Ik herken je verhaal. Ik wil al sinds mijn 20e kinderen, ben nu inmiddels 25. Mijn vriend wou al die tijd ook niet. We wonen dan wel pas sinds 3 jaar samen.ik dacht als we eenmaal samen wonen dan wil hij wel, maar helaas niet. Begeven moment was het jaaa voel me hier op het appartement niet echt thuis (misde een tuin) wil eerst voor een huisje kijken. Toen was het wil dat jij je rijbewijs haalt want dat is wel zo fijn, snap ik ook wel maar toch weer iets anders.en toen we sinds januari dit jaar een huisje hadden had hij zoiets eind van de maand mag je stoppen. De avond voordat ik stop zeg ik het hem ohh morgen de laatste pil en dan kunnen we ervoor gaan. Toen was het ineens jaaa we moeten ook nog vanalles in het huisje doen we moeten nog maar even wachten.okeej dit snap ik ook wel weer maar heb me wel behoorlijk kut gevoeld want hij wist hoe graag ik dit wou.een week later is mijn zusje bevallen en toen zag hij wat het met me deed.na praten had hij besloten als je deze strip af hebt mag je stoppen. Blij dat ik was Maar daarvor hebben we ook de nodige keren ruzie erom gehad hij vond dat ik alleen daaraan kon denken en verder niks. Elke keer mij wel zeggen ik wil ook kinderen maar wil nog even wachten ik geloofde er niet meer in.ofjaa dacht dit gaat nog lang duren. Maarja als je het al zolang wilt dan duurt alles te lang en maak je je zelf alleen maar gek. Snap hoe je je voelt. Maar zou je vriend niet all te gek ermee maken anders word het alleen maar ruzie denk ik op een begeven moment. Nu zie je zoveel andere die zwanger zijn dat heb ik ook doet alkeen maar pijn.maar jou dag komt ook.
Ik heb veel respect voor jou/jullie! Dat moet een hele moeilijke periode voor je zijn geweest! Ik ben heel erg blij dat het je is gelukt! X