Overigens met álle en heel diep respect aan de moeders die hun kindje verloren hebben, het plaatst alles in perspectief en het is iets wat ik zeker niet wil baggitaliseren!
Het was ook niet persé aan jou gericht hoor. Meer een algemene reactie: er is (bijna) áltijd iets wat heftiger is (al vraag ik me dat in jouw geval af ) maar dat verandert je eigen gevoel natuurlijk niet.
ik snap je gevoel wel hoor... vooral onder invloed van hormonen lijken dingen huge... Mijn dochter lag in de couveuse en mijn zoontje is ook 4 dagen opgenomen in het ziekenhuis... en ik wilde zo graag dat het dit keer anders ging. Zooo graag mijn kindje gelijk bij me, mee naar huis etc. Ik kan er nog een knoop van in mijn maag krijgen. Als je zo graag weg wilt, dan kan je dat wel regelen toch? Laat je man eens alleen met je dochters... als je borstvoeding geef, kolf het af of ga tussen de voedingen door. Mijn zoontje huilde heel veel (ik vind de term huilbaby een rotterm) en af en toe moest ik gewoon even weg. Al was het maar een uurtje naar de stad, wat dingetjes kopen en alleen zijn met mezelf...
okeey ten eerste het is jouw gevoel jouw emotie.... en dat je kindje veel huilt en niet goed eet is erg tot heel erg vervelend en zielig en ook door je PE zit je echt aan je tax maar daardoor zit je vast niet in een goed vel ik wilde zo graag een normaal kindje!!!!!!!!!!! je hebt een normaal kindje het heeft alleen een heupafwijking en een slechte start... mijn dochter is heel normaal namelijk.... en heeft ook tracktie 4weken 12weken helemaal ingegips en daarna tot 1 jaar spreidbroek gehad liep ook pas bij 2 jaar ja allemaal best verdrietig en niet leuk geweest ben ik het helemaal mee eens..... laten we wel even realistisch blijven.....het is MAAR een heupafwijking he! ik voel me zelfs schuldig naar mensen toe die een kindje hebben die echt heel ziek zijn die heb k genoeg gezien in de maand dat ik ook 24/7 bij mijn dochter aanwezig was in het ziekenhuis. bloedtransfusies hartafwijkingen kindjes met kanker
@TS, klaag maar lekker, dat lucht op. Gefeliciteerd met je dochter. Voel je nergens schuldig over, jij kunt niets doen aan die heupafwijking, je lichaam heeft bepaald welke genen er doorgegeven zijn, niet jij. (Als cerclage-mama weet ik heel veel over schuldgevoel.) Ik mocht van mezelf ook niet klagen, alles gerelativeerd toen ik zwanger was van mijn zoontje. Want ja, deze keer ging het toch goed? Er zijn tenslotte zoveel ouders die met lege handen achter blijven na een overleden kindje. Etc. etc. etc. Ik mocht het van mezelf niet eens erg vinden toen hij na zijn geboorte een week in het ziekenhuis werd opgenomen. En ja, het kan altijd erger. En nee, dat maakt jouw situatie niet minder vervelend. Ergens doet me de discussie over relativeren hier denken aan de oogarts van een goede vriendin van mij. Zij ziet maar 15% (legaal blind dus) en deze arts presteerde het om te zeggen dat ze toch wel geluk had, want hij had ook patienten die niets meer zagen. Haar vraag: ruilen? Natuurlijk, kort door de bocht, ik zou ook liever hebben gehad dat mijn 2 kinderen een tijd met een spreidbroekje zaten opgescheept dan dat er eentje overleden is. Maar ik weet ook dat er zat mensen zijn die met mij zouden willen ruilen en geloof me, ik klaag er echt niet minder om. Dus, lucht je hart. Maar zet over pakweg anderhalve maand een kruisje in je agenda, als je er dan nog zo over denkt, ga dan naar de huisarts voor hulp. Het is niet niets en het is echt geen schande als je hulp inroept om alles weer een plek te geven.
hmm wat is een normaal kindje dan??? wil niet zeiken snap je gevoel maar iig gefeliciteerd en ik dnek dat er bij jou/jullie meer speelt dan alleen dit topic, sch-ma bv. sterkte iig
Kan je gevoel wel enigszins begrijpen, had ook graag een 'normale' zwangerschap/kraamtijd/kindje gewild. Maar het is inderdaad wel goed om te relativeren, even 'klagen' mag, als je er maar niet in blijft hangen.. probeer toch te genieten van je meisje en er wat van te maken zo goed en zo kwaad als het gaat, want deze eerste tijd krijg je niet meer terug. Ze is gelukkig lekker thuis bij jullie toch?
