Klopt, maar ik denk wel dat er voor mij verschil in heeft gezeten bij de 2e. Van de eerste kwam ik er bij 21 weken achter dat ik zwanger was. Het lag niet in de planning omdat het met ex niet lukte ondanks álle behandelingen en pogingen. Eigenlijk was ik wel tevreden met één kindje. Maar mijn man wilde zo graag nog een 4e (2 uit zijn eerste huwelijk) en in de loop der tijd wilde ik het ook steeds meer. Maar ik stelde wel één voorwaarde; we proberen het een half jaar en is het dan niet gelukt, dan niet. Dan blijft het bij eentje van ons samen. Ik wilde niet weer grenzen overgaan zoals ik dat al met m’n ex had gedaan: stress, weer een nieuwe poging, steeds maar meer, steeds maar hopen enz.
Het is niet kort door de bocht, het is persoonlijk. Ik kan moeilijk zeggen dat ik er ook zo over zou denken als het niet gelukt was want ik heb nooit in die situatie gezeten. Dus ja, makkelijk praten misschien. Maar je kan niet van mij verwachten dat ik een uispraak kan doen over een situatie die nooit aan de orde is geweest. Zoals ik er voor de tijd en nu in sta is nou eenmaal dat ik alleen kinderen van ons samen wil. Dit heeft overigens niets te maken met anderen. Ik noemde dit alleen omdat de vergelijking van seks hebben met een dame om kinderen te krijgen voor mij niet op gaat.
Man en ik hebben ook tegen elkaar gezegd als we een derde willen, we gaan niet de mmm weer in. Vroeg teveel van het hele gezin, ik was mijzelf ook kwijt even. Werd zo geleefd en dat ging ten kostte van het ventje dat er wel al was.
Tsja. Dat riep ik ook altijd. Tot echt bleek dat mijn vriend onvruchtbaar was. Dan ga je toch grenzen verleggen. En echt, ik moet er nu nog niet aan denken om dit traject stop te zetten!
Dat begrijp ik! Voor vele is een wens voor een tweede toch anders zeker als je al zoveel jaren moeite hebt moeten doen. Daarnaast is het ook geheel persoon verschillend natuurlijk. Niet iedereen is hetzelfde.
Daar heb je gelijk in. Voor mij gold het zo, maar een vriendin van mij ging net zo ver bij de tweede omdat haar wens supergroot was weer. Dat snap ik. Ik kon het niet. Tenminste; dat dacht ik, dus ik dekte me vooraf al een beetje in. Ik had het geluk dat het in ronde 2 raak was bij de 2e maar als dat niet het geval was geweest dan durf ik nu niet met zekerheid te zeggen of ik het echt niet had gedaan... Misschien had ik wel weer mijn grenzen verlegd. Who knows?
Ja idd je weet nooit hoe je gevoel zou zijn als het niet gelukt zou zijn in ronde 2. Ik had bij mijn zoontje ook zoiets van komt het dan komt het en anders is het goed zo. Waren totaal niet met het zwanger bezig geweest. Geen ovulatie berekenen. Niks. Was na 4 maanden ineens raak. Maar zou nooit naar het ziekenhuis ervoor gaan. Maar goed stel dat het toch na 1 jaar nog niet gelukt was en de wens was intussen tijd zo groot geworden dan weet je dat gewoon niet. Zeg nooit nooit.... Je veranderd als mens zijnde met de tijd zo ook je gevoelens en gedachtes.
Ik riep ook dat ik nooit meer de medische molen in zou gaan voor een tweede, tot het moment dat mijn dochter huilend in de auto zat op de terug weg van een kraambezoek omdat ze ook een broertje of zusje wilde... Toen besloot ik alles te doorstaan wat nodig was.
