hoii lieve allemaal, ik wil dit gewoon even van me afschrijven ik weet namelijk niet of ik mezelf van alles wijs maak door de hormonen of dat het echt zo is. 1 april kwam ik erachter dat ik zwanger was niet helemaal gepland. we waren beide wat geschrokken maar wisten gelijk dat we ervoor wilde gaan. maar ik heb soms het gevoel alsof me vriend er niet zo blij mee is of het nog helemaal niet beseft wat voor bijzonders ons gaat gebeuren. hij zit bijna nooit aan me buik, hij vind t overdreven dat ik er iedere dag over praat , als ik dingen wil laten zien ofzo reageert hij niet geintereseerd. gister hadden we de eerste echo ik had verwacht dat hij zou smelten en het eindelijk tot hem door zou dringen maar ik merk totaal geen verschil. hij is er voor mijn gevoel helemaal niet echt mee bezig ookal zegt hij van wel.. het lijkt ook wel dat hij zich eraan stoort dat ik zoveel honger heb en zo moe ben, hij maakt ook opmerkingen van eet je nu alweer je krijgt al een dikke kont enzo.. dan kan ik wel janken ben al zo bang om dik te worden! ik probeer hem uit te leggen dat mijn lichaam meer energie nodig heeft en ik daarom meer honger heb maar hij lijkt dat niet echt te geloven ofzo.. alsof ik me moet verantwoorden als ik weer ga eten zo voelt het. en door al die dingen word ik heel onzeker en denk ik wilt hij wel bij mij zijn ? vind hij het wel leuk? zal hij straks niet ineens iemand anders tegen het lijf lopen? ik denk dat dit voor de helft wel allemaal door mijn hormonen zal komen. maar ik had het me gewoon altijd anders voorgesteld en dat het nu zo gaat ben ik erg in teleurgesteld.. ik geniet ook niet zo van mijn zwangerschap en voel me schuldig tegenover mijn kindje.. ik kan zo nog wel even doorgaan over mijn gevoelens maar ik zal maar ophouden.. voel me echt behoorlijk depri. iemand anders die ditzelfde mee heeft gemaakt? of denken jullie dat dit puur komt omdat ik pas 8 weken ben en hij gewoon echt nog moet wennen? sorry voor het hele verhaal weet verder niet aan wie ik het kwijt zou kunnen..😟
Ik denk eerlijk gezegd dat hij nog aan het idee moet wennen. Voor mannen is het heel anders dan voor vrouwen. Wij merken veranderingen aan ons lichaam, voor mannen is het nu nog niet tastbaar. En aangezien je ongepland zwanger bent is het natuurlijk een grotere schok dan dat je er bewust samen voor kiest en er samen al even mee bezig bent. Geef m wat tijd.
Ik sluit me bij Wintersun aan. Probeer wel in gesprek met hem te blijven, open communicatie is erg belangrijk. Een zwangerschap legt een flinke druk op een relatie en aangezien het eigenlijk niet gepland was, misschien nog wel extra druk.
bedankt voor de reacties! ik hoop inderdaad dat het een kwestie van tijd is en dat het zal veranderen als ik een buikje ga krijgen etc. ik moet mischien ook niet teveel dat perfecte beeld voor me zien..
Kun je niet proberen om er met hem over te praten? Zou dat echt doen hoor, want met een verdrietig gevoel omlopen dat is echt niet fijn.
Ik denk ook dat hij even tijd nodig heeft. Misschien wordt het wat echter na de eerste echo, of wanneer hij het hartje heeft gehoord? Blijf inderdaad met elkaar praten!
