Na het zien van bepaalde vreselijke beelden over kinderen en baby's in China, is er bij mij een vurige wens ontstaan om een kindje te adopteren, maar mijn man en omgeving vinden het geen goed idee, omdat ik nog zo jong en studerend ben. Ik ben nu 25 en dat is toch een mooie leeftijd voor adoptie, vinden jullie dat ook. Dat ik studerend ben maakt voor mij ook niks uit, want heb al een kindje en het verzorgen gaat me heel goed. De reden dat mijn man dit niet wil is omdat hij denkt dat hij niet zoveel van het geadopteerde kindje zal houden als van onze zoon. Ik zelf twijfel er absoluut niet aan dat ik van beide evenveel zal houden, maar zijn de twijfels van mijn man een goede reden om het toch niet te doen? Overigens ik heb ongeveer 8000 euro spaargeld en heb begrepen dat adopteren rond de 10000 kost. Financieel gezien is er dus helemaal geen belemmering, maar als wij nu een procedure starten, hoelang duurt het gemiddeld dat wij een kindje toegewezen krijgen??? Deze vragen spelen nu de hele tijd in mijn hoofd en hoop dat jullie wat opheldering kunnen geven....
Ehhh lijkt mij eigenlijk heel simpel.. als je man het niet wil of (teveel) twijfelt, zou ik het absoluut niet doen! Het is een beslissing waar je beiden voor 100% moet achter staan.
Ja absoluut we moeten er allebei achterstaan, maar het idee is ook zo nieuw voor hem en ik hoop dat hij met de tijd er meer voor gaat voelen.
Zie hier: Veelgestelde vragen over de adoptieprocedure De wachttijd is 3 tot ruim 5 jaar staat hier. Voor meer info: Stichting Adoptievoorzieningen, voorlichting, nazorg en professionals op adoptiegebied Er staat ook iets in over de kosten. Dit varieert van 7.500 euro tot ruim 25.000 euro. Zie hier: Veelgestelde vragen kosten, verzekeringen e.d.
Je kan sowieso vast de formulieren opvragen (en dus een BKA). Binnen een paar weken krijg je dan het nummer opgestuurd en ongeveer een half jaar tot een jaar daarna pas de uitnodiging voor de (verplichte) cursus. Dan hoef je ook pas voor het eerst iets te betalen (de cursus kost 900 euro) en je/je man kan dan altijd nog beslissen of jullie doorgaan of niet. Romantiseer het niet te veel. Tuurlijk zijn er veel kindjes die een beter plekje willen/voor wie anderen een beter plekje willen, maar er zijn ook erg veel aspirant-adopieouders, dus een plekje voor ze vinden lukt sowieso wel en zoals hierboven al gezegd wordt moet je er wel allebei echt achter staan! (anders krijg je uberhaupt al geen toestemming van de Raad v Kinderbescherming). Succes!
Voor adoptie heb je een bende geduld nodig. Ook is liefde niet altijd voldoende om hetgeen dat geknakt is weer recht te buigen en liefde geneest niet alle wonden. Het zijn kinderen met een verleden en daarom weet waar je aan begint. Ook kan ik het gevoel van je man best begrijpen. De meeste mensen houden van het kindje vanaf dag een en is het liefde op het eerste gezicht. Maar soms......soms is dit niet zo. Dan hebben we het niet eens gehad over de wachtlijsten en alle voorwaarden waar je aan moet doen. Wachtlijsten zijn bij veel organisaties al gesloten tenzij je oudere kinderen wilt adopteren of kinderen met een (grote) handicap. Is het romantisch? Nee, dat denk ik niet. Mijn leven met mijn pleegdochter is super, maar niet alles is altijd zwitsal....
