Nu de borstvoeding bij de jongste zo goed loopt (en ik er zo van geniet) wil ik graag mijn mede-moeders stimuleren om toch vooral ook een (goede!) poging te wagen. Maar ik vind het soms best moeilijk om de goede toon te vatten om dat te doen. Een van mijn beste vriendinnen zei tijdens haar zwangerschap dat ze echt graag bv wilde geven. Dus ik heb haar een beetje geinformeerd en haar een boek geleend. Nu is ze bevallen, en geeft ze al na een paar dagen op. Het komt namelijk niet genoeg op gang. Ik weet gewoon niet wat ik nu moet zeggen. Volgens mij heeft ze het ook al besloten, dus het is ook al te laat. Ze is al gestopt. Ik heb nog net maar gezegd dat ze nog een lk kan bellen, maar ik denk niet dat ze dat doet. En je gaat ook niet iemand die net bevallen is op haar nek zitten met goedbedoelde adviezen waar ze misschien nu niet op zit te wachten. (Al zou ik het ook niet leuk vinden als ze achteraf spijt krijgt dat ze gestopt is.) Nu vraag ik me af: hoe stimuleren jullie je vriendinnen om bv te geven zonder belerend te worden? Ik vind dat zo moeilijk.
Niet. Alleen als ik gevraagd wordt om advies dan geef ik dat, als we het er over hebben ga ik glimmen en zeg ik dat ze altijd kan bellen. Maar nooit ongevraagd uit het niets.
Het is ook moeilijk omdat FV zo makkelijk verkrijgbaar is en niet iedereen genoeg ballen heeft om door te zetten als het ff tegen zit, terwijl het met een beetje haar best doen, het nog best zou kunnen lukken. Wat ik in het dagelijkse leven wel regelmatig doe is tijdens de zwangerschap te vragen of men FV of BV wenst te gaan geven. Als de zwangere aangeeft BV 'te willen proberen', dan vraag ik of ik 'ongevraagd advies mag geven' en vertel dan over het boek van Stefan Kleintjes en dat dat boek er echt voor heeft gezorgd dat ik niet in 'beginnersfoutjes stink'. En dat als men het moeilijk heeft, mij altijd om advies mag vragen, omdat 'het bij mij zo prettig loopt'. Ik heb gemerkt dat meiden hier voor open staan en een aantal hebben idd het boek aangeschaft en ik krijg ook wel eens 'meedenk vragen' hihi. Vind ik best leuk. Als mensen al hebben besloten dat 'hun BV niet op gang komt' of 'dat hun melk niet voedzaam genoeg is' of wat voor onzin dan ook, dan heeft het geen zin meer denk ik. En als iemand aangeeft FV te gaan geven dan raad ik ze dat boek niet eens aan. Als mensen dat eenmaal in hun hoofd hebben, hebben ze het meestal niet in hun kont Wat spijtig voor jouw vriendin dat ze nu al opgeeft. Het had zo mooi kunnen worden.
@maartje84: ik heb het ook zo een beetje aangepakt. Ook gezegd dat ze me altijd kan bellen. Ze wilde het echt wel graag. Had zelfs om een kraamhulp gevraagd die er verstand van had. Daarom ben ik bang dat ze er misschien wel spijt van krijgt. Maar ja, gestopt is gestopt. Dus ik laat het er nu maar bij zitten. Maar bij een volgende zal ik diegene nog meer op het hart drukken dat ze me altijd kunnen bellen voor advies. (Al moet ik wel zeggen dat ik ook niet heel erg kan meepraten. Bij mij loopt de productie enzo eigenlijk prima. Alleen de eerste paar dagen komt er bijna niets uit. En de jongste hapte al 3 minuten na de geboorte bijna perfect aan. Waar ik vooral last van heb - bij allebei - is spruw.)
Misschien (nee, zeker weten ) ben ik een eigenwijze donder, maar iemand kan wel vragen om een kraamhulp met verstand van BV maar als iemand na een paar dagen al wil stoppen met de BV, dan is het blijkbaar meer verbaal gedrag geweest om te zeggen dat ze het echt echt echt wilde. Als je het intern echt echt echt wilt hou je niet na enkele dagen op. En dat de eerste dagen er vrijwel niets uit kwam, tsja, dat hoort erbij... Bij weinig mensen is het volgens mij dat een uur na de werp het al uit de borsten stroomde Het maagje van een baby is niet voor niets die eerste dagen nog zo klein.
Ik heb mijn jongste 15 mnd bv gegeven, dus ik ben wat dat betreft al een wandelende bv reclame op zich. Als ik merk dan mijn vriendinnen enthousiast zijn over bv, dan promoot ik het. Maar ik ga absoluut niet met hen de discussie aan als ik merk dat zij voor iets anders kiezen. Ook al zit ik soms met mijn tenen krom door opmerkingen zoals, ik had niet genoeg melk, er zat geen voeding in etc. Ik heb geen zin om mijn waardevolle vriendschappen te laten beïnvloeden door een bv/fv keuze. Want ik weet uit ervaring dat het heel gevoelig kan liggen. Misschien een soort struisvogelpolitiek, maar ik voel me er goed bij en zij ook!
