Mijn man wil zeker nog geen tweede, en misschien wel nooit meer... Hij geniet wel ontzettend van ons mannetje Maar t komt denk ik ook doordat ik nu een postnatale depressie heb, dit wil hij ook echt nooit meer.
Ik herken het helaas totaal niet. Ik vond de 1e maanden echt loeizwaar en was erg onzeker. In de kraamweken heb ik me bij tijd en wijle erg depressief gevoeld en dit wil ik echt nooit meer voelen. Ik zat van de week naar wat filmpjes van mijn dochter te kijken, van toen ze nog heel jong was en schoot letterlijk bijna in de stress toen ik haar weer hoorde huilen. Ik heb de allerliefste, mooiste dochter die ik me kan wensen, maar zie hier geen tweede meer komen. Gelukkig denkt mijn man er ook zo over. Soms voel ik me wel schuldig naar mijn dochter toe, maar nu ben ik erg gelukkig.
Ik herken het helemaal, riep het ook al vanaf de bevalling. Nu heb ik 9 maanden al heerlijk mogen genieten van mijn kleine man en heb ik het geluk weer zwanger te zijn. Het is nu al zo anders dan de eerste keer, en ook al een stuk zwaarder, maar ik prijs me gelukkig!
Ik herken het ook niet. Ik was dan ook wel een spook na de bevalling vanwege bloedverlies. Mijn conditie is nu nog om te huilen.. dus nee mijn lichaam schreeuwt niet om een zwangerschap of nieuwe baby. Mijn dochter alleen is even genoeg en het echt genieten met leuke dingen doen met je kind begint nu pas omdat ik er weer energie voor heb. Dus ik hou het ff zo. Misschien over een jaar.... Ik vind het super knap dat hier vrouwen zijn die zo snel alweer een zwangerschap kunnen dragen. Ik kan er bij lange na het niet voorstellen dat je dat aan kunt.