@mirell: Ik snap jou reactie ook wel hoor.....het is maar dit of het is maar dat en er zijn echt alijtd ergere dingen in de wereld maar dat maakt dit niet minder erg. Bij ons zegt iedereen: het is maar darmkramp daar groeien ze echt wel overheen....En ik kan uitleggen tot ik een ons weeg dat het een aangeboren afwijking zou kunnen zijn of zelfs een neurologische aandoening ten gevolg van haar hersenvliesontstekking. Ook heeft ze veel krachtverlies op links wat ook weer aangeeft dat ze misschien een neurologische aandoening heeft. Ik weet dat ik heel blij moet zijn dat ze er nog is en dat het allemaal geen levensbedrijgende aandoeningen zijn maar het zal allemaal wellevensbepalend worden en dat vind ik heel moeilijk te relativeren hoor. Ik vind het heel erg dat ze wat heeft wat haar hele leven bij haar zal blijven en dat haar anders zal maken als andere kinderen/volwassenen. 2Babystew: Dat bedoel ik ook te zeggen. Je omgeving is snel van dat je niet mag klagen en dat het allemaal zoveel erger had kunnen zijn.........maar dan kan het nog wel moeilijk zijn en zou een beetje klaen toch juist even op luchten? of even heel hard uithuilen zou zo fijn zijn....maar als moeder wil je sterk zijn en je emoties onder controle houden. Zeker voor mijn oudste meisje.
Hey meiden.. Het is ook gewoon zwaar om te blijven zorgen. Eerst toen ik met 32wk werd opgenomen, was echt kantje boord. Heb me 6 wk heel erg rustig gehouden om haar veilig in mijn buik te houden. En nu blijft ze afvallen, spreidbroekje, nog meer zorgen. Maak me al niet eens meer zo druk om mijn eigen bloeddruk. Mijn vader krijgt weer uitslagen (kanker) bij mijn moeder gaan ze de baarmoeder verwijderen, doorgedraaide schoonmoeder, man die het ook helemaal beu is dat ik tekens zo overstuur ben. Mijn moeder is bang dat ik een PND aan het ontwikkelen ben, maar dat denk ik zelf niet, wordt gewoon tijd om de deur uit te gaan. Bedankt voor jullie berichtjes en schoppen onder mijn kont..
Jeuj, eindelijk komt ze aan! Bloeddruk is alleen weer omhoog, waarschijnlijk voel ik me daarom ook een beetje opgejaagd en onrustig..
Lijkt mij ook heel moeilijk. Je wilt het liefst gewoon een zwangerschap, kraamweek, babytijd zoals uit de boekjes. Daar wordt je ook mee doodgegooid toch? Vind het dan niet raar dat je mega teleurgesteld bent dat hij bij jou anders gaat. Als je bijvoorbeeld een keizersnee krijgt, of als je partner niet bij de bevalling is, of als je zoals jij, een baby krijgt waar iets mee is. Leuke kleertjes aan, gewoon lekker oppakken, goed eten, lekker slapen, trots mee rond lopen. Allemaal dingen die dan waarschijnlijk lastiger zijn. Dat drukt toch een stempel op die begin tijd, maakt het allemaal moeilijker. Helemaal dus omdat je door de maatschappij wordt "opgefokt" van hoe mooi de babytijd is. Ik denk dat je deze gevoelens gewoon moet toelaten en dat ze met de tijd minder worden. Het geeft echt dat je zo denkt, dat hebben heel veel vrouwen, het is niet meer dan normaal. En ja je hebt twee mooie kindjes en heus komt alles goed, maar voor nu mag je je best kut voelen. Mijn advies: praat erover, al zeg je dertig keer per dag hetzelfde, praat erover. Dat helpt enorm!
ts je hebt niet alleen je eigen problemen dus ook nog alles eromheen dikke knuffel en het komt echt goed meis
ik heb niet alle reacties gelezen. ik snap je gevoel wel, hier direkt vanaf geboorte al allerlei dokters gezien (wat zeg ik vanaf 30 weken zwangerschap) en dan lijkt alles eindelijk "normaal" te worden na een half jaar, blijkt dat ze een luxatie heeft, ook dat nog. meid het komt goed, het is niet altijd een roze wolk en gaat niet altijd volgens de boekjes