Nou, ze liggen niet voor het oprapen hoor, mensen die bewust co-ouder willen worden. En daarbij moet het ook nog eens klikken natuurlijk. Ik vind je reactie persoonlijk kort door de bocht.
Ik snap het idee van co ouderschap op die manier ook niet echt.. geloof wel dat de wens groot is. Maar bij het lesbische stel kreeg ik een beetje het idee van 'goh ja we willen graag een kind, maar we willen ook onze vrijheid'. Dus als het even niet helemaal uitkomt moet het kind naar de andere co ouders?
Ik heb mij deze afleveringen verbaasd over de maakbaarheid van het leven. Sommigen kwam op mij oppervlakkig over. En ik verbaas mij echt dat de alleenstaande homo een co ouderschap aangaat. Ze word zwanger en krijgt een miskraam. Ze krijgt een vriend en wil daar een kind mee. Dan denk ik die basis was dus al bagger.
Ik zag je post en dacht; ja zo is het bij mij ook ongeveer. Ik ben geadopteerd en mijn ouders zijn gewoon echt mijn ouders. En er is ergens ‘een stel’ dat mij op de wereld heeft gezet/gemaakt, maar dat zijn niet mijn vader en moeder. Mensen zeggen weleens: ga je je ouders ooit zoeken? Dat vond ik zo stom vroeger. Nu denk ik: laat maar, ze weten niet beter. Het enige wat ik zeg is: ‘nee hoor. Die heb ik al gevonden. M’n moeder woont daar en daar’ (vader is overleden). Je ziet mensen dan echt weleens kijken van: huh
Ik vind het erg mooi om te zien hoe Baukje, Thalita, Oskar en Jan met elkaar omgaan. Het zou best kunnen dat zij in de toekomst nog wel met zn allen op vakantie met de baby/kinderen. Je weet natuurlijk niet hoe het gaat lopen en zoals iemand al schreef kan dit voor veel problemen zorgen als de ouders onverhoopt uit elkaar zouden gaan, maar als dit zo goed blijft gaan heeft het kindje wel een fijne warme familie om in op te groeien.
Ik begrijp het ergens wel dat ze nu liever een kindje van haar vriend krijgt dan van die jongen met wie ze co-ouderschap aan zou gaan. Het m denk ik niet alleen in DNA, maar bovenal ook in dat je kind in de ene situatie de helft van de tijd niet bij jou is en in de andere situatie wèl (als ze relatie goed blijft gaan dan, maar daar gaan we maar even van uit). Wat ik juist niet van diezelfde vrouwelijke ex-co-ouder-to-be snap is dat ze nu als een blad aan een boom omgeslagen lijkt. Eerst vond ze het lastig als die jongen soms even pauze wilde, want zij voelde zo'n druk vanwege dr leeftijd (wat ik snap). Maar nu wil ze dan met haar nieuwe vriend voor een kindje gaan, terwijl die vriend had aangegeven dat dit nog verre toekomstmuziek was *fronst wenkbrauw.
Wel bijzondere situaties in dit programma. Interessant om te zien hoeveel "vormen" ouderschap er tegenwoordig zijn. Wat me wel opvalt door de jaren heen, is dat er toch wel veel is veranderd. Ze spreken in het programma over taboes.. maar toch is er al een hele vooruitgang merkbaar vind ik. Toen ik op de middelbare school zat, zeg 15jr geleden, was er een jongen op school die 2 lesbische moeders had. Dit was toen nog best een "ding". Kinderen roddelden erover.. Nu lijkt het dat dit soort relaties als veel normaler worden gezien door de maatschappij. Alleen maar goed natuurlijk.
Verre toekomstmuziek als je vriendin al 42 is, wie weet is over een maand al ver voor hem hihi. Ook pittig om een relatie te starten als bij 1 de biologische klok bijna stil komt te staan en bij de ander nog niet eens tikt.
Nu ja, dus daarom. 43 is ze nu volgens mij als ik het goed begreep.. En dan dus een relatie starten met iemand die er voorlopig nog niet klaar voor is (al kan dat idd. zomaar volgende maand anders zijn, je weet maar nooit...). Terwijl je degene met wie je eerst co-ouderschap aan zou gaan pusht op het moment dat hij gas terug wilt nemen. Enerzijds snap ik dus wel dat ze liever voor een kindje gaat met haar vriend dan met een co-ouder. Anderzijds: voor haar aanwezige kinderwens zou je zeggen dat het niet heel verstandig is om on hold te staan als je al verminderd vruchtbaar bent door je leeftijd en je tevens een nieuwe relatie hebt die er momenteel nog niet voor open staat. Best een lastige situatie voor die vrouw.
