Hier is dit bovenstaande dus het zelfde. Ik zeg dan pardon, waarom zou dat zielig zijn of erg... staan ze met een mond vol tanden. Een jongen zou ook leuk zijn geweest maar het werd toch echt een 3e meid waar we echt trots op zijn.
Hier 3 meisjes. Ik had dit niet kunnen bedenken, haha. Heb beide zwangerschappen echt heel erg gedacht (en ook wel gehoopt) op jongens. Vroeger zag ik mezelf ook alleen met zoons als ik dacht aan de toekomst. Zeker toen we wisten dat de tweeling meisjes waren moest ik heel ff slikken. Twee jongens had me zo leuk geleken. Maar goed, ik was er ook zo weer aan gewend. En weetje, ik voel me nu een echte meisjesmoeder. Roze domineert hier de waslijn, de oudste en ik lakken nagels samen en maken onze haren mooi, ik kan niet wachten tot ik dat met de jongsten ook kan gaan doen. Ik kan eerlijk zeggen dat toen ik eenmaal gewend was aan het idee van 3 meiden en zeker nu ze ook daadwerkelijk bij ons zijn, ik nooit meer heb gedacht; jammer, geen zoontjes. Laatst dacht ik nog aan zoontjes en toen dacht ik in een opwelling; wat goed dat ik geen zoontjes heb, want hoe kleed je een jongetje in vredesnaam hip en hoe doe je z'n haren. Goed, heel oppervlakkig misschien, maar zo kan je dus veranderen. Je gaat vanzelf zielsveel van je kinderen houden en je kan je binnen no time niet meer voorstellen dat je je heel even lichtelijk teleurgesteld voelde na de echo. Wat ik wel irritant vind, zijn de opmerkingen die ze maken naar mijn man. Of we nu nog een vierde willen omdat we toch een jongetje moeten krijgen. En dat hij het vast zwaar heeft. Irritant!
Mijn vriend komt uit een echte meiden familie, en zijn omgeving neemt aan dat hij graag mannelijke versterking wil. Dat was al zo bij onze eerste.. Dat toen we hoorden dat het een meisje werd er aan hem werd gevraagd of hij al van de teleurstelling was bekomen. Uhh.. welke teleurstelling? Hij was en is super trots op onze kleine meid. Als we een tweede zouden mogen krijgen , zou ik het wel leuk vinden; een meisje en een jongen. Maar twee meiden lijkt me ook fantastisch, heb zelf een hele goede band met mijn zus. Mijn vriend heeft ook geen voorkeur, terwijl onze omgeving nu al vaak zegt dat we nu vast een jongetje er bij willen. Dat vind ik zelfs een beetje respectloos.. Onze dochter heeft echt moeten vechten voor haar leven. Wat kan mij het dan schelen wat het geslacht is.. 'Als het maar gezond is'
Heel herkenbaar TS, stond er bijna het zelfde in als jij. Werd zwanger van de tweede, mijn omgeving was zo overtuigd van een meisje en ik hoopte zelf daar ook zo op. Heb mijzelf altijd als een meisjes mama gezien, ook wel de wens voor een jongen maar het liefst een van beide. Ondanks dat toch een taart gedaan met Fam na de geslachtsbepaling.. En jahoor een jongen. Heb echt gehuild later dat ik alleen was en eerlijk vind het soms nog wel moeilijk. Maar vooral het misschien afscheid moeten nemen van een droom die ik altijd heb gehad niet om mijn kleine man in mijn buik die onwijs gewenst is. Ben echt stapel gek op mijn eerste zoontje en dat ga ik ook zeker zijn op mijn tweede zoon. Dus jouw idee van wachten tot de bevalling is echt niet verkeerd. Het is jammer dat mensen er zo heftig op reageren terwijl er echt zoveel mensen zijn met een voorkeur. Vind dat dat moet kunnen zolang je uiteindelijk wel kan loslaten. Succes meid! Hoop dat je snel zwanger bent!
Misschien dat je dan ook even mijn handtekening moet lezen Shart Ik doelde met mijn opmerking meer op het feit dat TS aangeeft dat ze niet weet hoe ze moet reageren op "geslachtsgebonden opmerkingen" van haar omgeving.