He Lieverd , Ik zal hier even mijn verhaal vertellen, Ik ben Danielle 26 jaar en mijn vriend is ook 26 jaar , wij zijn sinds 27-01-2012 samen en hebben vorig jaar September een huis gekocht , en in November kwam ik erachter dat ik zwanger was , niet gepland en totaal nog niet mee bezig , ja tuurlijk klets je er weleens over maar onze visie was eerst gaan samenwonen , even lekker nog een jaar flink hard werken en daarna zien we wel ,maar goed ik was toch écht overduidelijk zwanger. Ik riep mijn vriend om mee te komen naar de badkamer en toen hij de 4 zwangerschapstesten positief zag, sloeg hij beide zijn handen op zen hoofd en kreeg tranen in zijn ogen. Ja hoe gaan we het doen , we moeten zoveel regelen , wil ik het wel? Dit staat niet op mijn planning , help dat was zijn reactie. Hij moest er écht over nadenken over hoe of wat , het was meer in de zin van hoe we het allemaal zouden gaan doen financieel en ook de komende tijden. Nou , uhuh... meneer zat nooit aan mijn buik , hij praatte er nooit over , hij vertelde wel met trots dat hij vader werd maar daar hield het ook bij op. Hij was helemaal in zichzelf gekeerd deze periode en gaf mij totaal geen aandacht terwijl ik zoiets had JOEHOEE WE WORDEN OUDERS en hallo er zit gewoon een mensje in mijn buik wat wij samen hebben geproduceerd en meer dat soort dingen. Toen kwam hét moment van de eerste echo ,en ja hoor hij zat met tranen in zijn ogen te kijken en vol trots liet hij de echofoto's aan mijn ouders en zijn moeder zien en vertelde precies wat wat was. Het besef kwam wel ietsje meer maar niet zoals ik gehoopt had ,maar goed we hadden best veel conflicten hierdoor want ik wou juist samen genieten en dat kon ik totaal niet want ja ... zijn reactie en helemaal niet aan mijn buik zitten of wat dan ook. Toen kregen we een week later de 2de echo en die week daarna hadden we een nekplooimeting (duurde iets van uhh 30/40 minuten ) en sinds die tijd zat hij aan mijn buik,vertelde steeds meer hoe hij het allemaal voor zich zag en praatte ook tegen mijn buik , elke avond vielen we in slaap en knuffelden we samen mijn buik. Toen kwam het verlossende moment.... de 20 weken echo , we kwamen erachter dat we een dochtertje kregen , en ja hoor meneer is zo trots nu als iets en verteld het tegen iedereen , praat tegen mijn buik , legt heel vaak zijn hand erop of kletst met mij over de toekomst van onze kleine meid , Het proces van de man kan je niet in woorden uitleggen en is ook per man verschillend , en geloof me of niet het beste is om je er uiteindelijk maar bij neer te leggen en het op zijn beloop laten , forceren krijg je alleen maar spanningen door en conflicten en dat is niet goed voor je kindje en ook niet voor jezelf. Praten met elkaar , of het nou soms hoog oploopt maakt niet uit in mijn ogen ,maar communicatie in deze periode is het aller allerbelangrijkste wat er is , voor jezelf , voor je relatie maar ook uiteindelijk voor dalijk het ouderschap want tenslotte kom je hier berensterk uit en wacht maar tot je vriend de kleine in zijn handen heeft. Ik hoop dat je hier iets aan hebt , je mag me ook altijd privé berichtje sturen als je dat oplucht om het even van je af te schrijven. Groetjes en een dikke knuffel
Hè wat vervelend dat jullie het begin van je zwangerschap zo anders ervaren. Ik herken het wel een beetje van mijn man. Al waren we volkomen gepland zwanger van de eerste voor hem begon het pas echt te worden rond de 20wk. Toen begon hij ook de baby te voelen en de 20wk echo was ook een bijzonder moment. Hij is na de echo naar de prenatal gerent om een mozes wiegje te kopen. Dat was de eerste aankoop voor de baby. Mijn advies, geef hem wat ruimte en rijd om aan het idee te wennen.
Zelfs met 2e beseft me vent t nu na 20 weken echo pas volgens mij En nu hij t kan voelen Geef m de tijd Maar opmerkingen over eten/gewicht vind ik not done Je krijgt meer honger en je gaat groeien en aankomen Alles voor een gezond kind Ik had wel is bewust tijdschriften open liggen en dan zag ik t m toch wel is pakken
Nou, inderdaad! Het zal best zo zijn dat sommige mannen moeten wennen aan het idee, maar hij weet het nu 4 weken. En dan nog; Zelfs als je níét zwanger bent, maar wel moe, zijn zulke opmerkingen toch waardeloos?
