eenzaam in relatie

Discussie in 'Alleenstaande moeders' gestart door wanna be a mama, 13 dec 2014.

Topicstatus:
Niet open voor verdere reacties.
  1. wanna be a mama

    wanna be a mama Bekend lid

    16 mei 2011
    728
    1
    16
    Ik kan het niet meer, de ruzies, het mopperen op elkaar, het gevoel een poppetje te zijn die voor iedereen zorgt en niets terug krijgt...van mijn partner dan.
    Hij doet zijn best op zijn manier zegt hij steeds.
    De stemmingswisselingen, het ene moment zo lief, het volgende wordt je uitgemaakt voor van alles. Zo snel geirriteerd, de hond wordt in zn bench gesmeten, de kindjes wordt gesnauwd dat ze op moeten houden met huilen, als meneer het moeilijk heeft kan hij niks hebben en hij heeft t bijna altijd moeilijk.
    Ik kan er niet meer tegen, de add, het autisme en zijn karakter maakt mijn leven en het vrolijk blijven bij de kids zo moeilijk.
    Er is hulp, maar werkt maar even. Goede gesprekken werkenmaar even want alles wordt vergeten. Ik kan nergens van op aan, kan niet op hem leunen...andersom moet ik alles voor hem doen, van sollicitaties tot financiën (terwijl hij t meest veeleisend is wat betreft dure dingen) alles regel ik voor hem.Als ik t aan hem overlaat gaan dingen fout zoals ineens veel ww terug betalen die we teveel gehad hebben.
    Als we iets leuks doen of er iemand verrast wordt komt t altijd van mijn kant en en als ik mijn ei kwijt wil moet ik het maar bij vriendinnen doen. Terwijl ik zijn psychollog therapeut en secretaresse huisvrouw tegelijk ben. Ik voel me steeds eenzamer en vind t moeilijk leuk te blijven. Hij doet t misschien niet allemaal bewust, maar geen enkel gesprek werkt. Moet ik echt zo door blijven gaan? Alles voor mijn kindjes, maar op deze manier? Zostraks weer ruzie over een bol.com bon. We hebben een nieuwe stofzuiger nodig, geen geld voor, maar de bon is van hem. En ik maar sparen van het geld dat eigenlijk hard nodig is. Zoveel discussiepunten. Er komt een dag dat de kids gaan snappen waarom mama huilt en geen energie meer heeft. Wat is dan beter voor ze?
    Heel verhaal, ik kom er gewoon niet uit....ik ga al naar maatschappelijk werk, hij naar ggnet, maar betwijfel of t veel zin heeft. Ik wil zo graag happy zijn en iets meer rust in huis creeeren...
     
  2. wanna be a mama

    wanna be a mama Bekend lid

    16 mei 2011
    728
    1
    16
    Geen adviezen?
     
  3. RAppel

    RAppel Fanatiek lid

    2 mei 2014
    1.155
    191
    63
    Hey,
    Wat rot voor je dat je je zo voelt in je relatie. Ik zit niet in een zelfde situatie, maar heb wel een relatie gehad waar ik me ook bet zo voelde als jij je nu voelt. Ik herken je gevoel dus.
    Ik kan je niet zeggen of je weg moet gaan bij hem. Maar ik vind wel dat je voor jezelf mag kiezen. Jij verdient het ook om gelukkig te zijn!
    Het is niet gezond als jij zoveel bent voor hem,maar hij je niets teruggeeft.
    Je zegt dat gesprekken niet helpen, het enige dat ik dan nog kan bedenken is het hem laten voelen. Die dingen die jou en je kindjes niet (te erg) schaden, laat hem dat dan maar alleen oplossen. Jij kan niet terecht bij hem, stel dan ook je grenzen in hoever hij terecht kan bij jou. misschien dat het op die manier wel doordringt tot hem. Toch zou ik ook blijven proberen te communiceren met hem.

    Je kindjes zijn het zeker waard om te vechten voor je relatie, maar ook daar zit een grens aan. Uiteindelijk is het beter voor je kindjes dat ze een gelukkige Mama hebben die alleen is dan een Mama die bij papa blijft maar heel ongelukkig is.

    Ik hoop voor je dat je eruit kan komen, wat je ook beslist!

    Heel veel sterkte!