Ik begin me eigenlijk een beetje te storen aan dit programma. Alles wordt wel heel erg maakbaar voorgesteld. Ik snap het volledig dat je als je lesbisch bent toch een sterke kinderwens kan hebben en dat je die dan samen met je partner probeert te vervullen, maar een kinderwens betekent mijns inziens ook (of misschien wel vooral) dat je bereid bent de opofferingen te maken die bij het hebben van een kind horen. En dat betekent dus ook dat je ALTIJD een kind hebt. Niet alleen als je daar zin in hebt en de rest van de tijd kan het handig naar zijn of haar tweede huis worden verscheept, zodat je ook gewoon nog lekker je eigen ding kan blijven doen. Kijk, als een relatie stukloopt en er ontstaat een situatie van co-ouderschap dan heb je dat ook, maar niemand zal neem ik aan beweren dat dit voor een kind ideaal is. Soms is het niet anders en is het belang om een goede relatie met beide ouders te behouden het belangrijkst, dus neem je de twee huizen-situatie voor lief, maar in de basis heeft een kind natuurlijk gewoon behoefte aan 1 veilige thuisbasis. Ik vind een aantal van de stellen wel heel makkelijk hierover denken, alsof ze ervoor kiezen een leuk nieuw speeltje aan te schaffen: leuk een kind, schattig en dan vooral ook lekker vaak naar de papa's, dan hebben de mama's ook gewoon tijd voor zichzelf. E wordt wel heel makkelijk met de belangen van het kind gesold. Daarnaast (sorry, controversiële mening coming up) weet ik ook nog steeds niet echt wat ik vind van 2 mannen met een kind. Ik weet het, je mag het niet zeggen, en ik gun iedereen zijn geluk, dus ook homostellen, maar toch.... ik vind het moeilijk en vraag me toch altijd erg af of een kind niet behoefte heeft aan een vrouw in zijn of - vooral - haar leven. Eventueel is dat wel op te vangen met een vervangend moederfiguur in het leven, daarom vind ik het moeilijk, ben er ook niet pertinent op tegen, maar ik blijf het lastig vinden om te bepalen wat ik er van vind.
Volledig eens met het deel over bewust een kind op de wereld zetten bij voorbaat al in co ouderschap constructie. Ik vind dat heel zielig vh kind.
Ik snap wel wat er wordt bedoeld met het egocentrisch over laten komen om bewust voor co-ouderschap te kiezen. Maarja laten we eerlijk zijn? Zij hebben wel de mogelijkheid (enerzijds luxe) om erover na te denken hoe zij het ouderschap willen inrichten. Ze zijn nu eenmaal afhankelijk van een donor, waarom dan niet zo goed mogelijk inrichten dat zowel vader en moeder een rol in het leven van het kind krijgen? Ik denk niet dat dit ten nadele komt van het kindje. Zowel leuke als minder leuke momenten zullen ze beide meemaken. Alleen hebben ze daarnaast ook nog iets meer ruimte voor hun eigen bestaan? Klinkt best prima eigenlijk. Maar toch ben ik diep in mijn hart blij dat ik niet voor deze keuze hoef te staan. De maatschappij schetst natuurlijk een ideaalbeeld, we zijn opgegroeid met het idee dat we 1 thuis hebben met 1 moeder en 1 vader.. dat ‘ideaal’ is er natuurlijk allang niet meer met alle moderne gezinssamenstellingen. Dat er nu bewust voor gekozen wordt kan voor het kindje ook een enorme verrijking zijn, zonder ellende vooraf van scheidingen ruzie etc.
Aan de ene kant ben ik het met je eens. Aan de andere kant, kind groeit op in 2 gezinnen, wat als er in 1 of beide gezinnen scheidingen gaan komen? Dan wordt het wel een lastig verhaal voor het kind..
Nee, sorry, ik ben het totaal met je oneens. Ik denk helemaal niet dat allerlei alternatieve ouderschapsvormen in het belang van het kind zijn. Begrijp me niet verkeerd: ik vind het goed dat mensen niet meer in ongelukkige huwelijken hoeven blijven hangen of dat er in bepaalde gevallen oplossingen zijn voor ongewenste kinderloosheid, maar ik denk dat in principe een kind het meest gebaat is bij een situatie van 1 huis, 1 vader en 1 moeder. Die situatie is nu eenmaal niet altijd mogelijk, dus zijn er alternatieven en dat is goed. Maar ik vind wel dat je bij de keuze voor een kind daar altijd 100 % voor moet kiezen. Dus als jij op voorhand al aangeeft alleen een kind te willen op de voorwaarde dat het je zelf niet te veel vrijheid mag kosten, of als jij je kind vanaf de geboorte al uit vrije wil (dus niet uit overmacht vanwege een verbroken relatie oid) ‘veroordeelt’ tot een leven waarin het van het ene naar een andere huis moet reizen, dan vind ik dat inderdaad een hele egoïstische keuze en eentje die wel degelijk ten nadele van het kindje komt.
Hmm ja, ik weet niet of het in het perse voordeel van het kind is, daar kan ik geen uitspraak over doen. Ik denk dat het past bij de flexibilisering van de maatschappij. Wat is nu nog vaststaand? Flexcontracten in huur, werk, relaties wisselen sneller want hoe minder binding hoe meer vrijheid. Daar groeien nieuwe generaties mee op. Ik denk dat wanneer er duidelijke regels zijn het voor een kind er geen belemmering is, maar alleen maar winst. Zij groeien er eenmaal mee op.. dus vindt het kind het dan erg, of is het vooral een weerstand tegen iets wat aan het veranderen in de wereld? Voorop staat natuurlijk niet dat hun reden voor het kiezen voor co-ouderschap puur is vanuit de motivatie dat ze dan zelf meer vrijheid hebben. Ze willen graag hun kinderwens vervullen en zoeken naar een oplossing. En of je het dan daar persoonlijk wel of niet mee eens bent.. Iedereen vervult de ouderlijke rol op een manier zoals zij dat goed achten. Ik denk echt dat we dit veel meer gaan zien en dat het over 10 jaar heel normaal is.
