Zoals je zelf al zegt was je al boos op haar. Je hebt na dat geen behoefte meer gehad aan contact anders had je die wel met haar opgenomen. Ik vind dat je niet mag oordelen over de keuzes die zij gemaakt heeft na het overlijden van haar man. Zoiets toen veel met een mens, iedereen reageert er anders op en gaat er anders mee om. Eerlijk gezegd had ik ook alleen maar mensen op de begrafenis uitgenodigd die ik zou zien. Ik vind als je elkaar bij leven niet meer ziet dan hoeft het ook niet bij een uitvaart. Natuurlijk heeft ze je gekwetst maar ze heeft ook heel veel meegemaakt. Dat je ondanks dat ze haar man verloren is daar niet overheen kan stappen zegt genoeg.
Ik vind dit een kromme redenering eerlijk gezegd. En ik durf het bijna niet te zeggen, maar ook behoorlijk egoïstisch. Wellicht wilde ze wel, maar kon het niet aan, of durfde niet, of was enorm depressief of wat dan ook. Het gaat in een dergelijke situatie toch ook niet om jou? Het gaat erom of zij haar rouwperiode achter zich heeft kunnen laten. Het feit dat ze het het initiatief neemt nu contact op te zoeken spreekt juist voor haar. Maar uit je reakties begrijp ik dat je geen contact meer wil, en dat is jouw goed recht. Nogmaals, ik val jou niet aan, ik probeer me in haar situatie te verplaatsen.
Natuurlijk is het heel moeilijk voor haar allemaal, dat begrijp ik wel. Maar even voor de duidelijkheid; er zit 15 jaar!! tussen de geboorte van haar zoontje en de mijne. Het is niet zo dat zij de stilgeboorte én het overlijden van haar man in korte tijd had. En hoe moeilijk het ook is wanneer je kind overlijdt (zie mijn onderschrift) dat wil nog steeds niet zeggen dat je dan, in haar eigen woorden, je beste vriendin niet eens een felicitatie kan geven wanneer zij een kindje krijgt. En ik begrijp ook wel dat ze misschien niet direct aan ons gedacht hebben toen haar man ziek werd en overleed, maar om daar dan 3 jaar mee te wachten.....ik begrijp het niet, echt niet.
Je laatste zin zegt het dan toch eigenlijk al?? Je bent er klaar mee. Finito. Dan zou ik het hierbij laten. Hoe moeilijk dit voor haar ook zou kunnen zijn. Tis een beetje hetzelfde als ik en mn broers. Daar ben ik ook zo klaar mee. Ik vind het alleen bizar irritant dat iedereen om ons heen mij er constant op wijst dat ik te hard ben en bla bla. Maar bij mij is de koek op. Het klinkt alsof jij dat ook hebt. En ik zou dan ook geen tijd meer in zo een investeren.
Ik vind je wel heel hard eigenlijk. Iedereen gaat anders om met verlies van zijn if haar kindje en partner en het lijkt me het ergste wat me kan overkomen. Tuurlijk had ze jullie moeten feliciteren en had ze boven haar gevoelens en emoties moeten staan toen, maar ik lees ook niet terug hoeveel moeite jij nog hebt gedaan , terwijl je wist hoe moeilijk de geboorte van jullie zoon voor haar was. (Dat heb je overigens misschien wel gedaan! Maar dat weet ik niet, lees het niet terug in je bericht. Bedoel het niet aanvallend) En ja als er dan een jaar geen contact is en je partner wordt ziek, is de drempel wel heel groot en had ze natuurlijk ook wel wat anders aan haar hoofd.. Ik vind het heel wat dat ze contact heeft gezocht, maar wat je ermee moet doen kan ik niet zeggen. Ik zou wel naar haar willen luisteren, horen waarom dingen zo gelopen zijn als ze zijn. Maar als jij zo boos bent op haar, is de stap misschien ook gewoon te groot om open te kunnen luisteren/begrijpen en dan hebben jullie er beidde niks aan. Het enige wat ik kan zeggen, laat het ff bezinken, laat je boosheid ff zakken. En nog als aanvulling, heeft er meer gespeeld? Zoals ik het lees, vind ik het nogal wat, zo boos zijn omdat iemand niet aan jou verwachtingen voldoet na het verlies can kind en man. Ik kan me gewoon niet voorstellen dat je alleen daarom kwaad bent.. maar ik zit okk niet in jou situatie. Misschien zou ik me dan ook gewoon anders voelen. Sterkte meis! Het is sowieso moeilijk en kit voor jou nu even!
