Mamavanlaura, als ik het zo allemaal lees lijkt een stappenplan om weg te gaan mij inderdaad wel het beste idee. Als je man niet mee wil werken aan relatietherapie houdt het op. Maar als ik het zo lees lijkt zijn suggestie aan jou voor therapie ook geen slecht idee, maar ook voor hem niet trouwens. Maar aan jezelf werken moet je pas gaan doen als je daar aan toe bent. Wat je eerder geschreven hebt geeft een inzicht in hoe je bent opgegroeid, en tussen welke mensen je je begeeft. Dat je niet bij je familie terecht komt zal misschien nu hard zijn, maar later denk ik een zegen voor Laura zijn. Daar zijn al problemen genoeg, belast je dochter daar niet mee. Eigen woonruimte vind je doordat je inkomsten hebt. Gewoon weggaan zonder iets betekent inderdaad crisisopvang of bij familie/vrienden gaan wonen, en dan moet je nog maar afwachten of je voor een sociale woning in aanmerking komt. Een uitkering krijg je in de meeste gevallen ook niet als je bij iemand inwoont. De beste oplossing lijkt me om te kijken of je meer uren kunt gaan werken (en dan mee ropvang voor Laura afnemen) en een eigen rekening openen. Hierop stort je gewoon je salaris, en geld dat je overhoudt van boodschappen. Bij een eventuele scheiding zul je dat moeten verrekenen, maar een eigen rekening met eigen geld betekent dat je in ieder geval de ruimte voor jezelf creeert om weg te gaan als je dat wilt. Dan kun je een aanbetaling doen op een huurhuisje. Dan kun je iets betalen om het in te richten. Dan ben je niet meer afhankelijk van anderen in je beslissing wanneer je weggaat. Als je een eigen huisje hebt met Laura, en eigen geld verdient, zou ik een beetje tijd nemen om inderdaad hulp te zoeken. De woede die je beschrijft, gecombineerd met je achtergrond, maakt denk ik dat een volgende relatie ook moeilijk zal zijn tenzij je er iets aan doet. Mijn therapeut (bij een depressie) zei ooit:"Als je niet goed in je vel zit trek je de foute mensen aan". En dat is een waarheid als een koe. Weggaan bij de ene man omdat hij niet goed is voor jou en je dochtertje is zonde als je vervolgens een kloon van hem tegen het lijf loopt en daarmee eenzelfde leven begint. En als je dan alles voor elkaar hebt kun je er lekker voor kiezen of je een nieuwe relatie wilt, of niet, maar dan is het in ieder geval helemaal volledig jouw keuze! En het allerbelangrijkst, je laat je dochter zien dat zij ook altijd een keuze heeft en er iets van kan maken, omdat jij dat ook gedaan hebt. Heel veel sterkte en succes ermee!
Dag Juul75, Bedankt voor je antwoord. Ik probeerde vanavond al om anoniem te chatten met maatschappelijk werk, maar helaas ging dat niet. Mijn man zei vanavond dat als ik van plan ben hem in onzekerheid te laten dat ik dan morgen moet gaan, maakt hem niets uit of ik dan al een plekje heb om te wonen. Dus hij wil nu een keuze hebben van mij: ik blijf en we zijn weer vriendjes of ik ga weg (en als ik ga, moet ik direct.) En van dat in onzekerheid laten, snap ik ook wel. Maar hij durft dit denk ik te zeggen, omdat hij weet dat ik toch geen plek heb om heen te gaan. Ik weet overigens wel dat ik anders dan anderen ben, om het cru te zeggen en wil daar ook best wat aan doen. Ik heb al eens anderhalf jaar bij een psycholoog gezeten en dat ging al een stuk beter, maar blijkbaar ben ik nog niet 'gerepareerd.' Maar dat geldt natuurlijk niet alleen voor mij. Ik ben overigens voorlopig wel genezen van mannen