    Ps. Sorry als er schrijffouten instaan. Zit op gsm
     
  4. libellula

    libellula Lid

    8 jul 2012
    81
    0
    6
    NULL
    NULL
    Meid, wat vermoeiend..ik heb zelf ook in zo'n huwelijk gezeten. Alles voor hem doen en nooit maar dan ook nooit een beetje liefde of waardering terug krijgen.ik veranderde in een verbitterde vrouw die nergens meer zin in had.mijn advies hier in, kies voor jezelf..en je kindjes.Als jij het gevoel hebt dat er niks veranderd, moet je jezelf afvragen of je zo door wilt gaan.veel sterkte
     
  5. wanna be a mama

    wanna be a mama Bekend lid

    16 mei 2011
    728
    1
    16
    Ja het is ook heel vermoeiend!! En ik heb mijn energie zo hard nodig. En elke keer denk ik, ik kan het wel aan en ik ga mijn kindjes niet bij hun vader weghalen. Maar dan komt er weer zo'n moment dat zijn pet verkeerd staat... ik word er doodongelukkig van. We hebben ook haast geen intimiteit meer, ik kan het gewoon niet.
    En ik kan hem wel dingen laten voelen, maar hoe dan ook heb ik uiteindelijk altijd mezelf ermee en hij snapt soms door zijn beperking niet eens wat hij fout doet.
     
  6. libellula

    libellula Lid

    8 jul 2012
    81
    0
    6
    NULL
    NULL
    Ik denk stiekem dat je onbewust al een beslissing hebt genomen..je kindjes zullen ook niet gelukkig worden van een ongelukkige mama.beter een gelukkige mama alleen dan een ongelukkige mama die bij papa blijft..kinderen hebben voelsprieten en zolang jij niet happy bent in je relatie, zal dat ook weer invloed hebben op je kindjes..heel veel sterkte
     
  7. lederi62

    lederi62 Actief lid

    10 dec 2012
    150
    0
    0
    Lieve Wanne be a mama,

    ik kan je een beetje over mijn verhaal vertellen wat er enigszins op lijkt. Ik heb vier jaar lang geleefd zoals jij dat in je verhaal verteld, dit heeft mij totaal gesloopt en kapot gemaakt. ik was uitgeput. ik deed idd ook alles, ik werkte, deed het huishouden maar ondertussen was ik nooit goed genoeg op dat moment heb ik steeds meer gegeven en er steeds harder aan gewerkt, echter heeft me dit niet geholpen. de situatie thuis werd ondragelijk. ik had het gevoel dat ik niks meer kon en mocht, ik werd ontzettend onzeker en wist niet meer wat te doen. ik was moederloos.

    op een dag was ik het zat en kon ik het niet meer hebben. ik heb toen besloten mijn spullen te pakken en met de kleine weg te gaan. Dit heeft mij oprecht goed gedaan, zit lekker in mijn vel en geniet van de kleine momenten in het leven. (weet niet of je man/vriend je ook manipuleerde etc). ik wordt af en toe nog steeds door hem gestalkt, maar dit schaad niet, op het moment dat ik daar geen zin in heb zet ik mijn telefoon uit en geniet ik samen met de kleine van onze welverdiende rust.


    Ik wens je heel veel sterkte! Liefs Lederi62
     
  8. wanna be a mama

    wanna be a mama Bekend lid

    16 mei 2011
    728
    1
    16
    Wat knap dat jij die keuze gemaakt hebt. En het klinkt ook heel fijn.
    Het moeilijke is dat mijn man mij dus niet opzettelijk pijn doet, hij houdt ook oprecht van ons allemaal. Het is zijn negatieve instelling, zijn karakter en dit in combinatie met add en autisme. Er gebeuren veel vervelende dingen om ons heen. Onze families vallen uit elkaar..maar alles wat er gebeurt reageert hij af op mij, ik kan bijna altijd alles voor hem oplossen, hij weet met niets goed om te gaan. En zijn buien zijn steeds vaker en steeds erger en gemener. Ik wil gewoon een rustig leven lijden met mijn kindjes. Geloof me ik heb al genoeg gedoe gehad. Ben vanaf mijn 14e al hard aan het knokken om overeind te blijven en nu dit. En dan wordt er in ruzie alsnel het woord scheiden geroepen en wanneer ik dan zeg, prima dan gaan we dat nu doen dan weet hij niet hoe snel hij achter me aan moet om het goed te maken. En dan kan het wel ineens leuk en gezellig zijn en doet hij zijn uiterste best en na een paar dagen valt alles weer in zijn oude patroon. Ik voel mij ook altijd onbegrepen terwijl er voor hem alle begrip moet zijn. We vallen van de ene narigheid in de ander en ik raak gewoon uitgeput. En dan ga ik ook verkeerde dingen zeggen en fout reageren en dan heb ik het uiteindelijk gedaan. Het is zoo moeilijk. Er komt zoveel bij kijken. We hebben een koophuis die niet verkoopt, geen nhg, dus dat betekent een dikke schuld met verkoop. Hoe gaat dat als je in de bijstand komt. Hoe krijg ik andere woonruimte, hoe kom ik rond met 2 kindjes. Ik zit op t moment nog steeds in de ziektewet en werken wordt voorlopig niets. Het is gewoon een groot doemscenario wat maakt dat ik steeds maar weer besluit te vechten. Maar hoe lang houd ik het nog vol?
     
