Graag wil ik van de mogelijkheid gebruik maken om even van me af te schrijven. Ik ben een 32 jarige moeder van 2 kinderen. De oudste is 2,5 jaar en de jongste 12 weken. Ik ben ruim 10 jaar samen met mijn man waarvan 5 getrouwd. Ongeveer een maand geleden kreeg ik signalen door dat er iets niet goed zat in onze relatie (geïrriteerd reageren, vergeten een kus te geven of snel een op de wang, geen hand meer op mijn been). Na een week kreeg ik en vervelend onderbuik gevoel en heb toen naar mijn man benoemd dat ik het gevoel had dat er iets tussen ons in stond, maar niet wist wat (ik dacht nog dat het aan onze (huil)baby zou liggen). Toen kwam de aap uit de mouw. Hij zag me niet meer als partner (maar als zus/ goede vriendin). Dit speelde al een half jaar en hij dacht dat het wel weer over zou waaien. Hij had het hier met verschillende vrienden over gehad en zij herkende dit, maar zou tijdelijk zijn stelde zij mijn man gerust. Echter is het gevoel alleen maar sterker geworden, blijkt nu. We hebben veel gepraat en nagedacht wat de oorzaak kan zijn, maar we komen er niet achter. Gesprekken leveren spanning en irritatie op, dus nu hebben we een relatie therapeut ingeschakeld om te kijken of de aantrekkingskracht terug kan komen. Ik ben nog steeds hartstikke gek op hem. Zie hem wel echt als mijn partner, niet alleen als de vader van mijn kinderen. Voor mijn gevoel is onze relatie goed. Het enige dat ik zou willen veranderen is de intimiteit. Deze is sinds de zwangerschap van onze oudste op een laag pitje komen staan. We hebben dat ook meerdere malen met elkaar over gesproken (wanneer ik aangaf dat ik het vreemd vond,zei hij dat het normaal was in een lange relatie en met kinderen. Aangezien we wel knuffelde en kusten en ik het verschrikkelijk vond om bij een poging afgewezen te worden heb ik het daar bij gelaten) Op dit moment ben ik radeloos. Ik herken mijn eigen man niet meer. Zo warm en liefdevol als hij eerst was zo koud en kil is hij nu. We proberen zo normaal mogelijk tegen elkaar te doen en ondertussen uit te zoeken waar het is mis gegaan en of het hersteld kan worden, maar god wat is dat moeilijk!! Ik begrijp hem gewoon echt niet. Ik kan en wil op dit moment geen leven zonder hem voorstellen. Manlief zegt er alles aan te willen doen om zijn gevoel voor mij weer terug te vinden (vandaar relatie therapie en bij elkaar blijven wonen), maar soms heb ik het idee dat hij de moed al heeft opgegeven en hij het doet om aan de buitenwereld te laten zien dat hij het echt heeft geprobeerd (want wie laat nu zijn vrouw en kleine kinderen in de steek in een voor de buitenwereld gelukkig gezin). Zijn er mensen die dit herkennen bij zichzelf of bij iemand uit de omgeving en hebben jullie tips voor me? P.s. Ik realiseer me wel dat het voor mijn man man net zo moeilijk is. Dit heeft hij ook niet gewild. Hij ging ook uit van een lang en gelukkig leven met kinderen anders was onze dochter niet geboren.
Om te beginnen heel veel sterkte! En ik zou een goede relatietherapeut opzoeken. Ik ken genoeg stellen die er daardoor toch samen uitgekomen zijn. (Oh, ik lees dat jullie al therapie hebben, sorry! Eerste keer overheen gelezen)
Tips en adviezen kan ik je niet echt geven, denk dat je bij de therapeut al genoeg adviezen krijgt. Wil je alleen maar ff veel sterkte wensen! Ps. wat is de reden dat hij zo kil en koud doet, daar is toch in principe geen reden toe?
Zet hij zich ook wel echt in? Het is een beetje lastig aangezien je jongste nog maar 12 weken is. Wij hebben ook onze up en diepe downs. Ga dingen met elkaar doen die jullie in het begin van de relatie met elkaar deden. Praat eens niet over de kinderen en heb oprecht aandacht voor elkaar. En natuurlijk relatietherapie.
Kan het zijn dat hij gewoon echt bizar veel slaaptekort heeft? Mijn man heeft het ook 1 of 2 keer gehad dat hij opeens het gevoel kwijt was en heel koud en afstandelijk deed. Bij hem was het gelukkig wel snel weer over na een paar nachten goed slapen, maar het is echt een heel naar gevoel.
