Even mijn mening: je noemt hem een oprechte jongen maar na al die maanden weet hij nog steeds niet of hij iets voor jou voelt, hoe kun je nu na al die maanden, intiem zijn met iemand en er niets voor voelen? Bij mij komt dit heel raar over, alsof jij voor hem een speeltje bent dat hij gebruikt wanneer hij tijd heeft en zin heeft, tussen de horeca klusjes door...jij bent hopeloos in love en ziet die man graag, waardoor je blind bent voor de realiteit, je geeft aan je ongeboren kind nu al graag te zien,.... een abortus gaat er niet voor zorgen dat jullie opeens een relatie krijgen, als hij toch zoveel verantwoordelijkheid zin heeft als je zegt, zal je er niet alleen voorstaan, uit he verhaal te horen sta jij absoluut niet achter die abortus, jij moet hier goed over nadenken, een kindje laten weghalen heeft een grote impact en de klop komt vaak achteraf....succes
Zullen wel hormonen zijn ofzo TS, ik zou niet het kindje laten weghalen omdat je hoopt een telatie met hem te kunnen krijgen... Ik denk als hij zo graag een relatie met jou had gewild dan hadden jullie die al gehad. Het feit dat hij na een half jaar nog niet weet wat hij nou voelt zegt voor mij genoeg... Je keus zal dus bestaan uit wel of geen kindje
wow ts, het is alsof je mijn ex beschrijft Hij is duidelijk niet klaar voor een relatie.. Is er inmiddels al meer duidelijk over wat hij wil?
Wat gek dat mensen reageren op het feit dat ze zegt meisje. Ik ben zelf 24 en beschrijf mezelf ook regelmatig als meid/meisje. Mijn vriend (30) noem ik jongen. Hiermee zeg ik niet dat ik mezelf zie als klein meisje of onvolwassen. Vrouw klinkt gewoon zo oud en zo zie ik mezelf niet. Maar het is geen reden om niet te gaan voor moederschap omdat ze zegt "meisje". Verder vind ik "Paul" niet onvolwassen klinken. In principe zegt hij dat het haar keuze is maar dat hij het niet ziet zitten. De situatie is inderdaad niet ideaal. Zo zijn er veel situaties niet ideaal nogmaals geen reden om het meteen af te breken. Uit haar verhaal lees ik dat ze het wel wil houden en het klinkt niet egoïstisch omdat zij haar al moeder voelt. Afijn, het is een grote beslissing en je zou moeten kijken of je het gaat redden in je eentje, praten met "Paul" in hoeverre hij erin betrokken wilt zijn (als hij dat wilt) en regelen dat het kindje in een zo stabiel mogelijk leven komt. Wie daar ook bij in zit. Hopelijk kom je (/jullie) eruit!
Als je hem/haar nu al zo graag ziet, denk dan alsjeblieft heel erg goed na over je beslissing ivm een eventuele abortus... Dit kan een verdriet blijven voor de rest van je leven als je er niet helemaal achter staat... Je bent 26 jaar oud, waar een wil is, is een weg. Misschien geen al te simpele maar hij is er wél!
Beste TS, ken je het boek "He's just not that into you"? Het zou iets voor jou kunnen zijn. Een beslissing kunnen anderen niet voor je nemen natuurlijk, wel denk ik dat je er rekening mee moet houden dat je een beslissing onafhankelijk van Paul moet nemen. Op hem kun je niet rekenen, dus zorg ervoor dat je achter je eigen beslissing kan staan wat hij ook doet/laat. Succes.
Misschien is dit beebje wel het beste dat jou en hem gaat overkomen! Misschien of waarschijnlijk niet samen, hoe het ook zij, dit kindje is er al, het leeft en je houdt er al van. Hoe bijzonder is dat? Hij loopt een beetje te dralen en ik zou voor mezelf kiezen en voor me kind als ik jou was. Jullie worden vast heel gelukkig (jij een je kindje)! En misschien heeft het hebben van een kindje ook wel een positieve uitwerking op hem. Dat weet je niet, maar kinderen kunnen echt wel verandering teweeg brengen. Niet dat je beslissing hierop gebaseerd moet zijn natuurlijk. Geloof in jezelf en ik hoop dat je dit wonder omarmt. En ik wens je ook veel sterkte en kracht want het zal ook lef en doorzettingsvermogen van je vragen om het "uit te maken" met hem als hij niet voor jullie kiest.
Het houden van het kindje staat voor mijn gevoel helemaal los van de relatie die je wel of niet met hem gaat hebben. Een aantal reageren hier dat je al zoveel liefde hebt ontwikkelt voor dit kindje dat je het moet houden. Liefde is zeker een groot deel, maar ik zou er ook naar kijken met een niet-emotionele blik. Kan je het aan om, in het slechtste geval, het kindje alleen op te voeden, financieel gezien, en ook qua werk, enzovoorts enzovoorts. Als je hier voor jezelf volmondig "ja" op kan zeggen, super en ga ervoor!! Maar wees wel realistisch dat het hebben van een kind zwaar is en ook de nodige hectische momenten geeft. Ik denk dat je diep van binnen heel goed zelf de beslissing kan nemen, maar staar je niet blind op de roze wolk waar je je nu in bevindt. Ik hoop voor je dat je de juiste beslissing maakt en dat in het beste geval jullie samen het kindje gaan opvoeden!
Deze zin ging ook de hele tijd door mijn hoofd! Het is heel hard, maar hij wil je gewoon niet. En een abortus gaat daar op de lange termijn echt niks aan veranderen (en mocht hij je dan in eens wel 'willen' dan zul je hem waarschijnlijk altijd het verlies van je kindje verwijten). Ik denk dat het goed is om er met iemand over te praten die je verder kan helpen (misschien kan de huisarts je verwijzen naar een instantie?) of heb je een ander vertrouwenspersoon? Zet alles op een rijtje en maak zelf je keuze: kun en wil jij zelf voor het kindje zorgen? Ga er dan voor en laat de relatie met de vader voor wat het is. Je zal contact moeten houden ivm het kindje wat van jullie beide is, maar zet een relatie uit je hoofd. Ik hoop echt dat dat je lukt. Heel veel wijsheid gewenst!
Mee eens! Wil nog wel even benadrukken (weet je uiteraard zelf ook ) dat Ik het erg onverstandig vind om zwanger te raken van iemand waar je geen relatie mee hebt, het klinkt meer alsof hij het mooi makkelijk vind om iemand voor de seks te hebben.