Ik druk ze op het hart dat ze me kunnen bellen, 24 uur per dag. Merk ik vroeg tempen dat het mis dreigt te gaan, dan sta ik op de stoep met mijn pump in Style (als ik die al niet voor de bevalling gebracht heb), ik geef ze het nummer van een lactatiekundige en ze mogen bij me uithuilen. Maar echt veel zeggen, nee, schiet weinigop, tenzij me iets gevraagd word. Maar om eerlijk te zijn, het sfgelopen jaar waren er in mijn Nederlandse woonplaats wel een aantal zorgverleners die ikndoor het afvoerputje had willen trekken vanwege hun belabberde houding t.o.v. borstvoeding. Als je ziet wat er gebeurtsoms is het een wonder dat er ng babies zijn die bv krijgen.
Ja, dat probeerde ik haar ook duidelijk te maken nadat ze al na drie dagen zich zorgen maakte. Bij mij kwam er idd praktisch niets uit de eerste dagen. En ik geef nu al zeven maanden bv. Dus. Het zegt niets. Even doorzetten. (Ik ben ook bang dat ze nu opgeeft en dan denkt dat ze bijvoorbeeld beter zal gaan slapen oid. Dacht ik bij de oudste namelijk ook. Na 5-6 weken begonnen met afbouwen, met 10 weken gestopt. Nou, die ging na een half jaar pas echt doorslapen terwijl hij al tijden kv kreeg. Toen heb ik me toch spijt gehad!) Ik vind het ook heel stom dat die kraamhulp van haar zich verkoopt alsof ze verstand van bv heeft. Want zo staat ze dus wel bekend. Wat voor advies heeft die dan gegeven als ze nu al opgeeft? Toch denk ik dat ze het echt wel wil(de). Ik herken het ook wel van hoe het bij mijn oudste ging. Ik was zo overweldigd door alles, echt helemaal uit het lood geslagen, dat ik ook echt niet meer zag waarom ik ook alweer bv wilde geven. Tja, en als je dan allemaal meiden om je heen hebt die zeggen dat kv ook prima is en dat het kind niets aan een gestresste moeder heeft, dan is de keus snel gemaakt. (Ik weet ook niet of haar moeder bv heeft gegeven bijvoorbeeld. Die van mij wel, maar die was er toen helaas niet meer om mij bij te staan.) Wat dus niet wil zeggen dat ik er achteraf geen (enorme) spijt van heb gehad... Helemaal nu het deze keer zo goed gaat.
Ik heb mijn 1e trouwens ook geen bv kunnen geven door een zeer traumatische bevalling. Ik heb daar zo'n spijt van gehad, het werd gewoon een obsessie toen ik zwanger was van de tweede. Ik wist dat ik geen andere keus had, maar toch voelde ik me schuldig. Als ik zou merken dat dat speelde bij een pas bevallen moeder zou ik mijn hulp wel aan willen bieden. Maar ik ga niet in op van die domme uitspraken over te weinig melk of geen voeding...
Toch is er denk ik een verschil tussen echt wel willen en echt echt willen...beetje moeilijk uit te leggen. Ik denk dat je omgeving een heel grote rol speelt. Vooral papa. Oudste van vriendin kreeg ondanks alle goede voornemens na drie dagen fles, want papa had z'n geliefden al genoeg zien lijden. En er was niemand in de omgeving die kon uitleggen dat dat echt allemaal beter zou worden. Mijn man gaf me op dag drie een geestelijke trap onder de kont om door te zetten, omdat hij het geluk had op dat punt goed ingelicht te zijn (en voor de bevalling had ik hem ook gevraagd dat zo te doen, niet me zielig vinden, maar me verder krijgen). Ik denk dat je als je echt echt echt wilt je je omgeving van te voren vraagt om je door dips heen te slepen. Maar ook hier weer, voorlichtingsprobleem...je moet wel weten van te voren dat dat soort dips dips zijn en geen aanwijzingen om te stoppen. Dankzij die slechte ervaring fan vriendin waren wij beter voorbereid.
ik zou willen dat ik iemand had gehad die mij goed advies had gegeven en me een beetje gestimuleerd had... Ik heb 7,5 maand aangeklungeld (met advies van hier en een lk dat wel) maar het enige wat ik van iedereen (inclusief mijn man) kreeg te horen is: joh geef toch de fles, veel makkelijker... grrrrr
Ik heb 2 bv periodes van 6 mnd spruw/candida gehad. Mijn man werd bijna 'gek' als hij zag hoe een enorme pijn ik had (het zat tot diep in mijn melkgangen) en hij kon absoluut niet begrijpen dat ik het persé vol wilde houden. Hij heeft me gelukkig niet gepusht om te stoppen... Ik heb mezelf gedwongen om de 6 mnd vol te maken (met letterlijk bloed, zweet en tranen) Toen ik aan de 3e bv poging begon was mijn man echt niet zo enthousiast. Hij weet wat voor doorzetter ik ben en zag de bui alweer hangen. Het leek ook deze keer dezelfde kant op te gaan als de voorgaande twee keren, maar ik heb weer doorgezet en na 6 mnd was de candida verdwenen en heb ik kunnen voeden tot 15 mnd. (toen was het op, maar over 6 mnd mogen we weer en ik trek me er niets van aan wat mijn man er van vindt...)