Haha ik moet er een beetje om lachen. Mijn man en ik hebben BKA nummer 2007. Dat betekend dat we al vanaf die datum ingeschreven staan omdat we willen adopteren. Je moet eerst een verplichte cursus volgen die 900 euro kost (misschien is die al hoger) waar je niets van terug ziet.. Dan moet je naar de Raad van de Kinderbescherming en worden jij en je partner helemaal gescreend, vanaf je babyjaren, incl je familie. Je wordt door het ministerie van justitie doorgeplozen of je geen strafbare feiten hebt gepleegd. Dan heb je de landen en hun eissen, die helemaal uiteen lopen, aantal voorbeelden: * Je moet van een bepaald geloof zijn (attest van de kerk en dominee/pastoor nodig) * Je moet getrouwd zijn en dan ook eist elk land andere jaren hoelang je dat moet zijn. (haiti bv 10 jaar) * Je BMI moet onder een bepaald percentage zijn. * Sommige landen mag je zelf geen bio kinderen hebben * Je inkomen moet aan een aantal bedragen voldoen * Je bezittend vermogen moet aan een bepaald bedrag voldoen * Je mag (vooral CHina is streng) geen medicatie gebruiken , al is het maar voor astma * Je moet vast werk en inkomen hebben.. En ga zo maar door...elk land heeft zijn eigen eissen, die je kan terug vinden bij de 7 vergunninghouders die bemiddelen in adoptie. - Kind en Toekomst - Stichting Afrika - Wereldkinderen - - Verder weet ik ze niet meer uit mijn hoofd. Sommige landen eissen dat je er een half jaar verblijft voordat je een kindje meekrijgt. En die wachtlijsten, nou ja, wij staan sinds 2007 ingeschreven en het gaat nu nog wel 4 jaar duren eer we MISSCHIEN een voorstel krijgen.. Dta is ook met geen zekerheid te zeggen, of ze wel een match vinden voor je. Ze kijken namelij knaar de kinderen, of ze passende ouders kunnen vinden voor ze..dat lukt niet altijd. Heel veel wachtlijsten van landen zijn gesloten door trage procedures. Ik doe ms wat kortaf, maar ik baal ervan dat mensen denken dat adoptie is wat je even doet, en waar je even om een kindje gaat. Het gaat je minimaal 15000 (duizend dus he MINIMAAL) euro kosten 1 enkele procedure!
Eigenlijk maak ik me altijd een beetje boos om zulke naive ideeen over adoptie. En verdrietig. Ik zit nu tegen mijn tranen te vechten.. Meis, je hebt een mooi bio kindje, geniet daarvan!!!! Er zijn zoveel aspirant adoptie ouders die geen eigen kinderen kunnen krijgen, en waarvoor de weg naar een kindje zo vreselijk zwaar (en mega mega duur dat bedrag wat jij hebt is nog niet de helft van wat je nodig hebt).. Veel aspirant adoptie ouders hebben al een lange weg in de MMM gehad, met heel veel verdriet en tegenslagen. Dan moet je verplicht 6 ochtenden of middagen op cursus, anders mag je niet eens verder, kost je dus al 900 euro en dan moet je zelf je eigen koffie nog betalen.. Drie tot 4 bezoeken aan de Raad vd Kinderbescherming, en je moet samen, want je bent geen alleen aanvrager, dus ze prikken er zo doorheen als je man er niet achter staat.. Ze stellen vragen, die zo diep in je prive gaan dat je bekant depressief de auto in stapt. Bv bij ons, waarom kunnen wij geen kinderen krijgen en aan wie ligt dat,....Dat maakt voor ons geen verschil, maar willen ze wel weten!! Je word door de raad en een gedragsdeskundige helemaal onder de loep genomen. Zelf heb ik het voordeel dat ik Sociaal Pedagogisch Werkster ben, want daar kwamen ze op terug. Ze vonden mijn man minder geschikt, maar ik zou dat wel opvangen... ALs zij zien dat je samen niet erachter staan krijg je geen eens een beginsel toestemming. Vrienden van mij, hij is 42 en zij net 39, zijn al poos bezig met adoptie, zijn afgekeurd omdat ze te weinig ervaring hebben met kinderen met een rugzakje. DIe mensen hebben net als wij al meerdere kindjes verloren... En dan ook nog geen BT krijgen, en dan lees ik jouw geromantiseerde topic, dan sta ik op het punt te gaan huilen... Was het maar zo eenvoudig om eindelijk papa en mama te mogen worden. En dan nu die vrienden van ons, ik vind het zo erg voor ze.. Er zijn meer aspirant adoptie ouders dan dat er kinderen zijn ...