Ik heb niet alles gelezen maar je bericht wel. Het lijkt inderdaad alsof hij "nog niet zo ver is". Vooral als het niet helemaal gepland is, is het voor een man een hele omschakeling. Jij voelt van alles in je lichaam (en geest) gebeuren. Hij heeft al die processen niet. Heeft je vriend een beetje humor? Dan zou ik hem het boek "Help ik heb mijn vrouw zwanger gemaakt." Het is een erg grappig boek maar wel met een mooie kern. Mijn vriend heeft er hard om gelachen maar ook een aantal dingen uitgehaald, dat merk ik duidelijk aan zijn reacties (korte toelichting; Kluun stelt voor de man 2 basisregels; 1) een zwangere vrouw heeft altijd gelijk en 2) meeveren, wat je vrouw ook zegt of doet, gewoon meeveren). Wie weet heeft je vriend er ook wat aan Succes meis!!!
wat fijn om te lezen dat ik niet de enigste ben! gister hadden we wel de echo maar het enige wat je ziet was natuurlijk maar een wit vlekje.. Dat trots aan mensen vertellen dat hij papa word herken ik wel gelukkig! over 2 weken hebben we weer een echo dan zal er hopelijk iets meer een kindje te zien zijn waardoor zijn besef komt. Wat ben ik blij met dit forum ik zou niet weten met wie ik zou kunnen praten die me zo goed zou begrijpen als jullie allemaal! inderdaad de opmerkingen over het eten vind ik ook echt erg stom.. daar in tegen vind ik wel dat hij beter omgaat met mijn humeurtje en opvliegerig heid dan ik had verwacht.
@dvdh87 bedankt dat je je verhaal hebt gedaan ik lees veel herkenbare dingen en fijn om te lezen dat het uiteindelijk goed kwam bij jullie dat geeft me echt goede hoop voel me stukken beter!
hahaha nu ik dit zit te typen zegt vriendlief opeens: moeten we niet eens kijken voor een andere auto? een 4 deurs is toch makkelijker nu.. dat is dus echt de mannen manier om er mee bezig te zijn hihi
Het is mijn verhaal en mijn ervaring , elk stel heeft een andere ervaring en ook inderdaad een ander verhaal , En je kan me altijd een berichtje sturen
Elke man gaat er anders mee om. Mijn zwangerschap was gepland en wij zijn al aan het aftellen... Uiteraard is m'n vriend wel blij en trots, zeker als hij onze kleine meid voelt bewegen. Maar ik ben er ook meer mee bezig dan hij. Misschien ook omdat het in mijn buik zit, ik voel haar elke dag etc. Mijn vriend zegt altijd: ik laat gewoon op me afkomen
Mijn vriend kon in het begin ook niet veel met mijn zwangerschapsperikelen. Als ik bv mijn angst voor een miskraam of afwijking uitsprak dan werd dat vriendelijk afgekapt. Hij stortte zich helemaal op de praktische kant, regelen, spullen aanschaffen en over emoties, houden van het kindje en wat als het niet gezond blijkt wilde hij niet praten. Maar hij was wel heel blij zei hij steeds. Tot het moment dat hij zelf schopjes kon voelen, toen draaide hij helemaal om. En gaf toe dat het daarvoor wel erg abstract was voor hem, je zag nog niks, voelde niks. Nu wil hij steeds schopjes voelen, praat hij tegen de beeb en zodra hij over de baby praat straalt hij. Misschien is het voor jouw man ook nog te abstract dat er echt een kindje van jullie samen aan het groeien is.
Ik denk ook dat je vriend er nog erg aan moet wennen. Jullie kwamen erachter dus het was niet gepland. Jou lichaam veranderd en die van hem niet. Hij merkt en ziet er nog niets van behalve dat hij 'last' heeft van jou kwaaltjes. Ik herken het helemaal. Mijn man vond in begin ook dat ik me aanstelde met eten (geen zin in warm eten) en dat ik moe en futloos was. We zijn toen bij de VK geweest en daarna draaide hij langzaam bij. Hij besefte dat het er nou eenmaal bij hoort. Terwijl wij wel bewust eraan zijn begonnen. Ik heb destijds ook een topic geopend hierover. Inmiddels praat hij savonds tegen mn buik, aait erover, als hij gaat slapen zegt hij welterusten tegen de baby, als ik pijn heb masseert hij me. Komt dus helemaal goed. Laat hem eraan wennen... bij elke echo wordt hij vast weker succes
Dit wordt onze derde en is er errug bewust gekomen, zie onderschrift Met de echo's was hij mee, was hij ook ontroerd, maar tussendoor merk ik weinig aan hem. Net als bij de andere twee zwangerschappen. Pas als hij mijn buik ziet bewegen gaat het pas echt leven. De eerste keer vond ik dat ook niet leuk. Maar hij is er anders mee bezig, veel praktischer. Prima! Voel je er niet te ongelukkig door, want zoals jij het in de ideale wereld het liefst zou willen zal waarschijnlijk nooit gebeuren Het is en blijft gewoon een man