Als dat het belangrijkste deel van je wens is en niet je éigen wens/verlangen naar een tweede, dan zou ik denk ik toch nog even heel goed nadenken over of het inderdaad zo positief is voor jullie zoontje om nog een kind te krijgen. Ik snap goed dat je het, ondanks alle ellende, voor jezélf de moeite waard kunt vinden, de prijs die jij/jullie voor een kind hebben moeten betalen. Die is heel hoog en dat is echt heel oneerlijk en verdrietig. Maar voor jou is de prijs het uiteindelijk waard geweest, en dat snap ik echt helemaal. En ik snap ook dat je dat eventueel nog eens zou willen doen voor je eigen verlangen. Maar vind je het ook eerlijk om je zoontje die prijs te laten betalen? Als ik je goed begrijp is het sowieso nodig dat je tenminste een week of 10 volledig plat moet liggen. Dan heeft hij dus een moeder die in die tijd volledig uit de running is, en mogelijk nog langer? Maar dat is het beste scenario. De kans is heel reëel dat jullie weer een fertiliteitstraject in moeten met alle emoties en stress en ook afwezigheid en fysieke ongemakken van dien. Dit neemt tijd weg van en legt ook druk op jullie zoontje; hij voelt jullie emoties en spanning ook allemaal. De kans is daarnaast reëel dat je weer een postpartum depressie krijgt (je hebt meerdere risicofactoren die je van tevoren al weet: zware zwangerschap, zwaar fertiliteitstraject, eerdere depressies en eerdere ppd). Indien je inderdaad weer een ppd krijgt, dan weet je dat je door je ziekte langere tijd helemaal niet de moeder kunt zijn voor je zoontje die je nu eindelijk bent. Al die dingen bij elkaar nemend: vind je dat een eerlijke prijs voor een broertje of zusje voor je kind? Is dat écht het beste voor hem op de lange termijn? NB Ik vind dat je eigen wens een legitieme reden kan zijn om het tóch te doen. Ik zou dit alleen zo scherp overwegen op het moment dat je wens vooral gaat over het geven van een broertje/zusje aan je zoontje. Want misschien zijn er ook andere manieren waarop hij een vergelijkbare band kan ervaren. En het is bovendien helemaal geen vaststaand gegeven dat jouw zoontje net zo close wordt met zijn broer/zus als jij met die van jou bent. Rondkijkend in mijn omgeving zie ik alle soorten broer/zusbanden - van heel hechte tot heel oppervlakkige tot geen contact, en dat ligt minstens zo veel aan de persoonlijkheden van de kinderen in kwestie als aan de opvoeding die ze meekrijgen..
@SD90 vanuit die ervaring snap ik wel dat je een broertje/zusje wel van toegevoegde waarde vindt. Hier is iedereen zo individueel dat het nog net niet beperkt is tot trouwen en rouwen, terwijl er geen ruzie is ofzo. Tja dan heb je meer aan vrienden voor je reguliere sociale interacties. Al weet je wel dat wanneer shit hits the fan t leger verrijst en na de shit onzichtbaar naar de achtergrond verdwijnt...blijft een rare gewaarwording en moeilijk uit te leggen. Hoop dat zoon en dochter samen kroegentocht gaan houden, mja garanties tot de deur. Nu is t 4 handen 1 buik, voor t zelfde geld slaan ze elkaar over 5 jaar de hersens in.
Dit is eigenlijk ook de strekking van wat ik wilde reageren. Het is super heftig wat jullie hebben meegemaakt en hoe fijn is het dan dat je er nu van kan genieten. Ik denk dat je er goed over na moet denken of je dat op het spel wilt zetten voor nog een tweede kindje. Ik ben zelf heel beroerd geweest tijdens mijn tweede zwangerschap waardoor er veel zorg op mijn man kwam en ik ons zoontje niet de aandacht kon geven die hij gewend was. Na de zwangerschap was het kantje boord voor mij, heftig voor mij, maar nog veel heftiger voor mijn man, zit je dan met je pasgeboren baby, niet wetende of het goed afloopt met je vrouw. Jullie situatie is niet hetzelfde, maar ik probeer even de kant van de man te schetsen, voor hem was het zo’n andere ervaring dan voor jou. Ik zeg niet daarmee ook niet dat je het niet moet doen/willen, maar wel dat je er echt goed over na moet denken waarbij je je ook in je man verplaatst. En geef dat tijd waarbij je het ook een tijdje laat rusten anders wordt het zo’n obsessie.