Ik snap je wel, en ik snap ergens ook de andere kant van de familie omdat die waarschijnlijk geen idee hebben wat het gevoel van miskramen en lang wachten moet zijn. Dat ken je echt alleen als je de ervaring hebt. Mijn vader is al lang overleden en mijn moeder heeft al jaren een leuke partner met kinderen en kleinkinderen. Ze zijn ontzettend gek op mijn moeder maar zij ziet en noemt zich niet als oma. Sterker nog, toen het bij ons eindelijk lukte zei ze waar haar partner bij zat: nu word ik eindelijk ook oma. Toen zag ik ook een stukje gekwetste gevoelens bij hen. Heb ik mijn mama ook meegegeven. Aan haar gevoel mag ze trouw blijven, dus ze noemt zich geen oma maar het minder hardop uitspreken is wel zo netjes.
Ik denk dat je de miskraam een plekje moet geven en moet accepteren dat je vader een nieuwe relatie heeft. Ervanuitgaande dat het geen scharrel is moet je dat eigenlijk beschouwen als een nieuw gezin met bijbehorende familie. Dat ze eerst niets van je vader moesten hebben is natuurlijk gedrag. Altijd even wennen aan een nieuwe situatie. Hij is geen bloed-opa, maar opa zal het toch zijn straks. Ik begrijp het wel hoor, hoe je denkt, maar ik denk dat je dat moet proberen los te laten. Verwerk de miskraam want het is een kwelling voor jezelf als je het niet doet.
Ik snap je gevoel wel hoor maar ik vind ook dat je je er overheen moet zetten. Die kinderen hebben niets te maken met het verleden van jouw vader en het is voor hen alleen maar verwarrend als ze hem niet als opa mogen zien. Mijn oma heeft ook een man die niet mijn opa is. Vroeger wist ik niet beter of hij was m'n opa. Toen ik oud genoeg was om de constructie te snappen, is iedereen daar altijd open en eerlijk over geweest.
Lief! Fijn dat vele mijn gevoel begrijpen, bedankt! Het verdriet van de MK hakt er in. Dat de relatie met de vriendin van mijn vader en haar kinderen nooit echt goed is geweest dat helpt natuurlijk niet. Het zou denk ik anders geweest zijn wanneer dat wel zo was geweest. Het voelt nu alsof zij een leven hebben met mijn vader en ik daarin niet mee mag doen, ik word nooit uitgenodigd bij zaken zoals verjaardagen of andere uitjes. Alleen kerst vieren we met z'n allen. De vriendin van mijn vader bepaald dit. Na een paar jaar heb ik dat maar opgegeven. Ik wil er geen energie meer in steken, dat verklaart misschien ook waarom ik het zo voel.
Okee - ik bedoel dit met alle goedheid in mijn hard : Maarrr .... Ik begrijp echt dat dit erin hakt, maar ik denk dat je misschien je verwachtingen bij moet stellen. Je zegt dat je niet uitgenodigd wordt op verjaardagen? Zijn dat de verjaardagen van haar kinderen? of die van je vader en zijn vriendin? Want om je heel eerlijk te zijn, worden wij ook niet uitgenodigd op feestjes en verjaardagen van haar kinderen, en ik heb er nog nooit wakker van gelegen eigenlijk (nooit verwacht ook eigenlijk moet ik heel eerlijk zeggen). De verjaardag van je vader daar heeft niemand natuurlijk iets over te zeggen, als ik naar mijn vader wil, dan moet ze toch verrekte haar best doen om mij buiten de deur te houden hoor . Nou ... ik ben niet eerlijk ... het is 1 keer gebeurd, namelijk met Kerst. Ze vond het allemaal maar te druk, en vervolgens was er besloten dat niet alle dochters konden komen, maar alleen ik en mijn man, omdat wij namelijk geen andere ouders hebben (mijn schoonouders zijn beiden overleden) om naar toe te gaan en mijn zusjes wel. En dus ben ik uiteindelijk ook niet gegaan, zo'n onzin was dat. Is nooit meer voorgekomen overigens, de boodschap was luid en duidelijk overgekomen. Wat ik probeer te zeggen, kijk naar je eigen verwachtingen wat dat betreft. Zij zullen niet veranderen, alleen jij kan jezelf veranderen. Wij hebben ook lang problemen gehad met stiefmoeder, maar uiteindelijk ook gewoon geaccepteerd dat ze bij mijn vader hoort (al 25 jaar overigens) met alle bijzonderheden van dien.