@mamav4: dat speelt bij mij ook mee, dat ik geen vriendschappen op het spel wil zetten. En uiteindelijk heeft deze vriendin ook alleen maar gezegd dat ze het wilde proberen. Ik laat het er dus maar bij. Maar ik vind het wel (plaatsvervangend) jammer voor haar. Ikzelf geef echt alleen bv omdat ik het zo leuk vind. Dat intieme, van ons samen. Dat gun ik een ander natuurlijk ook. @dirksmama: daar heb je gelijk in. Als je van tevoren weet dat die dip gaat komen en je weet dat je dat kan overwinnen, kan je alle zeilen bij gaan zetten. Ik denk dat veel mannen dan ook wel mee willen werken trouwens. Maar dan moet je dat dus wel weten van tevoren. En ik wist dat niet bij de oudste. (En bij de jongste heb ik geen dip gehad...J)
Ik snap heel goed dat je het plaatsvervangend jammer vindt voor haar, want ze mist toch een heleboel waar jij (en ik ook) zo enthousiast over zijn. Ik denk dat het snelle opgeven/stoppen genoeg zegt over haar gevoel bij bv. En dan kan je praten als Brugman, maar dat werpt waarschijnlijk toch geen vruchten af. Verspilde energie dus... Stop die maar lekker in het genieten van je eigen bv momenten!
Ik vind mijn vriendschappen ook belangrijker dan de voeding voor een baby. Maar ik merk wel dat borstvoeding vaak nog maar het begin is van een heel andere omgang met kinderen. En ook de omgang met kinderen wil ik niet in de weg laten staan van vriendschappen, maar je merkt wel dat je ook bij lange diepe vriendschappen dan toch opeens een paar jaar hebt waarin je minder aansluitingspunten hebt. Goede sterke vriendschappen doorstaan dat allemaal gelukkig.
Ik wil even reageren op het stukje rond de kraamverzorgster. Ik werk zelf als kraamverzorgster en krijg ook wel gezinnen die heel graag borstvoeding willen geven en vragen om goede begeleiding. Maar heb ook wel eens een gezin gehad die na een paar dagen afhaakte omdat ze s nachts kloven had gekregen door slecht aanleggen, het pijn deed en ze wilde stoppen. Dan vraag ik 1x of ze echt willen stoppen of het nog even willen aankijken met hulp van mij. Er zijn natuurlijk oplossingen om van kloven af te komen. Maar als ze dat niet willen en abdrupt willen stoppen, dan kan ik weinig anders doen dan het accepteren. Als ik nog een gaatje zie, dan probeer ik het wel, maar anders houdt het echt op. Probeer vaak wel uit eigen ervaring aan te geven dat het bijna nooit allemaal vlekkeloos gaat de eerste weken en merkte dat in de tijd dat ik nog kolfde in de gezinnen, dat vrouwen ook erg stimuleerden (al vroegen die zich dan wel af of ze niet te weinig hadden als ze moesten kolven en ze dagen mijn flessen vol). Maar ben het eens met dirksmama dat er verschil zit tussen willen en willen.
Ik zou het ook moeilijk vinden om hulp te bieden, ik zou zeker niet pushen. Ik heb zo vaak op het punt van stoppen gestaan de eerste 2 maanden. Gelukkig is m'n man erg voor bv ( mee geweest naar info avond) en heeft me regelmatig een peptalk gegeven. Denk niet dat m'n keus beinvloed had kunnen worden door een vriendin met goedbedoelde adviezen. Je moet er mentaal voor gaan.
Ik ben het helemaal met jullie eens hoor. Ik moet me er nu niet meer mee (willen) bemoeien. Het is haar keus. Ik denk trouwens ook dat haar man er niet voor 300% achter staat. Geen idee hoor, maar dat is zo mijn inschatting. Bovendien heeft hij een (enorme) eigen zaak en zal er toch veel op haar aankomen, dus als het dan niet lekker loopt, begrijp ik best dat ze denkt dat een fles makkelijker is. Ik vind het alleen zo lastig omdat ik toch verwacht dat ze er in de toekomst wel spijt van gaat krijgen. Dat heb ik met meerdere vrouwen om haar en mij heen ook gezien. Die zeggen nu dat ze het bij een tweede toch wel weer willen proberen. Weet je, het is zo suf. Je moet gewoon even doorzetten en dan krijg je er zoveel voor terug. Wat is een paar weekjes bikkelen nou op een mensenleven? Maar ja, op dit moment (in de kraamweken) lijkt het vast een loden last en dan kijk je niet zo ver vooruit.
Adves geven vóór dat er gestopt is; ja graag! Niet als het kalf al verdronken is, heeft helemaal geen zin en ik ga niet als jantje irritantje in iemands nek hijgen als ik merk dat er achter de beslissing van het stoppen gestaan wordt. Als er nog hoop gloort en iemand heeft verdriet en spijt, dan gaan we ervoor; natuurlijk!