even een klein verhaaltje hoe me leven er tot nu toe uitzie.... Oke ik heb me vriend leren kennen en binnen 2 maanden was ik zwanger we hebben een prachtige zoon gekregen die nu 2 jaar is en zitten nog steeds bij elkaar... ik Ben nu bijna 33 weken zwanger en we krijgen nu allemaal meer ruzie om dingen waar je normaal om moet lachen... er over praten heeft geen zin want hij luisterd toch niet naar mij heb het al geprobeert.... Nu hadden we net weer woorden en toen zei me vriend zo van... denk dat ik maar beter weg kan gaan want het is altijd het zelfde liedje en ik zie het als zo moet niet meer zitten.... hierop heb ik niet gereageert dag bij me zelf weet je als ik nu wat zeg heb ik het weer gedaan.... Ik zit met zware bandenpijn en voorweeen en doe het hele huishouden nog steeds omdat meneer er geen zin in heeft en zoals gister vroeg ik of die me even wou helpen met de was... waarop meneer weer zei moet dat nu weet je hoe warm het is kan dat niet morgen.... maar elke keer als ik vraag of die me ff mee wilt helpen zeg die dat altijd kan het niet morgen maar dan is het morgen vraag ik het weer ja doen we vanaaf wel is het vanaaf vraag ik het weer ja doen we morgen wel ben nu moe... en zo blijf het altijd maar liggen en liggen.... Ons zoontje word ook verzorg door mij me vriend doet wel wat maar niet veel moet altijd ze luier nog doen drinken pakken broodje voor hem maken en 9 van de 10 keer moet ik met hem spelen.... En als ik even achter de laptop zit op te rusten en de kleine tv aan het kijken is wilt meneer xboxen... En dan zeg ik schat de kleine is tv aan het kijken het is 11 uur kom op he... Ja maar ik verveel me zeg die dan.... en zo krijgen we elke keer maar ruzie om niets.... Ik ben het zat en ik weet niet of ik nu nog wel door wil gaan met hem... of ik van hem hou weet ik zelfs ook niet meer.... Het lijk wel of we elkaar negeren en alles gewoon zelf voor ons zelf doen...Ik heb zelf ook al gedag het is denk ik beter om uit elkaar te gaan... heb zitten huilen erom en hij negeert me gewoon ik voel me nu ook een alleen staande moeder met iemand in huis die nergens ff heen kan en gewoon maar ff hier logeerd...Maar het is al een paar weken zo en pfff word er gewoon sagie door als ik er aan denk... Ik weet ff niet meer wat ik moet denken of doen... wat zouden jullie doen ik zit echt te denken om uit elkaar te gaan maar omdat ik nu bijna 33 weken zwanger ben dus over paar weken al moet gaan bevallen weet ik niet hoe ik het straks als ik alleen ben met 2 kinderen alles moet doen... Ik ben wel iemand die hulp krijg van me ouders en ik zou ook wel de draai vinden om het allemaal alleen te doen maar ik ben zo bang dat ik het verpruts.... iemand tips voor mij....of wat zouden jullie doen....!!!
ik denk datje di soort beslissingen niet moet willen maken als je zwanger bent , je hormonen nemen en loopje met je ! maar ook bij mannen verander er veel als z papa worden en krijgen ook lastn hormonen . ik denk dat jullie er verstandig aan doen om er goed over te praen en kijken of je er samen uitkomt ??!!
Hm.. Ik adviseer je om de bevalling af te wachten. Je bent nu natuurlijk ook onder invloed van hormonen en dan erger je je sneller aan bepaalde dingen etc. Ik zou dus gewoon afwachten en daarna er goed over nadenken. Ik kan verder niet zeggen wat je moet doen, dat is helemaal aan jou.
hormonen werken idd maar daar heb ik niet zo heel erg veel last van... maar zoals nu heb net dit berichtje geplaats hij zeg tege me zoon vraag maar of mama je doet aankledne loop na me toe en zeg aankleden... gaat meneer weer xboxen dus zei der wat van op een normale manier maar dan hoef die tog niet zo uit te vallen tegen mij... maar het is al weken zo ben het zat ga er nog een nachtje over slapen de kleine is vanaaf bij me ouders en dan zou ik ok ff kijken of praten nog een keer luk als dat niet luk weet ik me antwoord en dan mag die maandag vertrekken....
Ik denk dat je sowieso eens heel duidelijk met je vriend moet praten over de verdeling van de taken in huis. Zo kan het idd niet langer. jij bent hoogzwanger en hij is nog te beroerd om een hand uit de mouwen te steken :x Een kindje krijg je samen en de zorg draag je ook samen. En als hij zich zo verveeld...... dan kan hij juist wel eens wat meer doen in de huishouding.
Moeilijk hoor, maar ik hoop dat jullie eruit komen! Duidelijke afspraken maken op een moment dat je je even niet irriteert lijkt me an wel erg belangrijk...
