Hallo meiden , Ik ben 37 weken zwanger van ons dochtertje . Ons zoontje is 2,5 als ze geboren wordt . Ik ben erg benieuwd hoe het bij jullie ging met een 2e kindje . Ging het zoals je hoopte ? Kon je de aandacht goed verdelen , en hield je meteen net zoveel van je 2e als 1e kindje ? Draaide alles om de baby en vergat je soms oog te hebben voor de oudste , of draaide het juist veel om de oudste die grote broer/zus geworden was ? Ik hoop hier een goed belans in te vinden en wil m'n oudste echt niet ineens achterstellen , ik weet nog van toen hij geboren werd dat ik op een roze wolk zat en alleen maar de baby zag , soms zit ik gewoon te huilen omdat ik bang ben dat dat nu ook zal gebeuren (hormonen ) of andersom dat ik straks nooit zoveel van ons 2e kindje kan houden als van de 1e . M'n oudste vraagt ook nog heel erg veel aandacht , en echte peuterpuber waar je de hele dag mee bezig bent , ik hoop hem gewoon die aandacht te kunnen blijven geven , of in iedergeval genoeg aandacht waardoor hij zich niet aan de kant gezet voelt . Hoe ging dit bij jullie ? Hebben jullie t zo kunnen doen zodat allebei de kinderen gelukkig en tevreden zijn ? Het zullen wel de hormonen zijn maar pieker er nogal over . Voel me soms ook wrl schuldig naar m'n zoontje toe . Terwijl dit voor hem natuurlijk ook een positieve toevoeging aan zijn leven is !!!
Ach natuurlijk komt dat goed! Ik had dezelfde zorgen toen ik zwanger was van mijn tweede zoontje. Maar wat ze zeggen is echt waar: je houdt van allebei de kinderen evenveel. Ook al denk je dat het niet mogelijk is meer liefde te voelen dan je al hebt, je hart groeit gewoon Wat ik veel deed was de baby in de draagdoek doen zodat die de hele tijd lekker bij mij was. En zo had ik mijn handen vrij om met de oudste te spelen en te knuffelen. Komt goed!
Ik heb het ook gehad bij de 2de en nu bij de 3de toch ook weer. Uiteindelijk ging het allemaal vanzelf. Tuurlijk zijn er wel momenten dat ik het ff niet meer wist, maar het is altijd goed gekomen. Ik houd van mijn zoon net zoveel als van mn dochter. Nu bij de 3de zal het vast ook goed komen. Tussen mijn oudste en (nu nog) jongste zit 2jr en 3mnd.
Mijn 2 oudste kinderen schelen maar 15 maanden, dus is dat wel een beetje anders. Maar een moederhart is van elastiek! Daar past er altijd eentje bij Het is belangrijk om je oudste erbij te betrekken. Dat is belangrijk om jaloezie te voorkomen. Terwijl de jongste gevoed wordt kun je mooi de oudste een boekje voorlezen. Ze vinden het prachtig om te helpen met in bad doen, de luier aangeven bij het verschonen. Samen naar bed brengen enz. Meid je maakt je zorgen voor niets. Echt je zal zien het komt vanzelf goed! Tuurlijk zal je wel eens moe zijn en een keer even niet weten wie je het eerst moet pakken of helpen. Maar ze leren allebei om even te wachten. Ik ben zwanger van de 7de en de kids stonden allemaal te juichen toen ze hoorden dat er een baby komt. Ze zijn helemaal gewend om de aandacht te delen.
Oh herkenbaar! Die vragen stel ik mezelf ook heel vaak. Nu met 1 kind heb ik vaak tijd te kort met werk, huishouden, boodschappen etc. dus hoe moet ik dat straks met 2 kinderen allemaal doen?! Maar het zal vast goedkomen. Er is geen weg meer terug dus hoe dan ook zal er een oplossing komen .
Ik heb zelf die angsten ook wel een beetje. Mijn strategie is om er gewoon maar niet over na te denken.. Je kunt wel proberen je voor te bereiden, maar de realiteit zal toch anders zijn (is iig mijn ervaring met met eerste). Ik steek dus mijn kop en het zand en ga er op het modem het beste van maken..
Owja, wat ook helpt is bedenken dat miljoenen andere vrouwen t ook voor elkaar hebben gekregen. Dooddoener misschien, maar mij helpt het
Ik vond het ook lastig. Krijgt m'n dreumes wel genoeg aandacht?! De kraamhulp hielp ons erg. De baby heeft genoeg aandacht door het wassen, voeden en in en uit bed. Dus bewust met de dreumes bezig zijn!! Dat was onze tip. Overal bij betrekken, trots zijn op z'n hulp etc.. Ik en veel van m'n kraamvisite namen ook een cadeautje voor de oudste mee.
Je gaat van allebei evenveel houden, no worries. In het begin vond ik het niet zo leuk. Kreeg er een huilbaby bij en m'n oudste kreeg daardoor weinig aandacht. Heb daar echt verdriet van gehad. Vaak gedacht waar ben ik aan begonnen, ook door de vermoeidheid. En nu? Jongste is anderhalf, slaapt al ruim een jaar door. Hoor ze allebei nooit in de nacht. Zijn beste vriendjes, waar zus gaat, gaat broertje ook. Onwijs genieten!