@mamavanlaura: heb even alle berichten gelezen en wil je allereerst even heel veel sterkte wensen. Wat een moeilijke situatie waarin je zit! Je man zegt dat jij nu een keuze moet maken: ik zou gaan.... Ik geloof niet dat als ik het zo lees, dat jullie makkelijk weer nader tot elkaar komen, en volgens mij zit er van jouw kant af niet veel liefde meer. Jullie boosheid/agressie komt van twee kanten, maar waar ik me zorgen over zou maken, is je dochtertje...Als zij jullie zo'n ruzie ziet maken, denkt zij later misschien dat dit 'normaal' is en komt zij misschien ook wel sneller in zo'n situatie... Mijn man komt uit een gezin van misbruik (zowel lichamelijk als geestelijk) en heeft jaren gedacht dat dit normaal was (dat je vader je sloeg een aan je zat)...tot hij iets ouder werd en bij vriendjes thuis zag dat het ook anders kon zijn....Hij is jarenlang heel erg bang geweest dat hij zelf ook zo zou worden. We hebben nu samen een zoontje van 10 weken en hij heeft nog een gehandicapte zoon van 13. Ik heb hem er wel eens op betrapt dat hij ineens om niets super boos werd op zijn oudere zoon (en daarbij het gedrag van zijn eigen vader kopierde)....daar schrok hij zelf ook van. Nu heeft hij hulp gehad en gaat het super. Het is ook bewezen dat maar liefst 60% van de mensen die zelf misbruik/agressie hebben meegemaakt, dit later zelf ook in een bepaalde mate gaan doen.... Maar ik bedoel maar te zeggen dat dit voor jouw dochter echt niet goed is. Ik denk dat je nu echt aan haar moet denken, en maken dat je weg komt. Natuurlijk is dat geen makkelijke keuze, maar ik heb hier al wel eens vaker gelezen bij vrouwen die in eenzelfde situatie zaten, dat het altijd wel weer goed komt. Het zal zwaar zijn in het begin, maar dan ben je wel van alle stress af en leert je dochter op te groeien in een situatie waar ruzie niet normaal is! Heel veel sterkte en kracht gewenst voor je beslissing!
Cru gezegd, laat hem toch mooi kletsen. Als jij er nog niet aan toe bent om uit huis weg te gaan omdat je nog niets anders hebt, dan ga je niet. Jouw keuze. Wat wou hij doen dan, je fysiek buiten de deur zetten? Allemaal gel** van iemand die wanhopig probeert enige macht over je uit te blijven oefenen. Gewoon rustig je eigen plan trekken en uitvoeren, hoe moeilijk het ook is. LOL over je opmerking dat je genezen bent van mannen En heel goed dat je al hulp hebt gehad. De dingen die je meemaakt als je opgroeit, je familie en zo zijn de dingen die je vormen en die de basis zijn voor veel keuzes die je maakt. Als je die cirkel leert te doorbreken ben je hardstikke 'gerepareerd' hoor, wat dat ook betekenen mag Ik denk trouwens dat je er van zult staan te kijken hoe weinig anders je bent dan anderen, of hoeveel mensen zijn als jij. Ik heb het ook in mijn vriendenkring meegemaakt, en gelukkig allemaal mensen die met veel moeite besloten hebben om andere keuzes te maken, en een ander leven te gaan leiden. Heel erg zweverig, maar het begint met het besef dat jij en je dochtertje echt wel meet waard zijn dan dit.
Jeetje meid. Ik zou zo snel mogelijk vertrekken, zouden je ouders of broer je echt op straat laten staan? Nee toch! Meteen doorlopen naar de gemeente, crisisopvang is anders misschien wel een oplossing Maar dit kan echt niet zo!