Dus je hebt eigenlijk straks 3 kinderen die je moet opvoeden.... Ik heb ook lang in zo'n relatie gezeten. Alles moeten doen en vriendlief helpt nauwelijks. Goed dit was hij ook niet gewend omdat zijn moeder vroeger altijd alles voor hem deed. Maar na 5 jaar was ik het zat! Ik was het zat altijd maar ruzie hebben over het huishouden. Hij een baan, ik een plus het huishouden en de verzorging voor ons dochtertje. Ik deed eigenlijk alles. Het huishouden en de verzorging van ons dochtertje. Dan ben ik toch liever alleen met mijn dochtertje zonder altijd ruzie te hebben over 'domme' dingen die uiteindelijk ik toch wel deed. Ons leven is een stuk relaxter geworden.
Hoi Samantha, Hoe gaat het nu met je? Heb je al met je vriend gesproken? Advies hierin geven is moeilijk,het is uiteindelijk toch je eigen beslissing die je moet maken. Ik heb er 18 jaar over gedaan en lig nu in een scheiding.En dan nog omdat ex het voorstelde,anders had ik ws nog steeds bij hem gewoond. En me erin berust (tot het depressieve toe) dat ik voor een heleboel dingen alleen stond,naast elkaar leven ipv met elkaar). Je denk nu misschien anders ivm je zwangerschap maar toch: is dit wat je wilt, is de relatie altijd zo geweest of is het van de laatste tijd? Veel succes meid, ook met je zwangerschap
Hallo Samantha, Praten heeft denk ik weinig zin aangezien je vriend alles uitstelt. Jullie zitten in een sleur en irriteren momenteel elkaar alleen maar. Als ik jou was zou ik met de kleine naar iemand toe gaan zoals familie of een goede vriendin die jullie even lekker verwend. Gun jezelf wat rust aangezien je vriend het niet gaat doen. probeer te ontspannen en maak lol! je moet genieten van het leven. als jij niet geniet hoe wil hij er van genieten. Probeer bij terugkomst te praten met je vriend. hij heeft je gemist en heeft vast ook nagedacht dat dit ook niet is wat hij wil. Vraag wat voor beeld hij heeft van jullie leven als gezin. Misschien zijn er ook gedachten die bij hem spelen.
Als ik in jouw schoenen stond, zou ik sowieso wachten tot na de bevalling...Want als je die 7 laatste weken echt helemaal alleen moet doorstaan, en dan de bevalling nog...Geen pretje neem ik aan! En ook als je zwanger bent dan bekijk je dingen ook anders dan wanneer die zwschapshormonen weer de deur uit zijn... Hij wilt mischien nog ff genieten voor er weer een baby in huis zit die alle aandacht en liefde van jullie gaat vragen.. want dan is er ook weer minder tijd voor elkaar. Mss toch eens 'proberen' een echt gesprek met hem aan te gaan?
Ik kan me voorstellen dat je niet eens die laatste weken met hem door wil brengen... zo kom jij niet aan je rust! ik zeg ook, ga er tussen uit naar familie of hele goede vrienden.... laat hem ff goed weten dat jij het net zo goed alleen kan. Laat hem maar even bij jou terug komen om een gesprek aan te gaan! Sommige kerels hebben echt even een ontzettende duw nodig! Ik heb hetzelfde gehad met mijn huidige vriend, vader van mijn dochtertje. 4jaar lang... toen ben ik opgestapt. dat heeft hem heel wat laten inzien! Door therapie en dergelijke kwam er weer communicatie en zo groeiden we weer naar elkaar toe. Nu dol gelukkig.... We wonen nog wel apart en ik vind dat nog wel even goed zo! Zwanger van ons 2e wondertje en eindelijk sta ik er niet alleen voor! Nou wil ik niet zeggen dat hij alles van me over zou nemen hoor!! Maar dat zou ik ook niet willen. maar als ik hem echt nodig heb hoort hij er gewoon voor mij en de kinderen te zijn! En dat is ie nu ook ik hoop dat het bij jullie goed gaat komen net als bij ons! Het is heel erg zwaar ik weet het! Maar ga voor jezelf en de kids! Succes!
Een paar weken is niet lang. Je zegt het gaat nu al één paar weken zo, dat lijkt me nogal overhaast. Balen kan na een paar weken, het bijltje erbij neergooien niet. Kennelijk zit het bij jou iets dieper maar het is moeilijk voor ons om in te schatten wat dan. Anyway, ik zou niet aanraden om mijn huis te verlaten met m'n kind als er geen directe ramp dreigt. Je wilt toch niet weglopen voor je problemen, of anderen die jou in huis moeten nemen met jullie opzadelen? Ik vind weglopen altijd eren zwaktebod, zeker als het bedoeld is hem een lesje te leren. Ik zeg het een beetje cru, maar mijn moeder had ook die neiging toen wij klein waren. Dan was ze ineens bij m'n oma ofzo. Heb haar mede daardoor nooit als een stabiele of veilige persoon beschouwd: ze liep weg als het haar uikwam en viel ons met haar persoonlijke zwakke momenten lastig. Wel wens ik je veel sterkte.