Ja dat lijkt me echt zo vervelend! Het is echt onwetendheid... Voor wij in dit traject stapten had ik het ook zo kunnen vragen. Ik ben benieuwd hoe ons kindje er later in zal staan!
Ja dat zeker! Het wordt vast een heel mooi kindje. Ik gun het jullie zo... Maar biologisch gezien hoeft het echt niets uit te maken. Ik lijk veel meer (in doen en laten) op mijn ouders dan mijn zusje bijvoorbeeld. En die is niet geadopteerd maar biologisch gezien ‘echt’ van m’n ouders. Mijn zus en ik hebben ook dezelfde stem. Als we m’n moeder bellen (heeft naast mobiel ook nog huistelefoon zonder nummerherkenning ) en we zeggen alleen ‘hoi mam’ en kletsen even door, zegt ze soms pas na een paar minuten: ‘O, ik spreek helemaal niet met Iertje, maar met F...’
Dit ben ik niet met je eens hoor. Het verdriet is er echt niet minder om, kinderwens is kinderwens. Of je nu in een heterorelatie zit of homo/lesbische relatie. Die vrouw zonder baarmoeder wist dat ook al vanaf puberleeftijd, en kijk wat een verdriet ze had.
Zou jij, als hetero zijnde, gelukkig worden als je met een vrouw zou moeten leven en seks ermee zou moeten hebben, als dat de enige manier zou zijn om zwanger te raken? Dan zou je toch doodongelukkig worden? Je geaardheid kun je niet verstoppen. Dus ik vind het erg vreemd om te zeggen dat ze eigenlijk dus gewoon pech hebben gehad dat ze leven naar hun geaardheid.
Ik wil alleen kinderen die van mij en mijn partner samen zijn. Als dat niet mogelijk is dan wil ik geen kinderen.
Als homostel heb je ook dubbel pech wat dat betreft, voor 2 vruchtbare vrouwen heb je aan zaad wel genoeg: alleen de productie is noodzaak, de broedkamer hebben ze in tweevoud aan boord. Als homo man heb je een complete vrouw nodig voor de wens en niet slecht een onderdeel. Lijkt mij ook echt heel pittig.
Zo heb ik eens een opmerking gekregen. Dat ik "de echte moeder" vast wel dankbaar zou zijn. Ja, ik ben de donor inderdaad dankbaar.
Dat heb ik ook altijd geroepen. Maar je weet niet hoe dingen kunnen gaan lopen. Als de kinderwens zo groot is en jaren uitblijft zijn er een hoop mensen die hun grenzen gaan verleggen, daar groei je in mee..
Tsja, ik kan niet doen alsof ik dat begrijp, ik heb het geluk gehad dat alles wel gewoon ging. Maar ik zei niet dat ze niet moeten proberen op een andere manier kinderen te krijgen, ik vind het alleen niet hetzelfde als vruchtbaarheidsproblemen. Zij zijn medisch gezien gewoon vruchtbaar. Ieder ander stel dat hulp van donoren nodig heeft krijgt dat ook niet vergoed. Dus vind ik ook niet dat zij recht hebben op vergoeding
Toch vind ik dit best kort door de bocht. Misschien bedoel je het niet zo, maar interpreteer ik het verkeerd. Als het lukt of het is gelukt dan kun je dit wat makkelijker zeggen denk ik? Mijn ouders wilden ook graag een kindje van zichzelf toentertijd, maar zeggen nu dat ze blij zijn dat het niet lukte want ze hebben mij! Als het niet lukt, en ik spreek uit ervaring want ik heb ook 8 jaar over mijn eerste gedaan, ga je je grenzen verleggen en uiteindelijk kom je er misschien op uit dat een donor of iets dergelijks de oplossing is want je kinderwens kan zo sterk zijn. Nogmaals; ik denk dat je makkelijk praten hebt als het gelukt is.
Dat denk ik ook. Ondanks dat ik vrij snel zwanger raakte beide keren op de normale manier, geloof ik echt graag dat je je grenzen verlegt als de wens heel diep zit.