Dat heeft ook pijn gedaan, wat rot! Klinkt voor velen misschien niet logisch maar op het moment dat wij kinderen mogen krijgen zullen wij de vriendin van mijn vader geen oma noemen maar gewoon bij haar naam.
Ik begrijp jou volledig!! Zou er ook niet blij mee zijn. Mijn dochter noemt mijn vaders vrouw (zijn al 25 jaar getrouwd) gewoon bij haar voornaam. Geen haar op mijn hoofd die er aan denkt om haar oma te laten noemen.. Nu ik zelf 'stiefmoeder' ben denk ik dat ik het heel jammer zou vinden als de jongens van mijn vriend mij hun kinderen bij hun voornaam laten noemen.. 😂 (Ach, mijn zgn stiefmoeder heeft de titel niet verdiend geloof ik... )
Ik snap dat het pijnlijk voor je is omwille van je MK. De vriend van mijn schoonmoeder is hier ook opa maar dan met zijn naam erachter. Mijn stiefmoeder heet geen oma (dat wil ze zelf niet en dat snap ik, ze heeft immers met mijn vader zelf twee jonge kinderen). Mijn ex-stiefmoeder (vorige lange relatie van mijn moeder) heet wel oma, mijn moeders nieuwe vriendin heet A. Het hangt een beetje af van de band die er is denk ik, als die tussen stiefzus en vader niet zo goed is, kan ik me wel voorstellen dat het je iets doet maar toch, je vader hoort wsl voor je stiefzus wel bij oma, hoe lastig dat voor jou ook is. Uiteindelijk zal jij degene zijn die je vader biologisch opa maakt en dat zal voor je vader heel speciaal en wellicht ook anders zijn.
Hier word de vrouw van mijn vader ook geen oma genoemd hoor. Dat wil ik absoluut niet, terwijl het echt een schat is. Maar mijn kinderen hebben maar 2 opa's en oma's.Als ze alle (oudere) personen waar ze het leuk mee hebben zo gaan noemen kunnen we die titel wel blijven uitdelen. De benaming opa en oma is voor mij net zo identiek als papa en mama. Dat heb ik hen van begin af zo geleerd en zij weten niet beter
Leuk hoe verschillend mensen daarover denken. Ik heb juist niet de bloedband die het opa en oma maakt maar de band met het kind. Zo is bijv de zus van mijn moeder (mijn tante) voor mijn kinderen 'oma *naam tante*' Omdat ze zo op mijn moeder lijkt en de kinderen haar ook veel zien/zich op hun gemak voelen. En de vader van mijn vriend is biologisch gezien wel opa, maar voor mijn dochter is ie 'wie-is-die meneer-toch?' Dus die noemen we geen opa. Ik vind het echt een titel die je moet verdienen door de relatie die je hebt met het kind, net als papa of mama trouwens. Overigens on topic: ben ik het met de anderen eens, dat jij het niet bepaalt voor hen, maar ik me wel kan voorstellen dat het onwijs steekt. Ik hoop dat je snel zwanger bent!
Ben het indd met de rest eens. Een nare en hele vervelende situatie, maar je moet omwille van de onschuldige kinderen je gevoel opzij zetten. Hier gaan we zoonlief die 2 word straks oma laten zeggen tegen de vriendin van mn vader. Na ruim 6 jaar heeft ze de titel inmiddels verdiend.
Ik begrijp je gevoel wel, maar toch.....Hij wordt toch opa, biologisch of niet. Hij gaat waarschijnlijk opa-dingen doen. bovendien vind ik het voor een klein kind ook makkelijker en duidelijker. Ik heb zelf een stiefvader, mijn oudste noemt hem bij de voornaam (maar die is ook al bijna 18) opa kwam pas toen hij al geboren was, dan is het wat lastiger. Maar mijn jongere kinderen van 2 en 4 noemen hem wel opa, en zijn eigen kleinkinderen noemen mijn moeder ook oma. Voor hen voelt het ook als opa en oma. Mijn oudste zoon noemt daarentegen de ouders van mijn man wel opa en oma terwijl dat ook biologisch niets van hem is. Maar voor hem zijn ze van heel kleins af aan opa en oma geweest.
Ik begrijp het dat het moeilijk is nu je in een moeilijke situatie zit, maar als je een paar jaar verder bent en je hebt zelf ook kinderen, dan weet je niet beter.... Mijn stiefmoeder word ook gewoon oma genoemd, mijn dochter heeft 3 oma's. Ik weet niet beter.... Sterkte! Ik snap je gevoel heel goed.
Ik snap dat het pijnlijk voor je is, echter dit is ook het leven van je vader, hij is gelukkig, en krijgt in principe wel een kleinkind. Het is zijn leven en jij kan niet voor hem bepalen of hij nou opa genoemd word of niet. Wel kan je aangeven dat het je pijn doet omdat je nog zo'n verdriet ervan hebt en het moeilijk vind. Sterkte meid, en ik hoop dat je straks weer zwanger bent en een gezond kindje in je armen mag houden
Oh dat zou ik ook heel naar vinden. Niet dat ze je vader opa noemen, maar dat jij 'm liever zelf opa had gemaakt. Na een mk lijkt me dat heel pijnlijk.