Ik herken het gevoel van TS wel, want ik heb ook altijd gedacht dat ik een kindje zou willen adopteren, ongeacht of ik wel of niet zelf een kindje zou kunnen krijgen. Bij mij verdween die wens echter op het moment dat ik besefte dat er meer wensouders dan adoptiekindjes zijn en dat het dus niet eerlijk zou zijn als ik, terwijl ik zelf kinderen zou kunnen krijgen, ook een plekje op één van de wachtlijsten zou innemen en daarmee dus misschien wensouders hun kans zou ontnemen op een eerste kindje... TS, het is een heel nobele wens die je hebt, maar misschien zou je beter vrijwilliger kunnen worden bij een stichting die zich inzet voor kindjes in arme landen bijvoorbeeld, zodat je wel iets voor ze doet, maar op een andere manier..? Dat is waar ik nu naar aan het kijken ben, namelijk
Ukoldaatje, ik wilde het niet zo cru zeggen, maar voel het idd hetzelfde . Wat betreft wel/niet adopteren met biologische kinderen vind ik altijd een lastige; voor mijn gevoel (maar ook pas sinds wij zelf de hele MMM doorreizen) is het "eerlijker" dat de weinig kinderen die er zijn naar wensouders gaan die geen eigen kinderen kunnen krijgen, maar ik geloof aan de andere kant ook best dat ouders een grote adoptie-kinderwens kunnen hebben. Ik kan me wel kwaad maken als mensen (zoals mijn schoonzusje laatst toen we het met hun over ons adoptieproces hadden) zeggen "het lijkt me wel mooi om een kindje te adopteren en het zo een beter leven te geven". Tuurlijk, doe je zo even, en tuurlijk ben jíj dan de enige die op dat kindje zit te wachten. Wat dat betreft ergens ook maar goed dat het zo'n lang traject is, dat houdt toch veel idealisten met een roze bril al tegen. TS, als jouw wens oprecht is, prima hoor, wil je echt niet aanvallen en weet tenslotte niet hoe jij je voelt, maar het is niet iets wat je even doet, en al zeker niet als je er niet beiden 100% achter staat. Ukoldaatje, vraagje (hoeft geen antwoord te geven als je niet wilt ); wij hebben heel erg zitten worstelen met het wel of niet beginnen aan de gesprekken met de Raad omdat wij nog in de MMM zitten (en je dan dus officieel niet door mag gaan). Hoe hebben jullie dit gedaan? Verzwegen voor de Raad? Zit me nog steedsniet helemaal lekker dat we misschien te eerlijk zijn geweest door het uit te stellen - tenslotte begint het lange wachten pas nadat de toestemming er is. Helemaal nadat we van de maatschappelijk werkster in het ziekenhuis afgelopen week een verbaasde blik kregen dat we er eerlijk over waren geweest, volgens haar wordt dat vooral geroepen, maar is er niemand die zich er ook aan houdt .
Hmm, ik heb met dit topic dus mensen gekwetst omdat ik al een kindje heb en ook een adoptiekindje wil. Excuses daarvoor want dat was echt niet mijn bedoeling. In het filmpje dat ik zag werd verteld dat in China (wel een aantal jaren terug) miljoenen baby's werden gedumpt in weeshuizen en dat de normale weeshuizen uiteindelijk zo vol waren dat nog miljoenen baby's aan hun lot werden overgelaten in dying rooms Ik ben nog steeds misselijk als ik eraan denk. Door dit filmpje wist ik niet dat de vraag naar adoptiekinderen groter is dan het aanbod. Ik dacht juist andersom. Ik wist wel dat adoptie een zeer moeilijke procedure is, maar niet zo ingewikkeld. Het is echt geen romantische droom wat ik heb maar een zeer intense wens om een kindje een supermooi leventje te geven. Wat jammer dat ik door dit topic en door deze mooie wens het gevoel krijg alsof ik weer heel gemeen ben geweest. HEt is ook noooit goed he in deze wereld. Doe je iets goed of fout, doet er niet toe, er is altijd een aanval. Kan ook aan mij liggen hoor. Misschien kan ik mezelf schriftelijk niet zo goed verwoorden en lijkt het alsof ik er heel luchtig over denk. Maar dat is absoluut niet zo !!