Ik wil je graag wat tips geven, ga niet halsoverkop weg, de helft van de bezittingen die gekocht zijn tijdens het huwelijk zijn van jou, neem ze ook mee. Als dat betekent een dag plannen (over bijvoorbeeld 2 weken, dara kan je veel in regelen) waarop je vetrekt (naar een blijf van mijn lijf huis) een verhuisbedrijf laten komen om de helft in te laden en de brengen naar een stalling in de buurt van je blijf van mijn lijf huis...vooral doen. de spullen van je dochter tellen niet meer voor jouw helft, die zijn van haar. de kans dat je dit namenlijk nog treug krijgt klinkt als nihil. als jij binding hebt met friesland zou ik ene blijf van mijn lijf huis hier zoeken, vanuit dara meteen een uiteking aanvragen. het voordeel van friesland is dat je hier meteen woonruimte hebt als je niet teveel eisen hebt. Als je hem moet laten denk dat het koek en ei is, zou ik dat doen. laat je niet halsoverkop wegjagen want daar doe je je dochter ook geen plezier mee. een blijf van mijn lijf huis klinkt niet leuk maar vanuit daar kan je een uitkering aanvragen, krijg je juridische steun, psychologische steun en ik denk dat je dat ook nodig hebt om niet weer terug te gaan want dat is nu eenmaal de valkuil van de relatie waar je in zit. Ik heb mijn moeder en zusje berooid uit geweldadige en misbruik relaties zien komen. lever niet alles in, wees hard en neem waar je recht op hebt in een scheiding
Super advies. Zou dit ook doen als ik jouw was. En dat van als je weg gaat moet je Nu gaan, is gewoon bullshit het is nl. jullie huis, je bent getrouwd alles is van jullie samen dus gewoon lekker de lieve vrede bewaren tot de dag dat je weggaat. schakel je broertje in om te helpen spullen naar een opslag te brengen, heb je een eigen rekening? zo nee gelijk regelen en daar ook geld op zetten. pinnen voor boodschappen en weer op jouw rekening storten wat je niet gebruikt, wat jullie nu aan inkomen hebben is ook van jullie samen he. word inderdaad wel verrekend straks maar dat is nu niet relevant, nu heb je wat geld nodig en regelingen. bel met een woningstichting in friesland of je je in kan schrijven, evt neem je een postbus zodat het daarheen kan of laat het bij je broertje bezorgen de post. ter adres van.. bla bla zeg maar. dit is geen gezonde relatie en ik denk dat het helemaal zo slecht nog niet is om naar een blijf van mijn lijf huis te gaan, daar zit hulp en kennis en ben je ook niet zo makkelijk geneigd om weer terug te gaan.
Hier even een update (superlang verhaal net getikt en toen was hij weg.) Donderdag ben ik uiteindelijk met mijn dochter weggegaan naar mijn moeder. Heel veel spullen meegenomen, ook dingen waar emotionele waarde aan zit. Daar aangekomen gelijk een melding (geen aangifte) gedaan bij de politie, omdat we dachten dat hij gewelddadidg kon gaan worden. Het verhaal zo goed mogelijk verteld, de agent moest helaas melding doen bij het amk, omdat onze dochter dus getuige was geweest van huiselijk geweld. We zijn daarna bezig geweest met een blijf-van-mijn-lijfhuis, want hier kon ik eigenlijk niet blijven. 's Avonds belde hij op en vroeg waar we waren. Heb dat verteld en vroeg hem ons rust te gunnen. Hij begon toen al over de auto en de pinpas van de gezamenlijke rekening. Heb dat afgekapt en heb gelijk gauw 250 euro gepint. De volgende dag 's ochtends belde hij weer op. Kort en zakelijk gehouden. Toen kreeg ik bericht van een blijf-van-mijn-lijfhuis dat er plekje was, maar dat kostte 500 euro per maand! Dat kan ik dus echt niet betalen. Gelijk daarna maatschappelijk werk hier gebeld, die konden mij eigenlijk niet helpen, ook niet met huisvesting. Daarna een gesprek gehad met maatschappelijk werk in mijn woonplaats, een fijn gesprek gehad, maar verder kon ik daar ook niet zo heel veel mee. 