Wat een onmogelijke kinderachtige man zonder zelfreflectie. Hoe heb je het volgehouden? Ik vind echt dat hij in therapie zou moeten, maar je kunt iemand niet dwingen. Misschien inderdaad een mediator... Iets... Durf je je kinderen echt bij hem achter te laten als hij zo met ze omgaat?
Nou we horen maar 1 kant van het verhaal natuurlijk. Het zal in het echie wel iets genuanceerder liggen denk ik.
Laat je adviseren door een advocaat. Ik neem aan dat hij wel de kinderen heeft erkend? Dan moet er sowieso alimentatie worden betaald voor de kinderen. https://www.rechtsbijstand.nl/over-mediation-en-rechtsbijstand/hoeveel-moet-ik-zelf-betalen/inkomensnormen Qua huis, tja.. ik heb toentertijd ervoor gekozen wat voor mij handig was qua oppas. (We woonden boven de zaak, dus ik moest helemaal opnieuw beginnen, nw baan, ander huis er zoeken) Ik ben een uur verder reizen gaan wonen, want daar woont me familie. Kinderen hebben het in het begin wel lastig met de situatie, ouders niet meer bij elkaar, andere omgeving enz. Maar kinderen maken snel nw vriendjes. Desnoods maak hun kamer hetzelfde, of betrek ze juist zoals zij het willen. Een gezamenlijk project. Als je man, nogal aanwezig is, dan is er voor de kinderen meer rust in huis als hij er niet is. (Dat was bij mijn ouders namelijk zo, toen ze eindelijk uit elkaar gingen, was het thuis veel fijner) Hebben jullie een samenlevingscontract? Misschien staat daarin afspraken over het koophuis. Bijv dat de ander eerst de mogelijkheid heeft om de ander uit te kopen.
Dat zijn twee verschillende dingen en als je niet getrouwd bent en geen geregistreerd partnerschap hebt moet beiden gebeuren. Erkennen kan al voor de geboorte. Gezag pas erna. Erkennen doe je bij de gemeente. Gezag gaat via de rechtbank. (Is overigens super simpel. Kan via rechtspraak.nl, doe je gezamenlijk en je hebt enkel digiID van beide ouders en bsn van het kind nodig. Dus ik snap ondanks de uitleg van TS niet goed waarom dat niet geregeld is . Maar goed, lijkt me off topic. En met de huidige situatie wellicht juist in het voordeel van TS.)
Hij kan echt wel leuke dingen met de kinderen doen. Wij wonen in het eerste huis wat we kochten op 23 jarige leeftijd. In het samenlevingscontract staat niks bijzonders. Het huis wordt gedeeld als we uit elkaar gaan. Een mediator vindt hij onzin, want hij denkt dat hij alles kan regelen hoe hij dat wil. Maar puntje bij paaltje onderneemt hij niks. Het enige wat hij wil is het huis zsm verkopen. Terwijl ik denk, geef mij tijd om met de kinderen een andere woonplek te zoeken. Hij kan prima tijdelijk naar zijn ouders.
Als dit het enige is dan kan dit idd besproken worden. Er komen nog meer dingen bij. Ik heb niet het gevoel dat ik of de kinderen op de eerste plaats staan, maar zijn ouders. En dan vooral zijn vader, een dominante en iets wat narcistische man. Toen ik mijn partner leerde kennen, had hij niks met zijn vader. Nu zet hij hem op een soort voetstuk. Zijn moeder is labiel en uitkomen voor haar eigen mening doet ze niet. In al die jaren dat we samen zijn, ben ik veranderd. Je krijgt kinderen dat zorgt al voor verandering, want je hebt een verantwoordelijkheid. Qua werk heb ik mij ontwikkelt. Partner is hetzelfde gebleven, heeft zichbweinig aangepast. Er zijn nog weinig raakvlakken.
Ik zou het uitkoop dilemma voorleggen aan een advocaat, even uit laten zoeken of hij je idd daarin tegen kan houden.
Klopt dat jullie maar 1 kant van het verhaal horen. Het positieve is dat hij ook echt heel leuk met de kinderen kan zijn. Onderneemt leuke uitjes, zet zich in het weekend in voor de sport van oudste dochter. Het is verder een sociale spontane man. De buitenwereld ziet dat, maar thuis is hij wel anders. Ik mis de diepgang. Hij verdiept zich nergens in, zijn mening is de waarheid, maar is totaal niet reëel.
Ga nou maar gewoon met iemand praten want jullie gaan hier niet uitkomen en het spijt me, maar het klinkt alsof jullie aan het begin van een vechtscheiding staan. Dat hoop ik natuurlijk niet, maar jouw verhaal zie ik in mijn werk dagelijks voorkomen en geloof me; het wordt van kwaad tot erger. Geld is het begin van de situatie want dat is de enige manier om je nog te kunnen ‘pakken’. Emotioneel kan hij je, lijkt het, niet meer raken dus dan maar zo. Lees; huis ed. Praat met iemand die hier financieel verstand van heeft want hij gaat steeds verder ws tot jullie door de bomen het bos niet meer zien en jij je laat overrulen. Zeker als jullie beiden goede praters zijn. En het is wachten op het feit dat zijn familie zich ermee gaat bemoeien. Heeft hij de kinderen wel erkend? Want tussen erkennen en gezag zit een wereld van verschil als er straks iets met de omgang staat te gebeuren. Het klinkt allemaal heel negatief wat ik schrijf en ik wil je niet bang maken maar zoals ik al zei; ik zie dit te vaak. Maar hopelijk loopt het bij jullie anders!
