eiwitwaarde niet zorgelijk hoog was. mijn klachten wees ze ineens op de vermoeidheid en ik moest me even na laten kijken bij de HA op migraine, dat zou de hoofdpijn en de sterretjes zien kunnen verklaren samen met de oververmoeidheid die ze dacht dat ik had. omdat ik steeds zei dat ik zo moe was en de laatste tijd overal kan slapen de hele dag door. Verder leek het ze ondanks de symptomen niet logisch dat ik een zwangerschapsvergiftiging had aangezien ik dit bij beide zwangerschappen niet heb gehad en er dus niet bekend mee ben. Ik heb een slaappil mee gekregen om goed te kunnen slapen (die ik trouwens niet gebruikt heb maar bewaard, het voelde niet lekker om met een slaappil te gaan slapen terwijl ik 2 kids heb liggen) en ben naar huis gestuurd. Blij dat ik eenmaal thuis was heb ik de VK gebeld (dat had ik beloofd) en uitgelegd dat alles goed was en toen kon ik eindelijk mn ogen weer dicht doen... Was zo moe! Nu heeft het me nog de hele nacht geknaagd, De symptomen waren er blijkbaar wel, al wel in lichtere mate als ik het zo moest geloven en omdat ik er niet bekend mee was en de waardes niet zo hoog waren was het niet zorgwekkend... Wat nou als ik het wel heb?! Ik voel me nog steeds heel beroerd en de klachten zijn niet verdwenen. Die kleine beweegt zich weer als voor ik in het ziekenhuis was, heel rustig en sloom. Heb wel te horen gekregen dat ik een beste baby was. P5 was gemiddeld en ik had P9 ofzo (weet niet wat het precies betekende maar mijn baby schatte ze zo op een 8 a 9 ponder bij 40 weken). Mijn buikje is daarintegen heel netjes en dat kan erop duidde dat hij erg weinig ruimte heeft en daarom wat rustiger is natuurlijk. Al met al blijft het me niet goed zitten ergens. gevoel alsof ik de dupe ben geworden van mensen die vrijdag avond over moesten werken en niet in hun hum waren... Wat zouden jullie doen in dit geval?
Jeetje wat een verhaal, kan me voorstellen dat je je ongerust maakt. Ik zou vanavond of einde van de middag opnieuw de vk bellen als je je nog ellendig voelt. Sterkte ermee. En volg je eigen gevoel, als jij t gevoel hebt dat t niet goed zit dan net zo lang aangegeven tot je het idee hebt dat ze je serieus nemen.
de VK nam me erg serieus gelukkig en was erg vriendelijk. Het ziekenhuis gaf me gewoon echt het gevoel alsof er wel iets was maar het was niet erg genoeg voor de vrijdag avond en aangezien ik er niet mee bekend was bij mijn vorige zwangerschappen zal het wel meevallen allemaal en hoppa terug naar huis. Dat terwijl ik het Diakonessehuis juist had uitgekozen als ziekenhuis omdat mijn ervaring met de vorige bevallen zo ontzettend fijn waren... snapte er niets van.
Hebben ze bloed geprikt? Toen ik PE had, bleek dat idd uit mijn bloeddruk en urine, maar volgens mij gaven de afwijkende bloedwaarden de doorslag. Het is vast allemaal goed hoor, maar ik zou het zonder bloeduitslagen denk ik niet helemaal vertrouwen. Bij mij was het nog helemaal niet ernstig, maar omdat de baby al a terme was hebben ze toen geen risico genomen en mij ingepland voor inleiding. Mijn bloeddruk was ook niet extreem hoog, maar volgens mij kijken ze ook naar je uitgangswaarde en hoeveel procent je huidige bloeddruk daar boven zit.
Nou ik had het er niet bij laten zitten hoor. Jij voelt je nog niet goed, dus bel je vandaag gewoon de vk weer, laat ze maar verder onderzoeken!! Je moet je niet weg laten sturen als jij zoiets hebt van er is wat, maar hun vinden het ' nog niet zo zorgwekkend'. Ik hoop dat 't allemaal goed is hoor, maar luister naar je eigen gevoel!!
