Mijn moeder probeert zich heel groot te houden vooral voor mijn vader. Ze zegt dat het nu eenmaal niet anders is en dat het is wat het is. Ik bewonder haar enorm daarvoor maar ik heb zoveel vragen voor haar waarvan ik weet dat ze ze ontwijkend zal beantwoorden omdat ze niet zou willen dat ik er overstuur van raak. Ze kent mij te goed. Zo heb ik gsteren een gesprek met haar gehad waarin ze me vertelde dat als blijkt dat er niet veel meer aan gedaan kan worden zij niet wilt lijden. Dat als het alleen maar om verlenging van een paar maanden zou gaan ze graag de keus zou willen krijgen om er mee te stoppen als de pijn ondraaglijk wordt. Ik heb me op dat moment met heel veel moeite sterk proberen te houden voor haar maar zodra ik de gang op kwam ben ik gewoon gebroken. Ik moest op een apart kamertje gezet worden om te kalmeren. Het doet me zoveel pijn, dit hebben we allemaal niet zien aankomen. Ze heeft net een half jaar geleden bewust gekozen om iets eerder met pensioen te gaan zodat ze samen met mijn vader kon gaan genieten van haar gezin en kleinkinderen en dat dit. Ze is pas 64 jaar! Ik ben hier nog helemaal niet klaar voor meiden, wij allemaal niet.
ow wat een heftige situatie ik zit echt met verbazing en tranen in mijn ogen je openingsbericht te lezen, @jessy77, kan niet zomaar hier aan voorbij gaan, ik wil jou en je familie veel sterkte wensen.
Wat enorm verdrietig ts. Ik weet helaas maar al te goed hoe radeloos je je voelt. Ook wij hebben 1,5 jaar geleden te horen gekregen dat mijn moeder (68 jaar) longkanker stadium 4 heeft, en dat nadat we 10 jaar geleden ook al onze vader (59 jaar) verloren zijn aan longkanker. Wat heb ik mij radeloos gevoeld, wat heb ik gehuild, iedere dag weer, ik was hopeloos op zoek naar iets of iemand die me uit deze nachtmerrie kon halen, wat natuurlijk niet gebeurde.. Ik voel mij nog steeds radeloos, maar op de een of andere manier vind je een manier om hier mee om te gaan, om te overleven in deze nachtmerrie. Mocht je ooit vragen hebben, of er over willen praten, dan pb me gerust. Heel veel sterkte voor jullie allemaal! Liefs
Wat goed dat ze dit al zo heeft benoemd naar jou maar wat kan ik me voorstellen dat dit helemaal niet een gesprek is wat je wil Zijn jullie ondertussen wat wijzer?
Nee nog niet. De uitslag van de punctie zullen we volgende week krijgen. En dat wachten is echt slopend.
Wat een ontzettend verdrietig bericht Jessy77. Ook ik kan hier zo ontzettend kwaad van worden. Stomme protocollen. Ook onze ervaring met vooral doktersassistentes is niet zo fantastisch. Onze dochter heeft het net aan overleefd, omdat wij op onze strepen zijn blijven staan. Als ik daar nog aan terugdenk, word ik woest. Ik wil je ontzettend veel kracht en sterkte toewensen.
Dat is echt verschrikkelijk hè. Zo tussen hoop en vrees. Dat gevoel ken ik helaas en is het meest verschrikkelijke gevoel vind ik. Je weet niet waar je aan toe bent en hoe het verder gaat. Heel veel sterkte!
Maar is er ook nog helemaal geen vermoeden of voorlopige diagnose? Bij mijn vader gaven ze meteen na de ct scan een (voorlopige) diagnose. Week later was de punctie en de uitslag een paar dagen later, die de diagnose bevestigde. Maar voor die uitslag was er al gesproken over de behandeling en wat de opties waren.
Ze hebben inderdaad nog niet veel gezegd. Wat de opties zijn en een eventuele behandelingen zullen we na de uitslag horen.
Herkenbaar. Toen onze zoon 6 weken oud was zijn we meerdere malen bij de huisarts geweest én huisartsenpost. Alle keren naar huis gestuurd met de mededeling dat het een heftige verkoudheid was maar het zat me niet lekker. Om meerdere onderzoeken gevraagd maar was echt niet nodig aldus de artsen. Totdat mijn moeder hem stikkend in de kinderwagen vond en al helemaal blauw was aangelopen. Ambulance en zelfs een traumahelikopter kwamen er aan te pas en nog hadden ze het lef om me in het ziekenhuis te vertellen dat het niet ernstig was. Ik heb moeten eisen dat ze hem gingen onderzoeken, ik heb specifiek on een kinkhoest onderzoek gevraagd maar werd nog net niet uitgelachen want "hij had niet de symptomen die de boeken beschrijven". Woest was ik. Een arts besloot hem om te nemen en wat onderzoeken te doen. Uitslag: kinkhoest. Heeft 6 weken in het ziekenhuis moeten liggen. En nu dus dit. Wanneer ik zeg dat ik kots op de zorg van tegenwoordig dan komt het vanuit mijn tenen.
Jeetje, das wel onzeker hoor. Zijn er behalve de punctie verder nog geen onderzoeken gedaan? Sterkte met afwachten..
Behalve bloedonderzoeken niet nee. Zodra we de uitslag krijgen wil ik meteen om een second opinion vragen en mocht er nog een behandeling zijn dan zouden we haar graag in het Antoni van Leeuwenhoek in Amsterdam zien. Hier moet ze zsm weg dat is me nu wel duidelijk.
Wat vreselijk en ook slopend dat je nog moet wachten tot volgende week. Ik wil jou en je familie heel veel sterkte, maar ook kracht toewensen. Ik hoop op een wonder voor jullie!
Het is te duur, wie dat ooit tegen me gaat zeggen bij mijn ouders, schoonpa ik sta niet voor mezelf in. Van dichtbij heb ik dit nog niet mee gemaakt maar wel alle verhalen van mijn schat gehoord, zijn moeder is overleden toen hij 20 jaar was. Ga heel bang zijn dat jouw moeder chemo en bestralingen gaat krijgen en jullie een heel zwaar traject in gaan met zijn alle. Gezien jouw eigen gezondheid zo ik er op staan om de MDL arts alle onderzoeken uit te voeren die maar mogelijk zijn. Bij mij schoonmoeder was het ook heel onschuldig allemaal, veel buikpijn bloed bij haar ontlasting maar dat had ze al zo vaak gehad tot het te erg werd en darmkanker is vast gesteld. Het gezin heeft mega te lijden gehad eronder. Jij moet nu eerst zorgen dat je voor jouw eigen lijf 100% zekerheid gaat krijgen. je lichaam doet nu alles op adrenline en dan kan een lijfje veel maar niet alles. Hou je eigen lichaam heel goed in de gaten. Voor jouw moeder kan ik je alleen heel heel veel sterkte wensen.