's Avonds belde mijn man en toen stelde ik voor om vanochtend een gesprek te houden over dat ik wou scheiden, het waarom en hoe we dat zo netjes mogelijk konden regelen voor onze dochter. Hij vroeg of ik onze dochter mee wou nemen, want hij wou niet dat zij bij mijn moeder was en dan moest ze maar naar zijn ouders. Dat heb ik geweigerd, omdat ik niet vind dat een kind bij zoiets hoort te zijn en omdat ik denk dat ik dan aangevallen zal worden. Ik sprak met hem af op een openbare plek, omdat ik me dan veiliger voelde. Hij vroeg of ik alleen kwam, daar was ik akkoord mee en hij ging ook akkoord. 's Avonds een beetje de angst dat dit niet goed ging aflopen. De volgende dag reed ik daar dus heen. Onderweg werd ik al gebeld waar ik was en dat hij een parkeerplek voor de deur voor me gereserveerd had, maar ik zei dus dat dat de afspraak niet was en dat ik gewoon op een openbare, neutrale plek wou afspreken. Ik had mijn pinpas thuisgelaten, evenals wat andere belangrijke pasjes. We hebben elkaar dus vanochtend ontmoet. Ik vertelde hem dat ik wil scheiden, maar hij ging gelijk zielig doen, mij omhelzen, mij zeggen dat hij al een relatietherapeut had gevonden, daar konden we dan 's middags al een afspraak maken. Maar ik zei dus dat dat echt te laat was (heb het meerdere malen gevraagd, maar toen weigerde hij.) Toen zei hij dat ik het dan maar voor onze dochter moest doen. Ik voelde me toen heel bedreigd, omdat hij mij aan het insluiten was en hij wou mij niet laten gaan, terwijl ik dat wel vroeg. Hij begon toen over mijn pinpas, maar die had ik niet bij me. Hij heeft me toen mijn portemonnee afgepakt, en de autosleutels en mijn telefoon. Ik probeerde weg te lopen, maar hij bleef me achterna lopen. Ik kwam uiteindelijk aan het eind van de straat terecht, al huilend en toch bleef mijn man bezig. Hij zei dat hij zou zorgen dat ons kind in een pleeggezin terecht kwam, want als hij ons kind niet kreeg, dan ik ook niet. Hij zou zorgen dat ze binnen het uur opgehaald zou worden. Toen begon hij over mijn moeder, die hij een suicidaal gestoord wijf noemde. Hij riep dat ik mijn dochter ontvoerd had. Hij bleef maar doorgaan over mijn moeder, dat ik een egoist was en dergelijke. Op een gegeven moment kwam er een vrouw langs en maar kijken. En ik dacht: die loopt weer door... Dus ik zei: wel kijken en niets doen he! Toen vroeg ze of ze de politie moest bellen, en ik zei 'ja, alsjeblieft.' Ik kon namelijk geen kant op. Toen zei hij tegen die vrouw dat ze zich er niet mee moest bemoeien, want dit was een echtelijke ruzie. Ze belde gelukkig toch de politie. Ondertussen ging hij door over ervoor zorgen dat ik mijn dochter nooit meer zou zien, dat mijn moeder een suicidaal gestoorde gek was en dat ik mijn dochter had ontvoerd. Hij bleef zo doorgaan dat ik tegen hem zei dat ik hem echt gestoord vond en gaf ik een schop tegen zijn been. Hij schreeuwde toen tegen iedereen dat ze dat vooral ook moesten vertellen tegen de politie dat ik hem geschopt had, terwijl hij niks deed. En hij schreeuwde ook tegen iedereen dat ik onze dochter had ontvoerd en dat ik haar tegen de tv aan had gegooid (!?) Ik bleef maar kijken waar de politie was, ik kon nog steeds geen kant op en hij bleef maar doorgaan. Gelukkig kwam de politie en het was de wijkagent. Hij had gelijk door wie waren, door mijn melding van afgelopen donderdag. Dus toen konden we allebei mee naar het bureau, ieder apart in een auto, vrijwillig dat wel. Mijn man wou het uitvechten op straat, maar daar waren de agenten het niet mee eens. Aangekomen in het bureau moesten we met zijn tweeen in gesprek met twee agenten hoe dit nu op te lossen. Mijn