Heel herkenbaar! Het raakt me te lezen dat jij en marb hier ook doorheen gaan. Echter kon ik mijn kinderwens écht niet los laten. Daarom wachten wij tot de kinderen wat ouder zijn. De jongste wordt 5 in mei en dan gaan we kijken of het gaat lukken. Wel via de mmm (ook dat nog eens). En die zorg voor de oudste (ass) zal levenslang zijn voor ons. Dan kan er net zo goed een baby bij die hopelijk wel helemaal gezond is. En dat vind ik zo spannend...
Emir, mijn man wilde in eerste instantie ook geen derde. Maar hij zag hoe moeilijk ik het had en vond mijn verdriet zwaarder wegen dan zijn 'ik vind het wel prima zo'. Hopelijk komen jullie er uit samen!
Ik herken je gevoel zo goed... Alleen had ik het na de derde en na de vierde dan niet zo erg (alleen de eerste paar maanden), want dat was een zorgenkindje en ik had eigenlijk wel na 6 maanden zoiets van dit nooit meer. Maar onverwachts zwanger van ons cadeautje en na een loodzwaar eerste jaar omdat het voor mijn man na 4 eigenlijk echt klaar was hebben we nu onze draai gevonden. Maar al vanaf dat hij een maand of 9 is is het verlangen naar nog een kindje er weer en deze is nog nooit zo heftig geweest als nu. Ik huil niet dagelijks dat absoluut niet, maar als mijn menstruatie weer doorkomt ben ik toch van slag, ondanks dat we voorbehoedsmiddelen gebruiken en ik weet dat een zesde er niet kan en mag komen is er aan de ene kant de hoop, maar ik was deze maand 2 maanden overtijd en toen was er ook paniek want wat als ik wel zwanger zou zijn. Dit bleek gelukkig niet zo te zijn, maar ik was er wel weer erg mee bezig. Ik heb nu besloten hulp in te schakelen en ik ga morgen naar de huisarts voor een verwijzing voor sterilisatie. Ik kan er nog niet achter staan en ik zie er ook wel heel erg tegenop, ook tegen de sterilisatie zelf, maar ik hoop dat ik het dan los kan laten en het goed is. Met mijn man kan ik er helaas niet over praten die begrijpt het niet en is alleen maar blij dat ze groter worden, dit wordt ook regelmatig gezegd en dat doet dan weer even pijn. Sterkte ermee en ik hoop dat jullie er samen uitkomen
Ik ben zo blij dat ik dot onderwerp gestart ben. Eerst wilde ik het noet doen, soms dacht ik dat ik me aanstelde maar als ik dot nu lees ben ik absoluut noet de enige. vlinder84, ik hoop ook stiekem dat mijn man nog bij draait. Zijn er bij jullie inmiddels ook 3 kindjes nu?
Mijn 2e kindje is nu 6 maanden. Ze had een pittige start met reflux en kiss-syndroom. Nu is het echt een lachebekkie en kan ik me nauwelijks voorstellen dat dit mijn laatste kindje is. Ik heb ook steeds gezegd dat ik best een 3e zou willen. Manlief wil er niks van weten. Ik laat het maar zo. Wie weet ooit in de toekomst.
Nog niet. Er spelen wat problemen mee helaas. Zie mijn vorige bericht maar weten dat het wel komt geeft wel rust.
Ha ja sorry, ik lees het weer terug, had even niet door dat jij 2 berichten achter elkaar had gepost. Hopelijk komt het allemaal goed
Hier wilde mijn man ook echt niet! Dat heeft best wat maanden geduurd maar uit eindelijk wilde hij toch wel gelukkig. We hebben er toen ook een tijd niet over gesproken en na die tijd kwam het weer aan bod en toen wilde hij het dus wel. Hij zag saarvoor alleen maar beren op de weg maar toen we dat goed hadden besproken viel t allemaal wel mee. En toen twijfelde ik heel lang haha lekker handig,maar uit eindelijk zijn we er 5 maanden terug toch echt voor gegaan! Succes ik hoop dat jouw man zich ook nog bedenkt!
