hoi allemaal, Ik vroeg me af of hier nog meer vrouwen zijn die tijdens of na (of voor natuurlijk haha) hun zwangerschap afstand hebben genomen van hun moeder. Ik ben er namelijk hard over aan het nadenken. Het is alleen best wel moeilijk natuurlijk om zoiets te besluiten en het is ook niet zo dat het altijd niet goed gaat. Ze is nog meegeweest met spulletjes voor de baby kopen en met de echo en we doen alletwee erg ons best meestal, maar af en toe kan ze opeens heel erg hard zijn en zich op mij afreageren als ze met iemand anders problemen heeft. (met mijn vader of broer of zus meestal)Ik ben héél gevoelig en daar lijkt ze dan echt misbruik van te maken. Ik ben dan echt bang van haar want ze gaat dan op een hele kille toon mij vertellen wat een vreselijk mens ik ben. Elke keer is het weer een ander thema ( je bent helemaal niet leuk, aardig, hartelijk, gezellig, of je bent dominant en irritant aanwezig, niet geinterreseerd in je familie enz...) Als ik haar er dan meteen of bijvoorbeeld een week later mee confronteer (héél voorzichtig) gaat ze gewoon weer op dezelfde manier verder en verdraait ze d'r eigen woorden. Ze ontkent dan dus eerst dat ze zo heeft gedaan om vervolgens weer precies hetzelfde te doen. Ik ben er iedere keer hélemaal van ontdaan en zo heeft ze bijvoorbeeld al een weekendje weg en een vakantie verpest. Nu zit ik er dus hard over na te denken om het contact voor in ieder geval een hele poos te verbreken, maar ja.. Het lijkt me ook weer heel fijn om die lieve kant van haar erbij te hebben als het kindje wordt geboren.... duss iemand advies?
hoi hoi ik denk dat het belangrijk is dat je je moeder duidelijk maakt hoe je je voelt als ze zo tegen je praat en laat haar ook duidelijk merken dat je het niet meer accepteerd je bent een volwassen vrouw nu en geen klein kind meer waarschijnlijk heeft je moeder altijd al zo gedaan en weet ze niet beter maar om gelijk het contact te verbreken is wel heel hard tenminste mijn mening dan he denk er goed over na groetjes nathalie
Hoi meis, Nou ik ben het wel eens met mamaatjevan5. Als je hier nog nooit over hebt gepraat, dan is het idd een erg radicale beslissing. Is het een gespreksonderwerp wat al meerdere keren besproken is en er is nog steeds niks veranderd dan kan ik mij voorstellen dat je even afstand wil nemen. Vind je praten moeilijk, dan kan een brief gericht aan je moeder je misschien helpen. Wil je tijdelijk het contact op een lager pitje zetten, dan zul je hier ook over moeten praten denk ik. Je zult je moeder dan natuurlijk wel kunnen aangeven wat jouw argumenten zijn voor deze beslissing. Het is niet gemakkelijk, maar ik heb dit meegemaakt met mijn schoonouders. Ik moet je zeggen, in mijn situatie geeft het enorm veel rust. Ik denk wel dat het anders voelt als het je eigen moeder betreft.
hoi hoi ik denk dat het belangrijk is dat je je moeder duidelijk maakt hoe je je voelt als ze zo tegen je praat en laat haar ook duidelijk merken dat je het niet meer accepteerd je bent een volwassen vrouw nu en geen klein kind meer waarschijnlijk heeft je moeder altijd al zo gedaan en weet ze niet beter maar om gelijk het contact te verbreken is wel heel hard tenminste mijn mening dan he denk er goed over na groetjes nathalie
Hoi meis, Nou ik ben het wel eens met mamaatjevan5. Als je hier nog nooit over hebt gepraat, dan is het idd een erg radicale beslissing. Is het een gespreksonderwerp wat al meerdere keren besproken is en er is nog steeds niks veranderd dan kan ik mij voorstellen dat je even afstand wil nemen. Vind je praten moeilijk, dan kan een brief gericht aan je moeder je misschien helpen. Wil je tijdelijk het contact op een lager pitje zetten, dan zul je hier ook over moeten praten denk ik. Je zult je moeder dan natuurlijk wel kunnen aangeven wat jouw argumenten zijn voor deze beslissing. Het is niet gemakkelijk, maar ik heb dit meegemaakt met mijn schoonouders. Ik moet je zeggen, in mijn situatie geeft het enorm veel rust. Ik denk wel dat het anders voelt als het je eigen moeder betreft.
Het probleem is inderdaad vooral dat het al heel vaak is voorgekomen en dat erover praten absoluut niet helpt. Ze ontkent in alle toonaarden dat ze zo doet en het lijkt iedere keer alleen maar erger te worden... Als ik haar ermee confronteer (en dat doe ik echt op een hele nette rustige manier hoor!) wordt ze woest en krijg ik weer een bak stront over me heen, vervolgens word ik het huis uitgewerkt of ze hangt de telefoon op... echt heel frustrerend...
Heb je haar ook duidelijk verteld dat als ze zo doorgaat je verlopig even geen contact meer met haar wilt? Moeilijke situatie, maar het blijft natuurlijk je moeder. En daar heb je er maar 1 van dus wees er zuinig op...
is een soort relatietherapie niet iets voor jullie? je zou dit kunnen brengen onder het mom van 'jij vind mss niet dat je dat doet, maar zo ervaar ik het wel'. de schuldvraag blijft zo een beetje in het midden. dat is op zich ook niet het belangrijkste, het moet voor jullie beiden werkbaar zijn. ik herken veel van de manier van discussie voeren over iets dergelijks in mijn ouders. die zitten samen een beetje in de penarie, mijn moeder heeft iets gedaan dat ze beter niet had kunnen doen, maar om een heel begrijpbare reden als je kijkt naar de persoonlijkheid van mijn vader. nu is mijn vader boos, alles is haar schuld en niks is zijn schuld. hoeveel we ook met hem praten en uitleggen, het ligt niet aan hem, ook al weet de rest vand e wereld beter, ze hebben het samen gedaan. we zijn hun nu aan het stimuleren om te zorgen dat ze iig begrip hebben voor elkaars gevoelens en dat ze emt elkaar om kunnen gaan en respect voor elkaar kunnen hebben. wiens schuld het dan echt is, is dan minder belangrijk. je zou kunnen aangeven dat jij problemen hebt met de manier van kontakt die jullie hebben en daar graag onder begeleiding iets mee zou willen. als ze dat weigert kun je voorzichtig laten vallen dat dat voor jou toch wel iets noodzakelijks is om regelmatig kontakt te onderhouden tijdens je zwangerschap.