ik weet t niet meer :'(

Ohh meid!! Wat een verhaal...
Maar is het geen optie om er eens een x gewoon rustig over te praten??
Misschien niet zo leuk om te horen, maar vraag het toch, wilde hij wel een kindje?? Want als ik zo je verhaal lees slaat hij een beetje op de vlucht.. Misschien is hij wel bang en onzeker voor wat komen gaat..

Ik vind niet dat je veel van hem vraagt, bedoel je verbied hem niet om weg te gaan.. Maar het is idd wel fijn als je je beroerd voelt dat je op hem kan steunen..

Het enige wat erop zit is erover praten.. Elkaar geen verwijten maken.. Vraag hem eens waarom hij elke x weggaat.. En zeg hem ook dat je het gevoel hebt dat je er nu alleen voor staat, het is ook zijn kindje wat jij bij je draagt.

Heel veel succes meid!

 

Nee je vraagt zeker niet het onmogelijke van hem!!
Alsof je er zelf voor gekozen heb om kotsend boven de wc te hangen
Ik zou het blijven aangeven op een normale manier.. Denk niet dat je meer kan doen..
Maar snap wel dat het heeeel frustrerend is.. En ook eens vragen of hij bang is voor wat komen gaat.. Ik denk echt dat dat zijn probleem is op dit moment.. Mijn man houd ook heel erg van kinderen en wil ze ook, maar in het begin was hij toch best wel bang en twijfelde of we er wel goed aan deden om de pil in de prullenbak te doen. Het is voor (de meeste) mannen toch wel even omschakelen..

Of misschien is hij wel bang dat als het kindje er eenmaal is geen tijd meer voor zn vrienden heeft??

Deed hij dit ook al voordat je zwanger was?? Of gingen jullie toen vaak samen weg??

 

Hier wil ik even op reageren! Jij bent niet degene die er voor hem moet zijn, maar hij voor jou! Jullie zijn samen zwanger, maar jij bent degene die het kindje draagt. Vind het wel heel erg makkelijk gezegd van je vriend dat hij niets aan je heeft omdat je alleen maar boven de pot hangt. Heeft hij überhaupt wel het idee wat zwanger zijn inhoudt en dat dat voor sommige vrouwen lichamelijk heel erg zwaar is? Sommige vrouwen blijven 9 maanden lang misselijk!

Echt, ik zou eens een goed gesprek met hem aangaan, straks als de kleine er eenmaal is moet hij ook zijn verantwoordelijkheden nemen, en kan hij niet vluchten naar zijn vrienden!

 

Misschien ziet hij de ernst er niet van in.
Een zwangerschap is immers toch geen ziekte?en zijn moeder, zus, schoonzus etc daar heeft hij het misschien van gehoord en gezien dat het allemaal vlekkeloos verliep.
En dat hij het daarom niet begrijpt, misschien moet je hem meenemen naar de verloskundige en dat dan duidelijk wordt dat een vrouw er wel degelijk ziek van kan zijn.
Je moet wel in de gaten houden dat je niet te veel afvalt en dat je blijft plassen anders wordt je opgenomen want dan droog je uit.
Als je echt zoveel overgeeft als wat je hier beschrijft.
Heb je de zetpillen van emesfane (of zoiets) al geprobeerd?dat hielp bij mij een hoop.
Nou heel veel succes meid en met een beetje mazzel wordt het snel minder het overgeven.
EN kun je weer leuke dingen met je vriend doen

 

ik heb t net tegen mn vriend verteld wat jij nu meemaakt en hoe je vriend nu doet en hij zegt dat hij dat echt nooit zou doen je kiest er samen voor en wij moeten al 9 maanden lang van alles meemaken we geven er soms zelfs onze eigen gezondheid voor op!!

sterkte meis ik zou er toch maar eens flink over praten jij kan hier niks aan doen als je straks misschien bekken instabiliteit krijgt laat ie je dan ook in de steek???

hij moet hartstikke trots op je zijn!!!!

 

Sorry dat ik het zeg, maar wat een zak hooi!
Een echte kerel doet dit niet. Mijn man zou dit ook nooit doen, want je kiest samen voor een zwangerschap en een kindje.
Ik vind het echt van weinig respect getuigen hoe hij met je omgaat.

 

Pfoei..onze zwangerschap kwam helemaal ongepland en in het begin zelfs van zijn kant af ongewenst....en hij had het moeilijk met mijn misselijkheid maar dit heeft hij me nooit geflikt!

