Dankjewel! Nee idd, ik ben ook erg blij dat ze van 1 en dezelfde zijn Gaf mij een prettiger gevoel Jij ook veel succes met de zwangerschap!
He meiden, ik lees dit topic en ben eigenlijk een beetje verbijsterd. Niet veroordelend ofzo, maar mij schiet gewoon meteen te binnen: je kindje heeft toch ook recht op een vader? En met vader bedoel ik niet alleen iemand van wie de sperma afkomstig is en waarvan je kindje weet van: Van die man stam ik af. Maar iemand die de vaderrol vervult. Hoe hebben jullie daarin gestaan in je afwegingen, heb je daar bij stil gestaan, wat je je kindje onthoudt door het in je eentje te gaan doen? (En voor alle duidelijkheid: die vraag stel ik ook aan mensen die gaan scheiden, hoor, Ik vind het namelijk nogal wat om te beslissen dat je kindje (voortaan) alleen met zijn/haar moeder opgroeit... Nogmaals: ik veroordeel jullie niet, maar dit zijn gewoon eerlijke vragen die ik heb, altijd al heb gehad en nu zie ik gewoon de kans om het eens te vragen aan mensen die die stap gewoon echt hebben gezet of gaan zetten... Vandaar.
@ Lien78: is niet flauw hoor, zoveel mensen vragen of het niet echt wat voor me is, en ik denk niet dat ik op hem zal vallen maar ik sluit niets uit voor de toekomst hoor! En bedankt voor je lieve worden, knuf terug! @ Vlerkje en buikje Essie: jullie ook bedankt voor de lieve wensen! Ik ben echt blij met reacties als die van jullie @ Rozemarijke: zulke reacties had ik dus al veel eerder verwacht. En ik neem het je echt niet kwalijk hoor, want ik dacht er eerst zelf ook zo over! En ik voel me niet veroordeeld, dus dat zit wel goed. Maar om antwoord te geven op je vragen: Ik vind ook dat een kind recht heeft op een vader. Maar ik geloof niet dat het zonder vader niet gelukkig kan worden. Het belangrijkste vind ik dat het kind weet waar hij vandaan komt, zodat hij bepaalde eigenschappen bij zichzelf kan herkennen. Voor jou was het misschien makkelijk om een geschikte man te onmoeten waarmee je een gezin kunt vormen, maar dat was het voor mij dus niet. Bovendien heb ik geen man nodig om een gezin te vormen. Er zijn ook kinderen die wel een vader hebben maar die nooit thuis is, of 2 ouders die alleen maar ruzie maken, is dat dan beter? Het laatste wat ik wil is 35 jaar of ouder zijn, en spijt hebben dat ik nooit aan een kindje begonnen ben. Ik volg gewoon mijn hart, en ik kan beloven dat het dit kind in ieder geval aan liefde niet zal ontbreken, het zal meer gewenst zijn dan wat dan ook voor mij. Het is een heel goed overwogen beslissing en niet iets impulsiefs. Als ik dit niet zou doen zou ik het nooit uit mijn hoofd krijgen, en superongelukkig worden. Ik hoop dat je mijn beslissing een beetje begrijpt. Ik kan niet voor de andere bammers spreken dus ik spreek alleen voor mezelf. Maar ik denk dat ze het wel met me eens zullen zijn.. En ik val je zeker niet aan op je vragen, ik vind het heel stoer dat je daar gewoon eerlijk mee komt, want sommigen zijn misschien positief op het eerste gezicht maar dan gaan ze achter je rug om lullen. Ik zag trouwens in een ander topic dat je christelijk bent. Heeft dat misschien iets te maken met het feit dat je deze vragen hebt? Je hebt misschien toch het beeld van een traditioneel gezin.. Begrijp me niet verkeerd ik respecteer ieder z'n geloof, maar dit is 2008 en er zijn echt veel meer alleenstaande ouders dan je denkt.. Uiteindelijk gaat het er denk ik gewoon om dat iedereen gelukkig is, en ik zal er alles aan doen om mijn kindje gelukkig te maken!
