Vanwege de huizenmarkt zou ik mij in jouw plaats niet teveel laten vastbinden qua scholen en binnen welke straal je moet blijven wonen. Ook om nog goed een woning te kunnen vinden. Mocht je hem niet uit kunnen kopen.
Ik heb hier helaas geen ervaring in wat betreft het huis enzo, maar wel wat de kinderen doormaken met een papa die tekeer gaat tegen hen. Ik moet hier gewoon op reageren want het raakt enorm. Mijn stiefpapa van tussen 4-11 jaar was een tiran. Hij was de meest voorbeeldige vader van de wereld voor de buitenwereld maar binnenshuis ging hij tekeer tegen ons, verhief zijn stem,..wij waren allemaal bang voor hem op sommige momenten. Mijn moeder beschermde ons ook vaak, wat leidde tot heftige en luidruchtige ruzies. Hij heeft nooit geslagen op ons maar psychisch kan een vaderfiguur die zo handelt enorm traumatisch zijn. Ik ben 27 jaar en het heeft mij enorm getekend. Uiteindelijk is mijn moeder ook weggegaan van hem en dat was het beste dat ze ooit deed. Dus nee, het is niet raar om je kinderen te willen beschermen want ze zullen je dankbaar zijn. Ik denk dat hij niet zo'n tiran is als hierboven, maar als je al eens je kinderen moet beschermen tegen hen en ze moeten stil zijn en luisteren naar hem, gaan er alarmbellen af. Ik hoop dat jullie hier samen op een goede manier uitkomen.
Gelukkig is het niet zo erg als bij jou vroeger. Ik kan mij voorstellen dat dit enorm veel doet met een kind. Een kind moet zich veilig voelen thuis. Mijn partner is zelf opgegroeid met ouders die continu ruzie hebben/hadden. Zijn moeder is labiel en kan enorm schelden, vader is heel dominant. Maar ze blijven bij elkaar. Mijn ouders zijn echt het tegenovergestelde hebben het bijna altijd leuk samen en werd vroeger nooit gescholden. Partner heeft dus geen goed voorbeeld gehad, maar ziet nu ook hoe het wel kan. Maar toch trekt hij zo naar zijn ouders toe. Volgens mij is hij nog steeds bang voor zijn vader. Hij lijkt zich te willen bewijzen tegenover zijn vader. Ik heb al eens benoemd dat hij eens zou moeten praten met iemand, want hoe het er bij hem thuis aan toe ging/gaat is echt niet oké. Maar dan geef hij aan nergens last van te hebben.
Als je opgegroeid bent met een zeker referentiekader, dan is dat voor jezelf "normaal" ook al vinden anderen dat niet. Het "ik heb nergens last van" is ook een uitspraak in die zin, hij heeft in het verleden manieren ontwikkeld om hiermee om te gaan en dingen raken hem niet/minder snel/anders dan bij iemand die een andere situatie gewend is. Ik denk dat je wat dat betreft hem zijn eigen weg moet laten zoeken tenzij het iets is waar jij last van hebt, dan moet je mbt zijn gedrag naar jou toe misschien wel op je grenzen staan (en mbt de kinderen).