Ukoldaatje, ik begrijp je ook heel goed. Bij mij heeft het ongeveer 3 maanden geduurd totdat ik zwanger raakte en die 3 maanden wachten, daar werd ik al helemaal gek van, laat staan dat jij er jaren mee bezig bent... vreselijk!! Natuurlijk heb jij eerder recht op een adoptiekindje dan ik, maar ja ik wist dus echt niet dat het zo ingewikkeld was allemaal. Wat belachelijk eigenlijk, dat er zoveel kinderen sterven van honger of van liefdeloos bestaan en dat hier duizenden aspirant-ouders jarenlang zoveel moeite moeten doen om eindelijk papa en mama te worden. Een strenge toezicht is noodzakelijk maar het lijkt wel TE streng allemaal. Maar ik begrijp heel goed dat ik kwetsend overkom, omdat jullie zoveel moeite moeten doen en ik doe alsof je dit zo 123 doet. DAt ik zo overkom heeft te maken met mij schrijfwijze maar niet met mijn gevoelens!!
Ik wil toch ook even reageren. Mijn gevoel is eigenlijk ook dat mensen die ongewenst kinderloos zijn eerder in aanmerking zouden moeten komen voor adoptie. Daarmee bedoel ik niet dat mensen die al kinderen hebben niet zouden mogen adopteren, maar vanuit ons MMM perspectief, jaren vechten voor een kindje, zoveel teleurstellingen en dan het adoptieproces in, weer jaren wachten en vechten en dan komt er een mama die zelf relatief snel zwanger kan raken een adoptiekindje halen terwijl een ander na jaren knokken nog met lege handen aan de zijlijn staat. Het zijn ook vooral de emoties die hier in dit topic spreken Alev84 ik hoop dat je dat begrijpt. Ik merk uit jouw berichtjes dat je je hierin kan vinden en ik denk dat je de reacties begrijpt en dat vind ik al heel wat. Ongetwijfeld zal je goed nagedacht hebben over adoptie en je hebt ook gelijk er zijn zoveel kindjes die een goed thuis kunnen gebruiken, maar de regering van veel landen en zware procedures (die er natuurlijk ook niet voor niets zijn) houden het tegen. Heb je weleens nagedacht over pleegzorg? Hier in Nederland zijn ook heel veel kindjes die een warm nestje kunnen gebruiken. Soms tijdelijk, soms tot ze op eigen benen kunnen staan. Succes! En voel je niet persoonlijk aangevallen meid.
Ukoldaatje, ik had een min of meer vergelijkbare tekst geschreven maar heb hem weg kunnen halen. Persoonlijk ben ik er niet overuit of mensen die geen eigen kinderen hebben kunnen krijgen voorrang zouden moeten hebben. Belangrijker vind ik dat die mensen opgewassen kunnen zijn tegen alle mogelijke problemen van het opvoeden van een kindje van een ander. Alev, ik ben zo blij dat je het gevoel van Ukoldaatje kunt begrijpen. Adoptie heeft nog steeds de stempel van iets hemels. Weet je, als je zwanger bent feliciteren mensen je, als je gaat adopteren zeggen mensen wat knap dat je dat doet en als je pleegzorg gaat doen heb ik geregeld de reactie "zou je dat nu wel doen"? Jaren terug werd het vaak gedaan door mensen van het type wereldverbeteraar. Nu zijn het vaak de stellen die te kampen hebben met ongewenste kinderloosheid. Tuurlijk snap ik je misselijke gevoel na zo'n documentaire. Zo te lezen heb je een heel groot hart en heb je liefde te over. Dat is ontzettend fijn en ik hoop dat je die liefde aan een kindje kunt geven. Dat kun je op zo ontzettend veel manieren doen. Denk er eens overna wat ook bij je zou kunnen passen. Zie het als een eye-opener en gebruik die liefde die je over hebt als eerbetoon aan die kindjes die je hebt gezien in de documentaire.
Ik weet dat het geen persoonlijk aanval is maar meer tegen deze oneerlijkheid. Ik zou me ook precies zo hebben gevoeld als ik eerlijk moet zijn. Nu lees ik ook verhalen van mensen die na zoveel strijd en tegenslagen de procedure moeten kappen omdat het financieel niet meer haalbaar. Pfff wat een groot verdriet moeten deze mensen hebben
Ik zit in precies dezelfde situatie en ben iemand die bewust gestopt is na vijf miskramen. Maar omdat ik zie hoeveel erbij komt kijken om een kindje van een ander op te voeden, ben ik ervan teruggekomen dat dit alleen voorbehouden is aan mensen die geen kinderen kunnen krijgen. Ons pleegje is een schat, maar echt waar ons leven samen is echt niet alleen zwitszal.