Hij praatte wel meer dan jouw vriend en zei ook tegen me dat het moeilijk was om er bij te zijn, omdat die zich zo machteloos voelde, en gelukkig kan je dan reageren daarop, want je bent al blij als hij even over je rug wrijft, maar voor hem voelde dit niet zo omdat hij niet echt wat kon doen.
Misschien heeft jouw vriend dit ook en vlucht daarom het huis maar uit?
Ik heb die van mij echt uit moeten leggen dat ik voldoende steun haal uit die hand op mijn rug.

Maar het hele gebeuren over dat die niets aan je heeft en jij zijn leven verziekt zou ik niet pikken, kom op zeg, hij was er ook bij toen je zwanger raakte, als hij dit als zijn leven verzieken ziet heeft hij daar zelf sowieso voor de helft debet aan.

De vk heeft bij mij trouwens wel geholpen, die heeft tegen mijn vriend vertelt hoe lichamelijk uitputtend een zwangerschap kan zijn, dat je er echt niets aan kan doen en ga zo maar door...hierna had hij er iets meer vrede mee, ook omdat zij zei je kan er simpelweg niets aan doen, je moet het ondergaan en aan het eind krijg je daar een beloning voor.

Succes, en probeer te genieten, ook al zit nu alles tegen.

 

Hoi Hoi,

OEEE negen maanden misselijk pfoeee... ik ben ook al zo vaak misselijk maar ik geef niet vaak over zelden.. soms is dat heel erg frustrerend omdat ik me dan nooit echt lekker in mijn vel voel... mijn maag is dan ook heel erg geïrriteerd.

Daarnaast heb ik vaak heel snel alweer honger maar zodra ik ga eten dan gaat het allemaal heel langzaam erin en heb ik eigenlijk geen eetlust... en begin ik weer te kokhalzen... pfff...

Meid (claire) ik wens je heel veel sterkte ik weet ongeveer wat je doormaakt wat je misselijkheid betreft... het is echt heel erg vervelend.
Maar ja... hopelijk niet 9 maanden... wat ik voor mezelf ook niet hoop... daar zie ik er altijd tegenop... De misselijkheid. En wat je vriend betreft ik hoop van harte dat hij bijdraait.

Heel veel Liefs Damiana

 

Hoe belabberd je ook voel niet de slachtoffer uithangen.

Klinkt heeeeeeel hard maar weet je waarom mannen zijn van nature nogal egoicentrische lummels waarbij eigen belang voorop sta.
Je moet echt voor jezelf zorgen hij doet het niet.
Ik kan wel neer zetten hoe zielig het allemaal voor je is maar daar kom je ook niet verder mee.
Je moet het omdraaien met zulke opmerkingen..
Dan zeg je bijv: Nou aan jou heb ook niks want als je zoiets zegt dan zegt dat meer over jou dan dan mij.
En loop je weg en negeer hem.
Als je gaat lopen eisen schreeuwen en tieren dan zijn mannen nog zo om te denken dat je ze onder druk zet.
Tuurlijk moet steun en verzorging vanzelfsprekend zijn en zijn er 2 voor nodig om zwanger te worden.
Het is niet alleen de lusten en dan wegwezen en kut doen bij de lasten maarre dat beseffen ze echt niet.
Je kan dan hoog en laag springen maar dat is hetzelfde als tegen de muur praten.
Praat en geef het boek "help ik heb mijn vrouw zwanger gemaakt" van kluun dat is geschreven in mannentaal

 

oei oei oei... niet leuk!
Maar één ding is me wel érg duidelijk, die man van je... die heeft een probleem! Echt, dat is wel zeker. Is helemaal niet oké wat hij je aandoet, want oh, ik zou hier ook kapot van gaan! Maar er IS wel iets met hem. Maar zoals je't beschrijft lijkt hij niet echt te willen praten...
Ik vermoed dat hij heel erg geschrokken is van het feit dat zijn vrouwtje nu ineens heel anders is (wat jij NATUURLIJK niet kan helpen!) en kan hij er maar slecht aan wennen.
Hoe oud zijn jullie? Ik vermoed jij 21? En hij? Kan natuurlijk zijn dat hij zich nog niet klaar voelt op die leeftijd, en aangezien het opgepland was is hij misschien serieus in shock.
Vind het wel heel vreemd dat hij je zo bot in de steek laat, ... misschien een raar idee, maar kunnen zijn vrienden daar voor iets tussen zitten? Hoe zijn zij? Single? Gezinsmannen? feestvierders?

en dan nog dit;

@laperla26; zij hangt helemaal niet het slachtoffer uit. Ze heeft gewoon heel veel verdriet! Stel je 'ns voor dat je man van de ene dag op de andere helemaal anders wordt en je telkens achterlaat ook al vraag je hem zo serieus van een keertje bij je te blijven?
Ik begrijp wel wat je zegt van; ga niet smeken en gillen...
maar ik denk dat de TS nu zodanig in paniek is dat ze bijna niet meer anders kan.