Oh, ik zie dat ik niet duidelijk ben geweest Ik heb in mijn hele leven 5 miskramen gehad, 7 zwangerschappen dus in totaal. 2 miskramen voor onze oudste, toen oudste dochter, toen miskraam, toen jongste dochter en daarna nog 2 'miskramen' (heel vroege zwangerschappen die misgingen). Ik snap gewoon niet waarom het de afgelopen 6 maanden niet lukte. Ik werd ALTIJD direct zwanger. Had wel er rekening mee gehouden dat het wat langer zou duren, maar niet dat het helemaal niet zou lukken. Nou is 6 maanden nog niet zo heel lang natuurlijk, maar ik heb in elk geval geen baby
Dit hadden wij dus ook. Ik wilde al veel langer en toen hij van de zomer zei dat hij zich bedacht had was ik echt heel blij. Maar ik kan me niet voorstellen dat hij nog eens bedenkt...
Fijn dat je uitzicht hebt op dat jullie het in elk geval gaan proberen. Ik hoop heel erg dat het gaat lukken! Lijkt me toch altijd een heel heftig proces als je een kindje hebt verloren. Hoeveel kinderen je ook krijgt, je hebt altijd het gevoel dat er eentje mist. Hier zijn de meiden ook al wat ouder: de jongste is net 6 geworden. Daarom was het wel een beetje nu of 'nooit' afgelopen periode. En nu lijkt het dan erop dat het 'nooit' wordt.
Heel herkenbaar dit. Heb vlak na de bevalling een post geopend omdat ik meteen nog een 3e wilde. Bevalling verliep zo snel en voorspoedig dat ik tijdens de bevalling al zei dat ik er zo echt nog wel een wilde. Idioot he? Ik dacht dat het de hormonen waren en dat kan nog steeds maar de wens is heel groot bij mij. Mijn man zei eerst nee en nu zegt hij dat hij nu ook tevreden is en het even aan wil kijken. Ik mag de "permanente" babyspullen iig nog niet weg doen. Wij gaan binnenkort ook nog verhuizen naar een nieuwbouwhuis dus we hebben ook wel even genoeg. Maar eind van het jaar ga ik er wel weer over beginnen. Hopelijk wil hij ook maar ben wel zover dat als hij echt niet wil ik dat wel kan accepteren, hoe moeilijk ook. Wil dat we er samen achterstaan en als we het doen het ook echt samen doen. Hopelijk draait jouw man, als het ingedaald is, bij 😘
Als ik jullie verhalen lees krijg ik steeds weer goede hoop. Na bijna een week geen traan te hebben gelaten heb ik vandaag weer zo'n dag. Vreselijk om alleen maar hier mee bezig te zijn. Ik probeer maar weer positief te zijn maar o wat kan het toch vervelend zijn om je zo te voelen.
Ik zal je ook hoop geven maar dan de andere kant op. Als je man niet overstag gaat en er dus geen derde komt, kun je je verdriet verwerken en echt oprecht achter je laten. Dat is mij ook gelukt, al is het dan om een andere reden. Succes!
Daar ga ik ook vanuit dat het lukt, hoop alleen dat dat verwerkingsproces niet een eeuwigheid duurt. Fijn dat het jou gelukt is. Heb je een soort afleiding gezocht?
Hier was het juist andersom. Ik vond het prima zo, maar mijn man wilde heel graag een derde. Helaas is onze zoon te vroeg geboren en iets na zijn geboorte overleden. Het was voor mij daarna helemaal klaar. Maar mijn man blijft die wens houden en ben erdoor weer overstag gegaan..
Nee, ik heb het juist bewust doorleefd, het gevoeld. Wegduwen maakt het juist erger denk ik. Het was pijnlijk maar man en ik konden er goed over praten en dat scheelde. Opeens was het over.. geeft wel veel rust.
Oh wat heftig sta jij er wel achter om er weer voor te gaan? Ik vind het toch anders voor ons vrouwen, omdat het nogal wat is voor je lichaam en geest. Maar neem aan dat jij er wel naar uitkijkt dan?