Hoi allemaal, Ik ben nu 2 jaar samen met mijn huidige vriend en krijgen samen een kindje. Ben vandaag precies 20 weken zwanger en krijgen a.s. woensdag de 20 weken echo wat ik heel erg spannend vind..! Ik zit echter met een dilemma. Ik ben pas 20 jaar, en mijn vriend word in Juni 22. Ik woon in een studentenhuis en hij woont nog bij zijn ouders. We zitten beiden nog op school maar zijn wel allebei bijna klaar met onze opleiding. Met een beetje geluk hebben we straks alletwee ons diploma in April. Ik werk wel, ongeveer 20 uur per week en hij werkt alleen in het weekend op de taxi. Ik woon al zo'n 2 jaar 'op mezelf' en ben vrij volwassen voor mijn leeftijd. Ik ben zuinig met geld, en probeer nu zoveel mogelijk opzij te zetten voor de kleine. Maar hij daarin tegen, doet dit dus niet! Hij heeft circa 38 duizend euro gekregen voor zijn letselschade die hij 2 jaar geleden met een motor ongeluk kreeg. Daarvan heeft hij in totaal nu ruim 17 duizend euro uitgegeven aan ZICHZELF. Nieuwe auto, Playstation 3, kleding, schoenen voor zijn broertje, en een vakantie naar Ierland waar hij op dit moment is om te pokeren. Begrijp me niet verkeerd, ik vind het helemaal niet erg dat hij geld uitgeeft want dat is van hem. Maar van die 17 duizend euro heb ik niets gezien. Niet eens een bloemetje. Toen we 2 jaar samen waren moest ik zelfs het uit eten betalen omdat meneer geld uitgeeft alsof het water is. Ik ben er onderhand wel klaar mee. Hij mocht van mij naar Ierland onder voorwaarde dat hij zou sparen. Een kleine pot zou spelen van 175 euro. Dit heeft ie mij vervolgens beloofd. Kom ik er gister via facebook achter dat hij heeft besloten, zonder overleg, een grote pot van 350 euro te spelen. En dat kan natuurlijk niet meer teruggedraaid worden. We hebben nu nog steeds geen huis en ik heb geen flauw idee waar we straks moeten wonen. Ik wil niet bij zijn ouders in, omdat zijn broertje en ik elkaar wel kunnen wurgen. Ik heb ontzettend veel stress van de zwangerschap, mijn buikje is bijv. al zo'n 6 weken niet echt gegroeid en maak ik me zorgen om. We hebben nog geen woning, hij geeft geld uit als water en bekend fout te zijn, maar er veranderd vervolgens niks! Ik doe de dingen ook niet perfect. Dat weet ik zelf ook wel. En hij doet ook veel dingen goed. Pakt drinken snachts als ik dat wil, loopt mee naar de wc als ik niet alleen durf (enge films) en houd oprecht van me. Maar ik kan niet meer tegen de stress die ik er allemaal bij krijg. Stress van zijn broertje, van hem en zijn onverantwoordelijkheden, school die we beiden niet afhebben, werk wat hij moet zoeken, mijn buik die niet groeit.. Ik ben gewoon rust nodig. Ik ben niet meer gelukkig en loop de halve dag te janken als een klein kind. Ik wou dat hij eens wat meer aan mij dacht, en me eens meenam ergens naar toe als verassing, gewoon zomaar. En dat weet hij, maar hij doet het niet. Het liefst zou ik er een eind aan maken, maar dan denk ik aan onze kleine en kan ik het niet. Dan heb ik het liefst dat hij het beëindigd, en ik er maar mee dealen moet. Iemand advies? En sorry voor het lange verhaal....
Uuuuh, ik schrok even van deze laatste zin...... Das toch wel het echte uiterste. Er zijn nog een hoop tussenoplossingen meid! Als hij echt oprecht van je houd moeten jullie wel spijkers met koppen gaan slaan. Het wordt echt tijd dat hij eens volwassen gaat worden, want zo klinkt hij nu niet echt. Jullie zijn over 20 weken met z'n drieen, ineens zijn jullie dan heel verantwoordelijk. echt eens serieus over de toekomst praten en een stappenplan op papier zetten lijkt me wel handig.