man begon gelijk bekakt te praten en moeilijke woorden te gebruiken. Hij begon over mijn moeder, want dat was een suicidale gestoorde gek die al 3x suicide had gepleegd. (Ze heeft inderdaad zelfmoord proberen te plegen 1x, maar is nu onder behandeling, wat ik ook verteld heb.) En dat hij dacht dat mijn moeder zijn dochter dan misschien wel mee zou nemen in een volgende poging en dat het daarom dus wel redelijk was dat hij onze dochter door de week kreeg (dan moet hij werken, dus dan zou ze bij zijn ouders zijn, die overigens ook werken door de week) en dat ik haar dan in het weekend kreeg (terwijl ik door de week helemaal niet hoef te werken.) Daar was ik het dus helemaal niet mee eens, ik wou haar door de week en hij dan in het weekend. Maar hij was dus een vuil spelletje aan het spelen door mijn moeder erbij te halen. Hij zei ook dat je dan wel gestoord moest zijn als je 'suicide' probeert te plegen. Hij bleef daar dus maar over doorgaan, over mijn moeder. Want wie kon hem garanderen dat zijn dochter niet door mijn moeder zou worden meegenomen de dood in? Toen zei de politie: 'Wie kan ons dan garanderen dat er zich straks bij u geen gezinsdrama plaats vindt? En vertrouwt u uw vrouw niet dan?' 'Ja, dat dan weer wel, maar wie garandeerde mijn man dat ik niet weg zou gaan en mijn dochter alleen bij mijn moeder zou laten. Het kan al in een tel gebeurd zijn.' De politie vroeg me toen waarom ik dan naar mijn moeder was gegaan. Heb toen gezegd dat het klopt dat ze zelfmoord heeft gepleegd, maar dat ze onder behandeling is, en dat het ook niet mijn eerste keus is, maar dat ik anders nergens heen kan, omdat ik niet zo'n fijne familie heb. Daarna probeerde hij het ook nog op ontvoering te gooien, maar die vlieger ging helaas niet op, want gezamenlijk gezag. Uiteindelijk overeenstemming, ik mijn dochter door de week, hij in het weekend. Toen vroeg hij wat hij moest doen als ik mijn dochter vandaag niet wou afstaan. Dan moest hij maar naar een advocaat zei de politie of naar het amk. Toen begon ik maar eens over mijn telefoon (die op zijn naam staat.) Die kreeg ik alleen terug, als we de rekeningen bij de scheiding bij mij zouden komen. Ik voorzag al een vuile truc bij de scheiding, dus ik zei: 'je mag hem houden, joh! Ik hoef die troep niet meer.' Daarna mijn autosleutels (auto op zijn naam.) Die moest ik dus wel opgeven, want mijn man moest onze dochter ophalen en brengen en ik had de auto niet nodig, dus ook daar kwam hij mee weg. Mijn portemonnee kreeg ik dan toch terug, want hij moest wel even laten zien wie er hier nou slecht is (ik blijkbaar.) Ik was er ondertussen behoorlijk klaar mee, de afspraken waren gemaakt (hij mocht haar pas om 2 uur ophalen en moet haar morgen 7 uur weer thuisbrengen. Hij wou vandaag eerder komen, maar dat mocht niet van de politie, want ik moest de kans krijgen om met de trein thuis te komen en uit te leggen aan mijn moeder wat er gebeurd was. Hij vond dat onze dochter daar niet bij hoefde te zijn.) Ik heb dus gebvraagd of ik mocht gaan, ik ben toen in het halletje gaan staan, al huilend en heb ook tegen de agent gezegd dat het voelde alsof er op alle slakken zout werd gelegd door mijn man. De agent zei dat ze daar wel doorheen prikten.) Mijn man is daar nog een tijd gebleven, ik hoorde hem op gegeven moment zeggen dat dat dus al een leugen in mijn verhaal was. Na een tijd kwam mijn man er ook uit en toen wou hij mij dus een hand geven ter bezegeling van de afspraak. Bij het naar buiten gaan zei hij zelfs dat hij hoopte dat we nog eens konden praten! Juist... Ik mocht ook buiten wachten tot ik opgehaald werd, maar dat deed ik liever binnen, omdat ik bang was dat hij mij buiten op zou wachten.
