Sinds afgelopen februari woont mn ex bij zijn ouders. De eerste tijd zou het tijdelijk zijn. Maar sinds een tijdje is het toch echt definitief. En ik heb het er zooooooo moeilijk mee.. Ik mis hem.. De kinderen missen hem. Ik voel me dan weer zo stom en afhankelijk. Maar we zouden in augustus 11 jaar samen zijn. Hoe gaan jullie hiermee om?
is de koek echt op , of valt er nog voor te vechten ? zoja dan zou ik zegen , wees eerlijk tegen hem en kijk of het nog te reden valt!
Als hij echt niet meer wil dan heb je geen andere keus dan het te accepteren meid en probeer door te gaan met je leven, concentreer je op je kindjes en op het wondertje wat in je buik groeit. Sterkte!
Geen ervaring mee maar wil je veel sterkte wensen. En hoe goed bedoeld ook, het helpt niet als mensen zeggen concentreer je nou maar op het wondertje in je buik. Tegen mij zeggen ze dat ook maar als je verdriet hebt heb je verdriet. Ik hoop dat j steun vindt in je omgeving. Liefs
Ik denk dat de kans nihil is dat we nog samen komen. We hebben wel binnenkort een gesprek bij onze relatietherapeut die we een jaar geleden hadden. Toen hadden we daar veel baat bij. Daar zit nog een klein beetje hoop. Ik heb hier maar weinig mensen/vrienden/kennissen in mn omgeving. Mn ouders wonen in Frankrijk. De rest van mn familie Utrecht en verder. Ik ben naar Den Helder verhuisd voor hem toendertijd. Ik voel me vaak heel alleen. Tuurlijk heb ik mn kids en het wondertje in mn buik. Maar als ik dan s'avonds op de bank zit is het wel heel alleen. En ik moet alles qua zwangerschap en baby straks alleen doen. Ik heb nu ook veel last van mn lijf, teveel om op te noemen. En ik heb geen hulp of steun. Dat is soms best zwaar.
Maar helpt hij je dan ook niet met de kinderen? Want het zijn toch ook zijn kinderen? Je zou nog kunnen overwegen om dichter bij je familie te gaan wonen als het echt niet meer goed komt tussen jullie.
Nee hij helpt nergens bij. Hij heeft de kids om het weekend. Straks wel iets langer ivm de vakantie. Maar verder doet hij niks.
jeetje...maar kun je hem dan niet vragen om je te komen helpen met de kids vooral als straks je kleintje er is....hoeft niet hele dagen maar mischien 3x een ochtend of savonds of iets dergelijks en wie weet kunnen jullie van uit daar zien wat beter is voor jullie...(probeer alleen even mee te denken)
Hij is eroverna aan het denken hoe hij het ziet na de bevalling. In de kraamweek en daarna. Lijkt me niet goed voor de hechting ook tussen hem en de kleine als hij haar amper ziet. En ik beval in een periode dat er geen vakantie is ofzo. Dus de kids moeten gewoon naar school, ballet, zwemles enz. En het zou fijn zijn om de eerste weken wat hulp te hebben bij koken, kids badderen, kids in bed leggen. Dat soort dingen. We gaan het zien. En ja het is verder op momenten heel pittig. Alleen met drie kids, zwanger, onze oudste die waarschijnlijk autisme heeft, hij is ook nog niet zindelijk. Dus hebben met hem ook veel extra bezoeken aan kinderarts, hem schoon maken enz. Ik heb ook nog eens een spierziekte. Dus af en toe ben ik alles helemaal spuugzat.
Jeetje wat heftig. Ik hoop wel dat hij je straks gaat helpen met de kinderen als de kleine er is. Wie weet heeft de therapie nog zin. Ik ga voor je duimen. Heel veel sterkte
Wat een nare situatie. Snap dat je het soms allemaal niet ziet zitten!! Probeer ondanks alles toch van je zwangerschap te genieten. Het is zo'n mooi wonder. Uiteindelijk komt alles goed! Het allerbelangrijkst is dat je kindje(s) gezond zijn. Sterkte in deze situatie!