Ja, alleen ga je nu al uit van een scheiding, en als dat gebeurd vindt dat zijn weg ook wel. Het is denk ik alleen maar bonus, misschien lastig maar niets is niet op te lossen. Als de kids geboren worden in een thuissituatie met 2 huizen, 2 moeders en 2 vaders, dan is dat hun standaard en voelt dat als hun basis en veilig. Daar worden zij in geboren immers, dus weten niet beter? Het is eerder de omgeving die het raar vindt en waarbij het anders is waardoor het kind in verwarring komt. Terwijl er volgens mij geen goed of fout is, het is anders.
Lief❤️ En supergrappig dat jullie zo op elkaar lijken! Zo zie je ook wat ‘nature vs nurture’ doet he.
Dat denk ik niet, ik denk dat een kind altijd behoefte heeft aan rust, een thuisbasis. Kinderen geven niets om trends of wat er nu lekker modern wordt gevonden. Heen en weer gesleept worden en altijd bij 2 verschillende gezinnen leven, die - laten we dat vooral niet vergeten - elkaar relatief kort kennen en een andere achtergrond hebben en dus ALTIJD net even andere gewoontes, regels, enzv zullen hebben is gewoon geen fijn uitgangspunt. Het kan wel, het kind zal het wel overleven, maar de ouderparen stellen hun eigen belang wel heel duidelijk voorop. Een van de lesbische stellen in dit programma gaf expliciet aan dat zij voor deze oplossing kozen, zodat ze dan zelf nog voldoende vrije tijd hadden. Neem dan lekker een hond, vind ik.
Co-ouderschap lijkt me ontzettend ingewikkeld.. tenminste in dit geval.. ik denk zoals die jongen met die oudere vrouw het al anders zou werken. Alles kan goed gaan, tuurlijk. Ik hoop ook dat ik met mijn man samen oud word en wij kennen elkaar al jaren. Daar ga je in principe van uit, maar het scheidingspercentage is nou eenmaal groot. En ondanks dat ze niet samenleven, je bent nu wel verbonden met zijn 4en aan elkaar. Op de bso zie ik ook veel ouders scheiden en nog altijd de meeste scheidingen gaan niet soepel en het kind lijd er echt heel veel onder. Ik zie zo vaak een kind qua gedrag ineens compleet veranderen door een scheiding. Kan je nu wel allemaal mooie afspraken over maken, maar iedere ouder wilt het beste voor het kind en zo zie je maar dat tijdens scheidingen er zo veel emoties los kunnen komen dat dit lang niet altijd gebeurt. In dit geval kan het dus 4 verschillende huizen krijgen, met misschien wel uiteindelijk weer nieuwe partners etc. Tuurlijk ik hoop van harte dat het gezin blijft bestaan zoals die nu bestaat, maar ben wel iemand die alle scenario's uit denkt. En dan hoop ik echt voor dit kindje dat ze een gelukkige familie blijven samen.. het lijkt me hartverscheurend als zo'n kindje tussen 3 of 4 ouders in komt te staan.. Denk ook omdat ze dus inderdaad vreemden zijn van elkaar.. Maargoed het kan dus ook goed gaan.. daar hoop ik heel erg hard op.. Ik krijg wel steeds meer het idee dat omdat de maatschappij verandert, dat een baby dan ook maar moet veranderen. Terwijl baby's nog steeds hetzelfde zijn als 100 jaar terug.. Het idee kinderen flexibel geboren moeten worden. Baby's, peuters etc die passen zich maar aan aan de ouders. Heel belangrijk om ook je eigen dromen achterna te gaan, tijd voor jezelf te hebben en tijd voor je relatie. Ben ik het absoluut mee eens! Ik verwacht geen flexibiliteit van mijn baby, ik hoor de flexibele te zijn. Ik vind het soms best wel verontrustend als ik zie waar het naartoe gaat in Nederland.. heeft niet zo zeer met alle opvoedingsvormen te maken.. maar meer dat ik dus inderdaad het idee heb dat een kind nu erbij word genomen, kind moet zich aanpassen. Beetje bepaalde opmerkingen die weleens op tv en in omgeving gemaakt worden, waar ik echt van schrik..
En zelfs dat blijft moeilijk te controleren. Triest eigenlijk dat mensen dit doen. https://www.ad.nl/binnenland/zaad-van-geblokkeerde-spermadonor-br-gaat-moeiteloos-de-wereld-over~ac276aac/