en zo is mijn stiefvader wel echt "opa" voor onze dochter, en de vrouw van mijn vader.....tja....we zeggen wel "oma" maar dat ligt gevoelsmatig toch anders, ook omdat ik mijn vader niet echt zie als een echte opa. dus ja kan het wel begrijpen, zeker omdat jij je vader als eerst opa had willen laten worden, maar ach... als je contact niet zo goed is met ze zou ik me eerder afvragen of jij hem wel als opa zal zien (maar kan ook aan mij liggen dat ik als enige dat soort gedachtes heb )
Onze kinderen noemen mijn stiefvader ook opa en vind het erg logisch hij hoort toch bij het gezin hoe wil je anders dat ze je vader noemen?
Wel begrijpelijk, niet reeël. Maar bedenk wel dat als jou vader voor het eerst opa wordt van zijn eerste 'echte' bloedverwante kleinkind dat dat natuurlijk enorm speciaal voor hem zal zijn! Dan is een naam maar een naam
Sorry maar ik vind het zelfs gewoon belachelijk hoe je reageert... Je lijkt wel een klein kind! Nee dit is geen leuke reactie...
Heb jij daar nooit last van? Een gevoel wat misschien verre van reeël is. Wat je diep van binnen ook wel weet maar ja... je gevoel blijft je gevoel... Kun je niets aan veranderen. Ik vind je een harde reactie geven. Lijkt me totaal onnodig en niet respectvol.
Mijn "stiefvader" heeft zelf geen kinderen dus maakt het voor ons veel makkelijker. Maar we noemen hem niet opa maar gewoon bij de voornaam. Mijn vader is de opa...en die is helaas overleden.
Ik snap je gevoel wel maar zou er niet over beginnen. Het is maar een term en wel zo gemakkelijk voor alle partijen. Denk maar zo: het kindje zal hem het eerst opa noemen maar jouw kindje zal in de toekomst het eerste kindje zijn waarbij hij zich écht opa voelt.
Och lieve meis, dit is niet leuk! Je kunt denk ik weinig behalve accepteren. Dikke knuffel voor jou! Nou nou nou..
Wat verdrietig voor jou, ik kan me het gevoel heel goed voorstellen. Daarnaast dan weer heel fijn voor je vader, dat hij hiermee eindelijk geaccepteerd lijkt te zijn door de kinderen van zijn nieuwe vrouw. Ik zou dit dus even niet met hem bespreken maar aanmopperen tegen je partner, vriendinnen etc. omdat je het hem gunt dat dit alleen maar leuk is. Hoe jij je er ook over voelt en denkt. Als jullie wat verder zijn en hij hopelijk ook opa heeft mogen worden van jouw kind/kinderen kun je het nog een keer met hem bespreken, maar nu zou het zijn plezier, die je hem vast ook gunt vast vergallen en jij gaat je verdriet er echt niet door kwijt zijn. Dus zoek even steun bij andere geliefden en schrijf het lekker van je af op het forum. Ik baal voor je en wens je heel veel sterkte.
Het is helaas alleen aan je vader om te beslissen hoe hij genoemd wil worden... Jouw reactie is niet heel volwassen en komt op mij wat over als bezitterig (richting je vader) en jaloezie (vanwege je miskraam). Ik wil je niet kwetsen, ik weet dat een miskraam pijn doet aangezien ik er zelf ook één heb gehad. Maar je moet ook bij de werkelijkheid blijven. Het contact is hersteld sinds een paar jaar, dat is toch lang? Het is logisch dat je schoonfamilie niet altijd 1, 2, 3 even makkelijk accepteert. Ze moeten zich toch bewijzen.
Mijn vader is helaas overleden en heeft zijn kleinzoon nooit kunnen leren kennen. Mijn moeder is hertrouwd en mijn stiefvader is een super lieve opa.... ik heb mijn zoontje opgevoed dat hij 3 opa's heeft.... opa T opa P en Opa Huub (mijn vader) En je geeft aan dat de vriendin van je vader bepaalt dat jullie elkaar (hele fam incl haar kinderen) alleen met kerst zien.... Jouw vader heeft daar ook wel een stem in lijkt me.... Je kunt je gevoel aangeven aan je vader maar ik denk dat er meer niet helemaal lekker zit als ik het zo lees. Ik zou eerst proberen dat goed te krijgen en misschien loopt het straks ook wel lekkerder met de rest