Maar als het niet begrijpt kun je haar toch om uitleg vragen? Bijvoorbeeld in een korte brief ? waar ben je bang voor?
Ik begrijp je frustratie wel, maar je bent wel erg hard en op jezelf gericht. Vlak nadat mijn vader was overleden na een heftig ziekbed van een jaar, kreeg ik van iemand die ik toen als goede vriendin beschouwde de opmerking dat ze het heel erg vond dat ze van iemand anders moest horen dat mijn vader was overleden. We hadden in die periode minder contact, en dat zal zeker aan mij hebben gelegen, maar zeker ook aan haar. En als iemand dan op zo'n moment zwaar beledigd is, terwijl ik alle ballen hoog probeer te houden omdat mijn moeder daar absoluut niet meer toe in staat is, ja dan is de vriendschap voor mij ook zeer snel bekoeld. Ik geloof dat dat meteen een van onze laatste contactmomenten is geweest. Nu is deze situatie niet hetzelfde als wat jij beschrijft, maar toch bekruipt mij wel meteen weer dat gevoel. Het is zo 'makkelijk' om iemand hiervan te beschuldigen 'je hebt me niks verteld!' maar op zo'n moment kun je echt niet alles tegelijk hebben. En als je dat dan van iemand te horen krijgt, doet dat heel veel pijn. Ook al is het inmiddels een paar jaar later, ik zou heel voorzichtig zijn met dat soort uitspraken. Het is niet alleen haar fout.
Ja, er heeft meer gespeeld, maar is zo lastig om in de openingspost te zetten omdat het zo lang wordt dan Het is voornamelijk dat alle contact altijd van mijn kant af moest komen, zij nooit zelf belde om wat te noemen. Dat heeft destijds al eens tot een breuk van 2 jaar ongeveer geleid. Dat is toen uitgepraat, omdat ik ook toen contact opnam. Om me 3 jaar later dus hetzelfde te flikken. In dit geval was de geboorte van onze zoon dus de reden. Ik heb geen zin om op te komen draven wanneer het in haar straatje past. je bent een vriendin of niet: door goede en slechte tijden heen. Ik heb haar altijd gesteund na het overlijden van haar kindje, altijd haar verhalen aangehoord over van alles en nog wat (niet alleen over hun kindje). Is het dan zo moeilijk om dan een felicitatiekaartje te sturen? Desnoods met erin geschreven dat zij niet naar het geboortefeest en doopfeest wilden komen. Dat was voor mij voldoende geweest.
Jij vult wel heel veel in voor je vriendin. Hoe ze tegen jou had moeten reageren in allerlei situaties. ik denk dat je daar mee moet proberen te stoppen. Want dat werkt niet. Ik snap dat je gekwetst bent door haar. Misschien moet je dat proberen opzij te zetten. Als je alleen nog maar contact wil hebben met haar om haar de waarheid (je boosheid) te vertellen, dan zou ik dat niet doen. Dan heb je geen behoefte meer aan een vriendschappelijk contact en dan zou ik het gewoon zo laten. Ik denk niet dat zij zit te wachten op verwijten.
Misschien een goed moment om het haar dan uit te laten leggen? Je vult nl al bij voorbaat alles voor haar in. Wil je het begrijpen dan geef haar de ruimte om je vragen te beantwoorden en wil je dat niet dan is dat je goed recht en kan je dat ook gewoon aangeven.
Ik snap je boosheid niet. Jij wilde geen contact meer, en er is jaren geen contact geweest. Dan kun je haar niet kwalijk nemen dat zij jou niet heeft betrokken hierin. Ze had geen enkele plicht om het jou te vertellen, het is haar man en jij was geen onderdeel meer van haar leven. Ik denk dat jij zo reageert omdat je haar nog steeds mist en had gewild dat het anders was gelopen. Maar daar heb je zelf ook veel invloed op gehad. Daarom is het beter om t wel een kans te geven.
