Ik zat toevallig aan de andere kant. Na de geboorte van mijn jongste was het voor mij al vrij snel duidelijk dat ik écht geen derde meer wilde. Maar nog voor de jongste 1 was, gaf mijn man aan dat hij graag nog een 3e wilde. Daar schrok ik enorm van, want ik kreeg voor mijn gevoel net de boel weer op orde. We hebben er daarna regelmatig over gepraat en uiteindelijk besproken dat we sowieso even zouden wachten en kijken hoe het zou verlopen. Inmiddels ben ik zover dat ik het wel aan zou durven, maar die hele diepe wens is er niet en ik denk ook niet dat die er ooit komt. Maar als die derde er is, zou ik dat kind natuurlijk ook niet willen missen.
Ik heb niet alle reacties gelezen, maar ik wilde toch even reageren. Bij mij is het eigenlijk andersom. Mijn man zegt altijd graag 4 kinderen te willen. Ik wilde er altijd maar 1. Onze dochter was een grote verrassing dus we hebben er nu twee. Zwanger zijn, keizersnede, het is niet niks, mijn man begrijpt dat en zegt dan ook altijd tegen iedereen die het vraagt: “ik ben niet degene die zwanger kan worden en moet bevallen”. Hij heeft zich neergelegd bij mijn (voorlopige) nee. Vraag eens aan je partner waarom hij niet meer kinderen wilt. Misschien heeft hij er wel een goede reden voor. Mijn reden voor 1 kind was: ik ben het jongste kind en dat was vaak gewoon niet leuk. Ik was ook nog eens het enige meisje. Ik miste een zusje en je kunt het geslacht van je kind niet uitzoeken. Mijn man heeft geen broers en zussen en hij zegt dat hij dat altijd gemist heeft. Met een broer of zus heb je altijd iemand om mee te spelen. Onze ideeën daarin zijn gevormd door onze jeugd. Maar het kan ook een praktische overweging zijn. Grotere auto nodig, kost geld en tijd. Om maar iets te noemen. Ik zou zeggen, vraag het hem gewoon.