Ik weet niet hoeveel weken je zwanger bent, maar het klinkt bekent. Ik had bij mijn eerste ook een stabiele bloeddruk met onderdruk 60. Uiteindelijk wel ingeleid met 39,5 week aangezien mijn onderdruk naar 95 ging. Niet om je aan het schrikken te maken hoor, maar hou het goed in de gaten. Fijn dat je vk zo meedenkt en als je het niet vertrouwd gewoon weer bellen. Raar dat ze zo doen in het ziekenhuis. Ik weet niet of ze je wel hebben verteld wat de klachten van PE zijn? Nou ja als je het niet vertrouwd bellen!
Ze hebben wel mijn bloed afgenomen en die waardes waren ook wat afwijkend maar verder waren ze er totaal niet duidelijk over. Ze hebben me helemaal niets uitgelegd daarom ben ik zo beduusd. Enige wat ik meegekregen heb is een bezorgde zuster die in en uit liep en aangaf dat de waardes wat afweken van het standaard en dat ze me vervolgens naar huis stuurde omdat ze niet afwijkend genoeg waren en ik niet met een zwangerschapsvergiftiging bekend was en het daarom raar zou zijn als ik er nu ineens last van had... Ik wilde na 2 zh bevallingen heel erg graag thuis bevallen maar heb op dit moment alleen maar dat ik gewoon mn kindje in mn armen wil hebben voor ze erachter komen dat hij/zij het helemaal niet goed heeft daarbinnen en het te laat is!! Dat terwijl ik helemaal geen medische achtergrond heb en totaal niet weet wat er aan de hand is. gewoon een stom rotgevoel wat maar blijft knagen. Edit: ik ben trouwens 37 Weken en 2 dagen zwanger.
Meid laat je niet afschepen die hoofdpijn en sterretjes zien komt van pe af! Heb je een bandgevoel? Een soort riem die te strak zit boven in je buik? Als je vandaag last blijft houden bellen hoor! En anders een ander ziekenhuis!
Dat vroeg de VK ook maar dat heb ik dus niet. Heb wel het gevoel alsof er een soort band of in iedergeval een duidelijke scheiding is tussen mijn ribben en mijn baarmoeder maar niet het gevoel alsof deze steeds strakker getrokken word ofzo... Blijft gewoon hetzelfde gevoel en het voelt veel naarder/strakker bij een harde buik dan bij een soepele buik maar dat lijkt me logisch...
Idd, ga gewoon weer. En gewoon zeggen dat je niet eerder dat ziekenhuis uit gaat voordat je duidelijkheid hebt. Dit is voor jou en je baby, en jij voelt dat het beste aan. En het is misschien wat raar omdat je 2 zwangerschappen hebt gehad zonder enige afwijkingen of dingetjes. Maar dat zegt niet dat je het nu niet kan hebben of krijgen. Oeh, als mijn man jou man was, was die woest geweest. :O
Nou de jongste moest ook gehaald worden aan het einde van de zwangerschap omdat zijn hartslag ineens heel laag werd. Ze hebben me naar huis gestuurd met de boosdchap dat ik de volgende ochtend ingeleid zou worden en toen gebeurde het spontaan die avond al maar die bevalling was ook naar want alles moest steeds sneller omdat zijn hartslagje steeds lager werd. Uiteindelijk na 4,5 uur was hij er en toen hij eruit kwam huilde hij ook niet direct dus iedereen in de rats. Bleek het gelukkig een kerngezonde jonge te zijn en het enige wat hij eraan over gehouden had was een hele gele kleur. Aangezien mijn man een tintje heeft konden ze niet goed zien of het een tintje was of iets anders. Nu weten we dat hij gewoon kanariegeel was hahahhaa hij is namelijk enorm blank en is eerder albino dan dat hij een tintje heeft. Ze weten uiteindelijk ook niet waarom hij nou ineens zo'n lage hartslag kreeg en zo geel was. Heb er nooit meer iets van gehoord en omdat hij verder gezond was (op KMA en nog wat andere allergieen na) heb ik heerlijk van de kraamtijd genoten ipv me zorgen gemaakt over de bevalling die toch al achter de rug was. Mijn man had helemaal geen reden om woest te zijn maar wist ook helemaal niet wat hij ermee moest. Ik ben normaal de felle van ons 2 en zeg altijd precies wat ik er van vind ben echt niet op mn mondje gevallen maar ik was gewoon zo perplex en blij dat ik eindelijk naar mn bedje toe mocht... Voel me zo stom nu. Ook omdat ik tegen de VK heb gezegd dat alles wel goed zat en ik weer lekker thuis was en ging slapen.