Ja klopt, is ook best wel heftig om dat zo te zeggen. Er zullen ongetwijffeld tussen oplossingen zijn, maar ik heb telkens het gevoel de enige te zijn die er moeite voor doet. We hebben al zovaak ruzies hierom gehad, en al zovaak dat we op het punt stonden uit elkaar te gaan maar elke keer weer is het even goed en zakt het allemaal weer in, dat ik er gewoon geen vertrouwen meer in heb.. En vertrouwen is toch wel de basis van je relatie. Hij is nu tot maandag weg in Ierland en heb hem gezegd dat ie maar moet nadenken en er misschien net zo over denkt als ik op dit moment, dat we misschien wel niet bij elkaar passen? Ik weet het niet.. Zo'n benarde situatie dit..
Aaw meissie toch. Wat je kunt doen is vragen of je vriend zich aan wil melden bij maatschappelijk werk voor een cursus budgetering. Persoonlijk zou ik niet zelf me gaan bemoeien met de financiën van je vriend, laat dat een buitenstaander doen. En misschien kan je zelf eens naar de huisarts gaan en daar je gevoelens neer leggen. Waarschijnlijk word je dan doorverwezen naar een instantie waar je lekker je ei kwijt kan. Wat ik me wel afvraag, dit speelt toch al langer? Waarom trek je nu pas aan de bel? Bedoel dit niet verwijtend.
Allereerst dankje voor je reactie! . & Ja kan ik inderdaad vragen, maar denk dat hij me voor gek verklaard en het wel 'zelf kan'. Ik wil hem dolgraag met alles helpen, maar dan moet ie dat wel accepteren en er ook mee bezig gaan, en er niet mee ophouden na 1 dag of het vergeten. Dat vergeten van hem is ook zoiets, hij lijkt soms wel dement hihi. Speelt inderdaad al langer, en ik weet niet waarom ik nu pas 'advies' enzo vraag.. Ik ben nu gewoon op een punt dat ik het echt niet meer zie zitten & bang ben dat onze relatie naar de knoppe gaat.. Ik kom zelf uit een gezin van gescheiden ouders en dat is het laatste wat ik voor mn kleine wil. Ik zat al te denken aan relatie therapie.. Gaat zoiets ook via je HA?
een goede tussenoplossing zou ook kunnen zijn dat jij zonder je vriend verder gaat en voor jezelf en de baby kiest. als ik het allemaal zo lees heb je dan een hoop zorgen minder als hij er niet bij is. ik weet dat je dan alsnog geen woning hebt, maar die hebben jullie nu met z'n tweeen ook niet. hoe staan je ouders hierin?
Ja maar ik wil geen kind op voeden zonder vader, ik weet zelf hoe het is. Mijn ouders gingen uit elkaar toen ik 2 was. Ik heb verder geen contact met mijn ouders, woon sinds mijn 16e niet meer bij mijn moeder.. Ik heb verder geen familie en kan op niemand terug vallen. Ik zie zijn familie als mijn familie en misschien maakt dat het ook wel moeilijker.. Ik hou zielsveel van mijn vriend maar ik trek het niet meer. Ik trek het niet met hem en ik trek het niet zonder hem.. Ik mis hem nu gigantisch en hij is nog niet eens een dag weg. Maar als ik bij hem ben irriteer ik me dood aan de gehele situatie. Hij beloofd steeds dat als we een huisje hebben er een hele last van onze schouders valt, en dat is denk ik ook wel zo.. Maar tot die tijd hebben we nog steeds geen zekerheid en gaat dit gewoon door en dat wil ik niet.. pffff
Natuurlijk wil je een vader voor je kindje. Maar dan moet de vader zich wel als een vader gedragen. Jij hebt al genoeg aan je hoofd en dan zou hij je moeten steunen ipv een last voor je moeten zijn. Denk aan jezelf, stress is niet goed voor de baby. Ook niet voor jou.