 

Dat snap jij dat snap ik maar dat snapt hij niet
hij ziet het als zielig en slachtofferig gedrag en ze moet der mannetje gaan staan tegen over hem
Ik vermelde al klinkt heel hard maar weet gewoon hoe ze kunnen zijn en denken en dat moet ze inzien des te eerder zal ze er wat van zeggen.
Als het sinds de zwangerschap gebeurt dat de man omdraait zeggen ze wel is dat de man ook last heb van hormonen en een beetje zwangerschap.
Tuurlijk het is heel triest van hem dat hij ineens zo doet maar daar koop je niks voor meid.

 

Hier kan ik me alleen maar bij aansluiten!

 

Nou denk dat veel mannen niet beseffen hoe een kindje gemaakt wordt! dat het oefenen wel leuk is maar als het er echt van komt wordt het eng.
En iemand van 21 is over het algemeen er minder aan toe dan iemand van 40.
Maar er zijn ook oudere" volwassen" mannen die de benen nemen.
Het is te hopen dat meneer bijdraait en verantwoording gaat nemen.
En niet iedere zwangere voelt zich lichamelijk fantastich! overgeven is echt geen pretje.
ALs je met 40 graden koorts en griep in bed ligt krijgt je dan wel medeleven?zwanger zijn kan rotter voelen dan een zware griep hoor.

 

Ja, ik volg je wel hoor, dat ze haar mannetje moet staan tegen hem... maar als ik ff de situatie realistisch bekijk snap ik ook heel goed dat ze geen kracht heeft om tegen hem in te gaan nu ze zich al zo rot voelt door die misselijkheid etc.
Ik kan me heel goed in dr plaats stellen en ik zou ook geen energie/fut/moed hebben om ff heel hard en stoer te zijn.

Hoe dan ook, blijft een rotte situatie, en die kerel moet op z'n plaats gezet worden. Door haar, zijn familie of vrienden.

 

Zijn gedrag vind ik ronduit grof en asociaal, Ik vind het nog knap dat je hem vraagt om eens een avondje thuis te blijven. Ik had het van hem geeist! Wat is je relatie waard als hij het er niet eens voor overheeft om een avond thuis te blijven. Daarnaast maak ik me zorgen hoe het straks gaat als de kleine er is. drukt hij zijn snor dan ook steeds als de kleine verschoond moet worden of na het drinken wat gespuugd heeft?

 

Hij heeft niets aan jou? Volgens mij is het precies andersom!

Het zou kunnen dat jullie ongemerkt in een patroon zijn geraakt waardoor je elkaar alleen maar verder opnaait. Hoe meer hij in paniek raakt, hoe harder hij wegvlucht, hoe emotioneler jij wordt, hoe meer hij denkt dat zijn leven nooit meer hetzelfde zal zijn en hoe meer hij in paniek raakt. Zo escaleert het alleen maar verder.

Ik weet niet goed hoe je dit patroon kunt doorbreken. De verloskundige erbij betrekken lijkt me een goed idee, net als met elkaar blijven praten als jullie allebei rustig zijn.

EDIT: Zie nu je laatste reactie pas. Klinkt alsof je het patroon hebt doorbroken, fijn

 

Mag ik vragen hoe hij normaal is als je ziek bent ofzo?

Voor sommige mensen kan het extreem vervelend zijn om anderen te zien 'leiden' en ze niks eraan kunnen doen. Vooral mannen kunnen hier nogal last van hebben.

Dat neemt niet weg dat hij dit met jou moet bespreken hoor.

Wat ik mij af vraag. Je vraagt aan hem of hij savonds thuis is om alleen maar je hand vast te houden, meer hoeft hij niet te doen.
Maar sorry dat ik het zeg, als je dit letterlijk bedoeld vind ik wel dat je teveel vraagt. Een zwangerschap moet je samen doorstaan, maar je man vragen de rest van zijn vrije tijd enkel jouw hand vast te houden en bij jou te zijn... In mijn ogen een beetje erg te veeleisend.

Hij zou wel vaker bij jou moeten zijn als ik jouw verhaal zo hoort, maar hij moet ook even de situatie kunnen ontvluchten.

Het is heeel normaal dat de vrouw de klachten heeft, hoe doen vrouwen dat zonder man of met een man die voor zijn werk nog veeeel minder thuis zitten. Dat weet je van te voren als je zwanger wordt.

Veel mensen zouden het vast niet met mij eens zijn, maar je vraagt om meningen en dit is die van mij.

Sterkte met de situatie.