Ja idd. Alsof hij niet van een derde kindje zou houden? Tja het is niet makkelijk, maar eigenlijk wel "gek" dat ik me erbij neer moet leggen.
Wij hebben het hier gehad bij een tweede. Manlief wil echt geen tweede, ik vind het jammer en ben er echt verdrietig van geweest. Ik heb me er bij neergelegd dat het er bij 1 blijft... Hoe verdrietig ook...
Goh, bedankt voor alle reacties! Ik sta hier zeker niet alleen in. Ik heb stiekem wel hoop dat hij terugkrabbelt. Voorlopig laat ik het even rustig om het over een tijdje weer te bespreken. Ik zou ook diep in rouw zijn om het te accepteren als er geen derde komt.. Bedankt voor alle reacties!
Wij hebben beide fases gehad waarbij we voor een derde kindje wilden gaan. Met name de eerste twee jaar van de jongste. Daarna werd het iets makkelijker, ging de jongste ook doorslapen en ineens voelde ik iets meer 'lucht'. Mijn man heeft dat ook ervaren en waren het er beide ook over eens: geen derde! Dat gevoel is alleen maar sterker geworden en nu de jongste bijna naar school gaat en we echt het gevoel hebben dat de tropenjaren langzamerhand achter ons komen te liggen, kunnen we ons niet eens meer voorstellen ooit nagedacht te hebben over een derde kindje haha. Maar het is wel heel moeilijk als eentje wel wil en de andere niet. Je hebt je er idd bij neer te leggen. Net als een de relatie wil verbreken, heeft de andere ook niet zoveel in te brengen. Best gemeen. Het is wel belangrijk dat hij jou steunt in je verdriet. Het is zijn goed recht om bij zijn standpunt te blijven maar dat betekent niet dat hij zich niet begripvol hoeft op te stellen. Kijk wel uit dat je geen ontevreden vrouw wordt vol verwijten naar haar man toe Als het écht duidelijk is dat er geen derde komt zal je een manier moeten vinden om daar mee om te gaan en om ook te blijven genieten van je kids.
Hier zit ik dus ook midden in maar blijf het moeilijk vinden het een plaatsje te geven terwijl ik er voor honderd rovend in geloof dat je er met twee man achter moet staan. Is gewoon een gevoel van het gezin is nog niet compleet, het gevoel os niet uit te leggen. Maakt het ook niet makkelijker om dat iedereen zowat die gelijk met onze dochter bevallen is die we kennen en broertje of zusje krijgt of net heeft gekregen.... Ben er soms echt verdrietig van en heb er wel eens een huilbui om moet ik zegger.
Voor de meiden met 1 kindje lijkt het me nog veel moeilijker, dan voor mij die graag nog een derde wil..... Ik heb het allemaal al 2x mee mogen maken.
ik begrijp het ook...ik heb hier ook een diepe wens voor een 3e maar mijn man wil het ook niet. ondanks we er veel voor hebben moeten doen in de medische molen zou ik echt nog wel voor een 3e willen. maar krijg soms naar mn hoofd geslingerd dat ik maar tevreden moet zijn. ik ben echt niet ondankbaar en zeer blij met mijn wondertje.
Hier ook een man die het na 2 meiden niet meer zag zitten. Ik heb het er ook zo moeilijk mee gehad! Het voelde als een groot gemis... En ja hoor, toen raakte ik ongepland zwanger (aan de andere kant, als je niets gebruikt en puur op de kalender af gaat, weet je dat zoiets altijd kan).. Ik was al 8 weken op weg, en voor mij was het duidelijk:als dit kindje het wil, is ie meer dan welkom! Na 2 miskramen tussen de meiden in, kon ik er gevoelsmatig niet mee stoppen. Het is een zware periode geweest omdat het met vriend zelf ook niet zo goed ging. Maar de blijdschap was bij hem toch heel groot toen zoon geboren was
Helemaal hetzelfde dit! Niemand snapt dat het dan ook een soort rouwgevoelens zijn (geldt ook voor een 3e). Het kindje wat er niet zal komen. Hij plaagde me ermee op momenten dat onze dochter "lastig" was, zo van: "jij wil nog een tweede". Ik heb m'n vriend gezegd dat dit voor mij een verwerkingsproces is en dat hij dit soort dingen niet mag zeggen. Ik heb hier de tijd voor nodig. Hij heeft dit nu geaccepteerd. Dit zijn gevoelens die niet voor iedereen te begrijpen zijn. Veel mensen zeggen dan ook 'je hebt toch een kind'. Nou ja ik hoef het jullie geloof ik niet uit te leggen.