Sjors ik dacht daar vroeger ook altijd zo over. Een kind heeft een vader en een moeder nodig en niet de helft. Totdat ik iedereen om me heen uit elkaar zag gaan incl. mijn ouders. Deze kinderen hebben ook maar 1 ouder die ze opvoedt en zitten vaak in een conflict tussen beiden. Dan denk ik ook, zei wilde samen een kind en zie wat er uit gekomen is. Ik weet zeker, als de vader bekend is en deze op de achtergrond aanwezig is voor vragen dit altijd een betere situatie is! Ik denk ook dat als je op deze manier kinderen krijgt dit een heel bewuste keuze is en je hier dus ook echt achter staat en het alle liefde vande wereld zal geven. Buiten dat is niet uitgesloten dat je miscshien later nog een man treft waarmee je oud wilt worden die altijd nog de "vaderrol" zou kunnen overnemen. Ik wet hoe het voelt om een kinderwens te hebben terwijl het nog niet dichtbij is deze te vervulen. Ik had deze nl erg vroeg maar mijn vriend wilde hier toen nog niet aan (logisch als je 17 en 21 bent). Ik had toen in ieder geval een vriend en later een mooi huis en een goede baan zodat we er toch nog erg jong aan begonnen (ik was 21 toen onze zoon geboren werd) Het gevoel van en kindje willen kan soms zo groot en overheersend zijn! Knap dat je deze stap gaat zetten en ik wens je alle geluk van de wereld. Ben je al verder met informeren of heb je al stappen ondernomen?
Tuurlijk heeft een kind recht op een vader, maar dat word lastig als je niet helemaal van de man bent Dat speelde voor mij er ook in mee. Ook gezien mijn ervaringen in ons gezin vroeger, ik had wel vader en moeder maar heb er nooit veel aan gehad, maar aan de andere kant niet iedereen is zo dus ik zal niemand over 1 kam scheren. Ik heb BEWUST contact met de donor, omdat ik vind dat mijn kinderen het recht hebben om te weten wie hij is en ze mogen hem ook gewoon leren kennen.
@Sjors en bamjolan: thanks voor jullie reactie. Sjors, ik ben idd christelijk, dat speelt zeker mee bij mijn vragen. Ik blijf wel echt voorstander van het traditionele gezin, maar ik ben ook daarin kritisch: er zijn nogal wat traditionele gezinnen die er een potje van maken en dan zijn kinderen uiteindelijk vaak slechter af dan bij alleenstaande moeders die wel goed voor ze zorgen. Dat dus even vooropgesteld, Werk namelijk als hulpverlener met jongeren en kom dus nogal wat disfunctionele gezinnen/situaties tegen. Idd ook gescheiden ouders die met elkaar blijven ruzieen, (dat ken ik dan ook uit eigen omgeving: mijn man is eerder getrouwd geweest en de relatie met zijn ex is nou niet wat je noemt "wat loopt dat lekker". Heeft dus ook z'n effect op de kinderen. Moet zeggen dat ik juist daardoor meer voorstander ben geworden van het traditionele gezin, (mits dat gezin natuurlijk goed functioneert). Maar goed, mijn uitgangspunt -bij eigenlijk alle dingen- is: je hebt een ideaalbeeld (in dit geval: ene kind heeft het recht dat beide biologische ouders bij het kind in huis wonen, (en een relatie met elkaar hebben), en op een goede manier voor dat kind zorgen). Naast dat ideaalbeeld staat dan altijd de praktijk, en je zult uiteindelijk toch vanuit die praktijk moeten leven. Voor dit "onderwerp", betekent dat dat ik zeker wel vasthoud aan het ideaalbeeld van het traditionele gezin: vader, moeder, kinderen. Maar: ik heb liever een BAM-moeder die haar kinderen een stabiele opvoeding geeft, dan een traditioneel gezin dat niet OK funtioneert en waar de kinderen verwaarloosd worden, waar papa (zoals een boel mannen daar helaas erg goed in zijn) erg afwezig is, waar mishandeling voorkomt, enz. Dan echt 100 keer liever een alleenstaande moeder. Dus, nouja, dat is dan een beetje hoe ik er tegenaan kijk. Naast dat mijn geloof (en mijn levenservaring ook vanuit mijn werk als hulpverlener, waar ik veel disfunctionele situaties tegen kom. Overigens zowel bij traditionele gezinnen als bij alle andere varianten) mijn visie dus beinvloed, moet ik ook zeggen dat ik praktisch gesproken gewoon nogal verbaasd ben dat er vrouwen zijn die kinderen krijgen in hun eentje willen doen: het is een taak die nogal wat energie en inzet vraagt en ik moet er ook praktisch gezien niet aan denken dat ik het in m'n eentje zou moeten doen! Ik kan nu gewoon af en toe tegen mijn man zeggen: OK, pak jij dit even op? Of andersom. Dat lijkt me vreselijk als je dat niet kunt en elke keer maar zelf weer dingen op moet lossen... Overigens ben ik ook niet zo gemakkelijk aan een leuke vent gekomen hoor, Ik was ook al ruim 26 toen ik m'n man ontmoette... En ik moet zeggen: joh je bent 26, je hebt dan toch nog wel even de tijd? Vriendin van mij is 41, is vorig jaar getrouwd, gelijk geprobeerd zwanger te worden, wat gelukkig ook lukte , en heeft nu een prachtige dochter... Nou is zij natuurlijk wel een bofkont dat zwanger worden nog zo gemakkelijk lukte, maar ik roep altijd tegen mensen: joh, maak je tot je 30e nergens druk om, je weet niet hoe het loopt en die leuke vent of vrouw kan zomaar om de hoek komen... Dus ik zou als ik nog geen 30 was, zeker nog even afgewacht hebben... gewoon omdat je echt nog wel de kans hebt iemand tegen te komen met wie je het samen kunt gaan doen: kinderen krijgen en opvoeden. Maar dat zou mijn keuze dus zijn geweest, Nogmaals bedankt voor jullie reactie... hoopte idd dat mijn eerlijke vragen ook zo opgepakt zouden worden, dus thanks! (Ik stel de vragen altijd maar, ben vrij direct wat dat betreft. Ik maak m'n vragen maar liever bespreekbaar dan dat ze onder de oppervlakte liggen te sudderen... Heb ene hekel aan die mensen die dan in je gezicht zeggen: O, OK, ja, hele goeie keus die jij maakt, terwijl je aan je water al wel voelt dat ze jouw keuzes vreselijk vinden... Vind het dan respectvoller om er gewoon open en eerlijk naar te vragen, te weten van elkaar hoe je erin staat en elkaar daarin te respecteren...