  9. Mamabram

    Mamabram Niet meer actief

    Het is alsof ik mijn eigen verhaal zit te lezen.

    Ik heb 7 jaar gevochten voor mijn relatie, wij hebben 2 kleine kindjes van 4 en 2. Mijn partner werkt en ik niet.

    Altijd was hij negatief, er hoefde maar een stofje in zijn neus te komen en hij ontplofte. Ik liep op mijn tenen, dag in dag uit.
    Ik ben er nog niet zolang geleden achter gekomen dat hij meerdere keren met verschillende meiden is vreemdgegaan. Dat was voor mij de druppel. Ik heb hem eruit gezet en dat is nu 3 weken geleden. We zijn nu natuurlijk alles nog aan het aftasten, maar wat is dit lekker!

    We, de kindjes en ik, hebben rust. Niemand wordt boos, er is geen geschreeuw of gegooi met spullen.

    Wat ik hiermee wil zeggen is dat ik precies weet hoe jeje voelt, ook het goedmaken en dat het dan een aantal dagen goed gaat. Echt alles komt overeen.
     
  10. wanna be a mama

    wanna be a mama Bekend lid

    16 mei 2011
    728
    1
    16
    Alleen gaat mijn man niet vreemden dat zou hij ook nooit doen. Ik weet ook gewoon niet goed meer wat de echte reden is dat we nog samen zijn, buiren de kindjes en de praktische dingen om. Ik weet dat hij bijna niemand heeft en het ook erg moeilijk heeft met zijn beperking. Blijf ik dan uit schuldgevoel? Hou ik nog teveel van hem? Ik weet het gewoon niet meer. Ik weet niet meer waar ik goed aan doe. Bang dat ik of de kinderen doodongelukkig worden als we stoppen. Maar andersom ook. Bang dat ik te snel een keuze maak. Maar wanneer is het dan niet te snel? .

    Hoe doe jij dat nu als je niet werkt? Welk inkomen heb je dan? En hoe reageren je kindjes erop? Ik ben zo bang dat ik ze heel wat aan doe.
     
  11. alamea

    alamea Fanatiek lid

    15 jan 2013
    1.270
    0
    0
    Praat met je maatschappelijk werker over wat je moet doen om alleen te wonen met je kinderen. Zolang de hypotheek op beide namen staat, ben je mede verantwoordelijk voor de aflossing. En dat gaat je niet lukken als je een eigen huurwoning hebt en alleen een uitkering. Grote kans dat je dus een schuldhulp-traject in moet gaan.

    Maar serieus, je hebt veel liever een paar jaar wat minder financiële middelen om daarna schuldvrij te zijn, dan een leven lang nog samen zijn met die man om daar samen met je kinderen psychisch aan onderdoor te gaan.
     
  12. wanna be a mama

    wanna be a mama Bekend lid

    16 mei 2011
    728
    1
    16
    Ik ben bang dat je gelijk hebt. Dankje voor je eerlijke woorden!!
     
  13. wanna be a mama

    wanna be a mama Bekend lid

    16 mei 2011
    728
    1
    16
    Maar ik krijg toch sowieso geen huurwoning als onze woning niet verkocht is. En ik denk dat dat nog wel eens heel lang kan duren. Ons huis is niet af.
    Het is ook net of hij het aanvoelt want hij is dus nu weer heel lief. Maskt t niet echt makkelijker.
     
  14. lederi62

    lederi62 Actief lid

    10 dec 2012
    150
    0
    0
    Ik begrijp het zo goed, het allerlaatste hoe je je moet voelen is schuldig, Ondanks de beperking van je man. we leven in Nederland en daar is op psychisch en financieel gebied een heleboel hulp op het moment dat je daar om vraagt.

    Mijn ex zei altijd, ik had je nog liever gister weg dan vandaag, naar herhalen van deze zin heb ik de knoop doorgehakt en ben gegaan. Hij had verwacht dat ik terug zou komen alleen deed ik dit niet. Hij heeft nu gigantisch veel spijt en op de momente dat we samen zijn verloopt het contact soepel. (Hij durft alleen over de telefoon zijn mondje open te trekken).