Ik begrijp je situatie wel aardig, omdat ik er ook wat van heb meegemaakt. Ik denk dat het belangrijkste is dat je vriend op zichzelf gaat wonen, op kamers, dus niet samen met jou. Al is het maar voor 4 maanden tot jullie kindje er is. Dan moet hij leren voor zichzelf te zorgen. Als je nu gaat samenwonen blijft je situatie zoals hij nu is. Jij regelt alles, maakt je zorgen over geld/huis/kind/enz. en hij fladdert door het leven. Mijn man is ook direct bij mij gaan wonen vanuit huis, waar hij altijd een moederskindje is geweest. Nu nog (8 jaar later) denk ik weleens dat het beter was geweest als hij eerst voor zichzelf had leren zorgen. Jij stelt je heel afhankelijk van zijn familie op omdat je zelf niets met je familie hebt. Daardoor voelt het extra moeilijk om hem onder druk te zetten. (ook dit herken ik heel erg) Als je graag een gelukkig gezin wilt vormen met z'n 3en, zullen jullie allebei zelfstandig moeten worden. Jij minder afhankelijk van hem en zijn familie en hij moet zelf zijn boontjes leren doppen! Het klinkt misschien hard zoals ik dit tegen je zeg, maar je hebt niet zoveel tijd voordat je kindje komt om nog orde op zaken te stellen. Dus probeer dat zo snel mogelijk! Wat betreft een woning... dat is wel heel lastig, staan jullie ingeschreven bij de organisatie voor sociale huur? Zou hij snel een baan kunnen krijgen als hij klaar is met school? Kun jij na je verlof meer uren gaan werken? Dan zouden jullie particulier kunnen gaan huren. Of na de zomervakantie zijn er vaak ook vakantiewoningen te huur... Heb jullie in ieder geval tijdelijk een dak boven het hoofd. Het is een lastige positie waar je in zit. Probeer wat orde te scheppen voordat je kindje er is. Daarna zul je weinig mogelijkheden/tijd/puf hebben om dat nog te doen. Veel succes, meid!!
Ik begrijp PRECIES wat je bedoeld! Ik leef in een soortgelijke situatie. Ik(21) en me vriend(22) wonen samen. Ik ben heel zelfstandig ingesteld en ook erg verantwoordelijk. Ik vind het dan ook erg belangrijk om structuur in me leven te hebben en al het papierwerk en financiele gedeelte netjes op orde te hebben. Hij daarentegen fladdert zorgeloos door het leven en heeft het 'alles komt wel goed' motto. Hij kijkt een week lang niet in de brievebus of er post is, hij opent vervolgens de helft van zijn rekeningen niet eens totdat er aanmaningen binnenkomen. Kortom heel laks en onverantwoordelijk. Iets waardoor ik dus helemaal van in de stress schiet. Op dit moment heeft die nog maar 1 paar schoenen die helemaal zijn afgetrapt, er is nog een stapel met rekeningen die betaald moeten worden, er is een kind op komst waarvoor we nog een uitzet moeten aanschaffen, en noem maar op.. Er is een hoop wat ik kan opnoemen waar hij nu het best zijn geld aan kan uitgeven. Ondanks dat wil die nu een zonnebril van 200 euro gaan halen. En dan denk ik bijmezelf: wat zijn jou prioriteiten nou eigenlijk?? En hoe haal je het nu in je hoofd om aan zo iets onbelangrijks als een zonnebril te denken?? En al die dingen bezorgen mij net als bij jou behoooorlijk veel stress. Hij begrijpt dat niet en zegt dat ik me gewoon niet zo druk moet maken. Maar helaas doe ik dat nou eenmaal wel. Ik zou willen dat hij eens iets uit mijn handen zou kunnen pakken en voor me regelde zoals bijvoorbeeld nagaan of mijn zorgverzekering wel genoeg dekt omtrent de zwangerschap. Maar nee hoor ik moet altijd alles zelf regelen en zijn dingen ook nog erbij! Omdat hij alles lekker links laat liggen en gewoon doet waar die zin in heeft.. Naja ik heb dat dus ook gehad dat ik gewoon depressief werd en de hele dag wel wilde huilen en huilen.. Gelukkig gaat het nu beter met me. Wat ik in jou situatie zou doen, is een hele lange brief schrijven waarin alles staat omschreven hoe jij je voelt hieronder en hoe jij dit meemaakt net zoals je hier op het forum doet en dan ook net zo uitgebreid en misschien kun je het ook nog wat dramatiseren en wanneer hij terug is geef je hem die brief, je maakt hem duidelijk dat je dit allemaal heeeel serieus neemt en dat je van hem verwacht dat hij dat ook doet.. je zegt dat je tijd nodig hebt om na te denken, en vervolgens ga je weg. De meeste mannen\jongens schrikken hier wel even van omdat je opeens zo serieus met een brief komt aanzetten en daarna weggaat. ( De angst en t idee dat ze mogelijk verlaten worden komt meteen naar boven ) Je moet dit dus heeeeel serieus doen en als die probeert te vragen waar het om gaat, niet antwoorden! Zeg dan dat hij het gewoon moet lezen en het zelf wel merkt... Dan gaat hij de brief lezen, de eerste keer waarchijnlijk heel vluchtig. Dan probeert hij (denk ik) contact met je op te nemen door bijvoorbeeld te bellen. Niet opnemen! Je hebt gezegd dat j tijd nodig had om na te denken en dat doe je dan dus ook zogenaamd. Ondertussen gaat hij de brief alweer lezen, aandachtiger. Misschien nog wel een paar keer die dag. En DAT is nou juist de bedoeling van een brief. Je kan iemand wel wat vertellen maar grote kans dat aan het eind van het verhaal de helft niet is doorgedrongen. Door het verhaal te lezen neemt hij het veel beter in zich op. Nou de volgende dag neem je weer contact op of wacht tot hij het weer doet en grote kans dat hij dan aangeeft dat hij eindelijk inziet wat dit met je doet ennz enzzzzzz Het hele doel is om het hem te laten beseffen en en even te laten schrikken waardoor die wakker schud! Hopelijk heb je hier iets aan, is waarschijnlijk niet heel duidelijk getypt maar dat komt omdat ik dit nu via de telefoon typ X