Toen ik eindelijk thuis was, heb ik mijn dochter dus vrolijk verteld dat ze straks naar papa mocht. Twee setjes kleren uitgezocht en ingepakt. Toen ging de deurbel, had hij zijn zus meegenomen! Die liep lekker naar binnen te loeren, uiteraard om te kijken wat ze tegen me gebruiken kon. Ik heb Laura aangekleed (jasje en schoenen aan) en mee naar buiten genomen. Voor ik de deur opendeed hoorde ik ze nog iets zeggen over volwassen worden. Ik heb Laura overhandigd en gevraagd of ik nu dan mijn spullen uit de auto mocht halen (heel veel dat ik meegenomen had en nog in de auto had zitten.) Dat mocht, maar ik mocht dat dus niet zelf te doen. Zij gingen alles na om te kijken of ik papieren van Fred had meegenomen, dus zaten ze ook in mijn werkpapieren te snuffelen. Een andere tas haalde hij één voor één leeg om te kijken wat van Laura is en wat niet. Ik zei dus steeds: dat is ook van mij en dat ook. Ik kon dus helaas niet alles zien, dus er ligt nog wat spul van mij in die auto. En misschien hebben ze ook wel het één en ander verstopt, zou me niks verbazen. Mijn man verwachtte dus ook nog dat ik alles wat van Laura was met hem mee zou geven (alle kleding en dergelijke.) Want dan kon hij ook uitkiezen wat hij haar aan kon doen. Dus dat stelde hij dus ook voor, om al haar kleding steeds heen en weer te doen, zodat hij wat uit te kiezen had. Ik zei dat ik dat heel erg onpraktisch vond en dus niet ging doen. En zijn zus zei toen van: niet op straat (nee, want dan heb je getuigen he..) Daarna probeerde hij mij nog zo dom te krijgen door te vragen om alvast alles te regelen omtrent geld. Zei dat ik dat zo niet met hem ging regelen. Hij denkt echt dat ik dom ben, denk ik. Ondertussen zijn ze mijn dochtertje nu dus lekker proberen om te kopen, want ze gingen al een ijsje eten hoorde ik. Ik heb nog gezegd tegen mijn dochter: Wat leuk meid, ga je lekker een ijsje eten met pappa. Want ik wil haar hier dus niet in betrekken. Door alle spanning ben ik wel vergeten om mijn meisje een kus en een knuffel te geven en daar voel ik me nu heel schuldig over. Ze waren hier dus met zijn drieen, mijn man, zijn zus en haar ex-vriendje. Blijkt nu dus ook dat ze hier met twee auto's waren (dat zag mijn broertje, heb ik nooit opgelet..) Ik ben nu heel bang dat ik mijn meisje morgen niet terug zie, maar ook dat ze alles wat ik haar meegeef bij hun houden en ik weet eigenlijk wel zeker dat ze mij met z'n allen goed gaan lopen zieken en mij zullen proberen uit te kleden financieel en onze dochter langzaam naar zich toe trekken met leuke dingen doen en geven. Nu moet ik op een of andere manier een woning zien te krijgen, want mijn man vond het alleen goed dat ze hier door de week was, als ik hier maar tijdelijk zit. Dat gaat dus nog heel moeilijk worden!
