48 uur geleden ging ik met hevige buikpijn naar de huisarts. Na een inwendig onderzoek bleek het inderdaad niet goed te zijn. Ik wist dat ik 7 weken zwanger was en de dokter verwees mij met spoed naar het ziekenhuis met het vermoeden een EUG. Buitenbaarmoedelijk zwangerschap te hebben. Bij de Gynaecoloog bleek ik inderdaad zwanger te zijn en het vruchtje gewoon in mijn baarmoeder te zitten. Alles was goed. Toch had ik hevige buikpijn en ze dachten eerder aan een blinde darm ontsteking. Ik werd opgenomen en ze wilden een kijkoperatie doen. Toen ik eenmaal in mijn bed lag wilden ze toch eerst een echo maken bij een ander afdeling. Ook daar konden ze niks vinden maar had wel veel vocht in mijn buik. Om 15:00 mocht ik naar de O.K. en vond het best eng. Ik had nog nooit een operatie gehad of narcose. Ik wist ook eigenlijk niet waarvoor ik werd geopereerd en wat ik daarna zou aantreffen. Af en toe twijfelde ik of ik niet gewoon een buikgriepje had en met die gedachte voelde ik de schaamte al opkomen.. Bijna 3 uur later werd ik wakker en keek naar mijn buik. Ik zag pleisters met bloed. Geen blinde darm dus. Ik wist nog steeds niet wat er aan de hand was. Onderweg toen ik werd opgehaald door de zusters hoorde ik dat ik toch een buitenbaarmoederlijk zwangerschap had gehad. Ik bleek zwanger te zijn van een tweeling en het andere vruchtje had zich genesteld in mijn eileider. Mijn eileider was gaan knappen en bloeden. Ze hebben uiteindelijk het vruchtje en mijn eileider verwijderd. Ik heb die nacht nog moeten overnachten in het ziekenhuis. Nu ben ik thuis. En het valt me best tegen. Hoewel ik gezegend ben met toch een zwangerschap waarvan het hartje wel klopt heb ik veel verdriet van het ander vruchtje die niet verder kon groeien. Het was ook zo plotseling en achteraf dat ik hoorde dat ik een tweeling had. Heb het er toch best moeilijk mee, vooral omdat een hoop mensen nu mij feliciteren met de zwangerschap en eigenlijk niks zeggen over het ander vruchtje. Ik begrijp ze wel en ik moet mij ook gezegd voelen en dat voel ik. Ik ga intens genieten van deze zwangerschap maar ik zal en kan niet vergeten wat er vooraf is gebeurd. We hebben een heel mooi wensballon gekregen en die gaan we opsteken als ik weer wat fitter ben om het toch een plekje te geven. Ergens vind ik het niet helemaal eerlijk dat ik hier schrijf omdat ik toch wel in verwachting ben. Maar een ander plekje kon ik niet vinden voor onze kleine vruchtje die niet verder mocht groeien. Heb het er veel moeilijker mee dan ik dacht en hoop met het schrijven van mijn verhaal het steeds meer een plekje te geven. Het voelt zo dubbel allemaal. Mijn kleine spruitje. Klein eigenwijsje. Een ding is zeker. Ik zal de dag nooit vergeten. Slaap lekker en waak zacht of je broertje en/of zusjes. XX
Heel veel sterkte de komende tijd. Bedankt voor het delen van je verhaal. Het is niet niets wat je overkomen is, doe het maar even rustig aan! Ik wens je een geweldige zwangerschap waarbij ik hoop dat dit kleintje over jullie zal waken. Liefs
Heel veel sterkte met het verlies van je frummeltje. En ga zeker een mooie windlicht opsteken, en praat erover dat helpt. Vergeten zul je het nooit, maar het verdriet kun je wel n plekje geven Dikke knuffel
Gefeliciteerd met je zwangerschap, maar wat verdrietig dat het andere vruchtje het niet overleeft heeft.. Sterkte!
Ach wat erg, kan goed begrijpen dat je verdrietig bent van het verliezen van een van de kindjes! Dat is niet niks. Sterkte meid!! En tegelijkertijd wil ik je feliciteren met het mooie kloppende hartje van je andere kindje!
Heel veel sterkte, snap dat je veel verdriet hebt om je andere kindje, godzijdank heb je dit andere kindje mogen houden..dat is wel heel bijzonder! OPeratie, narcose, en deze frummel gaat gewoon door... STerkte met het verlies van je ene kindje en geniet van je andere kindje..dubbel he!
Jeetje heftig!!! Ik wens je heel veel sterkte en kracht toe voor de tijd die komen gaat !! Dikke knuffel
Heftig.....snap je gevoel ..... Toch super dat je andere kindje er gewoon nog is... Gefeliciteerd en sterkte met het verlies......staat er dubbel...maar zo dubbel is het ook voor jou.
Dank voor jullie lieve reacties. Het is nu bijna een week geleden en nog heb ik het er moeilijk mee. En daarentegen ben ik ook best streng voor mezelf. Mag ik wel huilen? Soms voel ik me een aanstelster. Ben nota bene gewoon zwanger. Waar treur ik om? En Het is nu gewoon tijd om verder te gaan.. Soms in tegenstrijd met mijn gevoel. Het is gek maar ooit had er iemand `voorspelt` dat ik een tweeling zou krijgen. Heb het ook heel vaak gedroomd. Ondanks dat het niet zo zal zijn en ik niet bewust was dat ik zwanger was van een tweeling voel ik wel heel erg het gemis. Bedankt voor de lieve woorden.
Zeker mag je huilen! Je bent je kindje verloren meid.....je moet rouwen dat is ook belangrijk..... Het lijkt me ook erg moeilijk en dubbel voor jou.... Sterkte...
Andere mensen mogen en kunnen niet oordelen! Dit is jouw afscheid en daar kan niemand wat over zeggen! Veel sterkte toegewenst en ik wens je toch een fijne zwangerschap toe.