Ik kan het me goed voorstellen dat er voor jou niks is veranderd. Voor jouw man zijn er weinig dingen veranderd. En als hij al veranderingen heeft ondergaan, zal dat geleidelijk zijn gegaan. Maar in de ogen van jouw man... jij hebt twee kinderen gekregen, je bent moeder geworden. Je lichaam is snel veranderd toen je zwanger was en hij heeft jullie kinderen geboren zien worden. Nu, 12 weken na jullie jongste kind, zal je echt nog niet de oude zijn. Pfff heftig dat hij aangeeft dat hij jou niet meer als partner ziet! Maar ja, jullie hebben er nu wel eenmaal samen voor gekozen twee mooie kinderen te krijgen. Waarschijnlijk heeft hij er nooit echt over nagedacht dat het leven dan écht anders is. Dat jullie rol onderling ook anders is. In plaats van zijn vrouw, ben je nu ook moeder en vrouw. Hij staat niet meer op de eerste plaats. En welke man wil nu niet op de eerste plaats staan? Ik vind het sowieso super dat hij mee wil werken aan relatietherapie! Maar het heeft tijd nodig. Probeer zelf niet teveel gek te maken. Jij moet blijven wie je bent. Blijf bij jezelf en blijf jóu. Er treft jou geen blaam, hij geeft zelf ook aan dat bij vrienden van hem hetzelfde is overkomen. En wellicht duurt het bij hem gewoon langer dan hij had gehoopt om het gevoel terug te krijgen. En probeer ook in plaats van moeder, aandacht te besteden aan het vrouw-van-zijn. Op sommige momenten, zet hem weer even op nummer 1! Ik hoop echt dat jullie er samen uitkomen!
Bah wat een situatie zeg... hebben jullie sowieso nog wel iets lichamelijk contact?? Ik ken wel tactieken als van een maand lang elke dag gewoon echt een dikke knuffel geven aan elkaar... dat de mogelijkheid bestaat om weer dichter naar elkaar toe te groeien. Als je idd te weinig lichamelijk contact hebt dan raak je op een gegeven moment toch iets heel belangrijks in een relatie kwijt. Ik hoop dat jullie er uit gaan komen meis... het lijkt mij echt heel erg zwaar. Succes en sterkte!
Ik heb zelf ook zo'n (inmiddels ex) vriend gehad. Heel koud en kil en wat voelde ik mij eenzaam in die periode. Ik kon maar niet tot hem doordringen. Ik vond ook dat er iets moest veranderen in onze relatie, alleen ik was de enige die er ook aan werkte en dan ga je helemaal kapot. Ik at niet meer, sliep bijna niet meer en woog op het laatst nog maar 45 kilo. Achteraf bleek dat hij het deed met een vriendin, dus dat verklaarde dat koude en kille wel. Maar gelukkig wil jouw man er wel voor gaan en ik hoop dat jullie eruit komen! Wat zegt de therapeut verder? Krijgen jullie opdrachten o.i.d. mee naar huis? Doet je man ook actief mee?
Bedankt alleen voor de lieve reacties. Sas77. Als je gewend bent om dagelijks meerdere kusjes, knuffels en lieve woorden hoort en dit valt ineens weg (deed hij uit gewoonte en niet uit liefde en omdat hij vragen zou krijgen als hij dit niet deed aldus manlief)En daarbij wanneer je verdrietig bent geen arm om je heen geslagen krijgt, voelt dat koud en kil aan. Marlijn82. Bedankt voor de adviezen. Ik heb wel het idee dat hij zich inspant. Hij grijpt alles aan wat de relatie therapeut adviseerde en voert het dan ook uit. Bolkje. Ik kan me niet voorstellen dat het slaaptekort is, want dat heeft hij mijns inziens niet Charmed72: bedankt voor je adviezen, ik twijfel met momenten echt aan mezelf, maar weet ook dat ik ben wie ik ben en dat hij daar ooit voor gevallen is. En ja je relatie veranderd dat snap ik, ik wou dat hij dat ook ging inzien. En dat hij echt belangrijk voor mij is net als de kinderen En het de tijd geven, maar dat is moeilijk!! Miracles: er was sinds manlief "de boodschap" bracht weinig lichamelijk contact. Hij hield dit af. Vanuit de relatie therapie moeten we elkaar nu verplicht weer elke dag een knuffel geven. Dus ik ben benieuwd naar het effect. Manlief neemt hier gelukkig ook het initiatief in Vlinder1985. Mijn man doet echt actief zijn best. De relatie therapeut zegt niet veel, maar vraagt van alles. We zijn pas 1x geweest afgelopen week. We krijgen nog een luister opdracht toegezonden.