Je hoeft je relatie niet te verbreken, zo te lezen geven jullie echt om elkaar. Alleen niet iedereen van 20/22 is al even volwassen. Je kindje is nu wel dringende prioriteit. Ga niet wachten op je vriend om alles te regelen. Volgens mij kun je prima steun ontvangen van zijn familie, zij zijn tenslotte ook familie van je baby en voelen zich mogelijk meer volwassen en verantwoordelijk dan je vriend. Hopelijk groeit je vriend mee in de verantwoordelijkheden. Je hebt alleen geen tijd om o hem te wachten. Hem achter de broek zitten heeft maar matig zin, steek je energie liever in je kindje en het regelen van woonruimte, babyuitzet, hoe je het strsks gaat doen met werk en opvang enz. Wat er voor volwassenheid in je vriend zit zal zo vanzelf duidelijk worden. Ik hoop voor jou en je baby dat hij zich helemaal betrokken gaat voelen! Sterkte meid......
Ik zou idd je eigen plekje zoeken/houden waar jij en je kindje kunnen wonen, met je eigen financieen en spulletjes. Op die manier is het ook makkelijker om een stabiel inkomen te houden. De relatie met je vriend hoef je niet te beeindigen, laat hem maar een beetje moeite voor je doen. En als hij zichzelf weer in de hand heeft, in toekomst. Kan die zo weer bij je intrekken. Maar dan staat wel alles op jou naam. Het laatste wat jij nu kan gebruiken is dat je vriend al het geld opmaakt en daarna weer bij jou aankomt. Kijk uit dat je hierdoor geen schulden krijgt of je spaarpotje leeg raakt. Met een kindje kan je een spaarpotje goed gebruiken. Dus ik zou zeggen: Neem je eigen verantwoordelijkheid en het heft in eigen hand. De rest van je leven ben je nu verantwoordelijk voor het kindje wat komen gaat.
Het is een lastige situatie, en ik bergijp je angst om zonder vader te zorgen voor een kindje. Ook is duidelijk dat jullie wel gek op elkaar zijn. Maar het gaat om verantwoordelijkheid in dit geval. Er moet wat gebeuren wat betrefd een huisje en babyuitzet etc....als hij niet bereid is zijn verantwoordelijkheid te nemen ben jij degene die het moet doen!! en denk dat je m daar dan ook consequeties van moet uitleggen dan (en wat die zijn legt aan jezelf en bepaal jij) Vindt het erg vervelend voor je dat je je hier druk om moet maken, en dat hij je maar laat dobberen. Zo hoort het niet he ! Wens jullie heel veeel succes! en dat jullie er samen uit gaan komen!
miss heeft je vriend het idee om nu nog even alles te doen wat hij wilt voordat hij aan het vaderschap begint.. en dat hij daarom nog zoveel geld uitgeeft.. (al is het beter wat geld vast te laten zetten voor later,nu geef je het toch uit aan prullen enzo) voor mannen is het zwanger zijn heel anders.. hun worden vaak pas vader als het kindje er is.. de moeder is al moeder vanaf dat ze zwanger is.. miss een idee om een leuk boekje te kopen voor hem als aanstaande vader..zodat hij een idee krijgt wat hem te wachten staat. over de financien van je vriend zou ik me niet al te druk maken.. hij heeft recht om zijn geld te spenderen zoals hij wilt.. maar tis wel handig dat jullie beide elke maand een vast bedrag apart zetten.. en jullie evenveel inleggen.. zodat er achteraf niet gezegd kan worden dat die meer spaart als die bijv. en regel ook een bankrekening voor je kindje straks.. waar jullie beide elke maand een klein bedrag op zetten voor jullie kindje als het wat ouder is.. moeilijk dat je vriend nog thuis woont en dus lekker verwend word.. op zichzelf wonen is een goede manier om alles te leren zelf doen.. maar miss niet al te handig gezien hij niet zoveel kan werken en dus de kosten ook van zijn spaargeld af gaat.. jullie moeten hier echt een goed gesprek over gaan hebben(desnoods met zijn ouders erbij) over hoe jullie dit gaan doen,welke kosten je kan verwachten en een potje voor onverwachte rekeningen..en alles opschrijven en uitrekenen wat jullie kwijt gaan zijn. nog een klein ideetje.. ga eens naar de woningbouw en leg je verhaal uit.. in principe ben je soort van alleenstaand ouder als je alleen met je kindje gaat wonen.. msis kunnen ze iets voor je doen waardoor je wat sneller een woning kan krijgen.. niet geschoten is altijd mis. veel succes meid!