Ik vind het heel hard gezegd, ik denk dat het natuurlijk is en ook 'druk' van buitenaf.. Dit is niet een gevoel wat je zo maar kan uitschakelen. En dat betekend niet dat je niet van een kindje van het andere geslacht zou houden, maar je moet misschien even schakelen. Heel natuurlijk, omgaan met een kleine 'teleurstelling' (bewust tussen haakjes, want het is geen teleurstelling). Ik begrijp je heel goed hoor TS! Maar ik weet zeker dat zodra jullie het geslacht weten, je net zo blij bent met een jochie of een griet! Hier dacht iedereen trouwens dat ik een jongensmama zou zijn en alleen maar jongens zou krijgen, maar bij het begin van deze zwangerschap voelde ik het 'aan mijn vruchtwater' dat het een meisje zou worden. Heel stom, maar dat zei mijn gevoel echt. Maar toch zei ik tegen iedereen dat ik geen idee had en waarom zei ik dat.. dat mocht het toch een jochie zijn, dat mensen zouden denken dat ik teleurgesteld zou zijn.. Het is zo stom, maar zo denkt 'men' nou eenmaal. Dat is hetzelfde dat iedereen nu tegen ons zegt 'nou dan zijn jullie wel klaar nu of niet?'. Geen idee of wij nog de wens hebben voor meer kindjes. Eerst deze maar eens ter wereld brengen dacht ik zo haha.
Al die opmerkingen van mensen, zucht het is nooit goed. Alleen jongens dan is het zielig voor mama, alleen meisjes dan is het zielig voor papa, heb je een jongen en een meisje dan ben je vast wel klaar en wil je niet meer kinderen hebben. Ik wist vroeger niet eens of ik kinderen wilde. Toen ik zwanger was "hoopte" ik op een jongen. Niet dat een meisje minder welkom was, maar ik zag mezelf meer als een jongensmama. Jurkjes, lang haar, vlechten oeffff ik kreeg spontaan een paniekaanval. Toch had ik bij de eerste al heel sterk het gevoel (vanaf het begin) dat het een meisje zou zijn. Bij de tweede begonnen bij ons ook de opmerkingen: je hoopt natuurlijk op een jongen, want dan heb je er van beiden eentje. Wat zal het zielig zijn voor je man als het nog een meisje zal zijn. We hebben een behoorlijk traject moeten doorstaan om uberhaupt zwanger te worden en aangezien een meisje de eerste keer wel meeviel (ja ook ik kan vlechten en ook ik kan leuke meisjeskleding vinden haha) vonden wij het enorm leuk om nog een meisje te verwachten. Afscheid moeten nemen van een droom heb ik niet echt gehad. Het voelt gewoon goed zo, maar mijn man wel. Hij hoopte echt op een jongetje, zodat hij zijn lego-obsessie kon doorgeven (maar ach dat kan bij een meisje ook ). Tips: ik laat het meestal langs me heengaan. Soms zit iemand in mijn irritatiezone en dan floept er wel eens wat uit, maar meestal denk ik van ach ze weten niet beter.
Ik snap je wel een beetje, wij hebben een dochter van 3 en zouden het erg leuk vinden als er een jongetje bij komt nu. Vooral voor de balans in het gezin. dochter en ik zijn water en vuur, dus als er nog een meid bij zou komen, hahaha!! Mijn gevoel zegt dat dit een jongen is, maarja, het is echt 50/50. In 1e instantie hopen we op een gezond kindje.
Hier ging het zwanger raken niet vanzelf,heeft 7 jaar en een hoop emotionele, lichamelijke en financiele rompslomp gekost. Maar echt wel dat ik stiekem een voorkeur had! Dat is toch niet meer dan menselijk vind ik. Het wordt pas ongezond als je je niet kunt verzoenen met het andere geslacht...
Zelf een voorkeur had ik niet. Mijn omgeving duidelijk wel. Dit deed me niks dacht ik. Tot we bij de geslachtsbepaling met 16 weken hoorde dat het een meisje was. Voelde echt alsof ik haar moest verdedigen toen we het gingen vertellen. Iedereen had immers zp graag een jongen gezien. Nu was iedereen natuurlijk super enthousiast toen we het vertelde. Maar hoe oprecht dat was? Uiteindelijk bleek het 4 weken later toch een zoon te zijn. De familie explodeerde van geluk en vreugde. Wat aan de ene kant heel leuk was. Maar dus ook duidelijk maakte dat hun vreugde om het (toen nog) meisje niet oprecht was. Zelf probeer ik dus nooit bij iemand te reden wat het wordt. Weet zelf hoe vervelend het is om dan niet aan die 'verwachtingen' te voldoen.
Dankjewel voor alle reacties! Wat een hoop herkenning zeg. Ik heb er al heel wat bruikbare tips uit gehaald.