Jeetje wat een verhaal. Ik krijg de kriebels van je man (bijna ex hopelijk). Ik hoop gewoon echt dat je dit af kunt sluiten op een posi manier en dan verder kunt gaan met jou en je dochtertjes leven.
lieverd jouw (ex-)man kan dat wel vinden dat je een ander woning moet zoeken en natuurlijk wil je dat ook , maar elk normaal denkend mens weet dat dat niet op de een op andere dag geregeld is. Als ze er morgen niet is op die tijd, gelijk politie bellen natuurlijk. En je dochter omkopen met speeltjes, snoep e.d. kunnen ze proberen, maar geen kind vind dat belangrijker als mama, maak je daar alsjeblieft niet te druk over dat is echt niet nodig.
pff wat een verhaal. Ik zou toch kijken of je hulp kunt krijgen vanuit de vrouwenopvang evt in combinatie met een blijf van mijn lijfhuis. Echter vrouwenopvang verleent ook ambulant wel hulp. Ze kunnen je ook behulpzaam zijn met het aanvragen van een uitkering waardoor je die 500 euro per maand dan wel zou kunnen betalen. Zij helpen je dan ook verder met allerlei zaken en soms kun je via hen ook versneld in aanmerking komen voor een eigen woning. Sterkte en succes. Ik hoop dat je dochtertje weer bij je is.
Ten eerste zou ik AANGIFTE doen! Officiele aangifte van mishandeling! Dit is echt te gek voor woorden! Ik zou er dan ook alles aan doen om informatie te verzamelen om je dochter uitijnderlijk helemaal terug te krijgen! Je man is echt gestoord hoor! Ik vind dat HIJ een gevaar voor je dochter is! Meid, ik heb zooo met je te doen! Het is dat ik ook in een klote situatie zit! Ik had je zo graag willen helpen! ik wil je heel veel sterkte wensen! Probeer een leventje op te bouwen en ga achter je dochter aan, verzamel zo veel mogelijk troep over je man, je kan het nog nodig hebben! Hele dikke knuffel!
Wat een verhaal! Even een aantal dingen waar je wellicht praktisch gezien iets aan hebt: - Als je momenteel geen eigen inkomen hebt, heb je waarschijnlijk recht op een pro-deo advocaat. Je kunt hiervoor contact leggen met een advocatenkantoor, meestal is een eerste advies en informatiegesprek zowieso gratis. Gezien de moeizame communicatie tussen jou en je (ex)partner lijkt me dit een goede oplossing. M.i. is het goed als er e.e.a. op papier komt te staan met name omtrent de regelingen over jullie dochter. - Bel eens met het steunpunt huiselijk geweld (dat kan ook anoniem) 0900-1262626. Zij kunnen je goed informeren en adviseren over wat voor stappen je kunt nemen en waar je goede hulpverlening kunt krijgen. Ik vind het heel knap dat je aangeeft dat je zelf ook een aandeel hebt in jullie geweldsrelatie, dit is wel iets om in de toekomst aan te gaan werken, zodat je voorkomt dat je ooit in een soortgelijke situatie/relatie terecht komt. Daarnaast kan het Steunpunt je óók adviseren of het wellicht verstandig is hulp voor je dochtertje te zoeken. Want ook al is ze nog zo klein, kinderen krijgen vaak heel veel mee van huiselijk geweld. Ook al zien ze niet alles, ze horen het meestal wel, voelen ook de spanning, angst, etc. Dit kan gevolgen hebben en daarom kan hulp voor Laura echt een meerwaarde hebben. - Verder kun je als gescheiden vrouw mét kind, vaak voorrang krijgen op wachtlijsten van woningbouwverenigingen. Je hebt daar natuurlijk wel inkomen voor nodig. Hiervoor kun je naar de gemeente om je te laten informeren in wat er mogelijk is qua uitkeringen (wellicht heb je ook recht op bijzondere bijstand). Laat je in elk geval vast inschrijven als woningzoekende. - Zie verder het AMK/Jeugdzorg niet als vijand, maar neem hun adviezen ter harte. Ze hebben het beste voor met Laura en kunnen je helpen in verdere begeleiding voor haar en wellicht ook voor jezelf. Nogmaals een compliment voor je eigen inzicht en ook voor het feit dat je je dochtertje bij je moeder laat zodra je je expartner ziet. Je laat zien dat je voor haar kiest! Dat was het zo'n beetje. Succes!