Het allermoeilijkst lijkt me nog ongewenst kinderloos! Ik durf zelf niet te zeggen of ik 2 leuker vind omdat ik het niet mee heb gemaakt. Hoe dan ook voel ik me gezegend met m'n dochter en dat helpt in het proces van afscheid nemen van de 2e kinderwens.
Hoe herkenbaar die laatste zin... Hier 2 kanjers rondlopen maar nog een vurige wens voor een 3e (bij beide overigens) maar helaas is mijn baarmoeder 3 weken na de bevalling van de 2e verwijderd ivm slagaderlijke bloedingen en zal er nooit 3e kindje komen bij ons.. Onze zoon wordt in oktober 3 en ik zit nog steeds middenin het rouwproces.. Hoop dat het ooit een plaatsje gaat krijgen.. Steeds maar horen: "Joh, je hebt 2 prachtige kids" is helemaal waar maar ook zo pijnlijk! Onze wens voor een 3e kindje is inmiddels wel net zo groot als dat die was voor onze eerste en onze 2e!
Mensen zeiden na de geboorte van onze zoon direct al, er zal wel geen derde komen, jullie hebben nu een jongen en een meisje. Wat wil je nog meer? Nou uhhhh, een kindje om van te houden en te mogen opvoeden? Wat het geslacht ook is..... Maar nu mijn man nog haha.
Ah wat lijkt me dat erg als je geen keuze meer hebt.... Sterkte want dit is vreselijk. Ik snap die stomme argumenten toch al niet, je hebt al kinderen. Ja nou en? Die wens is gewoon net zo sterk als jij hebt voor je eerste kindje...alsof je een derde kind minder graag wenst...
Ik kan me goed indenken dat dat heel lastig is.. En dat veel vrouwen waarvan de man niet meer wil, dit als rouwen ervaren. Wij hebben er twee en staan daar beiden helemaal achter. Maar als mijn man geen tweede had gewild, had ik daar ook enorme problemen mee gehad. En ja de wens voor nummer 1 of nummer 4 is toch even belangrijk..? Ik zou ook zeker bespreekbaar houden hoe jouw gevoel hierover is. Sterkte!
Hier precies hetzelfde... wilde ook een dergelijk topic openen! Ik vind het zo ontzettend moeilijk en verdrietig! Ik wil ook (heel) graag een derde... voor mij voelt het nog niet compleet... Voor manlief voelt het wel compleet zo... In eerste instantie dacht ik dat het de hormonen waren (toen jongste 1 week was wilde ik al een derde. Toen ze acht weken was droomde ik van drie (meiden) op de achterbank toen we op vakantie waren). En heb ik het rustig afgewacht, totdat de hormonen weer zouden gaan liggen. Maar nu ze een jaar is wil ik het nog steeds net zo graag als in het begin. Als er hier een kindje komt spelen en er zitten 3 kindjes aan tafel, dan voelt het als compleet. Ik ben er ook vaak echt verdrietig van. Manlief heeft zich nog niet laten steriliseren, omdat ik dat nog te definitief vindt. Maar gezien onze leeftijd "kunnen" we ook niet meer heel lang wachten helaas. Ik heb nog steeds hoop dat hij zal veranderen, echter hij zegt dat ik daar niet meer op hoef te hopen... Heel verhaal dus, maar ik begrijp je volkomen. Hopelijk krijgt het voor iedereen die dat wil zo een mooi einde als bij @Cygnet! LFS.
Herkenbaar alleen zou het hier om een tweede kindje gaan. Ik voel me gezegend met onze prachtige dochter, maar de wens voor een tweede kindje is heel sterk. Toen ik begin dit jaar ongepland zwanger bleek te zijn was ik dolblij en ondanks dat de eerste echo geen positief beeld gaf(wel een hartslag, maar te klein voor het termijn) had ik er een goed gevoel bij. Een tweede kindje van ons samen! Helaas heb ik begin februari een miskraam gehad. Maar die wens zit zo verschrikkelijk diep. Een tweede kindje komt er hier echt niet...
Wij hebben 3 heerlijke kids. Na de tweede wist ik het zeker. Dit was ons gezin. Al vrij snel voelde dat toch anders. Ik had echt nog een plekje over in mijn hart, net als de meeste van jullie hier voor een volgend kindje. 2,5 jaar later werd ons derde geluk geboren. En nu? Nu zegt mijn verstand dat het goed is zo, maar mijn hart zegt dat er nog wel een klein lijfje bij kan. Ik verzin voor mezelf allemaal praktische dingen om dat gevoel te onderdrukken, maar oh oh oh wat is het soms sterk. En ja soms denk ik ook wel dat het goed is zo. Een moederhart zal dit misschien altijd wel houden. Ik denk dat ik heel erg blij mag zijn met wat ik nu heb. Drie gezonde kindjes en van alles wat, maar ja..............................