Heb niet alle reacties teruggelezen, maar net als de meesten snap ik je gevoel. Jij had je vader graag opa gemaakt en het feit dat een stiefdochter nu ook nog als eerste die kans krijgt maakt het waarschijnlijk helemaal zuur. Maar ondanks dat zal het moment dat je vaders dochter (jij dus) hem biologisch gezien opa maakt altijd heel speciaal blijven, ook al ben je misschien niet de eerste, wel degene die hem die titel niet trotser kan laten dragen.
Ik snap dat je het wel pijnlijk vindt, jammer dat sommigen zeggen dat je overdrijft, het zijn JOUW gevoelens en daar kan je niks aan veranderen! Ons kindje zal ook de stiefvader van mijn man opa gaan noemen, die omdat de vader van Frank overleden is en zijn moeder is alweer ruim 10 jaar samen met zijn stiefvader dus de situatie ligt anders. Ik snap wel dat jij graag had gewild dat je de eerste was, dat gevoel kan ik heel erg goed plaatsen want toen ik nog wel een goed contact had met mijn ouders, broer en schoonzus verkondigde zij ook ineens dat ze zwanger waren, mijn schoonzus was toen 23 jaar en ik alweer 30 jaar. Zij maakte mijn ouders voor de eerste keer opa en oma, en ja, dat deed toch wel even zeer en heb er echt wel een traan om gelaten. Daar is niks mis mee en dat is niet overdrijven, het zijn gevoelens en die heb je niet zelf in de hand!
Ik snap dat het pijn doet. Maar tegelijkertijd vind ik dat die kindjes er niks aan kunnen doen. En ik vind ook dat je meer opa's en oma's kunt hebben. Toen ik een relatie met mijn man kreeg waren mijn stiefkinderen 12 en 9. Zij zaten op een dag met mij in de auto en zeiden -geheel uit zichzelf- "wij willen jouw ouders graag bij hun naam gaan noemen en niet opa en oma. Maar jouw ooms en tantes, die wel graag oom en tante.". Waarop ik zei dat dat prima was en dat ze moesten doen wat ze prettig vonden en dat ik het knap vond dat ze er over hadden nagedacht en er zo met mij over konden praten. Nu vier jaar later zijn mijn zusjes hun tantes als ze het aan vreemden uit moeten leggen en heb ik ook al eens gehoord over mijn moeder: "ja, dat is een soort van oma". Ik vind het helemaal prima, mijn ouders vinden het helemaal prima. Vooral op hun eigen tempo laten gaan. Maar goed, zij waren dus al groter toen ze een stiefmoeder met aanhang kregen
Ik snap dat je verdriet hebt en dat dit een pijnlijke situatie, maar hoe je het ook went of keert, jouw vader hoort bij oma en bij oma's 'horen' opa's... Hoe ga je het uitleggen,waarom oma wel oma is maar 'opa' geen opa? Ik vind dat er geen verschil in zit. Zo heb ik 'broertjes en zusjes' die mijn ouders ook gewoon papa en mama noemen,al is er helemaal niks biologisch bij
Ik wil even van een andere kant reageren. Ik heb geen biologische ouders meer, en toen mijn zus zwanger werd, zeiden mijn pleegouders dat ze opa en oma werden. Wat deed dat zeer, want dat hadden mijn ouders moeten zijn. Ik vond het ook vreselijk toen ze mijn nichtje pakten, en zeiden dat ze de opa en oma waren. Echter zijn we nu 7 jaar verder, en 4 kleinkinderen. Het is voor een kind niets mooier om liefhebbende mensen om hun heen te hebben. En op school vertellen ze heel trots over hun opa en oma. En dat zijn ze ook echt voor ze. Geef het even tijd, je mag even de pijn voelen. Waarom niet! Het is jouw emotie. Maar hopelijk ga je het over een tijdje ook als iets moois zien.
Ik kan mij voorstellen dat het je pijn doet. Je reageert nu vanuit je emoties. Ik denk wanneer jezelf een kind krijgt, je dan ook minder heftig reageert. Je bent nu erg gevoelig, en het is niet niks wat je nu meemaakt. Sterkte.
Poeh...moeilijk en heftig Ik zou net als jij reageren. Jij bent de dochter en wil het liefst jou vader als eerste opa maken. Nu wordt hij wel opa van jou stiefzus. Lastig...je kunt waarschijnlijk alleen maar je gevoel bij je vader neerleggen...maar niet verbieden. Ik snap je gevoel wel.
Ik snap je. Ik was ook erg verdrietig toen wij al een hele tijd bezig waren en mijn vader een vriendin kreeg die al een kleinkind had. Ik denk dat het heel begrijpelijk is.. maar ik zou het eerlijk gezegd juist niet naar hem uitspreken. Wel dat je nog steeds verdriet hebt van de mk, maar niets over het feit dat hij nu toch opa wordt. Hij is waarschijnlijk enthousiast en het zou voor hem ook erg dubbel voelen denk ik.