Mag ik je een tip geven, ga eens aan je zelf vertrouwen werken, als hij jouw weer in die zelfverzekerde meid van voor de zwangerschappen ziet veranderen, zal hij ook meer gaan accepteren en weer richting de man gaan waar jij verliefd op bent geworden. Door de zwangerschappen verander je ook qua zelfzekerheid, dus als hij ziet dat jij meer aan jezelf werkt en gewoon jezelf weer aan het worden bent (en dan heb ik het niet over afvallen of weer in "vorm" komen, maar geestelijk en wat je uitstraalt!) En zorg dat jij op dit moment weer op 1 komt, want als jij lekker in je vel zit, straal je dit uit en zal dit ook positief op je relatie gaan werken, en heeft dit bij hem geen nut, dan kan je er van uit gaan dat hij wel degelijk een ander heeft. Succes
Ik vind dit stukje een hele goede tip! Natuurlijk ben je nu volledig uit het veld geslagen. Plus een pasgeboren baby: dat is echt VEEL! Maar.....er is niets aantrekkelijker dan een zelfverzekerde vrouw. En dat heeft niks te maken met hoe strak je in je vel zit - maar alles met hoe goed je in je vel zit! Zorg dus in eerste instantie ook goed voor jezelf! (in hoeverre dat gaat met een pasgeboren baby). Maak/hou jezelf en jouw geluk niet afhankelijk van hem. Verzorg jezelf lichamelijk goed, maar zeker ook geestelijk. Niet hoeft jezelf niet los te maken van hem. Maar ik bedoel meer: maak jezelf sterk en vol vertrouwen en gelukkig. Met hem, maar ook zonder hem. Zie hem als de 'cherry on the pie' als hij erbij wil zijn. Maar jij en jouw leven zoals jij het maakt; dat is 'the pie'.
Zit sprakeloos je verhaal te lezen. Eén en al herkenning. Ik lees ook de onmacht in je verhaal, en dat is zoo herkenbaar. Je vraagt je nu zóveel dingen af he. Wat heb ik gemist! Bij mij is de situatie dat we een zoon van 5 en een dochter van (net) 3 nu. Vorig jaar November gaf mijn man voor het eerst aan te twijfelen aan onze relatie. Ik dacht in eerste instantie dat het wel over zou waaien, deed een beetje liever tegen hem, dat wel, en bedacht me alle dingen die hierboven ook al genoemd zijn. Slaaptekort, verandering ivm twee kids hebben, weinig tijd voor elkaar, misschien een ander in t spel. Na een paar maanden werd het me pas duidelijk dat het bittere ernst was. In juni is hij het huis uit gegaan, er ontstonden nl zoveel spanningen. Ik liep op eieren, om hem vooral maar niet tegen het verkeerde been te stoten, deed nóg meer dingen in t huishouden en voor de kids ( terwijl ik zelf ook werk) en het gekke was dat het hem juist alleen maar verder weg leek te drukken. Hij zei dan ook: je moet niet zo je best doen, je moet gewoon jezelf zijn. Maar dat is verdomd lastig als je voelt dat t zwaard van Damocles boven je hoofd hangt... Ik wil best eens met he van gedachten wisselen over het een en ander, laat maar weten of je dat wil. Voor nu alvast sterkte, en hoe lastig ook, blijf jezelf!
MadebijCET en Clivia: bedankt voor jullie tips. Ik doe erg mijn best om aan mijn zelfvertrouwen te werken, maar dat is erg lastig als je je zo rot voelt. Ik ben al 5 kilo extra afgevallen en zit op het gewicht wat ik 5 jaar geleden woog. Als ik in de spiegel kijk zie ik nu een mooie vrouw waar ik trots op ben. Psychisch is het lastiger, omdat ik het gevoel heb dat het aan mij ligt. Ik heb dan ook hulp ingeschakeld van maatschappelijk werk. Ik vind de uitspraak van de kers op de taart super en ga die onthouden. Ik weet dat ik verantwoordelijk ben voor mijn eigen geluk. Dus Ga ik ervoor zorgen dat ik gelukkig ben met mijn 2 mooie en lieve kinderen. En als hij wil mag hij daarbij aansluiten. Hanna80: ik zou graag van gedachten wisselen. Ik stuur je hierover nog een pb.