September 2008 besluiten mijn lief en ik om te stoppen met de pil. Een spannende tijd breekt aan. In februari 2009 is het feest, want ik blijk zwanger! Helaas zien we op de eerste echo, als ik bijna 11 weken zwanger ben, dat ons kindje al met 8 weken is overleden. December 2009. Uit onderzoeken bij de gyn blijkt dat er eigenlijk geen reden is tot zorgen. Er is geen duidelijke oorzaak voor onze (ongewenste) kinderloosheid. We besluiten nog een half jaar te "proberen" en dan over te gaan tot I.U.I. Inmiddels is het alweer april 2010. En op het ogenblik lijkt het er op dat ook deze ronde weer zal worden afgesloten met een ongesteldheid. En ik ben zo moe. Zo verdrietig. Zo boos. Ik wil soms zo graag mijn leven terug van voordat we kinderen wilden. Mijn leven waarin niemand me vertelde wat ik wel niet moet doen. Nu bemoeit iedereen (artsen, familie, vrienden) zich met ons, en met de meest persoonlijke zaken ook. Wanneer en hoe vaak ik sex moet hebben, of ik wel gezond leef. Ze prikken bloed, ze doen de meest vreselijke onderzoeken, manlief moet zijn sperma na laten kijken. Als ik wijn drink kijkt iedereen me aan met een blik van: zou je dat nou wel doen? Maar als ik geen wijn drink vraagt iedereen: ben je zwanger? En nu? De IUI staat voor de deur. Nog meer hormonen, nog meer spanning, nog meer ziekenhuizen. Wil ik dit allemaal nog wel? Kan ik het allemaal nog wel? Gaan we nog door of stoppen we er gewoon maar helemaal mee? Ik ben er soms zo klaar mee!
Jeetje, wat vervelend Liesben... Ik heb geen idee wat je doormaakt, maar kan me enigzins voorstellen dat het alles behalve prettig is allemaal...vervelend als mensen zo doen hè, meteen vragen of je zwanger bent en je anders aankijken alsof je gek bent wanneer je wat drinkt. Jammer dat mensen er niet wat meer bij stilstaan dat het bij sommige mensen allemaal niet vanzelf gaat. Ik wens jou en je partner in elk geval heel veel sterkte met alles wat nog komen gaat. Hopelijk mogen jullie op een dag een prachtig kindje in jullie armen sluiten...
Lieve Liesben, Heel erg veel sterkte toegewenst, ik lees het verdriet in je Post. Ik kan wel proberen je goede adviezen te geven, maar nu is alles te veel begrijp ik. Hoe staat je man hierin, kun je met hem goed praten over je verdriet en angsten?
Gewoon even een berichtje om te laten weten dat er hier in elk geval meiden zijn waarbij je je verhaal kwijt kan.. Ik lees je verdriet en onmacht.. en kan je alleen een digi knuf geven.. Heel veel sterkte met alles wat nog komen gaat! KNUFFIE!
Jeetje meid, valt niet mee he? Voor iedereen is het erg als die ongesteld wordt maar zeker voor mensen die al zo lang bezig zijn. Ik kan en wil je geen adviezen geven want die krijg je al genoeg maar als ik 1 ding mag zeggen.. wees gelukkig met elkaar dan kun je samen een hele hoop aan.
Lieve Liesben Ik lees je verhaal en weet niet zo heel goed wat ik er op kan zeggen. De juiste woorden zijn hier niet voor te vinden. Ik wil je alleen heel veel sterkte wensen en ook je man natuurlijk. Hoop dat jullie bij elkaar ook de steun kunnen vinden en hierover kan praten met elkaar. En dat je hoop blijft houden ondanks alles. Alleen snap ik dat dit verdomd moeilijk is. Echt waar, ook jullie mogen vast een keer een prachtig wondertje in jullie armen sluiten, alleen laat dit zich bij jullie helaas langer op zich wachten. Wij op dit forum denken aan je en je weet dat je hier altijd terecht kunt met je verhaal. Hou je haaks Liefs
De gevoelens in je post zijn heel herkenbaar voor mij, ook al hebben wij er voor gekozen het medische circuit helemaal niet in te gaan. O.a. om redenen die jij noemt. Het heeft 1,5 jaar en één mk moeten duren voor ik weer zwanger was. Nu lijkt het goed te gaan. Ik gun jullie van harte hetzelfde! Veel sterkte!