Oke.. maar dat had dus ook wat meer te maken met de bevalling. En je zit nu nog in je zwangerschap. Oke, ja je bent dan op dat moment ook beduusd en er gebeurt van alles en ze zeggen voor jou gevoel tegenstrijdige dingen. En als hun zeggen dat het opzich nog wel goed zit, dan ga je daar vanuit terwijl je zelf helemaal niet zo hebt van het zit goed. Ik denk dat je je vk gewoon even kan bellen en toch nog zeggen dat je gevoel zegt dat het niet goed zit. Dat je gister zo moe was en dat je graag wilde slapen.. Ik zou het er niet bij laten zitten.
Ik vind het toch een raar verhaal, gek gedaan in het zh. Ik ben destijds op een vrijdag ingestuurd, ik mocht toen ook naar huis. Maar ik moest de volgende dag terugkomen om het ctg,bloed en urine-onderzoek te herhalen, zodat ze het beloop konden zien. Die zaterdag hebben ze toen de knoop doorgehakt om na het weekend in te leiden. Dat ze je naar huis laten gaan snap ik op zich, maar als alles afwijkend is dan lijkt het mij niet meer dan netjes dat je nog een keer terug moet komen om het allemaal nog een keer te laten doen om te kijken of het niet allemaal verder af gaat wijken.
Ik zou het ook niet afwachten en gewoon weer bellen. Daarnaast heb je nu ook een goed termijn om te bevallen en hoef je geen risico's te nemen.... vooral omdat de waardes toch wat afwijken van het gemiddelde, dat zegt toch iets.
De VK belde me net uit zichzelf om te vragen hoe het nu ging vooral omdat de katheter verkeerd ging waardoor ik de hele avond en nacht niet heb kunnen plassen. Heb aangegeven dat ik gelukkig sinds vanmorgen weer heb kunnen plassen en dat het een hele opluchting was!! Mn blaas zat echt vol en heb de hele nacht met een harde buik gelegen haha. Heb direct mn verhaal gedaan en ze gaf aan dat ze me best nog een keer naar het ZH wilde sturen voor een CTG als het mij niet lekker zat. Ze heeft geen waardes doorgekregen van het ZH alleen dat het er prima uitzag en in orde was. Ik heb met haar afgesproken dat ik maandag ochtend op extra controle kom zodat ze daar mijn bloeddruk e.d. in de gaten kunnen houden. Als dat afneemt en ik ga me wat beter voelen is het voor mij al een stuk beter te doen. Met 38 weken willen ze me ook strippen dus dat was voor mij op dit moment even voldoende. Bij het zh heb ik geen lekker gevoel meer even en vind dit dus een fijne oplossing. Dan word ik toch even in de gate gehouden.
Oh wat fijn, ook dat ze zelf even belde en je toch je verhaal nog hebt kunnen doen. Ik hoop dat maandag alles goed is en jij ook weer wat meer gerustgesteld bent.
Hoop het ook! Alleen wat wel grappig was. Diegene die op het laatst nog even met de echo kwam kijken versprak zich. Normaal noemen alle verloskundige de baby "hij" dat deed ik ook altijd zolang ik het geslacht niet wist dus dat vond ik normaal. Ze zei op een gegeven moment "haar" en zei daarna snel "of zijn, dat weten we nog niet natuurlijk" en dat viel mij op maar ik hield mijn mond omdat ik het niet erg vind om het te weten maar mijn man dus wel. Die wilde het echt een verassing houden en die belt me net op met dat hij het ook gehoord heeft en er vast een meisje uit gaat komen nu... voel me erg lullig voor hem dus heb maar gezegd dat je het nooit zeker weet en dat ze wel heel snel keek naar of alles in orde was dus dat de kans groot was dat ze het helemaal niet heeft kunnen zien... Maar ik denk dat hij gelijk heeft en ze zich dus goed versproken heeft daar aan de echo...