Ik heb niet altijd moeder willen worden. Toen ik mijn eerste vriendje kreeg rond mijn 16de dacht ik er nog niet over na en wilde ik enkel stappen. Toen ik 17 was raakte ik onverwacht zwanger, niets gemerkt omdat ik al best stevig was. Het poppetje in het toilet had de grootte van 3mnd. Vanaf dat moment begonnen mijn eierstokken als het ware een eigen innerlijk orkest en wilde ik niets liever dan jong moeder worden. Iets dat nooit gelukt is. Toen ik 23 was kreeg ik weer een licht-positieve test. Die vond ik toevallig vandaag terug hier op ZP onder mijn oude account waar ik niet meer in kan. Heel confronterend, want dat bleek een BMM die er onder controle via de natuurlijke weg is afgekomen. Drie jaar van proberen gingen voorbij en toen ik 26 was mocht het weer eens lukken. Toen werd ik deelnemer aan mijn grootste nachtmerrie, ik kreeg op moederdag in de nacht een miskraam terwijl mijn huidige partner niet eens bij mij was. Sterker nog, deze is nooit bij de verloskundige geweest. Hij wilde nooit mee, vrouwendingetje. Maar goed ook want achteraf bleek hij drugs te gebruiken en veelvuldig vreemd te gaan, dus al deze ellende heeft daar goed aan kunnen liggen. Nu ben ik jaren verder, ik ben 29, een zwaar traumatisch verleden aan de betreffende ex over gehouden. Sterker nog, ik zie mijzelf nooit meer met een man naar bed gaan. Die gevoelens heb ik wel, maar ik heb teveel trust issues om het ook daadwerkelijk te doen. Inmiddels heb ik 2 korte relaties met een vrouw gehad en ben ik tot de conclusie gekomen dat relaties mij meer stress dan goeds opleveren en ik als ik vrijgezel ben veel stabieler ben. Sterker nog: ik ben in staat om het alleen te gaan doen. Een lesbisch paar dat ik ken heeft het momenteel ook over zoeken naar een donor. Ik heb gevraagd hoe zij dit gaan doen, en ik wil het liefste ook gelijk een kans wagen. Ik weet dat ik beter nog een jaartje kan wachten, echter ben ik dan wel 30. Nog kans genoeg, maar inmiddels heb ik overgewicht door medicijngebruik wat mij niet mee zal gaan helpen om zwanger te worden. Het liefst zou ik mij direct voor een traject aanmelden, maar ik ben zo pest pokke onzeker dat ik niet goedgekeurd wordt... Alles in mijn huis is in die tijd zwanger geworden. Ik heb een nestje konijntjes grootgebracht omdat ik een zwanger opvangkonijn in huis gehad heb. Mijn kat heeft in tussen tijd een nestje gehad. En ondertussen blijven mijn eierstokken maar trommelen. Dat jaar wachten moet ik sowieso doen, ik wil mijn huis nog wat verder af hebben en wat meer spaargeld, maar ik ben nu op zoek naar een manier om die tijd door te komen en gemotiveerd te blijven en hoop dat dit de weg is! Voor mij een grote stap, want over dit onderwerp, het ongewenst kinderloos zijn, praat ik eigenlijk nooit.
Als je erover denkt om het alleen te gaan doen kan ik je alleen maar de tip geven om nu naar de huisarts te gaan en een verwijzing te vragen voor de spermabank en schrijf je vast in bij verschillende ziekenhuizen of klinieken. De wachttijden voor een Nederlandse donor zijn lang, zeker 1-2 jaar. In de tussentijd kan jij terwijl je wacht met je eigen issues aan de gang, zodat je goed beslagen ten ijs komt. Zoek een coach of psych die je hierbij helpt en ook bij je issues rondom zelfvertrouwen. Heel veel succes!