Hoi meiden, Ik heb onlangs mijn verwijzing voor de fertiliteitspoli gekregen. Nu moet ik eerst een vragenlijst invullen, en dan zal ik vervolgens benadert worden voor een afspraak. In de begeleidende brief stond ook dat mijn man een verwijzing moet hebben. En dit stootte hem tegen het hoofd. Hij vind het onzin en heeft daar geen zin in. En hier zit ik dan, met allerlei emoties. Ik ben sprakeloos, maar ook verdrietig, en boos, op hem, op mezelf. Waarom kan ik nou niet gewoon zwanger worden? En nu vraag ik me ook af of ik me niet gewoon bij neer zou leggen. Zonder verwijzing van hem zullen ons waarschijnlijk niet helpen. Ik weet dat ik dit met hem moet bespreken. En dit heb ik al geprobeerd. Ik heb hem al gezegd dat hij mij hier heel erg mee kwetst. In het verleden als mensen vroegen waarom wij geen kinderen hebben, dan zei hij altijd dat hij wachtte totdat ik ze wilde. En nu... Nu kunnen we eindelijk verder, en nu haakt hij af. Hij zei dat hij erover zal denken en dat we het er morgen wel over zullen hebben. Maar ik vraag me af wat hij dan dacht. Ze zullen hem ook nakijken. Zelfs al heeft hij een kind uit een eerdere relatie. Ik voel me zo... bedrogen. En ik had al zo weinig hoop, en nu lijkt een kind nog verder weg.
Mijn man moest inderdaad ook onderzocht worden ook al heeft hij al 2 kinderen uit een eerdere relatie. En alle 2 de keren na 1x plezier raak.. anders zouden ze mij inderdaad niet helpen ook al was duidelijk pcos te zien. Ergens begrijp ik het wel.. want wat nou als er wél iets niet goed zit bij je man en zn kindje toevallig een lucky shot was? Of misschien dat de zaad kwaliteit in de tussentijd wel is veranderd? Dan wordt jij misschien wel helemaal volgestopt met hormonen terwijl het probleem op meerdere punten ligt.. ze willen jullie gewoon de best passende behandeling aanbieden, en daar is nu eenmaal onderzoek van beiden voor nodig. Mijn man is na een paar dagen gelukkig bijgedraaid. Hij heeft 1x zn zaad in moeten leveren en dat was het. Het mocht gelukkig gewoon thuis dus niet in een kamertje met een boekje ofzo hoor, waar altijd meteen aan gedacht wordt. Hopelijk draait je vriend ook bij, het is immers voor een goed doel. Misschien is hij gewoon wat geschrokken omdat hij het niet verwachtte, en denkt hij er over een paar dagen anders over.
Bedankt voor je antwoord. Zijn zoon is ook al 14 jaar oud. In de tussentijd kan zo veel verandert zijn. Ik heb hem dit ook gezegd. En nu hij me net in tranen zag heeft hij me beloofd dat hij morgen met de huisarts zal bellen. Hij blijft er wel bij dat het onzin is, dat zei hij er wel bij.
O wat fijn om te horen dat hij in ieder geval gaat bellen. Ja het is nu eenmaal bij volgens mij de meeste ziekenhuizen protocol dus je doet er niets aan. Ja mijn man vind het ook nog steeds stom. Maar goed... ik denk dat de mannen dat vooral vinden omdat ze het gewoon helemaal niet leuk vinden. Mijn man legde achteraf uit dat hij het vooral zo vervelend vond omdat hij toch bang was dat er uit zou komen dat zn zaad niet zo goed is. Mijn man is 46 en zou zich gekrenkt voelen in zn mannelijkheid en jeugdigdheid als er uit had gekomen dat het zaad niet goed was. Gelukkig was alles hier dik in orde ( en dat hoor ik tot op de dag van vandaag nog haha). En nu met het resultaat, zie banner, vind hij het ook allemaal meer dan waard geweest hoor!
Mijn man is 34, en hij geeft aan er geen moeite mee te hebben als zijn zaad slecht zou zijn, maar ondertussen vind hij die hele medische molen bij hemzelf niet nodig, want "ik heb toch al een kind." Maar hij was toen 20, en nu 34... Is nogal een verschil. En niet leuk... Ik kan me leukere bezigheden bedenken dan een inwendige echo... Maar goed, we zullen het zien.
Hier was heel duidelijk dat t probleem aan mij lag. Toch heeft mijn man ook onderzoeken gehad. Zonder tegensputteren. Een kindje krijgen doe je samen.. Wat heeft hij te verliezen?
Mijn man kan aanstaande vrijdag bij de ha terecht. Ik laat jullie nog weten of her ziekenhuis wat vind. Bedankt voor de antwoorden.