Ik had en heb geen voorkeur. Wij krijgen juist vaak te horen dat het raar is dat we nu niet hopen op een jongen want we hebben tenslotte al een meisje. Nou echt we hebben totaal geen voorkeur, beide vinden we ontzettend leuk en in April weten we of het een meisje of een jongen is.
Ik zag altijd twee meisje voor mij als ik keek naar de toekomst. Ik weet niet waarom. Bij de oudste werd als eerste gezegd dat het waarschijnlijk een meisje zou zijn. Maar dat ik beter nog terug kon komen om zeker te zijn. Het was even schakelen toen ik hoorde dat wij een jongetje zouden krijgen. Tweede keer hoopte ik op een meisje. Ik wilde beiden graag mee maken. Dat bleek een jongetje. Ik schaamde mij voor mijn gevoel en ik was bang dat dit invloed zou hebben op mij als moeder zijnde. Maar die angst was totaal onnodig. Ik ben dol op mijn jongens. Ik ben zelf ook geen meisjes meisje. Ik vind het ook fijn om wat ruiger te spelen en zo. En plus punt is ook nog dat de kleertjes die te klein zijn en die ik met pijn in mijn hart uit de kast haal weer voor de kleinste bruikbaar zijn. En de leukste items bewaar ik voor een eventueel derde jongetje. Ik heb een miskraam gehad vlak voordat ik zwanger werd van de oudste. Soms vraag ik mij wel eens af of dat een meisje was geweest. Maar ik zou mijn kinderen voor geen goud willen omwisselen. En ik heb ook geen enkel verdriet van de miskraam. Als dat niet was gebeurd had ik ook niet mijn fantastische zoon gehad.
Ik snap je wel hoor! Ik had altijd het idee dat ik een jongens/meisjes moeder zou worden; ik ben niet echt meisjemeisje maar ook niet echt een stoer meisje dus voor mij leek het logisch dat ik jongens en meisjes zou krijgen. De eerste was een jongen, de tweede ook (mijn man was aardig teleurgesteld...) en de laatste is een meisje. Het voelt heel speciaal om de 2 jongens met hun zusje te zien, maar of het nou echt anders was geweest met een broertje?? Geen idee. We zijn nu heel blij met ons trio maar 3 jongens was ook fantastisch geweest! Zeker voor de kinderen!
Bij de eerste hadden we geen echte voorkeur. We waren allang blij dat ik zwanger werd. Maar diep in mijn hart was er wel een voorkeur voor een jongen. Ik heb zelf echt geen goede band met mijn moeder en ik was als de dood dat ik niet zou weten hoe ik een meisje moest opvoeden. En daarnaast voelde ik mij een echte jongensmama. Maar als het een meisje was gebleken had ik er net zoveel van genoten, want je weet niet beter. En dat is dan jouw wereld en het mooiste wat er bestaat natuurlijk. Je groeit in in je rol als moeder, van welk geslacht ook. Bij de tweede dacht ik echt zwanger te zijn van een meisje. Puur gevoel. En ik ging mij daar onbewust op voorbereiden, mijn gevoel was immers ontzettend sterk En net als bij de eerste, waar dat gevoel net zo sterk was, moest het dus wel zo zijn. Maar het bleek een jongen. En mijn eerste gedachte was: hoe kán dat nou? Maar ik was niet teleurgesteld. Ik vond het stiekem wel fijn. Want ik was al een jongen gewend en ik vind jongens echt superleuk. Bovendien voel ik mij echt een jongensmoeder. Ik ben niet zo van de prinsessendingen. Geef mij maar de wilde rouwdouwers Ik mag nu voetballen door de kamer, racen door de gang en stoeien op bed en bank. En de hele dag door word ik plat geknuffeld en ik heb zojuist nog twintig kusjes gekregen voor het slapen gaan. Het was even wennen bij de tweede, maar ik vind het echt helemaal geweldig zo. En ik ben niet zielig omdat ik geen dochter heb. Ik hoef ook niet van allebei. Het is ergens wel vreemd om te weten dat ik nooit zal weten hoe een meisje er van ons had uitgezien, maar wij zijn gelukkig zo. Mijn vader wilde wel graag een kleindochter. En die stak dat niet onder stoelen of banken. En bij de tweede was zijn reactie bij de geslachtsbepaling ook minder enthousiast. Maar hij wilde vroeger juist een dochter en is meer een meisjespapa. Dus dit is voor hem omschakelen. Zijn reacties had hij wel voor zich mogen houden, maar het doet niks af aan ons gevoel voor onze jongens.