Ik moet het even kwijt hoor. Mijn schoonmoeder komt hier twee keer per week oppassen en verder komt ze vaak nog een keertje op visite met mijn schoonzusje of vader. Erg fijn dat ze op wil passen natuurlijk maar ik word er soms zo simpel van dat ze zich met ALLES bemoeit en dat dus ook tien keer moet zeggen. Vandaag weer. Zijn ze op visite en krijgt mijn man dus tien keer te horen dat Sem zijn broekje niet helemaal goed zit en dat ie het op moet hijsen. Vervolgens wordt er gezegd dat hij de broek moet omslaan, niet zo wild moet doen, etc.etc. En dan heb ik echt zoiets van: hallo, jullie zijn op visite hoor. Ik zit hier ook en ik vind het best, Frank (mijn man vindt het best) dus waar bemoei je je mee?! Ik heb al een paar keer tegen mijn man gezegd ´jij bent zijn vader hoor´ en dan zegt hij wel weer dat hij er wat van zal zeggen, maar vervolgens gaat het de volgende keer precies hetzelfde. Cultuur verschil zeggen ze dan.... Vanmiddag had Sem even een dominoo stukje (van hout) in zijn mond en dan wordt er eerlijk waar drie keer tegen mij gezegd: ´hij heeft het in zijn mond´ en dan moet ik echt heel erg mijn best doen om iets aardigs terug te zeggen. Ik heb dan zoiest van, ja het is een kind, en doet dingen in zijn mond. Gek he? Krijgt hij niets van.... Volgens mij vinden ze met soms een beetje ´onvoorzichtig of erg makkelijk´ maar ik vind dat een kind ook wat vrijheid moet hebben. Toen hij net begon te lopen, liep oma dus de hele tijd achter, naast etc. hem, want stel dat hij zou vallen. Dan zeg ik dus, daar wordt hij alleen maar onzeker van. Laat hem nou, en als hij valt dan is dat zo. Natuurlijk wel opletten met scherpe randjes enzo, maar en kind moet toch leren wat hij kan of niet kan doen? Nou ja, wat denken jullie. OVerdrijf ik nou? Heel verhaal geworden he?
Hoi, Ik snap je iritatie wel hoor! En ja daar komt ie: Maar, je schoonmoeder past 2 hele dagen op je kindje, in die dagen heeft ze waarschijnlijk haar eigen regeltjes e.d. Misschien wel in overleg met jou maar ze gaat toch haar eigen gang. Ik kan me best voorstellen dat het voor je schoonmoeder dan lastig is zich er helemaal van af te sluiten ( opvoeding) wanneer ze op visite is.. Dit is dus de reden waarom ik niet wil dat de oma's structureel op passen op ons meisje.. Vooral mijn moeder corrigeert mijn dochter al en loopt te zeuren terwijl er niets aan de hand is.Wanneer ik haar corrigeer komt er nog even een schepje van haar boven op Sorry frustratie Ik zou haar proberen uit te leggen dat ze op de dagen dat ze oppast de zorg en verantwoordelijkheid heeft en vertel er bij dat jullie daar zeer dankbaar voor zijn. Maar dat jij zelf graag voor je kindje zorgt wanneer jij er bent. Groetjes.
O wauw hoe herkenbaar! Mijn schoonmoeder past 1/5 dag per week op. Ze zijn de afgelopen week bijna elke avond langsgeweest en de week hiervoor ookal. COnstant kreeg ik te horen dat Anouk ziek is (en dat dan zo'n 10 keer per keer). Ja, duh dat weet ik ook wel anders was ik niet met haar naar de HA geweest. Daarnaast is mijn schoonmoeder er fel op tegen dat Anouk naar de opvang gaat. Eerst was het ook inderdaad echt nodig omdat ik 4 dagen werkte, maar aangezien ik deze week werkloos raak door mijn ziekte is zij ervan overtuigd dat Anouk gewoon bij mij thuis moet blijven. Ik ben van mening dat Anouk zowel voor haar ontwikkeling en voor mijn rust gewoon nog 1 keer per week naar de opvang moet kunnen. Zo leert zij hoe ze met anderen kinderen om moet gaan en krijg ik gewoon de rust die ik echt hard nodig heb. Maar dat wil er blijkbaar gewoon niet in bij die vrouw. Ook vind ik het verschrikkelijk dat zij blijkbaar het recht heeft verworven om Anouk, terwijl ik erbij ben, op haar donder te geven terwijl ze eigenlijk niks fout doet. Af en toe wordt het me echt teveel en mijn vriend geeft me ook gelijk, maar aangezien ik het contact met mijn moeder heb verbroken heeft ze toch recht op 1 oma en daarbij zal zij het toch nooit accepteren en ontstaat er ruzie. M.a.w. er mag niks gezegd worden want dan ben IK de boosdoener en is Anouk nog een Oma kwijt! Wordt er af en toe echt moedeloos van, maar goed. Liefs, Duveldraakje
Hahahaha ik snap het precies. Ik ben ook meer van: je moet het zelf maar ontdekken. Als je met je grotekralenketting op je veel te grote beer aan het kastje gaat hangen dan val je dus, volgende keer niet meer doen! Natuurlijk wel binnen alle perken hoor, ik laat haar niet even ontdekken dat de trap heel hoog is! Maar ik ga niet als een stootkussen de hele dag om haar heen hangen en elk dingetje uit haar mond trekken. Maar krijg ook vaak het idee om me heen dat ze me erg ontverantwoordelijk vinden. Niets van aantrekken maar wel even zeggen hoe jij er tegenover staat. Het is jouw kindje en jouw opvoeding. Ieder heeft zijn eigen idee daar over en zolang jouw kindje gelukkig is is het voor jullie de juiste manier. En leren doe je met vallen en opstaan!