Hij kan dit idd tegenhouden door het voor de rechter te laten komen. Maar ik ga ervan uit dat de rechter akkoord gaat met uitkopen. Rechter denkt dan ook in het belang van de kinderen. Partner wil het niet, omdat hij niet meer herinnerd wil worden aan het huis. Maar ik zou het liefst ook opnieuw willen starten in een nieuw huis (huur of koop). Op dit moment is de huizenmarkt gewoon een drama.
Ik zie het zelf ook niet positief in. Ben echt heel bang voor wat er staat te gebeuren. Bang voor dat hij de kinderen gaat 'kopen' met spullen. Veel naar zijn ouders laat gaan als ze bij hem zijn. Terwijl de kinderen door nauwelijks zijn. Oudste heeft daar 2x geslapen. Gaat zich niet aan de afspraken houden. Ik zie eigenlijk alleen maar beren op de weg. Tuurlijk kan je afspraken vastleggen en daarna aanvechten. Maar ik wil het normaal kunnen regelen. Advocaten en andere hulp kosten een hoop geld, wat we beide beter kunnen besteden. Hij heeft altijd wel een grote mond, maar weet nauwelijks waar hij het over heeft. Omdat hij dan boos wordt, haak ik af door niks meer te zeggen. Denk soms ook dat zijn reactie uit angst en machteloosheid voortkomt. Maar als ik dit benoem, uit hij zich als een 'machoman'. 'Ik ben helemaal nergens bang voor!'. Ik moet idd het voortouw nemen om een mediator in te schakelen. Hem zien te overtuigen dat het niet anders kan. Hopelijk krijgt hij hierdoor een andere kijk op het geheel.
Dat jij uit elkaar wil is je goed recht. (net als de ander) daar hoef jij je hier niet om te verdedigen. Stap 2 is in kaart brengen hoe nu verder en netjes geregeld voor beide partijen. Tuurlijk kunnen jullie vast heel veel zelf goed regelen of afspraken maken. Maar zo'n mediator kijkt en bemiddeld net even verder zodat jullie "netjes" uit elkaar kunnen met eerlijke duidelijke afspraken. Ik zou dus echt aandringen op een afspraak. Hopelijk loopt het niet op een vechtscheiding want maakt het allemaal niet makkelijker. Voor jezelf en de kinderen niet. Mijn ouders zijn zonder ellende uit elkaar. Als kind is dit zo fijn dat ik mij daar geen zorgen over hoef te maken. Echt een voorbeeld scheiding die ik alle ouders kinderen gun waar de pappa en mamma niet meer gelukkig zijn samen.
Ik zou voor je een mediator voor legt 100% zeker zijn wat financieel voor jou mogelijk is. Kan je hem uitkopen, wat zijn de consequenties. Als je het huis verkoopt, krijgen jullie beide waarschijnlijk een leuk bedrag aan overwaarde, kan je daar iets mee? Jij zit dan volledig voorbereid aan tafel, en weet wat je mogelijkheden zijn. Stel dat je voor elkaar krijgt dat je hem kan uitkopen, en het lukt niet, dat gun je hem toch niet?
Ik zou eigenlijk geen eens een mediator doen. Maar een advocaat inschakelen. In ieder geval veel sterkte, het blijft moeilijk.
Dat is idd een goede om eerst financieel goed uit te zoeken, voordat we in gesprek gaan met een mediator.
Nee, ik,ben blij dat ik er uiteindelijk, met mijn tegenspartelende ex, toch uit ben gekomen met de mediator. Het is uiteindelijk toch een tandje vriendelijker en on the long run is dat alleen maar goed voor de onderlinge verhoudingen. Een advocaat kan altijd nog.
Als ik jou verhaal lees is het net alsof ik mijn eigen verhaal lees. Ik zit/zat zelf ook in een relatie waarbij mijn partner erg opvliegend kan zijn. Het is zo moeilijk... want wat je idd ook zegt... het is niet alleen maar negatief. Maar die boosheid overheerst wel. Maar je raakt er ergens ook aan gewend. En dat is juist natuurlijk helemaal niet goed.
Misschien stomme vraag hoor, maar als je hem uitkoopt betekent dat dan niet dat je hem ook een deel van de overwaarde moet betalen? Kun je dat ook opbrengen? Ik zou hierover contact opnemen met rechtsbijstand of een advocaat oid. zijn probleem is net zo groot als het jouwe, want hij kan ook niet verkopen zonder jouw toestemming. Ik denk dat ik persoonlijk in deze situatie zou verkopen, de overwaarde zou nemen en samen met de kids een nieuw huis zou zoeken. Lekker frisse nieuwe start.