pff wat een bedrag zeg.. eeuwig sonde.. maar wat goed dat je doorzet en wat fijn dat hij zo rustig reageert.. echt heel fijn voor je! dus hij gaat vanavond weg dat is zeker? en idd dat hij hulp gaat zoeken ondanks dat je uit elkaar gaat is alleen maar top dan wil hij er tenmisnte aan gaan werken en dan kunnen jullie het idd hopelijk als volwassenen oplossen in belang van jullie zoontje.. succes meid!
Zo, dan kan het zo in ene even heel snel gaan zeg. Fijn dat er nu dingen concreet gaan veranderen en hopelijk keert de rust weder voor jou en je zoontje.
Lief dat je dat vraagt MamsVanRobin.. met mn zoontje is alles goed, die zit gelukkig al de hele dag op het kdv dus heeft van dit alles gelukkig niets meegekregen (behalve dat ie vanochtend 'baba baba' zei en rondkeek van waar is ie nou?). En met mij.. pff ja ik zit op mn werk en kom natuurlijk heel de dag aan niets toe, heb veel met mn collega gepraat en ook even kunnen uithuilen.. in mn lunchpauze mn moeder gebeld en weer kunnen uithuilen... aan de ene kant voel ik me opgelucht dat het nu 'out in the open' is en aan de andere kant hoop ik nog steeds tegen beter weten in dat dit gewoon een nachtmerrie is en dat ik straks wakker word en dat er niets aan de hand is. Maar ik leef al veel te lang in die ontkenningsfase, het is nu tijd om actie te ondernemen. Daarom heb ik mn moeder ook gebeld, als stok achter de deur. Als zoveel mogelijk mensen het weten, dan kan ik ook niet zo makkelijk meer terugkrabbelen. Maar ik vind het wel verschrikkelijk, dat dit moet.. dat ik onder ogen moet zien dat we nu echt uit elkaar gaan en dat ik dus een alleenstaande gescheiden moeder word van 25... ik had het me gewoon anders voorgesteld Maar ja ik probeer mezelf maar te blijven vertellen dat mn zoontje en ik het wel redden samen en dat het allemaal beter wordt.. het heeft ook tijd nodig denk ik.
Tuurlijk is het klote en doet het zeer. Tuurlijk zou je willen dat het anders was, maar de tijd heeft ondertussen geleerd dat het helaas niet anders wordt. En dan is dit het beste wat je kunt doen. En natuurlijk redden jullie het samen. Heel sterkte meid, kop op.
Weer even een update.. de rest van de week is anders gelopen dan gedacht. Hij is naar de huisarts gegaan, ik ben meegegaan. De huisarts schrok heel erg en heeft hem doorverwezen naar de psychiater. Het vermoeden is dat hij borderline heeft, en/of een andere persoonlijkheidsstoornis. Hij zal snel uitgenodigd worden bij de psychiater en dan moet er een diagnose gesteld worden; mogelijk moet hij zelfs een tijdje opgenomen worden. Om, volgens mij noemde de huisarts het 'weer in balans te komen en jezelf terug te vinden'. Daarbij zou dat voor mij en mn zoon een erg welkome ademruimte bieden. Erg heftig.. zelf is hij heel erg verdrietig nu, het moeten toegeven dat hij ziek is, dat het zo niet verder kan is voor hem enorm zwaar. Voor mij is het vooral erg stressvol allemaal. Ik worstel met mn gevoelens. Aan de ene kant heb ik hoop.. als hij inderdaad ziek is en behandeling krijgt, misschien is hij dan toch niet zo slecht en misschien kan het dan toch nog beter worden. Aan de andere kant heb ik ook tegen hem gezegd dat dit voor mij niets verandert; ik moet aan m'n zoon denken en voor hem is opgroeien in deze situatie niet goed. We zijn dus met twee dingen tegelijk bezig nu: zorgen dat hij beter wordt (want ook al is het voor mij waarschijnlijk te laat, hij moet -als het goed is- nog heel lang met zichzelf door en ook voor zijn zoon wil hij graag beter worden) en tegelijk praten over uit elkaar gaan. En het wachten op een eerste gesprek bij de psychiater duurt lang.. we willen nu gewoon een diagnose zodat we iets weten. Het is behoorlijk heftig allemaal, maar ik ben erg trots op mezelf en ook op hem dat we dit tot nu toe allemaal als volwassenen ondergaan.. geen ruzie waar mn zoontje bij is en zijn welzijn staat voor ons allebei bovenaan.