    Ik ben een jonge moeder van 19 jaar en had bij het verlaten van mijn ex geen opleiding. Geen werk en geen onderdak, heb een appartementje gevonden in het dorp. En school is mijn inkomen. Hier werk ik heel hard voor. En ja echt het is niet makkelijk maar wat heb ik een boel rust gevonden. Wat hier boven al werd gezegd op je tenen lopen is soms nog wel eens. Maar in zeer mindere maten en op een andere manier.

    Door het gaan kan ik eigenlijk alleen maar zeggen dat ik hier ontzettend sterk van ben geworden. Mijn zelfvertrouwen en eigenwaarde zijn terug, hierdoor merk ik dat mijn kleine man helemaal straalt als we samen zijn.

    Heb je recht op een urgentie? Misschien handig om eens een plan te maken en te kijken of dit mogelijk is. Kijk er anders naar met je maatschappelijk werker.

    veel liefs en sterkte
     
  15. lederi62

    lederi62 Actief lid

    10 dec 2012
    150
    0
    0
    Wij hebben een co-ouderschap vandaar de reactie op de momenten dat we samen zijn;)
     
  16. lederi62

    lederi62 Actief lid

    10 dec 2012
    150
    0
    0
    Ik begrijp het zo goed, het allerlaatste hoe je je moet voelen is schuldig, Ondanks de beperking van je man. we leven in Nederland en daar is op psychisch en financieel gebied een heleboel hulp op het moment dat je daar om vraagt.

    Mijn ex zei altijd, ik had je nog liever gister weg dan vandaag, naar herhalen van deze zin heb ik de knoop doorgehakt en ben gegaan. Hij had verwacht dat ik terug zou komen alleen deed ik dit niet. Hij heeft nu gigantisch veel spijt en op de momente dat we samen zijn verloopt het contact soepel. (Hij durft alleen over de telefoon zijn mondje open te trekken).

    Ik ben een jonge moeder van 19 jaar en had bij het verlaten van mijn ex geen opleiding. Geen werk en geen onderdak, heb een appartementje gevonden in het dorp. En school is mijn inkomen. Hier werk ik heel hard voor. En ja echt het is niet makkelijk maar wat heb ik een boel rust gevonden. Wat hier boven al werd gezegd op je tenen lopen is soms nog wel eens. Maar in zeer mindere maten en op een andere manier.

    Door het gaan kan ik eigenlijk alleen maar zeggen dat ik hier ontzettend sterk van ben geworden. Mijn zelfvertrouwen en eigenwaarde zijn terug, hierdoor merk ik dat mijn kleine man helemaal straalt als we samen zijn.

    Heb je recht op een urgentie? Misschien handig om eens een plan te maken en te kijken of dit mogelijk is. Kijk er anders naar met je maatschappelijk werker.

    veel liefs en sterkte
     
  17. wanna be a mama

    wanna be a mama Bekend lid

    16 mei 2011
    728
    1
    16
    Ik denk inderdaad datvik het met mijn maatschappelijk werker ga bespreken. Ik heb geen idee wat ik mezelf allemaal op de hals haal. Hoe zit het bijvoorbeeld als ons huis niet wordt verkocht? Zolang wij samen eigenaar zijn kan ik toch ook geen bijstand aanvragen? En is er nog verschil wat betreft getrouwd zijn of geregistreerd partnerschap? Heb ineens zoveel vragen..
     
  18. wanna be a mama

    wanna be a mama Bekend lid

    16 mei 2011
    728
    1
    16
    Ik denk sowieso dat het verstandig is nog ff niks te zeggen tot na de kerst en oud en nieuw...om iedereen's kerst nog een beetje gezellig te houden. Of pas tot ik gesproken heb met maatschappelijk werk.. ben alleen bang dat ik me dan toch weer bedenk. Wat is dit moeilijk zeg.
     
  19. Hopmarjanneke

    Hopmarjanneke VIP lid

    10 jul 2008
    13.507
    494
    83
    Vrouw
    Docent Frans (in opleiding)
    Duitsland
    Laat je gewoon goed voorlichten. Zolang jullie nog samen wonen en elkaars toeslagpartner zijn is het lastig. maar je kunt je gewoon inschrijven voor een huurwoning etc. daarna kan je een aanvraag doen voor bijstand.
     
  20. wanna be a mama

    wanna be a mama Bekend lid

    16 mei 2011
    728
    1
    16
    Ik ga er maar eens mee aan de gang... hoop dat ik dit kan en dat mijn onderbuik gevoel eens gaat verdwijnen.
     

Deel Deze Pagina