Hallo, Een update. Mijn dochter is gelukkig teruggekomen. Mijn man was alleen en rustig. Ben achter allemaal instanties aan geweest. Maar tot nu toe heb ik alleen maar pech. Urgenties krijg ik niet, of die worden gewoon niet gegeven. Op een woning kan ik dus wel anderhalf jaar gaan wachten. Er zit dus niks anders op dan de woning waar mijn man nu inzit op te eisen via de rechter, een woning die we hebben gehuurd van zijn baas. En als ik die opeis moet hij dus anderhalf jaar bij zijn ouders gaan zitten en wordt de band er niet beter op. Ik denk dat hij het me dan enorm moeilijk gaat maken. Ook het maatschappelijk werk kan me hier (urgenties) niet mee helpen. Ze hadden alleen een licht illegale constructie waarbij ik me bij mijn broertje inschrijf, bijstand aanvraag en dan uitleg aan de sociale dienst dat ik op meerdere adressen slaap, maar wel druk bezig ben met een huisje en dan moet ik mijn broertje compenseren met wat zij gaan verliezen aan toeslagen en dergelijke. Niet alleen is dat dus licht illegaal, ook wil mijn broertje dat niet doen. Ook eventuele bijstand lijkt dus totaal niet te lukken, nu al niet. Maandag gebeld naar Hilversum voor informatie. Moest ik perse langskomen tussen 9 en 11 om informatie te krijgen. Dus vanochtend zouden we gaan, dus vanochtend even nog gebeld voor het juiste adres. Hebben ze dus net de inloop verkort van 9 tot 10. Dus toen waren we alweer te laat. Ook moet ik allerlei papieren meebrengen, ook al ga ik scheiden, waardoor ik waarschijnlijk al helemaal niets krijg. Ook Bureau Jeugdzorg heeft gebeld (ivm. AMK-melding.) Zij gaan verder geen onderzoek doen, maar ze gaf me nog wel een nummer voor een vrouwenopvang. Die heb ik gebeld, maar ze hadden geen plaats en ook nog een kinderstop. Je moet ook nog een inkomen hebben en een dagbesteding van 20 uur. En alle soorten mensen zitten daar: (ex-) psychiatrisch patienten, ex-delinquenten, verslaafden. Dus echt veilig voelt het niet. Maandag ook een advocaat uitgezocht. Die legde uit dat als ik in de bijstand ga, de gemeente kan eisen van mij dat ik ook partneralimentatie van mijn man ga eisen. Kinderalimentatie schijnt ook nog van de bijstand te worden afgetrokken. De advocaat zei ook dat ik vast de omgangsregeling en de inboedel moest gaan verdelen met mijn man. We gaan nu dus allebei opschrijven wat we graag willen, wat een twijfelgeval is en dat gaan we morgen op een openbare plek overleggen. Verder hebben we ook nog gekeken naar particuliere huur en zelfs anti-kraak, maar ja, zonder inkomen geen huis. Dus nu zit er niets anders op dan op zaterdag en zondag te gaan werken. Dat is natuurlijk meer dan niets, maar een huis kan ik er niet van betalen. En hier persoonlijk. Tsja, ik word gek. Mijn moeder is echt overdreven. De seksueel getinte opmerkingen zijn niet van de lucht. Ik slaap met de kleine op een luchtbed die aan de ene kant gewoon lek is. Ook word ik behandeld als een klein kind. Met mijn broertje in discussie. Komt ze met 'dat als wij nog even doorgaan ze een glas water in ons gezicht gooit.' En de irritatie druipt ervan af als ik het over mijn man heb. Voel ik me zwaar klote doordat ik niet verder kom, dan mag dat niet. En heb ik dan een beetje chagrijnig gedaan tegen mijn moeder, zegt ze dat 's avonds tegen haar vriend, waarop ik me moet verantwoorden tegenover haar vriend (die 10 jaar ouder is dan mij...) Zo gaat het nu dus.