Ik begrijp dat je even flink geschrokken bent van het nieuws dat die man dus overleden is zonder dat jij dat wist. En dat er meer speelt dan dat. Maar toch begrijp ik ook dat zij er niet bij stil gestaan heeft of behoefte gehad heeft om iedereen te verwittigen die ze al een jaar niet gesproken heeft. Daarbij heeft zij uiteraard haar versie van het verhaal en haar gevoel daarbij..dus is het van haar uit gezien niet gek te denken dat zij jullie niks heeft laten weten omdat er toch al geen contact was.
Nee, het is andersom: ik ben de laatste die contact heeft opgenomen met haar, daarna heeft zij nooit meer iets van zich laten horen. Zij heeft mij uit haar leven gegooid en nu wil ze ineens weer contact. Daarbij waren het toen geen jaren van contact: het was 1 jaar. uiteraard had ik gewild dat het anders was gelopen, maar dit was haar keuze blijkbaar. En ik vertik het om nu, nu ze ineens weer aan me dacht (want ze was lang mijn woonplaats gereden en dacht ineens aan mij, vertelde ze mijn man) dat ik op kom draven. Ik blijf ook na dit topic bij mijn besluit. Dank jullie wel voor de (nog heldere) inzichten.
Ze had je moeten feliciteren, een kaartje moeten sturen dat ze niet kon komen naar t doop feest, een rouwkaart sturen. ik denk dat je misschien teveel van haar verwacht hebt. Ze kon niet aan je verwachtingen voldoen, om wat voor reden dan ook. En dat heeft je gekwetst, heel begrijpelijk. Maar ik zou dat niet meer ter sprake brengen. Als je, zonder dat uit te praten, het niet meer ziet zitten om contact op te bouwen zou ik het hierbij laten.
Mijn zusje is 1.5 jaar geleden haar man verloren ze was net 10 maanden getrouwd hij was 30 jaar. Geloof mij op dat moment denk je echt helemaal nergens meer aan, je overleeft gewoon en meer is het gewoon niet. Ik vind het wel juist heel moedig van haar dat ze nu de eerste stap zet en contact zoekt met jou. En over het niet feliciteren toen jullie zoontje werd geboren ik zou daar echt niet gigantisch over vallen echt niet. Ik zou het gezien haar verleden nog begrijpen ook zelfs na 15 jaar want geloof mij voor jou is het AL 15 jaar maar voor haar voelt het als MAAR 15 jaar. Gezien jullie verleden samen vind ik dat jullie op zijn minst als volwassen mensen een gesprek met elkaar kunnen hebben.
Sorry hoor, maar is dat niet wat jij en eigenlijk iedereen verwacht of op zijn minst mag verwachten van iemand die zich je beste vriendin noemt? En ja, dat heeft mij zeker gekwetst. Zou jou dat niet kwetsen dan? Dat je beste vriendin je geen felicitatie zou sturen wanneer je kindje geboren wordt? Zou jij je niet gekwetst voelen wanneer je na 3,5 jaar te horen krijgt dat haar man overleden is, en je zogenaamde beste vriendin blijkbaar pas aan je denkt, wanneer ze langs je woonplaats rijdt? Nou ik wel, ik voel me gekwetst. En ik denk dat zowat iedereen dat zou zijn in zo'n geval.
Dat ze langs je woonplaats reed en aan je dacht is niks bijzonders.....ik denk zo vaak aan een oude bekende nav iets onbenulligs of gewoons.... Maar dan ga ik daarna geen contact zoeken met die persoon, dus ik denk dat ze oprecht wel contact wil. Maar goed je besluit staat vast. Prima. Dan zou ik een bericht terugdoen dat je daar geen behoefte aan hebt zonder verder verwijten etc te maken.
Dat is het wel, want ik woon 160 km bij haar vandaan. Dus blijkbaar heeft ze al die jaren niet eerder meer aan mij gedacht, maar pas toen ze langs mijn woonplaats kwam weer een keer. En ik stuur haar geen bericht, dat mag mijn man doen, hij heeft haar op facebook toegevoegd.