Bedankt voor jullie reacties. Ik snap best dat het voor mijn schoonmoeder lastig is om zich er helemaal vanaf te sluiten, maar dat vraag ik ook niet. Maar ik wil gewoon dat ze begrijpt dat zijn NIET zijn moeder is en dat als ik er ben de verantwoordelijkheid dus niet bij haar ligt. Bovendien schijnt ze het altijd beter te weten en daar word ik soms zo moe van. Ik zou Sem ook liever naar een KDV brengen (en dan gedeelte vergoed krijgen van de overheid), maar ik woon nou eenmaal niet in NL en heb dus die mogelijkheid niet. Een andere optie hier is een nana (kindermeisje), maar dat vind ik dus niets (en erg eng!). Het grappige trouwens is dat toen Sem net ging lopen zij en mijn schoonzusje erg bezorgd waren (en nog) dat hij zou vallen en ik dus niet zo. Nou hij heeft een keer een tandje door zijn lip gehad (beetje) en een keertje een blauwe plek op zijn kin, beide keren waren dus niet met ons maar met de schoonfamilie!
Toen ik in Cuba woonde (maar nog geen kind had) merkte ik dat niet alleen de ouders van een kindje het opvoeden, maar ook familie en omgeving. Iedereen 'bemoeit' zich ermee. Wellicht ook zo in Peru? Houd het inderdaad maar op een cultuurverschil en probeer er mee te leven, je kan ze niet veranderen! Beso!
Heel herkenbaar, maar dan met mijn eigen vader. Jee, wat word ik soms moe van die man. Het is echt met alles. Mijn ouders passen vrijdags op mijn zoontje, maar hij gaat er al donderdagavond heen. Ik heb heel vaak gezegd dat als hij te vroeg wakker is (bijvoorbeeld om 6 uur ipv 7 uur) dan hoeven ze hem niet gelijk uit te halen want dan associeert hij dat met eten en wil meteen drinken. Als hij te vroeg wakker is dan ligt hij lekker te brabbelen in zijn bedje en laten we hem vaak gewoon even liggen, meestal valt hij snel weer in slaap. Maar mijn vader vindt dat zielig en haalt hem er meteen uit en geeft hem een flesje waardoor zijn ritme omgegooid wordt. Hij huilt nooit als hij wakker wordt en hoeft echt niet meteen uitgehaald te worden, dus waarom doet hij dat?! Ik krijg het hem niet uitgelegd, hij vind het zielig, dus punt uit! Hij wordt vaak ook boos als ik dat tegen hem zeg. Verder is het ook zo met spelen. Als hij in zijn box ligt en na een tijdje het beetje zat is en even begint met piepen dan rent hij er gelijk heen om hem te "bevrijden", terwijl ik van mening ben dat ik niet meteen bij het eerste kickje bij hem hoeft te zijn en eerst afmaak waar ik mee bezig ben. Hij huilt niet, dus waarom er zo snel heen en alles laten vallen waar je mee bezig bent. Als hij een keer huilt dan vraagt mijn vader wat er met hem zou zijn. Zou hij niet ziek zijn, moet ik niet dit, moet ik niet dat. Terwijl hij gewoon een beetje aan het zeuren is. Een paar maanden geleden legde ik hem vaak op zijn buik om zijn nekspiertjes te laten trainen, toen kon hij het nog niet zo lang uithouden en hij draaide hem direct om. Ik heb dan zoiets laat hem eventjes op zijn buik liggen, ik laat hem heus geen half uur zo liggen, maar het is even goed voor hem. Nee, want dat vind hij zielig. En zo zijn er nog tig voorbeelden te noemen. Ik hoor de hele dag ongevraagde adviezen en opmerkingen aan. Ik word er stapel gek van! Als mijn zoontje mijn vader even geen aandacht geeft, dan vraagt mijn vader zich af waarom het zo zou zijn terwijl hij gewoon op dat moment geboeid is door iets anders. Kortom, een en al drama. Als ik er iets van zeg dan is hij beledigd want hoe durf ik het tegen hem te zeggen hij heeft immers zelf kinderen groot gebracht. Mijn moeder is gelukkig helemaal met mij eens, maar zij krijgt hem ook niet zover dat hij iets relaxter en niet zo overbezorgd wordt. Pfffffff
Ja, als Sem hier even jengelig is of huilt (zeker toen hij kleiner was), dan is het gelijk ´zou er niets iets zijn?´, ´wat is er aan de hand?´etc. Ik kan tien keer zeggen dat ze dit gedrag juist moeten negeren want meestal is het een vorm van aandacht vragen, maar dat gaat er dus niet in.... Gelijk aandacht geven en ook als hij gaat gillen ofzo. Dit werkt dus echt avenrechts naar mijn idee, maar ja.