Kun je op zo'n moment dan niet zeggen dat je dan NU wilt gaan zitten en op papier gaan zetten hoe jullie hiervoor gaan zorgen? Het blijft kennelijk steeds bij een loze uitspraak waar gewoon actie voor genomen moet worden en zo te lezen ga jij degene zijn die voor actie moet zorgen. Je werkt 20 uur per week las ik. Kun je zelf niet op zoek gaan naar een andere woonruimte? Dit zou ik ook aangeven bij je vriend, dat wanneer hij nu niet serieus wil meewerken aan het zoeken naar een woonruimte, jij in je eentje op zoek gaat naar een zelfstandige woonruimte. Misschien opent dit zijn ogen. Ben het ook met de anderen eens dat het het beste zou zijn wanneer je vriend eerst zelfstandig zou gaan wonen en om voor zichzelf te leren zorgen, anders heb je straks waarschijnlijk 2 kinderen... Maar aangezien je nog maar max 20 weken hebt, weet ik niet in hoeverre dat haalbaar is... Denk echt dat je nu vooral voor jezelf moet kiezen: ga zelf op zoek naar een nieuwe, stabielere woonsituatie. Denk dat dit voor jou zelf enorm zal schelen wat die stress betreft. Jij en je vriend zijn er dan nog lang niet en het lijkt me, zoals je zelf al aan gaf, geen slecht idee om daar hulp bij te zoeken (relatietherapie, maatschappelijk werk, etc.). Sterkte en succes in elk geval!
Sorry voor mijn late reactie maar wil jullie allemaal even bedanken voor de reacties. Heb heel lang met mijn vriend gepraat, en ook echt goed gepraat en gaan het gewoon proberen. Hij snapte mij precies en heeft beloofd eraan te gaan werken. Tot nu toe gaat het prima, hij gaat weer naar school, houd zich beter aan afspraken en we hebben practisch de hele baby uitzet bij elkaar! Nu alleen nog een woning vinden.. Het is echt heel erg moeilijk maar we doen er alles aan om het voor elkaar te krijgen. Zodra ik 30 weken ben zeg ik mijn huidige woning op en trek ik, als we niks anders hebben, bij zijn ouders in. Dat betekend dat we nu dus nog 8 weken de tijd hebben. We gaan vandaag weer achter de woningstichting aan en blijven particulier rondkijken maar tot noch toe zonder succes.. Het belangrijkste is iniedergeval dat we weer op 1 rechte lijn zitten en er allebei weer voor de volle 100% willen gaan. dankjullie wel voor jullie adviezen, heeft me goed geholpen! dit onderwerp mag van mij gesloten worden.
Ik ben blij dat jullie het o een heel eind op de rit hebben kunnen krijgen. Misschien kun je ook eens kijken bij vakantiehuisjes of zoiets. Ook niet ideaal misschien maar als het wachten op de woningstichting niet al te lang duurt, kun je het er misschien mee redden. Jullie houden van elkaar en nu willen jullie samen je best doen! Zet 'm op!!
Misschien een stomme vraag, maar hebben jullie bewust gekozen voor een zwangerschap? Of is het een verrassing geweest? Niet dat het er nu nog toedoet, maar ik vraag me soms af hoe mensen aan kinderen kunnen beginnen als hun relatie verre van goed is! Wat nu het belangrijkste is, is het belang van je kind. Wat heeft hij/zij nodig? In ieder geval een huis, dus stel dat als prioriteit. Jullie relatie is ook belangrijk voor de kleine, maar dat zal niet op korte termijn veranderen heb ik het idee (moet van beide kanten komen).