Geweldig hoor dat een man dat dan ook wil doen. Vooral omdat je de kinderen die je dan verwekt hebt toch wel altijd kan zien, maar verder geen aanspraak (hmm klinkt raar) kan maken. Ik heb diep respect voor jullie en de mannen die dit mogelijk maken.
Maar als die dochter van die vriendin 20 is, is haar moeder al 61 en met met 40 is er een vrij grote kans, dat ze geen moeder meer zal hebben. Is de vraag of je dat wilt voor je kind... En het is bekend dat vanaf je 30e het zwanger worden èn blijven over het algemeen steeds moeilijker zal gaan (kans op een miskraam stijgt dan ook behoorlijk). Als je niet zo makkelijk 'aan de man komt', maar wel een hele sterke kinderwens hebt, zul je dus moeten afwegen wat voor jou belangrijker is: tot je 30e-35e blijven hopen dat je nog 'op tijd' een vaste partner zult vinden, om samen een gezin mee te stichten, met als gevolg dat je kinderen het hoogstwaarschijnlijk al relatief jong zonder moeder (en evt. kleinkinderen wellicht zonder oma) zullen moeten doen, of dat je toch (relatief) jong probeert moeder te worden, dan maar zonder 'papa' (en idd, als je nog relatief jong bent, vind je misschien later nog wel een partner die de vaderrol in kan gaan nemen, vrouwen met kind(eren) zijn vandaag de dag lang niet meer zo 'ongeliefd' bij mannen als vroeger). Je keuze ligt dus zo gezegd aan welke prioriteiten je stelt. En zoals jezelf al stelt: veel kinderen zijn mèt vaderfiguur ongelukkiger (nooit aanwezig, altijd ruzie, mishandeling, etc.) dan zonder! Ben zelf heel blij toch nog relatief jong (24) een partner gevonden te hebben. Mijn man is ook niet heel veel thuis (gaat 's ochtends vroeg weg, komt 's avonds meestal pas laat thuis), eigenlijk alleen in het weekend, maar zou er toch niet aan moeten denken in het weekend het òòk altijd zonder partner te moeten doen. Om er nog maar van te zwijgen (voltijd) te moeten werken om ook financieel rond te kunnen komen... Echt petje af dus voor de dames die het - gewild of ongewild - alleen doen!
Mijn moeder was 40 toen ze mij kreeg en mijn vader was 41. (Mijn vader stierf 11 jaar geleden.) Dit speelde voor mij ook wel mee dat ik een jonge moeder wou zijn, het zijn allerlei factoren die bij mij hebben meegespeeld in mijn keuze. Ik ben zeer blij dat het zo gelopen is, uiteraard kun je altijd nog iemand tegen komen!
Hoi meiden, Ik vind het ook belangrijk dat kinderen in een gezin opgroeien. Mijn moeder en me vader zijn toen ik heel klein was uit elkaar gegaan. En ik had heel moeite ermee, ik zag mijn neefjes/nichtjes altijd leuke dingen met hun ouders doen en dat kon ik niet. Want me moeder heeft besloten dat wij (ik met me broer) geen contact meer met me vader mochten hebben. Maar nu 25 jaar later. Begrijp ik dat allemaal en neem mijn ouders niet kwalijk dat ze mij niet samen hebben opgevoed. Ik heb een goeie band met mijn moeder en me vader. Ik hou van beide evenveel en wil ze voor geen goud missen. Ik ben ook voorstander om jong kinderen te krijgen, zodat je heel lang van je kinderen kan genieten. Ik ben zelf 28. Ben moeder van 2 meiden 7 en 4 jr. En we zijn nu bezig voor derde kind. Succes allemaal en volg je hart.